Πολεμάτε αλλήλους ως εαυτόν

Μαθαίνουμε να μη μιλάμε,
να μην αντιστεκόμαστε,
να μην κουνάμε τα νερά,
να μη φαινόμαστε,
να μην ξεστρατίζουμε,
να δεχόμαστε την εξουσία.

Μαθαίνουμε... Και μετά όλα μάς φαίνονται φυσιολογικά.
Συμμορφωνόμαστε, δεχόμαστε, σκύβουμε, ανεχόμαστε, κλειδωνόμαστε.
Γινόμαστε φυσιολογικοί.

Μοιραζόμαστε με άλλους φυσιολογικούς την κατασκευασμένη φυσιολογικότητα μας.
Επιδεικνύουμε την κοινή δειλία μας.

Ξορκίζουμε το φόβο μας με κοινότυπο χλευασμό, κοροϊδία του διαφορετικού, λογικοφανή, νομότυπη υπακοή.
Εξασφαλίζουμε την απαραίτητη κοινωνικοποίηση μας.

Όλα τα κλειδωμένα, οχυρωμένα σπίτια... Και το δικό μας μαζί.
Εκπαίδευση επιτυχής!

Τίποτα δε σαλεύει... Πρακτικά!
Τίποτα δεν αντιστέκεται... Πρακτικά!
Τίποτα δεν διαφωνεί... Πρακτικά!

Εκτονωνόμαστε για λίγο,
φωνάζουμε για λίγο,
επιχειρηματολογούμε για λίγο,
και μετά επιστρέφουμε,
όπως ξέρουμε,
όπως μάθαμε,
όπως κάνουν όλοι οι "φίλοι" μας,
στην κοινότυπη ζωή μας...

Η μετάλλαξη δε φαίνεται. Πονάει το βλέπειν!

Πιο σημαντική η ένταξη, η ομαδοποίηση, η συμμόρφωση,

όπως κι αν τα ονομάζουμε,
όπως κι αν τα βαφτίζουμε... Πρέπει! Πώς αλλιώς να αντέξουμε την απόλυτη, καθολική προδοσία του Εαυτού μας!!

Η ειρωνεία είναι ότι μόνο όταν βλέπουμε, 

μόνο όταν αναλαμβάνουμε αυτήν την ευθύνη, 

μόνο όταν τολμούμε,

μόνο τότε μπορούμε να δούμε μέσα από τον απατηλό αυτό κόσμο,

τα όμορφα,

τα αληθινά,

το νόημα,

το σκοπό.

 

Πάντα περνάει από το βλέπειν!

Πάντα απαιτεί τη μετακίνηση!

Πάντα συνθέτει τα αντίθετα! 

 

Τι λέω τώρα... στις παραλίες, στις διακοπές, στο χαβαλέ... Αύγουστος ακόμα!