Περιμάχητος

 

Καθώς διαβάζει κανείς το Θουκυδίδη, θα συλλάβει σωστά την έπαρση, την ολιγοφρένεια και τον οίστρο των αθηναίων, «τα οτζάκια» του Μακρυγιάννη, όταν έστελναν τους απανωτούς στόλους στη Σικελία, μόνο σαν θα φτάσει στα φρικιαστικά διατρέξαντα ανάμεσα στους ποταμούς Κακύπαρι και Ασσίναρο.

Γιατί νομίζω ότι καμία από τις τραγωδίες των τραγικών μας δεν υπερβαίνει σε έλεο και σε φόβο τις τελευταίες παραγράφους του εβδόμου βιβλίου του Θουκυδίδη.

Προσωπικά εδέσμεψα τον εαυτό μου να μη γράψω ποτέ στα κείμενά μου τη λέξη «περιμάχητος».

Μία από τις πιο δυνατές λέξεις της ελληνικής γλώσσας. Η αιτία και η στιγμή ήταν, που την εδιάβασα στο Θουκυδίδη (Ζ’ 84,5), όταν τη χρησιμοποίησε και πέτυχε να περιγράψει το έσχατο όριο της ανθρώπινης δυστυχίας:

ἐπίνετό τὸ ὕδωρ ὁμοῦ τε τῷ πηλῷ
ᾑματωμένον καὶ περιμάχητον.*

Οι λέξεις μοιάζουν με τις εκρήξεις που σφεντονίζουνται από το ηφαίστειο της ζωής. Κι όταν σε ζώνει η λάβα, τύφλα νά ‘χει ο κρότος.
-------------------
*Μετάφραση ολόκληρου του αποσπάσματος: «Το νερό είχε αμέσως θολώσει, αλλά και λασπωμένο και κόκκινο απ’ το αίμα, το έπιναν πάντα αχόρταγα. Οι περισσότεροι έπρεπε να πολεμήσουν αναμεταξύ τους για να πιουν.»

 

Δ. Λιαντίνης