Το φθινόπωρο του 1881, ο κόσμος έμαθε το livestreaming. Ναι, καλά διαβάσατε!
Το livestreaming, που χρησιμοποιούμε για να μεταδώσουμε ζωντανά εικόνα ενός γεγονότος. Βέβαια τώρα υπάρχουν διάφορες εφαρμογές αλλά τότε ήταν το «theatrophone».
Το φθινόπωρο του 1881 έλαβε χώρα στο Παρίσι η Διεθνής Έκθεση Ηλεκτρισμού στη Λεωφόρος των Ηλυσίων Πεδίων (Champs-Élysées). Η έκθεση δημιούργησε κοσμοπλημμύρα. Ευρωπαίοι από διάφορα μέρη συνέρρεαν στο Παρίσι για να δουν τα θαύματα της ηλεκτρικής ενέργειας: από τον πρόσφατο λαμπτήρα του Έντισον μέχρι τα τηλέφωνα του Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ. Ανάμεσα τους υπήρχε και μια μικρή συσκευή που φαινόταν να ενώνει τους λαμπτήρες με τα τηλέφωνα: το theatrophone.
Το theatrophone ήταν ένα περίεργο πράγμα. Διέθετε καλώδια που οδηγούσαν από μια φάση σε ένα δικάναλο ηχοσύστημα με ήχο για το κάθε αυτί. Από εκεί, τα καλώδια μετέδιδαν ήχο σε έναν δέκτη ήχου. Για την Έκθεση, είχαν στηθεί 80 πομποί σε όλη τη σκηνή της Όπερας του Παρισιού και συνέδεαν (μέσω καλωδίων από τους υπονόμους του Παρισιού) σε δωμάτια στην Έκθεση Ηλεκτρισμού.
Οι επισκέπτες μπορούσαν να πάρουν ένα theatrophone και να ακούσουν ζωντανά την παράσταση που παιζόταν στην όπερα, περισσότερο από δύο χιλιόμετρα μακριά από την πραγματική σκηνή. Σύμφωνα με το περιοδικό New Scientist, ήταν η πρώτη φορά που μεταδόθηκε στερεοφωνικός ήχος.
Ο εφευρέτης Clement Ader, σήμερα περισσότερο γνωστός για την εργασία του στην αεροπορία, ήταν υπεύθυνος για να στήσει το πρώτο τηλεφωνικό σύστημα στο Παρίσι -καθιστώντας τον τον τέλειο άνθρωπο για να ξεκινήσει το livestreaming.
Οι Παριζιάνοι αμέσως λάτρεψαν την εφεύρεση. Ο ποπ καλλιτέχνης της Belle Epoque, Jules Cheret, απαθανάτισε το theatrophone σε μια λιθογραφία όπου μια γυναίκα με κίτρινο φόρεμα, χαμογελά καθώς ακούει όπερα (εικόνα στην αρχή). Μέχρι και ο Βικτόρ Ουγκώ ενθουσιάστηκε με τη συσκευή.
Το theatrophone, και παρόμοιες συσκευές, υιοθετήθηκαν αμέσως από την υψηλή κοινωνία σε όλη την Ευρώπη. Το 1884, ο Πορτογάλος βασιλιάς Λουδοβίκος Α”, ένας φανατικός της όπερας, δεν μπορούσε να παρακολουθήσει την παράσταση Laureana στο Teatro Nacional de Sao Carlos στη Λισαβόνα. Κανένα πρόβλημα όμως: μετέφερε την όπερα, μέσω του theatrophone, στο παλάτι του.
Στις παμπ χρέωναν τους πελάτες που ήθελαν να ακούσουν κάποιο έργο ανάμεσα στην οινοποσία τους, ενώ στα λόμπι των ξενοδοχείων και στα καφέ του Παρισιού εγκαταστάθηκαν συσκευές με κερματοδέκτες. Η βασίλισσα Βικτωρία έγινε συνδρομητής, όπως περίπου ακόμη 600 άλλοι επιφανείς Άγγλοι.
Ο Ader είδε ότι το theatrophone είχε πέραση στην παρισινή κοινωνία και ξεκίνησε την Compagnie du Theatrophone, η οποία έκλεισε το 1930, περίπου 50 χρόνια αφότου άνοιξε. Και αυτό γιατί το ραδιόφωνο είχε βελτιωθεί αισθητά και έγινε η προτιμώμενη μέθοδος ψυχαγωγίας. Επίσης, τα ραδιόφωνα ήταν πολύ φθηνότερα από ό,τι η συνδρομή για ένα theatrophone, που μέχρι τότε δεν ήταν τόσο αξιόπιστο όσο ένα φορητό ραδιόφωνο.
Τα έχουμε ξαναπεί: Πολλά απ” όσα σήμερα τα θεωρούμε πρωτοπόρα, κάποιοι τα είχαν σκεφτεί και τα είχαν πραγματοποιήσει πολύ πριν την έλευση του 21ου αιώνα…
Το livestreaming, που χρησιμοποιούμε για να μεταδώσουμε ζωντανά εικόνα ενός γεγονότος. Βέβαια τώρα υπάρχουν διάφορες εφαρμογές αλλά τότε ήταν το «theatrophone».
Το φθινόπωρο του 1881 έλαβε χώρα στο Παρίσι η Διεθνής Έκθεση Ηλεκτρισμού στη Λεωφόρος των Ηλυσίων Πεδίων (Champs-Élysées). Η έκθεση δημιούργησε κοσμοπλημμύρα. Ευρωπαίοι από διάφορα μέρη συνέρρεαν στο Παρίσι για να δουν τα θαύματα της ηλεκτρικής ενέργειας: από τον πρόσφατο λαμπτήρα του Έντισον μέχρι τα τηλέφωνα του Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ. Ανάμεσα τους υπήρχε και μια μικρή συσκευή που φαινόταν να ενώνει τους λαμπτήρες με τα τηλέφωνα: το theatrophone.
Το theatrophone ήταν ένα περίεργο πράγμα. Διέθετε καλώδια που οδηγούσαν από μια φάση σε ένα δικάναλο ηχοσύστημα με ήχο για το κάθε αυτί. Από εκεί, τα καλώδια μετέδιδαν ήχο σε έναν δέκτη ήχου. Για την Έκθεση, είχαν στηθεί 80 πομποί σε όλη τη σκηνή της Όπερας του Παρισιού και συνέδεαν (μέσω καλωδίων από τους υπονόμους του Παρισιού) σε δωμάτια στην Έκθεση Ηλεκτρισμού.
Οι επισκέπτες μπορούσαν να πάρουν ένα theatrophone και να ακούσουν ζωντανά την παράσταση που παιζόταν στην όπερα, περισσότερο από δύο χιλιόμετρα μακριά από την πραγματική σκηνή. Σύμφωνα με το περιοδικό New Scientist, ήταν η πρώτη φορά που μεταδόθηκε στερεοφωνικός ήχος.
Ο εφευρέτης Clement Ader, σήμερα περισσότερο γνωστός για την εργασία του στην αεροπορία, ήταν υπεύθυνος για να στήσει το πρώτο τηλεφωνικό σύστημα στο Παρίσι -καθιστώντας τον τον τέλειο άνθρωπο για να ξεκινήσει το livestreaming.
Οι Παριζιάνοι αμέσως λάτρεψαν την εφεύρεση. Ο ποπ καλλιτέχνης της Belle Epoque, Jules Cheret, απαθανάτισε το theatrophone σε μια λιθογραφία όπου μια γυναίκα με κίτρινο φόρεμα, χαμογελά καθώς ακούει όπερα (εικόνα στην αρχή). Μέχρι και ο Βικτόρ Ουγκώ ενθουσιάστηκε με τη συσκευή.
Το theatrophone, και παρόμοιες συσκευές, υιοθετήθηκαν αμέσως από την υψηλή κοινωνία σε όλη την Ευρώπη. Το 1884, ο Πορτογάλος βασιλιάς Λουδοβίκος Α”, ένας φανατικός της όπερας, δεν μπορούσε να παρακολουθήσει την παράσταση Laureana στο Teatro Nacional de Sao Carlos στη Λισαβόνα. Κανένα πρόβλημα όμως: μετέφερε την όπερα, μέσω του theatrophone, στο παλάτι του.
Στις παμπ χρέωναν τους πελάτες που ήθελαν να ακούσουν κάποιο έργο ανάμεσα στην οινοποσία τους, ενώ στα λόμπι των ξενοδοχείων και στα καφέ του Παρισιού εγκαταστάθηκαν συσκευές με κερματοδέκτες. Η βασίλισσα Βικτωρία έγινε συνδρομητής, όπως περίπου ακόμη 600 άλλοι επιφανείς Άγγλοι.
Ο Ader είδε ότι το theatrophone είχε πέραση στην παρισινή κοινωνία και ξεκίνησε την Compagnie du Theatrophone, η οποία έκλεισε το 1930, περίπου 50 χρόνια αφότου άνοιξε. Και αυτό γιατί το ραδιόφωνο είχε βελτιωθεί αισθητά και έγινε η προτιμώμενη μέθοδος ψυχαγωγίας. Επίσης, τα ραδιόφωνα ήταν πολύ φθηνότερα από ό,τι η συνδρομή για ένα theatrophone, που μέχρι τότε δεν ήταν τόσο αξιόπιστο όσο ένα φορητό ραδιόφωνο.
Τα έχουμε ξαναπεί: Πολλά απ” όσα σήμερα τα θεωρούμε πρωτοπόρα, κάποιοι τα είχαν σκεφτεί και τα είχαν πραγματοποιήσει πολύ πριν την έλευση του 21ου αιώνα…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου