ΧΟ. φεῦ φεῦ.ὦ μεγάλαυχοι καὶ φθερσιγενεῖς
1055 Κῆρες Ἐρινύες, αἵτ᾽ Οἰδιπόδα
γένος ὠλέσατε πρυμνόθεν οὕτως,
τί πάθω; τί δὲ δρῶ; τί δὲ μήσωμαι;
πῶς τολμήσω μήτε σε κλαίειν
μήτε προπέμπειν ἐπὶ τύμβῳ;
1060 ἀλλὰ φοβοῦμαι κἀποτρέπομαι
δεῖμα πολιτῶν.
σύ γε μὴν πολλῶν πενθητήρων
τεύξῃ· κεῖνος δ᾽ ὁ τάλας ἄγοος
μονόκλαυτον ἔχων θρῆνον ἀδελφῆς
1065 εἶσιν· τίς ἂν οὖν τὰ πίθοιτο;
ΗΜ. δράτω ‹τι› πόλις καὶ μὴ δράτω
τοὺς κλαίοντας Πολυνείκη.
ἡμεῖς γὰρ ἴμεν καὶ συνθάψομεν
αἵδε προπομποί. καὶ γὰρ γενεᾷ
1070 κοινὸν τόδ᾽ ἄχος, καὶ πόλις ἄλλως
ἄλλοτ᾽ ἐπαινεῖ τὰ δίκαια.
ΗΜ. ἡμεῖς δ᾽ ἅμα τῷδ᾽, ὥσπερ τε πόλις
καὶ τὸ δίκαιον ξυνεπαινεῖ.
μετὰ γὰρ μάκαρας καὶ Διὸς ἰσχὺν
1075 ὅδε Καδμείων ἤρυξε πόλιν
μὴ ᾽νατραπῆναι μηδ᾽ ἀλλοδαπῶν
κύματι φωτῶν
κατακλυσθῆναι τὰ μάλιστα.
***
ΧΟΡΟΣΩχ, αλίμον᾽ αλίμονο!Των σπιτιών καταλύτρες αγέρωχεςΕρινύες του ολέθρου, που πρόρριζακαι το γένος του Οιδίπου αφανίσατε,τί να πω; τί να κάμω; και τί να σκεφτώ;πώς μπορώ να σ᾽ αφήσω έτσι άκλαυτοκαι να μη σου ακλουθήσω το ξόδι;1060 Όμως τρέμω κι ο φόβος της χώρας μουνα τραβιούμαι με κάνει.Κι έτσι εσένα πολλά θα σε κλάψουνεμοιρολόγια, μα εκείνος αθρήνητοςκαι με μιας αδερφής μόνο κλάψιμο—ποιός το πίστευε;— ο άθλιος θα πάει.
ΗΜΙΧΟΡΙΟ Α’Ό,τι να ᾽θελε η πόλη ας τους έκανετο νεκρό Πολυνείκη όσοι κλάψουνε,μα εμείς όμως μαζί να τον θάψομεσυνοδειά θενα πάμε στο ξόδι του.γιατί αυτό πένθος είναι για ολόκληρη1070 τη γενιά· ενώ η πόλη μια έτσι μια αλλιώςπαραδέχεται πάντα το δίκιο.
ΗΜΙΧΟΡΙΟ Β’Μα εμείς πάμε μ᾽ αυτόν, όπως σύμφωνατο απαιτεί και το δίκιο κι η πόλη.Γιατί πρώτα οι θεοί οι παντοδύναμοικι αυτός έπειτα πιότερο βοήθησετων Καδμείων την πόλη, να μη πάει άνω κάτω και σύψυχη
1078 απ᾽ των ξένων το κύμα βουλιάξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου