Συνεπώς έχουν καμιά σημασία τα τοπικά φαινόμενα, όπως η παρουσία στην γη, οι κινήσεις της γης, τα εποχικά και καιρικά φαινόμενα, οι εποχές, τα ηλιοστάσια κι οι ισημερίες, τα ημερολόγια των ανθρώπων;
Έχουν σημασία μόνο για αυτόν που ζει και μπαίνει σε δράση σε ορισμένο τόπο.
Η Αντικειμενική Μη-δυαδική Συνείδηση (ο Νοητός Ήλιος) αποτελεί την Υπαρξιακή Βάση στα Ηλύσια Πεδία, για την Εκδήλωση (κάθε εκδήλωση) στους κατώτερους κόσμους, στον κόσμο της σκέψης, στον κόσμο των επιθυμιών, στον κόσμο των φαινομένων.
Αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο από την θέση στην οποία βρισκόμαστε. Κι η αντίληψη του κόσμου έχει ακριβώς την «όψη» που καθορίζεται από την θέση μας.
Αν και η αντίληψη του κόσμου (με αυτή την έννοια) είναι πάντα «φαινομενική» χρησιμεύει όμως (αυτή η αντίληψη) σαν αντιληπτική βάση για να πάμε από το φαινομενικό στην πραγματικότητα.
Αν λοιπόν ακολουθούμε το Φυσικό Ημερολόγιο, το μόνο πραγματικό, κι αν δίνουμε κάποια συμβολική σημασία σε Ηλιοστάσια κι Ισημερίες, είναι γιατί προσανατολίζουν την δράση μας στην γη ή σε οποιαδήποτε γη ζούμε.
Ο Ετήσιος Κύκλος των Εποχών (που νοηματοδοτείται από τα Ηλιοστάσια και τις Ισημερίες) αναφέρεται συμβολικά στην ανθρώπινη ζωή. Έχει κι η ζωή την άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο και τον χειμώνα της. Κατ’ αναλογία αυτό ισχύει και για την ίδια την ύπαρξη στους κατώτερους κόσμους της μετενσωμάτωσης.
Για την σημασία και το εσωτερικό περιεχόμενο των Ηλιοστασίων και των Ισημεριών έχουμε μιλήσει πολλές φορές, για όσους «θυμούνται».
Το ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ, στην Εσωτερική Παράδοση, «σηματοδοτεί» την εξάντληση (ή την κορύφωση) της εξωστρεφούς τάσης της Συνείδησης, το απόγειο της εξωτερικής ζωής. Είναι λοιπόν ένα σημείο «στάσης», επαναπροσδιορισμού (της αυτογνωσίας, της κατανόησης), αναπροσανατολισμού και «μεταστροφής» της Συνείδησης.
Στην πραγματικότητα η Εποχή του Θερινού Ηλιοστασίου είναι η Αρχή του Υπαρξιακού Προβληματισμού (ποιος είμαι, τι είμαι, που είμαι, πότε, τι κάνω, γιατί;), το Ξεκίνημα της Αληθινής Φιλοσοφικής Αναζήτησης της Βαθύτερης Ουσίας του Όντος, το Ξύπνημα της Πραγματικής Έρευνας για την Αληθινή Φύση της Συνείδησης, που είναι (η Συνείδηση) η Αρχή και το Τέλος των Πάντων, το Α και το Ω.
Από την Βαθύτερη Οντολογική Ενότητα της Συνείδησης Εκκινούν Όλα και Εδώ Καταλήγουν.
Η Πραγματική Γνωστική Ενότητα του Παντός (το Όλον) Αποτελεί την Αληθινή Αντιληπτική Βάση κάθε Αντιληπτικής Διαφοροποίησης, κάθε Υποκειμενικής Θεώρησης και κάθε αντικειμενικού φαινομένου. Το «πως» αναπτύσσονται όλα αυτά είναι ακριβώς η «ιστορία της δημιουργίας».
Η Βαθιά Συναίσθηση της Ενότητας του Παντός, των Πάντων, η Κατανόηση της Αντικειμενικής Φύσης της Συνείδησης, Οδηγεί στην Αφυπνισμένη Συμπόρευση με το Αρχαίο Ρεύμα της Ζωής, όπου Όλα αναπτύσσονται μόνα τους. Χωρίς καμία παρέμβαση, καμία διαστρέβλωση, σε πλήρη Αρμονία του Φωτός με την Σκιά. Κι αυτό είναι η Υπέρτατη Αρετή, ο Υπέρτατος Νόμος της Ζωής, η Ορθή Δράση κι η Ελεύθερη Εμπειρία του γίγνεσθαι.
Από τα Αρχαία Χρόνια, στην Εσωτερική Παράδοση (σε όλες τις Τοπικές Εκφάνσεις της, σε όλες τις φιλοσοφικές και θρησκευτικές εξωτερικεύσεις της) θεωρούσαμε το Θερινό Ηλιοστάσιο σαν κατάλληλη (συμβολική) εποχή για την Μύηση των ώριμων ανθρώπων (που είχαν ως ένα σημείο ολοκληρώσει την κοινωνική ζωή τους, με την εργασία, με την οικογένεια, με την εξωτερική ζωή), δηλαδή των ανθρώπων που βρίσκονταν στο «θερινό ηλιοστάσιο» της ζωής τους. Αυτή η Αρχική Σημαντική Μύηση είναι πάντα η Πύλη για την Μεγάλη Μύηση του Φθινοπώρου που Οδηγεί πέρα από την υποκειμενική συνείδηση στην Αντικειμενική Μη-δυαδική Συνείδηση, στο «Όριο» Διαχωρισμού ανάμεσα στους Κατώτερους Κόσμους και τους Ανώτερους Ουρανούς της Ύπαρξης, στα Ηλύσια Πεδία, που οι Μυημένοι του Φθινοπώρου μπορούν να βιώσουν «εν ζωή».
Το «περιεχόμενο» της Θερινής Μύησης είναι λοιπόν, εκ των πραγμάτων η Αναζήτηση, η Κατανόηση κι η Βίωση της Αληθινής Ουσίας, η Αυτοσυνειδησία, η Επίγνωση του Υπαρξιακού Πυρήνα μας, η Τοπική εξωτερίκευσή μας κι η «Σχέση» μας με το εξωτερικό σώμα και τον κόσμο των αντικειμένων.
Αυτή ακριβώς η Γνωσιακή Βάση, η Εμπειρία της Ύπαρξης («Είμαι Συνείδηση», ενσωματωμένη, εδώ, τώρα), αποτελεί το Απαραίτητο Θεμέλιο για κάθε Πνευματική Ανάπτυξη. Για αυτό η Μύηση του Θέρους είναι τόσο σημαντική.
Έξω από την Εσωτερική Παράδοση, στην οποία λίγοι άνθρωποι έχουν «πρόσβαση», γίνεται, όπως και να έχει, κατανοητό, ότι αν δεν συνειδητοποιήσουμε την άγνοιά μας, αν δεν «ξυπνήσουμε» από τον λήθαργο της ζωής και δεν αρχίσουμε να προβληματιζόμαστε και να ερευνούμε δεν μπορούμε να πάμε παραπέρα από το «ζώο» στην ζωή. Μια ευκαιρία, μια Διέξοδος, η αρχή της Ανάδυσης στην Αλήθεια, αυτό είναι το πραγματικό νόημα του Θερινού Ηλιοστασίου.
Η Αυτογνωσία, όπως την έχουμε περιγράψει πολλές φορές στις ομιλίες και τις δημοσιεύσεις μας είναι η αρχή της Αληθινής Ζωής, η Είσοδος στο «Βασίλειο της Πραγματικότητας». Μακάριοι όσοι Διαβαίνουν την Πύλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου