Η λήθη των χαμένων ανθρώπινων ψυχών

Κάποτε η καρδιά μας, η ψυχή μας δηλαδή, ζούσε σε έναν κόσμο όπου τα πάντα συμβάδιζαν σύμφωνα με την ομορφιά της, οι Αρετές της δεν διαχώριζαν ποτέ το σκοτάδι από το φως, διότι έβλεπαν τα πάντα να είναι από φως, και κάθε της σκέψη ήταν προερχόμενη από το Αγαθό και την Αγάπη, και όλα γύρω της ήταν Φως και Ζωή!

Και αφού γνώρισε, κατανόησε, και έζησε το φως σε όλη του την έκταση, και αφού κατανόησε την ομορφιά της ζωής, μέσα από την δημιουργία των σκέψεων από φως, θέλησε να κατανοήσει έναν άλλο κόσμο, ίσως για να του δώσει φως, την ομορφιά του πνεύματος, ώστε να γίνει κι αυτός ο κόσμος όμορφος όπως ο κόσμος του φωτός και να του δώσει την τέλεια πνευματική ζωή, διότι αυτός ο κόσμος δεν είχε φως, μα ούτε και τέλειο πνεύμα αλλά διπολικό των αντιθέτων.

Με μια του σκέψη μεταφέρθηκε σε αυτόν τον κόσμο τον δυαδικό, μια νέα δημιουργία, που αυτή την φορά αποτελούνταν από τις αντίθετες σκέψεις, και όχι όμοιες μόνον από φως, έτσι το πνεύμα, διασπασμένο πλέον, και πάνω στον πλανήτη Γη έγινε καρδιά, μια καρδιά κομμένη στα δύο, όπου η χαρά ακολουθούσε την λύπη, η ζωή ακολουθούσε τον θάνατο, η αγάπη το μίσος, η γνώση της αλήθειας το ψέμα, η έκσταση του αγαθού, στην έκσταση της πονηριάς και της κακίας, και όλα όσα ζούσε και αγαπούσε στον κόσμο του φωτός, πλέον είχαν και το αντίθετο τους μέσα στις σκέψεις της.

Από Φως και Ζωή, έγινε η καρδιά διχασμένη, ανάμεσα στο πάθος του έρωτα για την αγάπη, και το πάθος του σιχαμερού έρωτα χωρίς αγάπη.

Η ζωή πλέον δεν ήταν όπως την γνώριζε, και αμέσως ξέχασε ποια είναι η αληθινή και πραγματική της ουσία, και έγινε ένα με αυτόν τον δυαδικό κόσμο, και από τότε ζει η ψυχή ως διχασμένη καρδιά, μέσα σε έναν ξένο κόσμο γι’ αυτήν, που προσπαθεί να τον κάνει δικό της δίνοντας την αγάπη απέναντι στις άλλες ψυχές που ξέχασαν ποιες είναι, και έγιναν ένα με το πάθος για τον έρωτα της σάρκας και την ύλη, δίχως την αγάπη, δίχως όμως να επικρατεί η αληθινή τους ουσία του φωτός, και έτσι ο κόσμος των ψυχών, έγινε κι αυτός διαδικός, διπολικός, και όποια ψυχή θυμηθεί τον εαυτό της, την αληθινή της ουσία, θα γνωρίσει την ευτυχία, και μαζί με αυτήν, θα φέρει το φως και σε αυτόν τον θνητό και διαδικό κόσμο που είναι δίχως το ερεβοκτόνο φως.