Με αφορμή μια συζήτηση που είχα πρόσφατα αλλά και τα γεγονότα που τρέχουν στην επικαιρότητα της ζωής παράλληλα, το θέμα του προσηλυτισμού έρχεται προκλητικά στην επιφάνεια. Μπορεί να μη μας αρέσουν οι λέξεις, και να τις ντύνουμε με άλλες, εννοώντας το ίδιο. Μα η αλήθεια παραμένει, περιμένοντας να την αντικρίσουμε κατάματα.
Οι λέξεις συνήθως δεν μας αρέσουν όταν έχουν αποκτήσει αρνητική χροιά, όταν έχουν επιβαρυνθεί με προηγούμενα βιώματα, είτε δικά μας είτε ιστορικά. Έτσι, εφευρίσκουμε άλλες, νομίζοντας πως έχουμε μετακινηθεί από το παρελθόν.
Wikipedia,
Οι λέξεις συνήθως δεν μας αρέσουν όταν έχουν αποκτήσει αρνητική χροιά, όταν έχουν επιβαρυνθεί με προηγούμενα βιώματα, είτε δικά μας είτε ιστορικά. Έτσι, εφευρίσκουμε άλλες, νομίζοντας πως έχουμε μετακινηθεί από το παρελθόν.
Wikipedia,
Προσηλυτισμός ονομάζεται η προσπάθεια παρακίνησης ατόμων να υιοθετήσουν συγκεκριμένες απόψεις, και κυρίως θρησκευτικές αξίες. H λέξη προέρχεται ετυμολογικά από το "προς" και τον παρακείμενο του ρήματος έρχομαι "ελήλυθα". Αν και ιστορικά χρησιμοποιήθηκε στην Καινή Διαθήκη για να περιγράψει τον εκχριστιανισμό των παγανιστών, σήμερα χρησιμοποιείται για να περιγράψει γενικότερα τις προσπάθειες άλλων θρησκειών να διαμορφώσουν τα πιστεύω ενός ατόμου, θρησκευόμενου ή μη, ώστε να υιοθετήσει την αντίστοιχη θρησκεία. Ο όρος έχει αρνητική σημασία και περιγράφει κυρίως τις βίαιες (σωματικά ή πνευματικά) προσπάθειες που χρησιμοποιούνται για να μεταπεισθεί ένα άτομο.
Το Σύνταγμα της Ελλάδος στο άρθρο 13 παράγραφος 2 απαγορεύει τον προσηλυτισμό ο οποίος νομικά ορίζεται πιο περιορισμένα, για να μην θίγεται το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης του θρησκευτικού αισθήματος, ως «η με αθέμιτα μέσα προσπάθεια διείσδυσης στην θρησκευτική συνείδηση του άλλου».
Κι όμως, εξακολουθούμε να προσπαθούμε να προσηλυτίσουμε... πάντα βέβαια με τις καλύτερες προθέσεις. Οι πιο επικίνδυνες προσπάθειες προσηλυτισμού (για μένα) παραμένουν οι ύπουλες. Γιατί τη βια τη βλέπεις, την αναγνωρίζεις και επιλέγεις πιο ξεκάθαρα.
Το Σύνταγμα της Ελλάδας και όποιο Σύνταγμα, δεν είναι Πνευματικός, διαχρονικός Νόμος, αλλά αντιπροσωπεύει τη συλλογική συνειδητότητα των ανθρώπων που το θεσπίζουν και όλων των επόμενων γενιών που το υποστηρίζουν. Μπορεί να "απαγορεύει τον προσηλυτισμό" (και εννοεί με βίαια μέσα) αλλά την ίδια στιγμή τον εξασκεί η Πολιτεία, με νόμους που θεσπίζει, οι οποίοι κρύβουν την πραγματική έννοια του όρου.
Το ίδιο κάνουμε και εμείς οι απλοί άνθρωποι μεταξύ μας, στις συζητήσεις μας, τις σχέσεις μας, την καθημερινότητά μας. Και αυτό με ενδιαφέρει περισσότερο, αφού εμείς ΕΙΜΑΣΤΕ η Πολιτεία και οι νόμοι της!
Ο προσηλυτισμός - ο όποιος προσηλυτισμός - βασίζεται σε πεποιθήσεις, πίστη, άποψη, καλά τεκμηριωμένη και κατοχυρωμένη ιστορικά ή αριθμητικά (πολλοί την ενστερνίζονται), μα δεν είναι γνώση. Η πίστη υπάρχει ενόσω δεν υπάρχει γνώση, γιατί η γνώση μπορεί να είναι μόνο αποκάλυψη προσωπική, βιωματική εμπειρία.
Βασίζεται (ο προσηλυτισμός) σε κονσέρβες και στηρίζεται στην ανάγκη της μη απομόνωσης, του φόβου που ζητά ομαδοποίηση, παρέα για να υπάρξει...
Τίποτα δεν είναι "κακό", παρά μόνο το κρυμμένο, γιατί αυτό δεν γίνεται αντιληπτό, άρα λειτουργεί εναντίον μας. Οι κονσέρβες είναι καλές, τέλειες, σωτήριες, αν δεν έχεις να φας. Όλοι τις έχουμε γευτεί κάποια στιγμή, αναγκαστικά. Μέχρι να αποκτήσεις πρόσβαση και σε άλλα φαγητά, σε καλύτερης ποιότητας τροφή, σε άλλες πηγές ενέργειας...Τότε οι κονσέρβες γίνονται βαρετές, ανούσιες, βλαβερές... ανίκανες να δεσμεύσουν το Πνεύμα.
Οι οποιεσδήποτε κονσέρβες! Οι θρησκείες (όλες) είναι κονσέρβες. Και δεν είναι μόνο οι θρησκείες. Όλα τα συστήματα είναι κονσέρβες. Και τα συστήματα ζητούν υποστηρικτές, προσηλυτιστές, οπαδούς, αντιπάλους... που δημιουργούν ανάγκη αστυνόμευσης, φόβο, υπακοή, συμβιβασμό, βία, απομόνωση. Ορίζουν τον άνθρωπο, αντί ο άνθρωπος τον εαυτό του, καταστρέφουν σχέσεις, προκαλούν διχόνοια, δημιουργούν ψευδαισθήσεις.
Γιατί συνεχίζουμε να το κάνουμε, κρυμμένοι πίσω από τις καλύτερες προθέσεις μας; Γιατί επικαλούμαστε την αγάπη όταν θα έπρεπε να μιλάμε για το φόβο και την ανασφάλειά μας; Γιατί νομίζουμε πως "μοιραζόμαστε" όταν η ανάγκη να ανήκουμε, να λάβουμε, να είμαστε, κυριεύει τη βούλησή μας και εμποδίζει το αληθινό μοίρασμα; Γιατί εγκλωβίζουμε τα παιδιά μας αντί να απελευθερώσουμε τους εαυτούς μας;
Τις απαντήσεις, τις βρίσκει κανείς μόνος του, όπως μου είπε σήμερα ορθά η κόρη μου:
"δική σου η ερώτηση, δική σου και η σκέψη... εσύ πρέπει να βρεις την απάντηση".
Ναι, φτάνει να τολμήσουμε τις ερωτήσεις....
Γιατί, ο σεβασμός στις όποιες πεποιθήσεις των άλλων είναι αναγκαίος και δεν θα έπρεπε να επιλέγουμε τους ανθρώπους ανάλογα με τις πεποιθήσεις τους. Αλλά η κατηγοριοποίηση τους μέσα μας, σύμφωνα με την πίστη τους ή η όποια προσπάθεια αλλαγής τους, είναι προσηλυτισμός... όπως κι αν γίνεται ή ονομάζεται.
Το Σύνταγμα της Ελλάδος στο άρθρο 13 παράγραφος 2 απαγορεύει τον προσηλυτισμό ο οποίος νομικά ορίζεται πιο περιορισμένα, για να μην θίγεται το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης του θρησκευτικού αισθήματος, ως «η με αθέμιτα μέσα προσπάθεια διείσδυσης στην θρησκευτική συνείδηση του άλλου».
Κι όμως, εξακολουθούμε να προσπαθούμε να προσηλυτίσουμε... πάντα βέβαια με τις καλύτερες προθέσεις. Οι πιο επικίνδυνες προσπάθειες προσηλυτισμού (για μένα) παραμένουν οι ύπουλες. Γιατί τη βια τη βλέπεις, την αναγνωρίζεις και επιλέγεις πιο ξεκάθαρα.
Το Σύνταγμα της Ελλάδας και όποιο Σύνταγμα, δεν είναι Πνευματικός, διαχρονικός Νόμος, αλλά αντιπροσωπεύει τη συλλογική συνειδητότητα των ανθρώπων που το θεσπίζουν και όλων των επόμενων γενιών που το υποστηρίζουν. Μπορεί να "απαγορεύει τον προσηλυτισμό" (και εννοεί με βίαια μέσα) αλλά την ίδια στιγμή τον εξασκεί η Πολιτεία, με νόμους που θεσπίζει, οι οποίοι κρύβουν την πραγματική έννοια του όρου.
Το ίδιο κάνουμε και εμείς οι απλοί άνθρωποι μεταξύ μας, στις συζητήσεις μας, τις σχέσεις μας, την καθημερινότητά μας. Και αυτό με ενδιαφέρει περισσότερο, αφού εμείς ΕΙΜΑΣΤΕ η Πολιτεία και οι νόμοι της!
Ο προσηλυτισμός - ο όποιος προσηλυτισμός - βασίζεται σε πεποιθήσεις, πίστη, άποψη, καλά τεκμηριωμένη και κατοχυρωμένη ιστορικά ή αριθμητικά (πολλοί την ενστερνίζονται), μα δεν είναι γνώση. Η πίστη υπάρχει ενόσω δεν υπάρχει γνώση, γιατί η γνώση μπορεί να είναι μόνο αποκάλυψη προσωπική, βιωματική εμπειρία.
Βασίζεται (ο προσηλυτισμός) σε κονσέρβες και στηρίζεται στην ανάγκη της μη απομόνωσης, του φόβου που ζητά ομαδοποίηση, παρέα για να υπάρξει...
Τίποτα δεν είναι "κακό", παρά μόνο το κρυμμένο, γιατί αυτό δεν γίνεται αντιληπτό, άρα λειτουργεί εναντίον μας. Οι κονσέρβες είναι καλές, τέλειες, σωτήριες, αν δεν έχεις να φας. Όλοι τις έχουμε γευτεί κάποια στιγμή, αναγκαστικά. Μέχρι να αποκτήσεις πρόσβαση και σε άλλα φαγητά, σε καλύτερης ποιότητας τροφή, σε άλλες πηγές ενέργειας...Τότε οι κονσέρβες γίνονται βαρετές, ανούσιες, βλαβερές... ανίκανες να δεσμεύσουν το Πνεύμα.
Οι οποιεσδήποτε κονσέρβες! Οι θρησκείες (όλες) είναι κονσέρβες. Και δεν είναι μόνο οι θρησκείες. Όλα τα συστήματα είναι κονσέρβες. Και τα συστήματα ζητούν υποστηρικτές, προσηλυτιστές, οπαδούς, αντιπάλους... που δημιουργούν ανάγκη αστυνόμευσης, φόβο, υπακοή, συμβιβασμό, βία, απομόνωση. Ορίζουν τον άνθρωπο, αντί ο άνθρωπος τον εαυτό του, καταστρέφουν σχέσεις, προκαλούν διχόνοια, δημιουργούν ψευδαισθήσεις.
Γιατί συνεχίζουμε να το κάνουμε, κρυμμένοι πίσω από τις καλύτερες προθέσεις μας; Γιατί επικαλούμαστε την αγάπη όταν θα έπρεπε να μιλάμε για το φόβο και την ανασφάλειά μας; Γιατί νομίζουμε πως "μοιραζόμαστε" όταν η ανάγκη να ανήκουμε, να λάβουμε, να είμαστε, κυριεύει τη βούλησή μας και εμποδίζει το αληθινό μοίρασμα; Γιατί εγκλωβίζουμε τα παιδιά μας αντί να απελευθερώσουμε τους εαυτούς μας;
Τις απαντήσεις, τις βρίσκει κανείς μόνος του, όπως μου είπε σήμερα ορθά η κόρη μου:
"δική σου η ερώτηση, δική σου και η σκέψη... εσύ πρέπει να βρεις την απάντηση".
Ναι, φτάνει να τολμήσουμε τις ερωτήσεις....
Γιατί, ο σεβασμός στις όποιες πεποιθήσεις των άλλων είναι αναγκαίος και δεν θα έπρεπε να επιλέγουμε τους ανθρώπους ανάλογα με τις πεποιθήσεις τους. Αλλά η κατηγοριοποίηση τους μέσα μας, σύμφωνα με την πίστη τους ή η όποια προσπάθεια αλλαγής τους, είναι προσηλυτισμός... όπως κι αν γίνεται ή ονομάζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου