Ποτέ άλλοτε ένα πολίτευμα δεν πολεμήθηκε, δεν αγαπήθηκε, δεν νοθεύτηκε, δεν δυσαρέστησε και δεν κατακρεουργήθηκε σε τέτοιο μεγάλο βαθμό, με τόση «αξιοθαύμαστη» ένταση και με τέτοια διαρκή και αδιάκοπη συχνότητα όσο η Δημοκρατία. Πριν από μερικούς αιώνες γεννήθηκε και αναβλήθηκε με ζοφερή και ρηξικέλευθη διάθεση μία σπουδαία αξία από τον βράχο της Ακρόπολης, η οποία έμελε να ανοίξει τα φτερά της και να θέσει πλώρη για να μεταλαμπαδεύσει αυτό το πολίτευμα στα κράτη του Δυτικού κόσμου. Σε πολλούς το πρωτόγνωρο αυτό για τα δεδομένα της εποχής πολίτευμα φάνηκε ως ασυγκρίτως γοητευτικό καθώς θα αποτελούσε την απαρχή για έναν κόσμο που θα «κουβαλούσε» σπουδαίες αλλαγές στην ανθρωπότητα, καθώς και ότι μόνο τούτη η αξία, διότι περί αξίας και ιδανικού πρόκειται, θα μπορούσε να διαξιφιστεί με τον σκοταδισμό και την ματαιότητα του αναχρονισμού.
Κι’ όμως η αβυσσάλεα τέρψη για την πρόκληση φθορών και πληγών στο πολίτευμα της Δημοκρατίας εξακολουθεί να παραμένει ζωντανή και ηχηρή, καθώς «οι αποδομητές» τρέφονται από τις λαβωματιές που δέχεται σε καθημερινή βάση. Ένα πολίτευμα που βοήθησε στην άνθηση της ελευθερίας (πνευματικής και ψυχικής), στην καταπολέμηση της ανομίας, στην ισηγορία, στην προάσπιση και στην περιχαράκωση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και της ολότητας και χάρη σε αυτό η ανθρωπότητα και η οικουμένη κατάφερε να γευτεί στο «διψασμένο και ταλαίπωρο χείλος της» τις ύψιστες και τις εξαίρετες αξίες που επήλθαν με τούτο το πολίτευμα, οι οποίες μέχρι πρότινος φάνταζαν όνειρο απατηλό. Σήμερα, λοιπόν, λαοπλάνοι, δημαγωγοί, ξεδιάντροποι και κατάπτυστοι λαϊκιστές πλάθουν ινδάλματα απατηλά με κούφιο μέλλον επισκιάζοντας και παραχαράσσοντας τους σπάνιους καρπούς που είναι γέννημα της Δημοκρατίας. Στο βωμό των «ζηλευτών» προνομίων, της αισχροκέρδειας, της πάλης για την καρέκλα και των εύκολων και ακούραστων προσπαθειών και διαδρομών πλήττονται βάναυσα τα ιδανικά της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, αξίες που επιβίωσαν στο πέρασμα των χρόνων και άνοιξαν λαμπρές και μοναδικές διαδρομές για να υποδεχθούμε τον πολιτισμό και το πέρασμα στην εποχή των πεφωτισμένων αρχών.
Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, δεν πρέπει να περιθωριοποιούμε και την ευθύνη που φέρουμε κι εμείς οι ίδιοι για την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει, αλλά και το πώς εμείς οι ίδιοι δηλητηριάζουμε και θέτουμε σε υποθήκη την αξία του απαράμιλλου αυτού πολιτεύματος. Η αδράνεια, η απογοητευτικά «εκκωφαντική» παθητικότητα, η μετατόπιση ευθυνών σε αυτούς που στέκουν δίπλα μας, αλλά και η νοοτροπία του «ωχαδερφισμού» αποτελούν τους εχθρούς και τους πολέμιους της δημοκρατίας που την μάχονται λυσσαλέα και με ορμητικό πάθος. Η μη ανάληψη ευθυνών, η απόρριψη, η ηττοπάθεια και αποστροφή για την άρδην ανατροπή της υπαρχούσης κατάστασης επιτείνουν τούτο το πρόβλημα που είναι μείζονος σημασίας και είναι ακριβώς σημαντικό διότι προέρχεται από τον πολίτη για την ευημερία και την πρόοδο του πολίτη. Η δίνη της ευτελούς εποχής μας και το μαύρο πέπλο των απεχθών αξιών μας οδήγησε με απόλυτη επιτυχία στην λήθη για την πάλη των ιδανικών μας.
Παρόλο που η διαμορφωθείσα ως τώρα κατάσταση πληγώνει, προβληματίζει και θέτει εύλογα ερωτήματα για το κοντινό μέλλον, αυτοί που μάχονται με διακαή και ανεξάντλητο πόθο την Δημοκρατία ξεχνούν μια θεμελιώδη και απαράβατη αρχή η οποία συνόδευσε το πολίτευμα αυτό απ’ την στιγμή που γεννήθηκε: ότι δηλαδή η δημοκρατία είναι σπόρος και θαμμένη από τους πολέμιούς της εκκολάπτεται και καθίσταται πιο ενδυναμωμένη ούτως ώστε εμείς να είμαστε σε θέση να απολαύσουμε τους σπάνιους καρπούς της. Το όλο ζήτημα έγκειται, εν ολίγοις στο γεγονός ότι όπως η δημοκρατία δύναται να οραματιστεί έναν κόσμο με πρωτόγνωρο και σπουδαίο ποιόν, έτσι και εμείς είμαστε ηθικά υποχρεωμένοι να παλέψουμε και να θηρεύσουμε τούτη την ποιότητα που σήμερα ασθενεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου