Η χαρά δεν έρχεται γιατί είναι πάντα εδώ

Από πού έρχεται η χαρά; Ξέρεις; Από ένα μικρό μέρος, κρυφό μήπως; Από μια μεγάλο φως, αστραφτερό; Ίσως από έναν δρόμο μυστικό, ή από ένα ξεκάθαρο μονοπάτι. Μπορεί από τους άλλους κι όχι από εμάς. Ή μοναχά από εμάς.  Έρχεται μέσα στα φιλιά που παίρνεις. Αυτό νομίζεις. Στα μυστικά που μοιράζεσαι. Στην ασφάλεια ή στο ριψοκίνδυνο. Είναι κλεισμένη μέσα σε μια σφιχτή αγκαλιά πιστεύεις. Σε μια χειραψία δυνατή. Σε ένα νεύμα αναπάντεχο. Σε λίγα λόγια ήρεμα ή ξεσηκωτικά.

Από πού ακριβώς έρχεται όμως η χαρά; Δε ξέρεις με σιγουριά να πεις. Ξέρεις μόνο πότε τη νιώθεις και πόσο μετράς το γέλιο σου, το χαμόγελο ή το ξεκάρδισμα. Ξέρεις τον τρόπο και το πότε, το πολύ και το λίγο, αλλά το πού το ψάχνεις. Νομίζεις πως αν το ανακαλύψεις θα την κάνεις δική σου, σύντροφό σου, σύμμαχο παντοτινή. Όμως δε ξέρεις από πού έρχεται. Κανείς δε ξέρει που κρύβεται και μπορεί τόσο ξαφνικά και μας κατακλύζει.

Για τη λύπη ξέρεις… Μπορείς να απαριθμήσεις εκατομμύρια μέρη όπου θα την βρεις. Ξέρεις πού κάθεται και πού μοιρολογά. Ξέρεις από πού έρχεται και έχεις μάθει να την προσδοκάς με φόβο. Και για το θυμό ξέρεις. Τον έχεις γνωρίσει στα λημέρια του, χέρι με χέρι με την κακία, με την αδικία, με την άγνοια. Καταστροφή παντού γράφει πάνω του και τον αναγνωρίζεις από μακριά. Πριν πας ξέρεις πως θα τον βρεις.

Για τη χαρά όμως τι ξέρεις, πέρα από αυτό που νιώθεις; Ξέρεις το υπέροχο μπέρδεμα όταν φοβάσαι και χαίρεσαι την ίδια στιγμή. ‘Όταν έχεις νιώσει απέραντη αγάπη κι ευτυχία μαζί. Η χαρά σου μπορεί άλλοτε να σε θυμώνει και άλλοτε να σε απογειώνει. Μπορεί να μπλέξει όλα τα συναισθήματα μέσα της. Από όπου κι αν έρχεται μπορεί να ναι παρέα με τον πόνο για να τον αλλάξει. Να ‘ρθει ξαφνικά μες στη λύπη και να σε συνεπάρει. Δίπλα σου κλάμα κι εσύ ευτυχία. Το ‘χεις νιώσει. Μόνη της δεν έρχεται η χαρά. Πάνω σε λόγια ή πίσω από χάδια έρχεται, μαζί με άλλα πολλά. Με αγωνία και ανακούφιση, με πείσμα και κόπο, με τύχη, με έρωτα, με το τίποτα και με τα πάντα.

Από πού ακριβώς όμως δεν ξέρω να σου πω, γιατί κάτι μου λέει πως είναι παντού – κι ας είναι τόσο πολύ δυσεύρετη. Δεν «έρχεται» γιατί απλά είναι πάντα εδώ κι ας την παρατηρούμε σπάνια. Την ποθούμε και τη χλευάζουμε μαζί. Πολλές φορές δεν την κοιτάμε καν κι ας τη μελετάμε και την μακαρίζουμε.
  
Νομίζω πως είναι κάτω από κάθετί και δίπλα στον καθένα. Είναι όμως παράξενη πολύ, όπως είσαι κι εσύ, κι εγώ, και όλοι μας. Τρομάζει εύκολα κι εξαφανίζεται, κι εκεί που τη βλέπεις έχει πάλι κρυφτεί. Όπου την τσακώνεις εσύ ίσως δεν μπορώ να τη διακρίνω εγώ. Κι όταν ψιθυρίζει σε εμένα ίσως εσύ να την περιφρονείς. Η βροχή που κάνει εμένα να γελώ μπορεί να φέρνει δάκρυα στα δικά σου μάτια. Είναι παντού όμως πιστεύω, πάντα εδώ, κι όσο απλώνεται γύρω μας, τόσο πιο δυσδιάκριτη γίνεται. Ακριβοθώρητη, σκιά του φόβου μας, συχνά εξαφανίζεται πίσω του μέχρι να την ξετρυπώσεις και πάλι. Να λες ότι τη θες κι αυτή να ναι δίπλα σου να σε κοιτά στα μάτια… Να ‘ναι στην αγάπη που δεν κυνήγησες, στην πίστη που δεν υπερασπίστηκες, στη βοήθεια που δεν έδωσες, στην υπερηφάνεια που κατάπιες. Η χαρά δεν έρχεται χαρά μου. Είναι πάντα εδώ…