Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013

Το όνειρο των πολεμιστών


Ολοκληρώνοντας την ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΊΩΣΗ  του Ελληνισμού
της ιστορίας του της περιπέτειας του.
Ποιο είναι το Δίκαιο που βρίσκεται με ποιον και γιατί;
Ποιο είναι το Δίκαιο;
Έχουν όλοι δίκιο όλοι έχουν άδικο
Κάποιος έχει περισσότερο…

Οι τρεις κόρες της Θέμιδος , οι Μοίρες, το πεπρωμένο, όπως το όρισε ο Όμηρος
της φυλής ή ενός χαρακτήρα,
την κατάλληλη Ώρα και Ώρες μαζί με την Δίκη,
την Ετυμηγορία του Οδυσσέα
κυλούν στις τρεις αυτές γραμμές κατεύθυνσης στο αυλάκι της Νέμεσης
εδώ και πολύ καιρό σε ένα Αιώνιο Τώρα
Παρελθόντος Παρόντος και Μέλλοντος.
Ο Οδυσσέας αναρωτιέται για το δίκαιο.
Αν είναι μαζί του και αν έχει το δικαίωμα να σκοτώσει τους μνηστήρες.
Ρωτά την Αθηνά γι αυτό την νύχτα που κοιμάται στο παλάτι κάτω από μια προβιά και παίρνει την απάντηση του Δία.
Με τον κεραυνό του.
Είναι οι μόνοι που σκοτώνει σε όλη την πορεία του.
Ο Ευρύμαχος επίσης τον ρωτά
Τι κάναμε ;
Λίγα γουρούνια φάγαμε και αρκετά πρόβατα, την γυναίκα σου την σεβαστήκαμε, θέλαμε να την παντρευτούμε, μόνο το παλάτι ρημάξαμε και κάποιους ναούς γκρεμίσαμε και …συνειδήσεις.
Να σε αποζημιώσουμε για τις ζημιές.
Γιατί μας σκοτώνεις;
Η αιτιολόγηση και η απόφαση της Δίκης βρίσκεται στην απάντηση.
Ποιοι είναι οι μνηστήρες;
Σίγουρα βλέπουμε ότι είναι πολλοί.
ΟΙ μνηστήρες πολυάριθμοι είναι κατά αρχάς εσωτερική υπόθεση.
Είναι τα ελαττώματα του ανθρώπου,
Οι ελλείψεις και οι υπερβολές του, τα θανάσιμα αμαρτήματα και είναι παραπάνω από 7.
Οκνηρία, αλαζονεία εγωκεντρισμός, φιλοτομαρισμός, φιλαυτία, απληστία, φθόνος ανταγωνισμός αντί άμιλλα, μικροψυχία, λαιμαργία λαγνεία, φλυαρία κατάχρηση εξουσίας,  επίδειξη ,ζήλια δειλία, αυτοοίκτος.
Είναι όλα αυτά που ο Οδυσσέας σκοτώνει στην πορεία του και οι σύντροφοι του αφανίζονται σκοτώνονται και αυτοί εξ αιτίας της Νέμεσης που προκαλούν.
Είναι οι «σύντροφοι» του για ένα διάστημα μέχρι να μείνει μόνος με τον Εαυτό του.
Είναι η έλλειψη μέτρου, συνείδησης, αυτογνωσίας και τα όρια που δεν υπερασπίζονται και δεν διευρύνουν όταν χρειάζονται καταφεύγοντας στην υπερβολή και χάνοντας το πλοίο της αυτογνωσίας.
Μένοντας και ξεμένοντας σε κάποιο σταθμό.
Είναι αυτή ακριβώς η έλλειψη αψογοσύνης που τους εμποδίζει να συνδεθούν με τον Σκοπό και εξαφανίζονται βουλιάζοντας στα μανιασμένα κύματα του Ποσειδώνα της ομίχλης της αυταπάτης και της ψευδαίσθησης.
Όλοι αυτοί οι πρώην σύντροφοι και, οι πρώτοι μνηστήρες της Ελένης,
του Οδυσσέα νικημένοι από τον μικρό τύραννο καταλήγουν είτε παρά τω πλευρώ του και σε καμιά καρέκλα δίπλα του με μεγάλη μερίδα εξουσίας προνομίων και απολαβών, αυλοκόλακες δοξολογώντας, θεολογώντας και νεκρολογώντας. Είτε πηγαινοέρχονται χαμερπώς σαν δούλοι του και τον υπηρετούν για κανένα κοκαλάκι από το τραπέζι.
Ποια είναι η κατηγορια;
Για ποιο πράγμα είναι τόσο πολύ ένοχοι;
Τι έχουν διαπράξει οι μνηστήρες, οι δούλες και οι δούλοι ώστε ο Όμηρος
να μη δείξει κανένα έλεος απέναντί τους.
Ποιοι είναι το έγκλημα τους;
Γιατί δεν τους συν-χωρεί;
Γιατί δεν υπάρχει Χώρος για αυτούς σε αυτό το Παλάτι της Γης πιά,
Ούτε για αυτούς τους ανθρώπους ούτε για αυτούς τους θεούς
τους.
Γιατί έχουν φάει και έχουν πιει τα πάντα.
Έχουν εξαντλήσει τα πάντα. Έχουν καταβροχθίσει τα πάντα.
Έχουν λεηλατήσει τα πάντα.
Είναι ένοχοι πρώτα ως αναφορά τον εαυτό τους.
Έζησαν ξόδεψαν χαράμισαν μια ζωή μένοντας μακριά από τον Ιερό Εαυτό τους. Χωρίς γνώση,χωρίς στόχο προορισμό,συνείδηση, ομορφιά και κατέληξαν στην λήθη. Αμνήμονες μνήμες στείρες και νεκρές άδεια σαρκία.
Έζησαν χωρίς αλήθεια χωρίς μέτρο χωρίς αυτογνωσία,χωρίς συνείδηση, χωρίς το μηδέν άγαν, άναδρα, άτιμα.
Και όχι μόνο έζησαν έτσι αλλά δημιούργησαν και ένα απαράδεκτο
σύστημα εξουσίας και διαχείρισης των αγαθών ιεραρχίες, ιερατεία αφεντάδων και δούλων πίνοντας τρώγοντας και καταστρέφοντας τα πάντα σε υλικό πνευματικό φυσικά συναισθηματικό νοητικό επίπεδο.
Για αυτό είναι ασυγχώρητοι και δεν έχουν καμιά δικαιολογία.
Πρόδωσαν και προδίδουν πάντα πατρίδες ανθρώπους, φίλους, θεούς και το κυριότερο προδίνουν τον εαυτό τους τον Άνθρωπο αφού προδίδουν την υπόσταση του και τον εμποδίζουν να ολοκληρωθεί να συναντήσει την γυναίκα του την ψυχή του, το παιδί του την καρδιά του και ρημάζουν τον νου του κάθε φορά στην λήθη και την λησμονιά.
Τον πνίγουν σε μανιασμένα κύμματα.
Πως τους σκοτώνει ο Όμηρος;
Η σκηνή είναι πολύ έντονη ανεξίτηλη εγγεγραμμένη στο υποσυνείδητο των ανθρώπων με ανεξίτηλα γράμματα και ονόματα Αιώνια.
Ο Όμηρος δεν είναι βάρβαρος και είναι κάτι παραπάνω από ευφυής για να μπορεί να αποφύγει την βία όταν μπορεί να κερδίσει τον πόλεμο και την μάχη διαφορετικά.
Είναι σοφός ! Έγινε σοφός κουβεντιάζοντας ώρες με την Αθηνά και εκεί βρίσκεται η πνευματική του υπεροχή και ανωτερότητα.

Είναι πολύ απλό.
Τους σκοτώνει, τους έχει ήδη σκοτώσει με το να τους υποδείξει, να τους ακτινογραφήσει, να τους σκιαγραφήσει,τον χαρακτήρα τους, την συμπεριφορά, τις ασχολίες τους, τα λόγια τους.Τους σκοτώνει ένα ένα ονομαστικά καλώντας τους με το όνομα τους και τους σημαδεύει,ξεκινώντας από τους αρχηγούς τον κοιλαρά τον Αντίνοο και τον παραθυράκια Ευρύμαχο.
Τους “σκοτώνει” με το ευθύβολο του Τόξο την Οδύσσεια του και το μαγικό του Βέλος στοχεύοντας ακριβώς την ρίζα του προβλήματος,
τον χοντρό λαιμό του και το πρησμένο του συκώτι ενός παρασιτικού ιού.
Ο φυσικός θάνατος άλλου ανθρώπου δεν επιτρέπεται για ένα άψογο πολεμιστή εκτός και αν είναι σε άμυνα και αφού εξαντλήσει τα περιθώρια.
Αλλά ο φυσικός θάνατος δεν είναι χειρότερος.
Πρέπει να ζήσει κάποιος με τις επιλογές του.
Πρέπει να ζήσει στην κόλαση που έφτιαξε.
Πρέπει να κυκλοφορεί περιπατών νεκρός βόλτα στον Άδη.
Επιβάλλεται να είναι άψογος ο Οδυσσέας όταν σταθεί μπροστά στο Τόξο.
Δεν μπορεί να το αγγίξει αλλιώς, δεν μπορεί να το λυγίσει,να το ερμηνεύσει.
Δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το θανατηφόρο Βέλος του.
Αν δεν είναι άψογος θα είναι άστοχος και άκαιρος.
Θα είναι άσκοπος.
Για αυτό το λόγο δεν μπορούν να το χρησιμοποιήσουν οι μνηστήρες πέρα από
κάποιες άκαρπες αποσπασματικές , λογοκλοπές και αντιγραφές, προσπάθειες ανάλυσης ξεμένοντας σε κάποιο σταθμό ερμηνείας του κόσμου και αντίληψης
αν και έχουν προσπαθήσει.
Στην ουσία εύχονται το τέλος τους, το επιθυμούν αναγνωρίζοντας βαθιά μέσα τους το αδιέξοδο που έχουν δημιουργήσει και σαν την μόνη δίκαια λύση.
Δεν τους σκοτώνει ο Οδυσσέας σε φυσικό επίπεδο.
Το διευρύνει το όριο.
Δεν φθάνει, δεν καταφεύγει στην υπερβολή.
Φθάνει πια με την βία και την λογική των «καλάσνικοφ».
Επιβάλλεται να κλείσει αυτός ο κύκλος της παράλογης λογικής και οι άνθρωποι να λύνουν τις διαφορές τους με τα όπλα ακόμη.
Οι σοφοί νοήμονες όρθιοι Ανθρωποι του 21ου Αιώνα έχουν άλλα “όπλα”.
Έχουν το Ορθό και ‘Ορθιο Λόγο του Ομήρου Ποιητή, Μίτο, Οδηγό Αστέρι μαγικό, θανατηφόρο για τους ενόχους και αποτελεσματικό.
Ο μεγάλος πολεμιστής και κάτοχος του μεγαλύτερου όπλου του ανθρώπου.
του Ανθρώπινου Λόγου είναι ο Όμηρος!
Και είναι αυτό ο Λόγος που ποιεί τον Άνθρωπο Όρθιο και Σοφόν
και αποτελεί την υπόστασή του.
Είναι ο Δημιουργός του και ο Λόγος αρχίζει από τον Όμηρο και τελειώνει εκεί!
Γνώριζε ο Όμηρος πότε θα Επιστρέψει και πως,παρ΄όλο που δεν έφυγε ποτέ
από τα χείλη των ανθρώπων!
Δεν τους σκοτώνει λοιπόν στο φυσικό αλλά στο πνευματικό,
τους εξοντώνει.
Εκεί το όριο το υπερασπίζεται .Δεν θα υποχωρήσει ούτε σπιθαμή.
Σταγόνα νερού δεν θα βάλει στο κρασί του.
Τους «σκοτώνει» όμως χωρίς βρισιές, χωρίς λαϊκισμό, χωρίς προσωπικές εμπάθειες,απωθημένα, φανατισμούς,χωρίς ουφολογίες και θεολαγνείες και θεοκρατίες.
Τους σκοτώνει στο όνομα του Ανθρώπου.
Δοκιμάσαν να κλέψουν τον κόσμο, τον νου του, προσέβαλαν την ψυχή του, την υπόσταση του, επιτέθηκαν στο παιδί του το πληγώσανε μαζί με την καρδιά του.
Κάψανε τον κόσμο του τον λεηλατήσανε, τα δάση τα φυτά τα ζώα, με ύβρη, μολύναν το νερό, τον αέρα, χώρισαν διέλυσαν την οικογένεια κατάστρεψαν εστίες πατρίδες παραβιάζοντας τον ιερό Όρκο της Θεάς Εστίας.
Σε αυτό το επίπεδο τους “σκοτώνει” χωρίς οίκτο, ανελέητα αδυσώπητα, αποστασιοποιημένα, χωρίς να τους χαριστεί.
Με κομψότητα, με αβροφροσύνη, με χάρη, με ευγένεια, με ακριβείς χειρουργικές κινήσεις τους αφαιρεί το έδαφος και το χαλί κάτω από τα πόδια τους, τις αντινοικές αντιφάσεις τους, τις προκρούστρειες δηλώσεις τους,
την επίδειξη ανώφελων μαχών εντυπώσεων ΣινώνΠιτυοκάμπων.
Με λεπτό αιχμηρό καυστικό χιούμορ, με φαντασία, με οξυδέρκεια, με πολεμικές χορευτικές κινήσεις με τραγουδιστικές ριπές, με αυτοσαρκασμό με απόλυτη αυτοπειθαρχία, έλεγχο, αυτοσυκέντρωση και αυτοπαρατήρηση.
Με την καταπληκτική μαγευτική Ποίηση του και όλα τα χρώματα της
τα τρομερά όπλα σύμβολα της τα διαχρονικά.
Τους κατανοεί όμως μπαίνει στην θέση τους.
Έχει βρεθεί ούτως ή άλλως και τους γνωρίζει πολύ καλά.
Δεν είναι πια αθώος. Δεν είναι αναμάρτητος.
Έχει περάσει απ όλα και τους ξέρει μέσα έξω.
Έχει γεννηθεί όμως, αθώος σαν ήλιος λαμπερός, σαν ακτίνα φωτός ήρθε σαν την Άνοιξη Περσεφόνη πάνω στη Γη, από δύο γονείς ανθρώπους θεούς μέσα από μια φάτνη σπήλαιο, μια ιερή μήτρα.
Γυρίζει από τον πόλεμο για ένα κομμάτι ψωμί αξιοπρέπειας και τα χρειώδη στα τείχη της Τροίας, και μέσα από κύματα θαλασσοδαρμένος και βλέπει τους άλλους άντρες δούλους να τους υπηρετούνε,την γυναίκα πόρνη και δούλη τους για τα χατήρια τους και την σύζυγό του,μητέρα του παιδιού του να υφίσταται όλες τις προσβολες΄και την χοντροκοπιά τους.
Ήρθε αθώος και τον μολύναν.
Κάθε επαφή μαζί τους ισοδυναμεί με ιό μόλυνσης και πανδημία.
Με τα βιβλία φυλάδες τους, με τις διαφημίσεις τους, τις ψεύτικες φιλανθρωπίες τους, με τα αχυρένια χάρτινα πρότυπα τους, τους χλιδάτους “οίκους” τους. Κάθε συναλλαγή και ένα πόνος, ένας χλευασμός, μία πληγή,
ένα μαχαίρι στην καρδιά.
Και είναι αυτό ,που δεν θα τους συγχωρήσει ποτέ.
Το χάσιμο της Αθωότητας, την απώλεια της, την κλοπή
την προσπάθεια εξόντωσης του Τηλέμαχου του
του Ιερού παιδιού του Ανθρώπου.

Η αντίστροφη μέτρησε αρχίζει όταν αυτό γίνει γνωστό σαν εσωτερική αλλά και εξωτερική υπόθεση των ανθρώπων.Όταν το αναγνωρίσουν και είμαστε πλέον εκεί. Όταν οι άνθρωποι αναγνωρίζουν τους ρόλους και τα σύμβολα και μέσα τους και έξω τους.
Έτσι σε μια νύχτα, μετά την πιο μεγάλη νύχτα όλα θα καταρρεύσουν
και θα ξημερώσει μια άλλη ημέρα.
Ο Όμηρος έχει συνδέσει την Νέμεση με τον Σκοπό και ο Οδυσσέας
την ενεργοποιεί λόγω της αψογοσύνης του.
Η κρίσιμη μάζα, την κρίσιμη νύχτα και η Επιλογή,
δικαιώνει αυτή την Απόφαση της Δίκης των Μνηστήρων και των Δούλων τους και γυρίζει τον Τροχό της Νέμεσης.

Άψογα θα ονειρευτούμε το Όνειρο μας, και Άψογα θα το πραγματοποιήσουμε σαν Άψογοι πολεμιστές, Όλοι μας Ενωμένοι.
Η Ύπόσχεση ενός Ποιητή,
είναι ο Όρκος ενός Πολεμιστή και ο Δρόμος της καρδιάς του.

Είναι αυτός ο όρκος που αρχίζει από την Εστία, την ιερή φλόγα στο κέντρο του νησιού, στο κέντρο μιας πόλης, μιας πατρίδας, ενός λαού,που αρχίζει από τους μνηστήρες μιας Ελένης και τελειώνει στους μνηστήρες της Πηνελόπης,
στο κέντρο ενός στόχου που ενεργοποιεί τον Σκοπό συνδέεται μαζί του.
Και είναι ο Απόλλων το Φως που δίνει την όραση, την διάκριση και την διαύγεια και με την Άρτεμη Υδροχόο συζητά η Πηνελόπη τους πόθους της ψυχής της,την κρίσιμη νύχτακαι τον Δία- Αιγόκερω επικαλείται ο Οδυσσέας την ίδια νύχτα στο ρημαγμένο Παλάτι ανοίγοντας την Πύλη του.
Ο Ζευς, ο άρχων νους, ο μεταμορφωτής του κόσμου, που γίνεται κούκος ,ταύρος λάμψη τρομερή και χρυσή βροχή της Γνώσης και πέφτει στα κεφάλια των ανθρώπων και γεννά μαζί τους ήρωες ημίθεους και θεούς και η κόρη του η Αθηνά που τους καθοδηγεί και τους συμβουλεύει.
Ιερή Εστία, Αθηνά, Άρτεμις, Απόλλων, Ζευ Άναξ και οι υπόλοιποι θεοί της Ελλάδος χαρίστε μας την ευστοχία και δώστε μας την επίτευξη του Σκοπού!
Και αυτός ας είναι ο Όρκος για να βρεθούμε στο κέντρο,να μιλήσουμε,να γνωριστούμε, να ενωθούμε, να κοιταχθούμε στα μάτια,
να αγκαλιαστούμε σαν να γυρίζουμε από ταξίδι μακρινό.
Να τραγουδήσουμε τα βάσανα μας, τους καυμούς μας, τα δάκρυα μας,
τις αγωνίες μας, τους νεκρούς μας, τα λάθη μας.
Στο Κέντρο της Ομονοίας μονιασμένοι, απ΄όλα τα μέρη της Ελλάδος,
απ όλες τις γωνιές του κόσμου και τους σύμπαντος.
Εμείς η αρχή και μετά όλοι οι άλλοι θα ακολουθήσουν,με ένα νου μία καρδιά μία ψυχή με ένα κλαδί ελιάς στο ένα χέρι και ένα βιβλίο στο άλλο,
Το Τόξο μιας Οδύσσειας ενός ομήρου λαού.
Με μία φορεσιά, πλεγμένη από το πέπλο των Παναθήναιων να διασχίσουμε την γέφυρα λίγων μέτρων μέχρι το Παλάτι.
Σε μια πορεία μεγαλειώδη ειρηνική περιφρουρούμενη, μια πορεία
για την Ιθάκη για το το Όνειρο της καρδιάς μας
για ένα Παλάτι Καθαρό Ελεύθερο Αξιοπρεπή.
Με μοναδικό όπλο τον Ορθό Όρθιο Λόγο με μια απελευθερωμένη Ομηριακή σύγχρονη γλώσσα και λόγια καρδιάς, της δικής μας, τα δικά μας λόγια,
και να πάρουμε πίσω τον κόσμο μας και ότι μας ανήκει.
Εμείς οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, οι ιδιοκτήτες αυτής της χώρας και αυτού του Παλατιού. Εμείς οι σύγχρονοι πολεμιστές της γνώσης και της αυτογνωσίας,
αυτοπειθαρχημένοι, σίγουροι, αποφασισμένοι,αδυσώπητοι,ακάθεκτοι,αποτελεσματικοί, λαμπεροί σαν τα παιδιά του Ήλιου,σαν τις ακτίνες του τοξοβόλοι,
να διασχίσουμε μια γέφυρα, που γεφυρώνει το χάσμα που μας χωρίζει ανόητα αυτοκαταστροφικά
Κτίζοντας… μιά γέφυρα ευφυούς συνεργασίας ανάμεσα:

Στο «εγώ» και οι … «εμείς»
Στην μοναξιά και στην… συντροφικότητα
Στη ελευθερία και στην… δέσμευση
Στην σιωπή και …στον λόγο
Στα έργα και …στις εξηγήσεις
Στο γέλιο και …στο δάκρυ
Στην κριτική και… στην κατανόηση
Στην αποθησαύρηση και ..στο μοίρασμα
Στην δύναμη και στην… τρυφερότητα
Στην αγάπη και στην… κτητικότητα
Στην Γνώση και την… Σοφία
Και σε μια τέχνη ισορροπίας
επειδή δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε πια,
τα χάσαμε όλα, τα κάψαμε όλα, ένα πλιάτσικο η χώρα, η ζωή μας, η υπόληψη μας και , επειδή, έχουμε να κερδίσουμε τα πάντα!

Την εκτίμηση των γυναικών μας, τον σεβασμό των ανδρών μας, την αγάπη των παιδιών μας,την δικάιωση των βασανισμένων γερόντων μας, την φιλία των συνανθρώπων μας,
Την Αξιοπρέπεια μας!
Επειδή αυτά που μας ενώνουν είναι πιο πολλά από αυτά που μας χωρίζουν.
Στο κέντρο η Ελλάδα, η χώρα του Ήλιου, του Φωτός!
Εμείς οι σύγχρονοι Εύμαιοι, οι σύγχρονες Ευρύκλειες, οι Φιλοίτιοι, οι σύγχρονες Πηνελόπες, οι Τηλέμαχοι και οι σύγχρονοι Οδυσσείς,
που έχουν Επιστρέψει Σπίτι τους.
Ας είναι αυτός ο Όρκος των Πολεμιστών του 21ου Αιώνα
στην χώρα του Φωτός και ο Απόλλων
ας είναι το ΤΟΞΟ της Νέμεσης και της Κάθαρσης,
την πρώτη Νουμηνία του Ενιαυτού.

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου