Πως συνέβη; Τι συνέβη; Κάτω από ποιες συνθήκες; Και «συνέβη»; Ή προκλήθηκε με «εξωτερική» βοήθεια; Όλα αυτά τα ερωτήματα είναι πολύ σημαντικά. Είπαμε ήδη ότι αυτός που Πραγματικά Μύησε στην Πραγματικότητα τον Πλάτωνα ήταν ο Σωκράτης. Και ήδη διατυπώσαμε κάποια ερωτήματα. Ποιος ήταν ο Σωκράτης; Τι ήταν; Τι δίδασκε; Δίδασκε «κάτι»; Ή απλά δίδασκε τον Δρόμο για να περάσει ο άνθρωπος «Πέραν»; Και πόσοι γύρω του, ακόμα κι οι «μαθητές» του, τον καταλάβαιναν; Μπορούμε να Κατανοήσουμε τον Σωκράτη μονάχα από τις συνέπειες της δράσης του. Ο Σωκράτης υπήρξε «εμπνευστής» όλων των φιλοσοφικών σχολών που δημιουργήθηκαν στις αρχές του 4ου π.Χ. αιώνα.
Ο Σωκράτης υπήρξε Σημαντικός επειδή έζησε με Ορθό Τρόπο, όχι επειδή δίδαξε «κάτι». Υπήρξε ο ίδιος Υπόδειγμα Ανθρώπου. Κι αυτό που Δίδασκε (στις ζωντανές συζητήσεις του) ήταν «πώς να είναι κάποιος Πραγματικός Άνθρωπος», πώς να έχει Πραγματική Αυτογνωσία, πώς να Γνωρίσει την Αληθινή Φύση του. Δεν δίδασκε «κάτι» γιατί δεν υπάρχει τίποτα να διδαχθεί, ούτε έγραψε κάτι γιατί δεν υπάρχει τίποτα να «περιγραφεί» Μπορεί όμως να υποδειχθεί άμεσα, σε πραγματικό χρόνο (στην διάρκεια της ζωντανής συζήτησης) πώς να Ζήσουμε Ορθά, πώς να έχουμε Αυτογνωσία, κι Ορθή Δράση. Η «διδασκαλία» του Σωκράτη ήταν άμεση, ζωντανή και «πρακτική», δεν είχε τίποτα θεωρητικό.
Ο Σωκράτης δεν γνώριζε τίποτα («ουδέν οίδα») με την έννοια ότι δεν είχε (και δεν μπορούσε να «έχει») κάποια θεωρία για την Ύπαρξη, γιατί όλα αυτά (οι θεωρίες) είναι «διανοητικές κατασκευές». Μέσα όμως σε αυτή την Φιλοσοφική Άγνοια Χτυπά η Ζωντανή Καρδιά της Πραγματικότητας και Διαμορφώνει την Αληθινή Ζωή, την Ζωή της Αληθινής Φύσης μας. Εκκινώντας λοιπόν από αυτή την Σταθερή Θέση ότι η Πραγματικότητα είναι διανοητική άγνοια και Σιωπή (γιατί δεν μπορεί να συλληφθεί με την σκέψη), ο Σωκράτης μπορεί να οδηγήσει την διανόηση του «συνομιλητή» του, μέσα από την διαλεκτική διαδικασία της συζήτησης, στην «διάλυσή» της, στην «αυτοκατάργησή» της. Κι από εδώ πηγάζει η «Σωκρατική Ειρωνεία» (που δημιουργεί αμηχανία σε όσους νομίζουν ότι «γνωρίζουν»). Η Αλήθεια είναι πέρα από την διανόηση, στην Άμεση Όραση της Πραγματικότητας. Μόνο όταν υπερβούμε τα όρια της διανόησης και φτάσουμε στην Άμεση Όραση της Πραγματικότητας, έχουμε Αληθινή Όραση των πραγματικών πραγμάτων, και μπορούμε να επιστρέψουμε «φωτισμένοι, ξανά στην ανθρώπινη πραγματικότητα της δυαδικότητας, εντός του «Σπηλαίου» όπως έλεγε ο Πλάτωνας, και της πρακτικής άγνοιας.
Πέραν κάθε αμφιβολίας ο Σωκράτης υπήρξε Γνήσιος Ορφικός, με την έννοια ότι ακολουθούσε την γενική ελληνική παράδοση που είχε διαμορφωθεί αιώνες πριν, (θρησκεία, φιλοσοφία, γράμματα και τέχνες, θέατρο, πολιτική ιδεολογία της Δημοκρατίας, γιορτές, καθημερινή ζωή όλα είναι επηρεασμένα από τον Ορφισμό, στην εποχή του). Μάλιστα ήταν Μυημένος στα Μυστήρια. Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο Σωκράτης υπήρξε ένας Ολοκληρωμένος Φωτισμένος Άνθρωπος. Το έδειχνε με την ζωή του και το απέδειξε με την φιλοσοφική δράση του, που οδήγησε πολλούς ανθρώπους στην Χώρα της Αλήθειας.
Ποια ήταν λοιπόν η Σχέση Σωκράτη-Πλάτωνα; Γιατί ο Πλάτωνας προσέγγισε τον Σωκράτη; Τι διδάχτηκε; Τι συζητούσαν; Τι του αποκάλυψε ο Σωκράτης; Αυτή ακριβώς η Ζωντανή Σχέση με τον Σωκράτη ήταν η «Μύηση» του Πλάτωνα στην Αλήθεια, στην Άμεση Όραση της Πραγματικότητας. Έμαθε να «λύνει» τα δεσμά της σκέψης και να ανυψώνεται ως τον Αληθινό Κόσμο των Αιωνίων Όντων. Κοντά στον Σωκράτη ο Πλάτωνας Βίωσε πως «Είναι» Πραγματικά. Ένοιωσε ότι η Ζωντανή Ψυχή που «συνδέεται» με το σώμα Είναι Ελεύθερη, Απέραντη, Αιώνια, Χωρίς Ιδιότητες, η Ίδια η Θεότητα. Αυτό (η «πραγμάτωση») υπήρξε αποτέλεσμα της διαλεκτικής σχέσης των δύο Μεγάλων Ανθρώπων. Και κάποια στιγμή Αποκαλύφθηκε η Αλήθεια, σαν Άμεσο Όραμα της Πραγματικότητας, σαν Απελευθέρωση της Ψυχής και «λύσι» από το σώμα, σαν Άπλωσι στην Απεραντοσύνη της Αληθινής Φύσης.
Αυτό ακριβώς που Βίωσε (κοντά στον Σωκράτη) ο Πλάτωνας μπορεί να μας βοηθήσει να Κατανοήσουμε όχι μόνο τι υπήρξε ο Πλάτωνας, τι «Είναι» ο Πλάτωνας μέσα στην Αιωνιότητα, αλλά και τι «είναι» ο Κάθε Άνθρωπος, τι είναι ο Αιώνιος Άνθρωπος.
Ο Πλάτωνας, κατά την Αφύπνισή του, Βίωσε και Κατανόησε ότι «ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΗ», Άυλη, Άχρονη, Χωρίς Ιδιότητες, που «Χάνεται» στα Βάθη του ΑΡΧΙΚΟΥ ΧΑΟΥΣ, γιατί «Είναι η Ίδια Ουσία».. Αυτή η ΑΡΧΕΓΟΝΗ ΨΥΧΗ Είναι η Βάση της Ενότητας της Ύπαρξης, το Βάθρο κάθε περεταίρω διαφοροποίησης και ιδιαιτερότητας. Αυτή η Αρχέγονη Ψυχή, η Φύση, η Αληθινή Φύση Όλων, Είναι η Ουσία των Πάντων. Η «Αληθινή Ουσία» της σαν Δράση και Δραστηριότητα είναι ο ΕΡΩΤΑΣ, η Παγκόσμια Ελκτική Δύναμη που Διατηρεί την Ενότητα της Ύπαρξης, την Ενότητα του «Είναι». Είναι ο Πρωτογενής Έρωτας Δημιουργός των Ορφικών Ύμνων που στον Θρησκευτικό Συμβολισμό λαβαίνει την Μορφή του Ζαγρέα, του Διονύσου-Απόλλωνα, του Βάκχου, αλλά στην Φιλοσοφική Γλώσσα είναι η Δύναμη που Κινεί την «Δημιουργία».
Μέσα σε αυτή την Ενότητα του Είναι, που την Κρατά Ανόθευτη η Δύναμη του Έρωτα (που ξεπερνά όλες τις διαφοροποιήσεις αποκαλύπτοντας την Ενότητα που Υπάρχει στο Βάθος) Εμφανίζεται η Διαφοροποίηση, η Ιδιαιτερότητα, που Γεννά την Πολλαπλότητα, η οποία όμως λειτουργεί πάντα μέσα στους Κόλπους της Ενότητας. Η Πολλαπλότητα, η Ατομικότητα, Στηρίζεται Πάντα στην Βάση της Ενότητας του Είναι και δεν «αποκόβεται» ποτέ. Όλα τα ιδιαίτερα κι ατομικά όντα έχουν στο Βάθος τους, την ΙΔΙΑ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ (που Αποτελεί την Αντίληψη της Ενότητας).
Έτσι Εμφανίζεται μέσα στους Κόλπους του Είναι (της Ενότητας της Ύπαρξης) ο Νους σαν Διαχωριστική Δύναμη Διαφοροποίησης, σαν Πυρήνας της Ιδιαιτερότητας και της Ατομικότητας. Δημιουργείται ο Νοητικός Κόσμος, όπου οι νόες-ατομικές οντότητες έχουν άμεση εμπειρία-όραση όλων των νοητικών προτύπων-ιδεών.
Η Ψυχή που Έχει Ήδη Ουράνια, Υπερούσια (του Είναι), Υπερνοητική, Προέλευση «Φορτίζει» τα νοητικά όντα με «δυναμισμό» (κι έτσι δημιουργείται η Περιοχή της Υπερφυσικής Ψυχής ή Μυστικής Φύσης), που «εκδηλώνονται» σαν «φαινόμενα» στον κόσμο των φαινομένων, της «ύλης».
Να σημειώσουμε εδώ ότι στην πραγματικότητα Υπάρχει «ΜΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΟΥΣΙΑ» που Εκδηλώνεται σε Διαφορετικά Πεδία, με διάφορες μορφές και χαρακτηριστικά. Μπορούμε να χαρακτηρίσουμε Αυτήν την Μοναδική Ουσία είτε σαν ΆΥΛΗ, και τότε όλα είναι της Ίδιας Πραγματικής Άυλης Φύσης, άυλα, ακόμα κι αυτά που εμφανίζονται σαν «χειροπιαστή ύλη» (σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει κι η σύγχρονη επιστήμη). Μπορούμε να χαρακτηρίσουμε Αυτή την Μοναδική Ουσία σαν «Κάτι» που Είναι «Σωματικής Υφής», κι έτσι όλα, από το Αρχικό Χάος και το Είναι, μέχρι την «ύλη» είναι «Σωματικής Υφής». Το ουσιαστικό είναι ότι Υπάρχει μόνο ΜΙΑ ΟΥΣΙΑ, όπως κι αν την «αντιληφθούμε» ή την «δούμε».
Έτσι, αυτό που Βίωσε και Κατανόησε ο Πλάτωνας είναι ότι η ΆΥΛΗ ΑΡΧΕΓΟΝΗ ΨΥΧΗ, Ελεύθερη, Απεριόριστη, Χωρίς Ιδιότητες, «Περιορίζεται» σε Νου- Ατομική Ύπαρξη, Ψυχή-Φύση και συνδέεται τελικά με το «σώμα». Όλα αυτά, το Αρχικό Χάος (το Αγαθόν του Πλάτωνα), το Είναι, ο Νους, η Ψυχή, το σώμα (η σύνδεση με το σώμα) είναι Υπαρξιακές Καταστάσεις, «ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ», πράγματα τα οποία η ΨΥΧΗ (σαν ΑΡΧΗ) έχει Εμπειρία τους, δεν είναι απλά διανοητικές συλλήψεις.
Για τον Πλάτωνα λοιπόν ο Πραγματικός Άνθρωπος, ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, είναι η ΨΥΧΗ που από την Απεραντοσύνη της «περιορίζεται» σε νου, ψυχή, και «κατοικεί» στο σώμα. Ερχόμενος στον κόσμο ο Άνθρωπος έχει ήδη μια Ουράνια Προέλευση και Προϊστορία, κι έχει ήδη εμπειρία των ιδεών και των νοητικών προτύπων και των «σχέσεών» τους στον Νοητικό Κόσμο. Από τον Χώρο της Ψυχής-Φύσης έχει γνώση των «κατευθύνσεων» της ύπαρξης (της βούλησης, των συναισθημάτων, των επιθυμιών). Κι εδώ, στον υλικό κόσμο, χρησιμοποιεί ακριβώς την «νοητική μνήμη» του για να την εφαρμόσει στην αντίληψη των εξωτερικών πραγμάτων. Ο Άνθρωπος «Εννοεί» Εσωτερικοποιεί τις εξωτερικές παραστάσεις σύμφωνα με την «μνήμη των ιδεών» που φέρνει όταν έρχεται στον κόσμο. Για αυτό η νοητική γνώση είναι στην πραγματικότητα «ανάμνηση».
Όταν λοιπόν ο Πλάτωνας αναφέρεται στο Αγαθόν, στο Είναι, στον Κόσμο των Ιδεών, στην Μυστική Ψυχή-Φύση, στην «ύλη» αναφέρεται σε πράγματα που υπάρχουν, όχι σε νοητικές συλλήψεις (της νόησης του συνηθισμένου ανθρώπου). Και τα θεωρεί όλα αυτά ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ γιατί τα Βιώνει, δεν τα «σκέφτεται» απλά. Είναι τελείως διαφορετικό.
Για όσους όμως προσεγγίζουν τον Πλάτωνα, εδώ ακριβώς βρίσκεται η δυσκολία. Αν δεν «βιώνουν» αυτό που Βίωσε ο Πλάτωνας (ότι ο Άνθρωπος Είναι Ψυχή, Ελεύθερη, Απέραντη, Αιώνια) και θεωρούν τον άνθρωπο σαν έλλογο ζώο, δηλαδή σαν ζώο (σώμα) προικισμένο με λογική, τότε όλα αυτά (επειδή ακριβώς δεν τα βιώνουν), το Αγαθόν, το Είναι, ο Νους, η Ψυχή-Φύση, δεν είναι υπαρκτά πράγματα αλλά πράγματα που διανοούνται (που τα σκέπτονται). Αυτή η διανοητική ερμηνεία του Πλάτωνα και των αντιλήψεών του βέβαια δεν αφορά τον Πλάτωνα (είναι απλά η «δική» τους ερμηνεία). Αποδεικνύει μόνο την περιορισμένη όραση αυτών των ανθρώπων (που βλέπουν μέσα από την διανόηση, που «σκέπτονται» τα πράγματα). Αυτή είναι η δική τους ερμηνεία, δεν είναι η Αλήθεια για τον Πλάτωνα.
Έτσι δημιουργείται η σύγχυση και οι παρεξηγήσεις για το τι είναι τέλος πάντων τελικά οι ιδέες, πως σχετίζονται με τον εξωτερικό κόσμο και τα φαινόμενα, κλπ. Για τον Πλάτωνα ο Κόσμος των Ιδεών είναι Απόλυτα Πραγματικός κι είναι η Προηγούμενη Εμπειρία της Ψυχής (πριν έλθει στον υλικό κόσμο) Για αυτούς που ερμηνεύουν διανοητικά τον Πλάτωνα (και θεωρούν τον άνθρωπο απλά έλλογο ζώο στερημένο από την μεταφυσική ουσία του) οι ιδέες είναι έμφυτες ικανότητες του ανθρώπου που διανοείται (δηλαδή βρίσκονται μέσα στην νόησή του, μέσα στο κεφάλι του). Μια τέτοια ανόητη προσέγγιση του Πλάτωνα επιχείρησαν κάποιοι Δυτικοί Φιλόσοφοι, όπως ο Καντ κι άλλοι Γερμανοί Φιλόσοφοι (και όχι μόνο). Αυτοί που δεν είναι Μυημένοι, που δεν έχουν εμπειρία του Υπερβατικού νομίζουν ότι όλα είναι σκέψη (μέσα στο κεφάλι τους). Απλά, τόσο καταλαβαίνουν. Μεγάλοι Φιλόσοφοι οι Γερμανοί! Κι αξίζει να διδάσκονται στα Πανεπιστήμια(;). Ο Πλάτωνας όμως Ήταν Μυημένος στο Υπερβατικό και μιλούσε για υπαρκτά αντικειμενικά πράγματα κι όχι για διανοήματα.
Η Φιλοσοφία του Πλάτωνα είναι ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ, ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΟΣ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ. Ο Πλάτωνας δεν υπήρξε ποτέ ιδεαλιστής φιλόσοφος, μήτε δίχασε ποτέ την ύπαρξη σε πνευματική (διανοητική)-υλική. Αυτά είναι ανόητες ερμηνείες αυτών που χωρίς να Γνωρίζουν δηλώνουν ότι γνωρίζουν… όπως οι ανόητοι συνομιλητές του Σωκράτη στου Διαλόγους του Πλάτωνα.
Τελικά, για να ανασυγκροτήσουμε κάπως τον στοχασμό μας, τι Είναι ο Άνθρωπος για τον Πλάτωνα (και συνεπώς τι Είναι Αυτός ο Ίδιος ο Πλάτωνας); Είναι η ΑΓΝΩΣΤΗ ΟΥΣΙΑ (το ΧΑΟΣ των Ορφικών Ύμνων), η Υπερουσία, το Τελείως Είναι (που Είναι Πέραν του «Είναι»), το Υπέρτατο Αγαθόν, που «Εμφανίζεται» σαν ΕΙΝΑΙ, Ύπαρξη, Ενότητα Ύπαρξης με Συνδετική Δύναμη Ενοποίησης τον ΕΡΩΤΑ των επιμέρους για άλληλα και την Βαθιά Ορμή για ΕΝΟΤΗΤΑ, που «Περιορίζεται» και «Διαχωρίζεται» (φαινομενικά μόνο) σε Ατομικότητες, που λειτουργούν όμως Πάντα μέσα στο Κοινό Πλαίσιο της Ενότητας, κι «Εκφράζεται» Δυναμικά σαν Ψυχή-Φύση κι «Εισέρχεται» στο (σύμφωνα με τα νοητικά πρότυπα) κατασκευασμένο από «ύλη» σώμα.
Αυτός λοιπόν Είναι ο Αιώνιος Άνθρωπος:
Το Αγαθόν,
Το «Είναι»,
Ο Νους,
Η Ψυχή-Φύση,
Που «κατοικεί» στο σώμα.
Αλλά Αυτή η Αιώνια Φύση, η Αρχέγονη Ψυχή, μόνο προσωρινά περιορίζεται και μόνο προσωρινά κατοικεί στο σώμα. Ο Αιώνιος Προορισμός της είναι η Συνειδητοποίηση της Αληθινής Φύσης της, η Πραγματική Αυτογνωσία, η Απελευθέρωση της Ψυχής από την σύνδεση με το σώμα, που «μεταφράζεται» σε λανθασμένες αντιλήψεις για την Ύπαρξη και τον Κόσμο, σε άστοχες προσωπικές εμπειρίες με την συμμετοχή του σώματος και σε μάταιες, ως επί το πλείστον, εξωτερικές δραστηριότητες.
Η Αληθινή Απελευθέρωση για την Οποία Μιλούν αιώνες τώρα (πριν τον Πλάτωνα) οι Ορφικοί, οι Πυθαγόρειοι, οι Σοφοί σαν τον Παρμενίδη και τον Ηράκλειτο, είναι η Απελευθέρωση της Αιώνιας Ψυχής από τα δεσμά της «σκέψης», του «σώματος», και της εξωτερικής δραστηριότητας. Γιατί η Πατρίδα της ΑΡΧΕΓΟΝΗΣ ΨΥΧΗΣ είναι ο ΟΥΡΑΝΟΣ. Από τον Ουρανό Κατέβηκε στην γη, στο σώμα, και πάλι στον Ουρανό πρέπει να Αναληφθεί.
Αυτό δίδασκαν στους Ορφικούς Θιάσους, αυτό Δίδασκε ο Πυθαγόρας κι οι Πυθαγόρειοι, στους Πυθαγόρειους Συλλόγους. Αυτό «Έδειξε» ο Μεγάλος Δάσκαλος Σωκράτης στον Πλάτωνα. Αυτό Συνειδητοποίησε ο Πλάτωνας κι αυτό «Δίδασκε» μετά στην Ακαδημία του. Η Ακαδημία ήταν ένα Μυητικό Κέντρο, όπως οι Ορφικοί Θίασοι κι οι Πυθαγόρειοι Σύλλογοι, όπου υπήρχαν, όπως οι Δελφοί, όπως η Ελευσίνα των Μυστηρίων. Η Ακαδημία δεν ήταν ένα πρωτόγονο πανεπιστήμιο όπου εξετάζονταν διανοητικά, η ύπαρξη, ο κόσμος και τα φαινόμενα, κι όπου μιλούσαν περί ανέμων και υδάτων. Αυτά τα υποστηρίζουν οι αμαθείς. Οι αμαθείς που μπορεί να είναι και καθηγητές πανεπιστημίου και να διδάσκουν σε Πανεπιστήμια. Προφανώς μας έχουν «διδάξει» ολόκληρη την Ελληνική Ιστορία «λάθος».
Τι είναι λοιπόν η ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ; Αληθινή Φιλοσοφία είναι η Βιωματική Ανύψωση στην Αληθινή Εσωτερική Φύση μας, στο Υπέρτατο Αγαθό. Είναι η Πραγματική αυτογνωσία που μας Αποκαλύπτει Εσωτερικά ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, το ΥΠΕΡΟΥΣΙΟ.
Αυτό το Εσωτερικό Ταξίδι είναι ένα Βύθισμα στον ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΑΥΤΟ, πέρα από τις εξωτερικές αισθήσεις, πέρα από τις διανοητικές δραστηριότητες κι όλες τις εξωτερικές διαδικασίες, στον ΗΡΕΜΟ ΩΚΕΑΝΟ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ, του ΤΕΛΕΙΩΣ ΕΙΝΑΙ. Χρειάζεται να Συγκεντρωθούμε στον ΕΑΥΤΟ, αποσύροντας όλες τις δραστηριότητες από έξω. Αυτό που μας Εμπνέει και μας Οδηγεί είναι ακριβώς ο ΘΕΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ. Αυτός ο ΙΔΙΟΣ ΘΕΟΣ, ο ΠΡΩΤΟΓΕΝΝΗΤΟΣ, που Συγκροτεί το «Είναι» σε Ενότητα. Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ, που Υπερβαίνει όλες τις διαφοροποιήσεις για να Αναπαυθεί στο Αληθινό Είναι, στο Τελείως Είναι, στο ΑΓΑΘΟ, στο ΑΡΧΙΚΟ ΧΑΟΣ, Μέσα στο Οποίο Γεννιούνται Όλα, στο Οποίο Στηρίζονται Όλα, και στο Οποίο Επιστρέφουν Όλα.
Κι Αυτόν ακριβώς τον ΘΕΙΟ ΕΡΩΤΑ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ Εξυμνεί ο Πλάτωνας στο Συμπόσιο που είναι ένα από τα πιο Σπουδαία Κείμενα της Ανθρωπότητας.
Να σημειώσουμε, παρεμπιπτόντως, ότι αξίζει, Πρέπει, να μελετήσει κάποιος, τουλάχιστον τους Τέσσερις πιο Σπουδαίους Διαλόγους του Πλάτωνα, τον Φαίδωνα, το Συμπόσιο, τον Φαίδρο και την Πολιτεία. Έστω και έμμεσα έχει κάποια ελπίδα να Κατανοήσει τον Πλάτωνα και να Ακολουθήσει τον Ουράνιο Δρόμο του που Οδηγεί στην Απελευθέρωση της Ψυχής στον ΟΥΡΑΝΟ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ, του Σκοτεινού και Σιωπηλού, του Πιο Θαυμαστού και του πιο Αγαπημένου. Πρέπει κάποιος πραγματικά να Εμπνέεται από τον ΘΕΙΟ ΕΡΩΤΑ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ, για να Ανυψωθεί ως την ΑΛΗΘΕΙΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου