Σαν εκείνα τα λουλούδια που δεν έχουν μυρωδιά. Που δεν βγάζουν κάτι όμορφο στο πέρασμά τους. Και είναι πάντα μαραμένα. Χωρίς χρώμα, χωρίς ζωή.Έτσι είναι αυτοί οι άνθρωποι. Τοξικοί και θρασύδειλοι. Γεμάτοι γκρίνια και χωρίς φωνή. Σε υπονομεύουν, σε ζηλεύουν και σε κάνουν συνεχώς να αμφιβάλεις για εσένα Δεν μπορούν να δουν το καλό. Δεν ξέρουν πως να το πλησιάσουν ούτε και να ζήσουν μαζί του.
Δεν μπορούν να δουν την ομορφιά γιατί δεν έχουν μάθει να αγαπούν πρωτίστως τον εαυτό τους. Για αυτό και το μόνο που ξέρουν είναι να κρίνουν και να κατακρίνουν τους άλλους. Και το χειρότερο; Δεν καταλαβαίνουν ότι κάνουν κακό κυρίως στους ίδιους.
Δεν έχουν μάθει να προσπαθούν και ούτε να ελπίζουν. Δεν μπορούν να δουν τα θαύματα γιατί δεν έχουν μάθει να πιστεύουν στην ζωή. Δρουν υπόγεια και πονηρά. Προσπαθούν να κλέψουν το φως από τους άλλους. Διότι, δεν αντέχουν οι άλλοι να λάμπουν. Θέλουν να είναι κυρίαρχοι μόνο αυτοί.
Δεν γνωρίζουν τι θα πει ευγένεια και όμορφος λόγος. Και πάντα τον παρερμηνεύουν, τον μεταποιούν. Είναι εκείνοι οι χαρακτήρες που εκεί που θα δουν χαρά, θα βάλουν λύπη και δυσκολία. Δεν θα επικροτήσουν την προσπάθεια. Αντίθετα, θα την επικρίνουν και θα προσπαθήσουν να σε αποτρέψουν.
Και όλα αυτά επειδή δεν έχουν μάθει να προσπαθούν. Να τολμούν. Και να ονειρεύονται. Ακόμα κι αν σε δουν να χαμογελάς, δεν θα τους αρέσει. Μπορεί και να μην στο ανταποδώσουν καν. Και ξέρεις γιατί; Επειδή είναι κάτι που αυτοί δεν έχουν. Που δεν μπορούν να μιμηθούν.
Όμως, μην τους παρεξηγείς. Και μην στεναχωριέσαι. Να τους λυπάσαι μόνο. Διότι, είναι δυστυχισμένοι και πονεμένοι στην ψυχή. Δεν έχουν άλλο όπλο για να φανούν δυνατοί. Να δείξουν την αξία τους. Και να περάσουν την ισχύ της άποψής τους.
Γι’ αυτό και χρησιμοποιούν μονάχα θυμό και κακία. Νομίζουν πως έτσι θα υποτάξουν τους άλλους και θα τους φοβίσουν. Για να περάσει το δικό τους. Είναι τόσο αδύναμοι και δειλοί που δεν καταλαβαίνουν πως έτσι απομακρύνουν τους άλλους. Και έτσι καταλήγουν μόνοι τους.
Μην τους μισήσεις. Αλλά και να μην τους αγαπάς. Μόνο συγχώρεσέ τους. Για να ελαφρύνεις την ψυχή σου. Να αδειάσεις το μέσα σου. Και αν το βαστάει η καρδιά σου, προσευχήσου έστω και λίγο. Για να βρουν θεραπεία. Να αγαπήσουν το καλό.
Μην πεις στον πειρασμό ποτέ να τους μοιάσεις. Είναι μεγάλο βάσανο. Ο χειρότερος εφιάλτης. Λένε πως για να ζήσεις σε αυτό τον κόσμο πρέπει να είσαι ή τρελός ή αδιάφορος. Και πίστεψέ με. Έχουν απόλυτο δίκιο.
Αυτό κάνε και εσύ. Γίνε αδιάφορος απέναντί τους. Είναι η καλύτερη απάντησή σου. Και να πιστεύεις πάντα σε εσένα. Μην σε ξεχνάς. Να βάζει στόχους. Και να ανεβαίνεις ψηλά.
Και να θυμάσαι. Δεν φταίνε αυτοί που έγιναν τοξικοί. Φταίει αυτή η κοινωνία που ζούμε. Που μας έχει κάνει να αγαπάμε μόνο το υποχθόνιο και το παράνομο. Δήθεν πως μόνο με αυτό επιβιώνεις. Και έτσι δεν ελκύει την ομορφιά. Αυτή τη δύναμη που μπορεί να δώσει κάθε ψυχή.
Μην την πιστέψεις ποτέ. Εσύ συνέχισε να βαδίζεις. Να δημιουργείς καινούργιους δρόμους. Να πλάθεις καινούργιες στιγμές. Όχι από την τύχη που πολλοί θα πιστέψουν. Αλλά από εκείνη την πίστη που θα σε οδηγήσει στην κορυφή. Διότι, όταν η καλοσύνη συνοδεύεται από δράση, τότε υπάρχει ελπίδα να αλλάξει τον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου