Η ζωή δεν είναι να περιμένεις το Σαββατοκύριακο, να περιμένεις την άδειά σου, να περιμένεις μία γιορτή για να βάλεις την καλή σου μπλούζα που άθικτη κρατάς «για μία ειδική περίπτωση». Η ζωή είναι να ζεις το τώρα ακούγοντας την «εσωτερική σου φωνή» ενώ εκτελείς τους ρόλους που έχεις αναλάβει. Με ό,τι αυτό συμπεριλαμβάνει. Τη χαρά που πήρες ένα καλό πρωινό με την οικογένειά σου, τη λύπη της απόρριψης από μία δουλειά, το άγχος της δημιουργίας ενός πρότζεκτ που έχεις αναλάβει. Αφέσου ώστε σε όλα να είσαι παρών εσύ.
Αποκοπή. Ο κύριος λόγος που νιώθεις κουρασμένος, καταβεβλημένος, σα να έχεις «στεγνώσει» από ενέργεια κάποιες φορές. Σα να μην έχεις να δώσεις άλλο. Σα να δίνεις και να νιώθεις ότι δεν παίρνεις από πουθενά, είναι επειδή έχεις αποκοπεί από τον εαυτό σου. Στην περίπτωση αυτή, ένα μεγάλο σύστημα πεποιθήσεων υποβόσκει στο σύστημά σου, ώστε να σε περιορίζει και να σε «μπλοκάρει», με αποτέλεσμα να μην συμμετέχεις ενεργά στα καθημερινά σου καθήκοντα και απλά να «εκτελείς».
Πεποίθηση. Πεποίθηση δεν είναι άλλο παρά μία σκέψη που έχεις κάνει πολλές φορές φορές και επαναλαμβάνεις συνεχώς στο μυαλό σου με αποτέλεσμα να έχει γίνει η απόλυτη αλήθεια σου. Η αλήθεια αυτή μετέπειτα έχει γίνει τρόπος ζωής ο οποίος ενδέχεται να σε περιορίζει και να εμποδίζει, αρχικά στο να είσαι παρών – όπως αναφέραμε παραπάνω- στην καθημερινότητά σου, και δεύτερον, στη γενικότερη εξέλιξή σου ως άνθρωπο.
Ας παραδειγματιστούμε με δύο φράσεις που όλοι ανεξαρτήτως έχουμε ακούσει από μικρή ηλικία και έχουμε ενστερνιστεί μετέπειτα. «Οι άντρες δεν κλαίνε», «Tα κορίτσια κάθονται φρόνιμα». Σου είναι σίγουρα οικείες. Ενδεχομένως να συμφώνησες κατά την ανάγνωση. Εάν συνέβη αυτό, τότε σίγουρα αποτελούν και ένα μέρος της δικής σου «αλήθειας», άρα έχεις κι εσύ τουλάχιστον μια από τις ανωτέρω πεποιθήσεις.
Το αντίκτυπο. Σίγουρα υπήρξαν φορές που λύγισες και δεν άφησες ένα δάκρυ να κυλήσει. Γιατί «οι άντρες δεν κλαίνε». Ίσως υπήρξαν στιγμές αποτυχίας που σε πλήγωσαν πολύ, αλλά επέλεξες ξανά να προσποιηθείς στους οικείους σου –αλλά ακόμη και στον ίδιο σου τον εαυτό- ότι είσαι ρηξικέλευθος. Ότι αντέχεις. Ότι ανεπηρέαστος προχωράς στο επόμενο βήμα. Εάν είσαι γυναίκα που διασκέδασες ένα βράδυ, σίγουρα έκανες την αυτοκριτική σου την επόμενη μέρα σκεπτόμενη μήπως κάπου παραφέρθηκες γιατί «τα κορίτσια κάθονται φρόνιμα».
Ιδιαιτέρως, σε περίπτωση που η κοινωνική σου θέση ή το επάγγελμά σου απαιτεί να δείχνεις «σοβαρή» μήπως δεν άφησες ποτέ τον εαυτό σου να διασκεδάσει πραγματικά; Κάθε φορά που συγκρατείς τον εαυτό σου από κάθε τι που «δεν πρέπει», ένα δικό σου κομμάτι κλειδώνεται βαθιά μέσα σου. Δεν φεύγει, γιατί περιέχει μέσα εσένα. Απλά κρύβεται σε ένα σημείο του σώματός σου. Και προσθέτεις κι άλλο για να μη ζητήσεις βοήθεια και πουν ότι είσαι αδύναμος. Και ακόμα ένα για να κρατηθείς να μη γελάσεις δυνατά με την ψυχή σου και «τι θα πει ο κόσμος» αν ακούσει μία κυρία – πχ καθηγήτρια- να «κακαρίζει».
Η ισορροπία. Το «παν μέτρον άριστον» ισχύει και εδώ καθώς ο ανθρώπινος νους είναι εκπαιδευμένος να πηγαίνει «από το άσπρο στο μαύρο», χωρίς να αντλεί άμεσα πληροφορία από την παλέτα των απείρων χρωμάτων. Τουτέστιν, εάν αφεθείς και συγκινηθείς δε σημαίνει ότι θα γίνεις ένας ευάλωτος άνθρωπος που θα κλαίει συνεχώς. Απλώς θα ξεκλειδώσεις για λίγο αυτό το «παραθυράκι» που δε σου επιτρέπει «να παίρνεις αέρα».
Κάθε κομμάτι του εαυτού σου που δεν αφήνεις να εκδηλωθεί δημιουργεί έναν κόμπο στο λαιμό, έναν πόνο στο στομάχι. Γι’ αυτό επίτρεψε στον εαυτό σου να συγκινηθεί σε μία παλιά ανάμνηση, να πενθήσει σε μία απώλεια, να γελάσει, να ζητήσει συμβουλή από κάποιον άλλο χωρίς να θεωρείς ότι αυτό μειώνει την αξία σου ή ακυρώνει τις γνώσεις που έχεις ήδη. Επίτρεψε του να νιώσει. Επίτρεψέ του να είναι παρών όταν είσαι πατέρας/μητέρα, να έχεις εσένα μαζί όταν εργάζεσαι, όταν τρέχεις να διεκπεραιώσεις τις τόσες αρμοδιότητες που η ζωή επιβάλλει. Επίτρεψέ του να είσαι εσύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου