Τώρα αναγνωρίζω, αφού έχω πια παρατηρήσει τα επώδυνα μοτίβα να επαναλαμβάνονται πολλές φορές, ότι όσα με πληγώνουν είναι απλά μαθήματα που χρειάζεται να μάθω και συχνά αυτά τα μαθήματα έρχονται με τη μορφή ανθρώπων.Πολύ συχνά, όταν αντιλαμβάνομαι ότι οι σκέψεις για το σωστό και το λάθος των αποφάσεών μου με καταναλώνουν, κάνω ένα βήμα πίσω. Μπορώ καθαρά να δω ότι οι άνθρωποι είναι ο μηχανισμός που με οδηγεί στην εξέλιξή μου, και οι επώδυνες εμπειρίες μου είναι μεγάλες πινακίδες που μου δείχνουν το δρόμο.
Δεν είναι τυχαίο που διαμορφώνουμε σχέσεις με ανθρώπους που μας προκαλούν έντονα συναισθήματα, είτε θετικά, είτε αρνητικά. Ελκόμαστε από εκείνους, που με κάποιο μαγικό τρόπο, ταιριάζουν σε ένα από τα χαρακτηριστικά ή τα «προβλήματά» μας, και μας προκαλούν, βοηθώντας μας να αυτοθεραπευτούμε και να εξελιχθούμε.
Και καθώς τα μαθήματα έρχονται κυρίως μέσω των άλλων, προσπαθώ να μην τους κακολογώ για τον δικό τους ρόλο σε όλο αυτό. Γνωρίζω ότι στο μέλλον θα τους ευχαριστώ για κάποιο από τα μαθήματα που θα μαζέψω στο ταξίδι της ζωής.
Τι είναι αυτό, λοιπόν, που σας προκαλεί τον τελευταίο καιρό; Τι είναι αυτό που σας πληγώνει; Ποιος είναι το επίκεντρο των αρνητικών σας συναισθημάτων; Σκεφτείτε παρελθοντικές καταστάσεις, όπου νιώσατε παρομοίως. Πότε ήταν η πρώτη φορά που μπορείτε να ανακαλέσετε ότι νιώσατε έτσι; Προσπαθήστε να ξεχωρίσετε το μοτίβο εκείνο και ποιο μήνυμα προσπαθεί να σας μεταφέρει.
Αντί να ζείτε μέσα στον πόνο σαν ένα αβοήθητο θύμα, δοκιμάστε να δείτε τα μαθήματα που σας στέλνονται και που στην πραγματικότητα εσείς τα φέρατε στη ζωή σας. Όποια μορφή κι αν έχει το μάθημα, το βέβαιο είναι πως ανήκει κάτω από μια μεγάλη ομπρέλα που λέγεται αυτοφροντίδα.
Μπορείτε να φανταστείτε έναν κόσμο γεμάτο από ανθρώπους που αναζητούν τη δύναμή τους μέσα από την αυτο-αγάπη αντί να προσπαθούν να την αντλήσουν από τους άλλους μέσω της επιβεβαίωσης και των τοξικών σχέσεων; Αυτός είναι ένας κόσμος που εγώ ονειρεύομαι και μέσα στον οποίο θα ήθελα να ζήσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου