Σώσε το πλοίο...

Λίγο η ρουτίνα, λίγο η καθημερινότητα με τα προβλήματα της, λίγο η απόσταση και ο ύπνος με ανοιχτό το σκαιπ, λίγο η αναποφασιστικότητα και η έλλειψη ρευστού, πολύ οι δικαιολογίες, οι σχέσεις βουλιάζουν. Το καράβι τρίζει, απέναντι η θάλασσα σηκώνεται θεόρατη και οι εραστές καρφωμένοι στη θέση τους, Μουδιασμένοι βλέπουν το θεριό να έρχεται κατά πάνω τους.

 Σαν καπετάνιοι, θα μπορούσαν να στρίψουν λίγο το τιμόνι και να αποφύγουν το τεράστιο κύμα.

 

Κατά μέτωπο επίθεση, ο βίαιος χωρισμός. Αλληλοκατηγορίες, σπαραγμός, ο εγωισμός που γίνεται θάλασσα, υψώνεται και τους γκρεμίζει. Οι εραστές πνίγονται , βουλιάζουν σε μια θάλασσα από δάκρυα, ξεβράζονται σε άλλες παραλίες. Ίσως παραλίες παλιές και γνώριμες. Ίσως όχι τόσο ενδιαφέρουσες, αλλά με νερά γνώριμα και ασφαλή. Ας μην κρυβόμαστε, ο πρώην φαντάζει πάντα ιδανική περίπτωση. Παυσίπονο και όχι γιατρειά, ελπίδα αλλά όχι πίστη για την πορεία. Δεν δούλεψε όταν η σχέση ήταν υπαρκτή, γιατί να δουλέψει τώρα; Ίσως οι νέες παραλίες να είναι φουρτουνιασμένες, σκοτεινές και ακόμη πιο τρομακτικές. Ο φόβος της μοναξιάς είναι μεγάλος. Η ανάγκη για συντροφικότητα ή έστω για σεξ, μας ωθεί σε επιλογές αντάξιες του βραβείου της ανοιχτής παλάμης. Και των δύο χεριών. Ίσως είναι τυχεροί και η νέα παραλία είναι το λιμάνι τους, το αγκυροβόλι τους. Εδώ είναι η ιδανική περίπτωση, κατά την οποία μετά από ένα δύσκολο χωρισμό, βρίσκουμε το ταίρι που επιθυμούσαμε και ευτυχισμένοι ζούμε την «γαλάζια λίμνη» ,σε λιγότερο πρωτόγονη μορφή.

Μην ξεχνάμε όμως ότι ο ένας από τους δυο μπορεί να στρίψει το τιμόνι. Την κρυολουσία δεν θα την γλυτώσουνε αλλά πάντως δεν θα πνιγούνε. Για να γίνει αυτό χρειάζεται κάποιος από τους δύο να μετακινηθεί από την θέση του. Χρειάζεται να εγκαταλείψει τον εγωισμό του και να αναλάβει να σώσει την σχέση του, πιάνοντας με υπομονή και στιβαρά χέρια το τιμόνι. Και για αυτό χρειάζονται γρήγορες και αποτελεσματικές κινήσεις.  Ανιδιοτέλεια δε σημαίνει αφήνω τον άλλο γιατί δεν μπορώ να ακολουθήσω τα θέλω του, επειδή αυτά συγκρούονται με τα δικά μου. Αν θέλουμε να μιλάμε για  Ανιδιοτέλεια, πρέπει να είμαστε διαθέσιμοι να θυσιαστούμε, να πατήσουμε τις επιθυμίες μας γιατί η εκπλήρωση της επιθυμίας του άλλου θα προξενήσει ισάξια ευτυχία και σε εμάς.  Ανιδιοτέλεια θα πει να προσπαθώ για τον άλλο, χωρίς να σκέφτομαι εμένα, όχι τόσο όσο δεν με ξεβολεύει. Διότι για ποια ανιδιοτέλεια μιλάμε όταν προσφέρουμε στον άλλο μόνο αυτά που, ως ένα σημείο, εξυπηρετούν και εμάς; Η υπέρβαση είναι αυτή που κάνει την διαφορά. Ίσως και εκεί να βρίσκεται και η πραγματική αγάπη, ίσως εκεί να βρίσκεται η πηγή των λύσεων. Ψιλά γράμματα για τους εραστές του λέγειν και όχι του πράττειν.

 

Ίσως αν σκεφτόμασταν με γνώμονα την ευτυχία του άλλου να ήμασταν καλύτεροι σύντροφοι. Η βολή είναι χειρότερη και από τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Αν μπαίναμε στη διαδικασία να ξεβολευτούμε για τον άλλο, να αποδεικνύουμε έμπρακτα την αγάπη μας, η ζωή μας να είναι μια μόνιμη κρουαζιέρα. Ειδάλλως είμαστε καταδικασμένοι και έκπτωτοι καπετάνιοι, χωρίς πλοίο, χωρίς λιμάνι.