“Κάθε λαός γεμίζει ντροπή όταν αναφέρεται κανείς σε μια τοσο θαυμαστά ιδανικοποιημένη κοινωνία φιλοσόφων: εκείνη των πρώτων Ελλήνων δασκάλων, του Θαλή, του Αναξίμανδρου, του Ηράκλειτου, του Παρμενίδη, του Αναξαγόρα, του Εμπεδοκλή του Δημόκριτου του Σωκράτη και των Θεών τους. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι βγαλμένοι από το ίδιο καλούπι και απο την ίδια πέτρα. Απουσιάζει απο αυτούς κάθε σύμβαση, γιατί στην εποχή τους δεν υπήρχε καμιά “τάξη” φιλοσόφων και λογίων. Είναι όλοι τους στη μεγαλειώδη μοναξιά τους, οι μόνοι που στην εποχή τους ζούσαν μόνον για τη γνώση.
Κατέχουν όλοι την ενάρετη ενεργητικότητα των αρχαίων, χάρη στην οποία ξεπερνούν όλους τους μεταγενέστερους.
Οι γίγαντες φωνάζουν ο ένας στον άλλο ανάμεσα στα έρημα μεσοδιαστήματα των καιρών, και ο έξοχος αυτός διάλογος των πνευμάτων συνεχίζεται δίχως να ενοχλείται από τους θρασείς και θορυβώδεις νάνους που σέρνονται κάτωθέ τους”
Friederich Nietzsche
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου