Ο κοινωνικός μας περίγυρος έχει φορέσει τον μανδύα της πολιτικής και της διπλωματίας και φέρεται με γνώμονα το συμφέρον;
Πόσοι από τους φίλους μας είναι αληθινοί φίλοι και όχι φύλλα που τα φυσάει ο βοριάς και φιλοξενούνται από αυλή σε αυλή για την καλύτερη προστασία τους;
Ερωτήματα που απασχολούν το μυαλό και βασανίζουν την ψυχή μας, όταν εισπράττουμε συμπεριφορές από τους ” δικούς ” μας ανθρώπους, που δεν πηγάζουν από αγαθές προθέσεις.
Ερωτήματα που ζητούν απαντήσεις για να καλύψουν κενά και να επουλώσουν πληγές.
Σκέψεις επώδυνες, που μας κάνουν να κλεινόμαστε στο καβούκι μας, γιατί άλλα προσδοκούμε από τους φίλους και τους γνωστούς μας και άλλα μάς έρχονται σαν κεραυνοί εν αιθρία!
Τι έφταιξε και λειτουργούν οι άνθρωποι με δύο μέτρα και δύο σταθμά;
Σε ποιον βωμό θυσιάστηκαν οι αξίες και τα ιδανικά μας;
Ευθύνεται η εποχή της ταχύτητας και του άγχους που δεν επιτρέπει να εντρυφήσουμε στις διαπροσωπικές μας σχέσεις;
Η αλήθεια είναι ότι προσπερνάμε εύκολα και το χειρότερο, πάνω στην βιασύνη μας, ποδοπατάμε ό, τι είναι μπροστά μας.
Συναισθήματα, δεσμεύσεις, υποσχέσεις και όνειρα κοινά.
Τα δύσκολα τα αποφεύγουμε. Όλα όσα απαιτούν χρόνο, υπομονή, αντοχή κι αγάπη.
Δεν θέλουμε ν’ ασχοληθούμε με τους άλλους έχοντας την ειλικρίνεια στα χείλη.
Μας αρέσουν οι ελιγμοί, τα πισωγυρίσματα, οι δικαιολογίες και οι …ίντριγκες.
Έχουμε αναχθεί σε παίκτες μικροπολιτικής που εξετάζουν ψυχρά τι και ποιος τους εξυπηρετεί καλύτερα.
Μηδενίζουμε σχέσεις χρόνων επειδή μας ανακόπτουν την πορεία.
Και φλερτάρουμε μόνο με όσους μας παρέχουν τα εχέγγυα για να ” ανεβούμε ” ψηλά και γρήγορα.
Γλείφουμε εκεί που το σάλιο μας είναι ακόμη νωπό από την περιφρόνηση που στάλαξε από το στόμα μας.
Χαϊδεύουμε αυτιά με λόγια που δεν εννοούμε και τα χρησιμοποιούμε ξεδιάντροπα.
Νεύουμε συγκαταβατικά το κεφάλι στις εξομολογήσεις των διπλανών μας, σαν να τους συμπονούμε και ταυτόχρονα καταστρώνουμε σχέδια για το πώς θα κινηθούμε στην σκακιέρα της προσωπικής μας ανέλιξης, κατατροπώνοντας τους αντίπαλους μας.
Ακόμη και τους διπλανούς μας, εκείνους που τους χτυπάμε φιλικά στην πλάτη με ” συμπάθεια “.
Αγκαλιαζόμαστε και δεν δινόμαστε ουσιαστικά. Ενδιαφερόμαστε στιγμιαία και ξεχνάμε το επόμενο δευτερόλεπτο ό, τι δεν μας αφορά.
Αγαπάμε ναι, για όσο ο σύντροφός μας δεν μας καπελώνει και ταιριάζει στο status quo μας.
Αγαπάμε για λίγο κι επιφανειακά, γιατί στα βαθύτερα στρώματα έχει κάνει κατάληψη ο παραφουσκωμένος εγωισμός μας και δεν αφήνει περιθώρια για ευαισθησίες κι ανθρωπισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου