Αυτό γουστάρω να ζήσω

“Η ζωή ειναι μικρη”
“Η ζωη ειναι στιγμές”
“Ζηστε τη ζωη”
Αλήθεια;
Πόσο έυκολο να το λέμε ε;
Στους άλλους όμως. …όχι στον εαυτό μας.
Οι συμβουλές βλέπετε βγαίνουν αβίαστα απο μέσα μας όταν πρόκειται για κάποιον άλλο.
Όπως και οι ενοχές… ευκολα ενοχοποιουμε τον άλλο, αλλά δύσκολα τον ίδιο μας τον εαυτό.
Στις πράξεις λοιπόν και στον ίδιο μας τον εαυτό χωλαίνει το πράγμα.

Έυκολο να πείσεις εναν τρίτο.
Πόσο όμως πειστικός γίνεσαι στον ίδιο σου τον εαυτό;

Πόσο έτοιμοι είμαστε η διατεθημένοι να ζήσουμε τη ζωή αντι να την βλέπουμε σαν καρτ ποσταλ? Η σαν ταινία μικρού μήκους?
Πόσο έτοιμοι είμαστε να την πιάσουμε απο τα μαλλιά και να της κάνουμε τρελό έρωτα?
Λίγο εως καθόλου θα ελεγα…

Δύσκολα βγαίνουμε απο το μικρό κουτάκι μας, το μικρό αυτό μίζερο και άθλιο κουτί που πολλοί αποκαλούμε στην καλύτερή “καταφύγιο” η στην χειρότερη “η ζωή μου”.
Θέλετε απο συνήθεια, απο φόβο ή ανασφάλεια..απο βολή;

Δεν ξέρω για ποιό λόγο.
Ο κάθε ενας απο εμάς όμως ξέρει και έχει προσαρμόσει το κουτί στα μέτρα του.
Και φυσικά ξέρει ακριβως για ποιό λόγο βιώνει αυτό που βιώνει.

Γιατι δεν εχει το θάρρος να ζήσει.
Γιατί δεν εχει το θράσος να κάνει ένα βημα παραπάνω.
Καταβάθος όλοι ξερουμε. Και ας το αρνούμαστε πεισματικά.
Αυτό το πείσμα… ο καλύτερος φίλος αλλά και ο χειρότερος εχθρός.
“Τι θα πουν οι αλλοι”
“Τι θα κανω μετα”
“τι θα χάσω”…
ΤΙ ΘΑ ΧΑΣΩ!!!
Μόνο τη βόλεψη δυστυχως, αλλά είναι τόσο ανετη η ατιμη που λίγοι την εγκαταλείπουν.

Ενα ντόμινο ειναι η ζωή.
Αν εχεις τα κότσια χτυπάς το πρώτο τουβλακι και μετα αρχίζεις ενα τρελό αγωνα δρόμου.
Ενα αγωνα γεμάτο εναλλαγες συναισθηματων, αγωνια, τρόμο, χαρα, παθος, ευκαιρίες, τρέλα… συναισθήματα που γεμίζουν την ψυχή και την καρδια μας.
Αν δεν τα βιώσεις εκείνη ακριβως τη στιγμή, χανονται.
Κάπου διάβασα ότι “η ζωή ειναι ενα ποτήρι με αλκοολ , ή το πίνεις και γίνεσαι τυφλα, ή μην το ακουμπήσεις καθόλου”.
Ετσι είναι.

Η ζωη δεν θέλει ημίμετρα.
Δεν θέλει απωθημένα.
Δεν θέλει να ξαπλώνεις το βραδυ και να αναλογίζεσαι τι ΔΕΝεκανες πάλι σημερα.
Θα γυρίσουν όλα μπούμερανγκ και θα σου σκάσουν στα μούτρα.

Τόλμη θελει.
Τόλμη σε όλα τα επίπεδα.
Να μιλήσουμε.
Να αγαπήσουμε.
Να διακδικήσουμε.
Να διαλυθούμε και να ξαναγινουμε από την αρχή.
Να ζήσουμε.
Ζήστε το τώρα λοιπόν.
Απαγκιστρωθείτε απο φόβους, αγχη, ενοχές, ζήλιες , ανασφάλειες και πείτε
“Αυτό γουστάρω να ζήσω και θα το κάνω”

Και πολύ απλά ζήστε το.
Ρουφίξτε κάθε στιγμή μέχρι το μεδούλι!

Υπάρχει τίποτα καλύτερο;