Γεμίσαμε κριτές

Πολλούς κριτές έχει αυτός ο κόσμος που εύκολα εκφέρουν άποψη για τις ζωές των άλλων. Αυτόβουλοι παρατηρητές έχουν πιστέψει ότι κανείς δεν ξέρει τη ζωή και τους ανθρώπους καλύτερα από αυτούς και δε χάνουν ευκαιρία να κρίνουν την εξωτερική σου εμφάνιση, τον τρόπο που διάλεξες -ή και όχι- να ζεις, ποιοι είναι αυτοί που κάνεις παρέα, πώς μιλάς έτσι, πότε θα γίνεις άνθρωπος, δεν κάνει αυτός ο άνθρωπος για σένα και όλες αυτές τις χαριτωμενιές που θέλουν να πείσουν πως μάς νοιάζονται και θέλουν το καλό μας.

Για αρχή ποιος τους ρώτησε. Εκ δευτέρας ποιος τους είπε ότι η γνώμη τους είναι η σωστή και στην τελική ακόμη κι αν σε κάποια θέματα έχουν δίκιο τι τους κάνει να πιστεύουν πως η δική τους «παρατήρηση» θα μάς αφυπνίσει. Από όπου και να το πιάσουμε άκρη δε βγαίνει.

Έλα όμως που αν θέσει κάποιος τα παραπάνω ερωτήματα στους, εν πανταχού, ξερόλες το περισσότερο που έχει να λάβει ως απάντηση θα είναι η ειρωνεία και ο χλευασμός όπου καμιά φορά εναλλάσσεται με το «δεν είχα σκοπό να σε προσβάλλω» και όλα αυτά τα υπεράνω που τα λένε για να τα λένε.

Σε κανέναν δεν πέφτει λόγος για τη ζωή κανενός. Βασική προϋπόθεση, εννοείται, είναι οι επιλογές μας να μη βλάπτουν τις ελευθερίες των άλλων αλλά αυτό δεν ισχύει μόνο για εμάς. Ισχύει και για τους άλλους. Δεν είναι πανάκεια η ηλικία, οι εμπειρίες και ο πρότερος βίος κάποιων έτσι ώστε να φυτρώνουν εκεί που δεν τους σπέρνουν.

Αν χρειάζεται κάποιος τη γνώμη τους θα τη ζητήσει. Και τότε μπορούν να την εκφέρουν άνετα και χωρίς κανέναν δισταγμό. Αλλιώς ας σιωπήσουν για πάντα γιατί μόνο βαβούρα προκαλούν και συζητήσεις που δεν έπρεπε καν να αναφέρονται.

Μια καλή λύση θα ήταν να είμαστε σε θέση να κρίνουμε αντικειμενικά τους εαυτούς μας ο καθένας. Φυσικά και είναι πιο εύκολο να δούμε τη «καμπούρα» του απέναντι γιατί για να δούμε τη δική μας θα έπρεπε να γυρίσουμε το κεφάλι μας 360 μοίρες και δεν είμαστε όλοι δαιμονισμένοι.

Άρα εκ των συνθηκών το να ασχολείται κάποιος με τις ζωές των άλλων -αντί της δικής του- δεν είναι επίπονο. Το κάνει ελαφρά τη καρδία, πιστεύοντας πως πράττει και σωστά.

Βέβαια, αν πας εσύ να κρίνεις τη δική του ζωή να είσαι σίγουρος πως δε θα σου το επιτρέψει. Γιατί ποιος είσαι εσύ που ξέρεις καλύτερα για εκείνον. Ενώ εκείνος για σένα ξέρει. Κι εσύ πρέπει να το πιστέψεις ό,τι κι αν σκέφτεσαι. Μια κατάσταση που ξεχειλίζει από εγωισμό και υπεροψία που δεν αξίζει καν να ασχοληθείς. Περισσότερο θα εκνευριστείς παρά θα βάλεις όρια.

Όποιος θέλει να κριθεί υπάρχουν άπειροι τρόποι να το κάνει και θα το διαλέξει ο ίδιος πότε και που. Όποιος θέλει να κρίνει δεν έχει κανέναν λόγο να εκφέρει την άποψη του αν αυτή δεν του ζητηθεί ή αν δεν επηρεάζεται άμεσα.

Όλοι μας είμαστε υπεύθυνοι μόνο για εμάς και δεν έχουμε την ανάγκη θεατών πόσο μάλλον κριτών. Δεν είναι reality η ζωή μας κι αν θέλαμε να είναι ξέραμε που θα το βρίσκαμε.