Η ψυχική μας διάθεση επηρεάζει τον τρόπο που βλέπουμε την Πραγματικότητα γύρω μας.Και αντίστροφα… ο τρόπος διαμόρφωσης της Πραγματικότητας γύρω μας επηρεάζει την ψυχική μας διάθεση.
Αν όλα μέσα μας φαντάζουν “μαύρα”, το κόλπο για να δώσουμε Φως στον εαυτό μας είναι να βάλουμε γύρω μας Χρώμα, τρέφοντας έτσι την Όραση με φως και την Διόραση με οπτικά “κλειδιά ξεκλειδώματος των Πυλών της Συνείδησης.
Και κάπως έτσι “δουλεύει” η Μαγεία…
με απλά, μικρά, καθημερινά πράγματα που κάνουν την Διαφορά…
Το ότι επικεντρώνει κάποιος στις ομορφιές του Κόσμου γύρω μας και όχι στις ασχήμιες δεν σημαίνει πως είναι αναίσθητος… σημαίνει πως επιλέγοντας, όσο μπορεί, το Περιβάλλον του, διαμορφώνει ο ίδιος την Πραγματικότητά του, μην επιτρέποντας σε άλλους να τον φυλακίσουν στην δική τους…
Είμαστε ό,τι σκεφτόμαστε…
σκεφτόμαστε όπως είμαστε.
Και σαν Παρατηρητές της Πραγματικότητάς μας, διαμορφώνουμε τον Κόσμο που παρατηρούμε…
Μια Νέα Αρχή είναι μια Νέα Ευκαιρία…
αρκεί να έχεις γίνει σοφότερος από τα λάθη του παρελθόντος.
Αλλιώς είναι άλλο ένα πισωγύρισμα…
Όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή έχουν ανάγκη να “βρουν” τον Εαυτό τους…
λίγοι όμως έχουν την ικανότητα και την Δύναμη να Τον Δημιουργήσουν.
Ο Δρόμος που δεν πάρθηκε, είναι ένας δρόμος που θα συναντήσουμε αργότερα μπροστά μας σαν διακλάδωση στον Δρόμο που πήραμε.
Αρκεί να μπορέσουμε να αντιληφθούμε πως στην ουσία ήταν κομμάτι του ίδιου Δρόμου…
Για κάθε Ηλιοβασίλεμα που αφήνεις πίσω στον Δρόμο σου, μια υπέροχη Ανατολή σε περιμένει μπροστά στον δρόμο σου…
Δρόμο που οδηγεί ΠΑΝΤΑ στο Ξημέρωμα μιας Νέας Ημέρας…
Οι Δρόμοι έχουν φτιαχτεί για να ταξιδεύονται.
Οι Άνθρωποι για να ταξιδεύουν…
Ο Δρόμος της Ζωής δεν είναι ΠΟΤΕ ευθεία…
Στροφές αριστερά, στροφές δεξιά, εμπόδια, κρυφές πόρτες…
ένας Λαβύρινθος Μύησης στο Μυστικό που λέγεται ΖΩΗ.
Και μια Αριάδνη να υφαίνει τον Μίτο της ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ με το Ταξίδι…
Μέχρι να φτάσεις στο ίδιο σημείο απ’ όπου ξεκίνησες.
Για να ξεκινήσεις άλλη μια φορά το ίδιο Ταξίδι.
Αλλά με έναν ΑΛΛΟΝ Εαυτό…
Αέναα…
Δεν υπάρχει “Αντίο”…
μα μόνο “Εις το Επανιδείν”…
Στο μεγάλο Ταξίδι που λέγεται Ζωή
φρόντισε να είσαι εσύ ο Καπετάνιος στο σκαρί σου…
Βαρύ να λιώνεις μεσοπέλαγα στα χέρια κακού κυβερνήτη.
Φαύλος αυτός να δίνει εντολές που φανερά σε ξέρα σε οδηγούνε…
Και εσύ ανήμπορος, δειλός να σηκώσεις ανάστημα να πεις “φτάνει”.
Και να ξέρεις…
Πως κατέχεις άριστα την τέχνη του αστρολάβου…
Πως η πυξίδα στα χέρια σου Δωδωναία δρυς της Αργούς σου μαρτυράει
τον Δρόμο τον Ορθό…
Μα το θάρρος και η αποκοτιά δεν είναι λέξεις δικές σου…
Το βλέμμα κρατούσες πάντα χαμηλό….
Κοιτώντας το χώμα μπροστά έχανες τον ουρανό από πάνω.
Και ξεχνάς τον Νόμο τον αλάθητο.
Πώς η θάλασσα είναι για τους Ανήσυχους…
Όχι για τους υποταγμένους…
Δε σε ρώτησαν όταν μπάρκαρες για το Μεγάλο Ταξίδι…
Βρέθηκες σε ένα σκαρί που γράφει το όνομά σου…
Η Κλωθώ, η Ατραπός και η Λάχεσις το χάραξαν όταν στα σπάργανα ακόμα γέλαγες ανίδεος.
Διόνυσος θεός το ράντισε με το Άγιο Νάμα στο κατευόδιο.
Δεν επέλεξες εσύ το Ταξίδι.
ΕΣΥ θα επιλέξεις αν είσαι Κυβερνήτης…
Ή απλά λοστρόμος… στο δικό ΣΟΥ σκαρί…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου