Δρόμος Ονείρων

Βαρέθηκα να συζητάω για όσα μου πελεκάνε τη ζωή, σαν τα τσεκούρια το ξερό ξύλο, καθημερινά, πόσο μάλλον να γράφω συνεχώς γι’ αυτά. Αλλάζω τροπάρι μέχρι νεωτέρας, να ξεφύγω λιγάκι, ρε παιδί μου, να δούμε παρέα ένα σκηνικό ομαλότητας.

Να κουβεντιάσουμε λίγο για τα όνειρά μας. Για εκείνα που κάναμε σαν παιδιά, αλλά και για αυτά που κάνουμε σήμερα σαν «μεγάλοι». Όταν το καλοσκεφτούμε νομίζω όλοι μας, μπορούμε να διακρίνουμε μέσα μας ακόμη την ίδια παιδικότητα που μας διέκρινε τότε. Όσο κι αν πιεζόμαστε, στην παραμικρή ευκαιρία, το μυαλό μας ξεφεύγει, πεταρίζει, ταξιδεύει σε άλλες εποχές, σε άλλα μέρη, σε άλλες συνθήκες.

Μπορεί πλέον, η αντίστοιχη απάντηση στην ερώτηση «τι θα κάνεις όταν μεγαλώσεις;» να αφορά το παρόν, ζόρι και την επόμενη μέρα, αλλά δεν παύει να αποτελεί αφορμή εκστρατείας! Αρκεί να το επιδιώκουμε και να το κυνηγάμε…

Κάνε την αφεντιά σου για λίγο πρωταγωνιστή σε μια ταινία που κουμαντάρεις εξολοκλήρου ο ίδιος. Εσύ διαλέγεις τον τόπο, το χρόνο, τα σκηνικά, τους συμπρωταγωνιστές και τους κομπάρσους, το σενάριο, τη φωτογραφία και τη μουσική και προπαντός, εσύ επιλέγεις το φινάλε. Για την ακρίβεια, επιλέγεις αν θα υπάρχει φινάλε ή αν θα έχει και συνέχεια…

Λες είναι σκληρή η πραγματικότητα και δεν υπάρχουν περιθώρια. Δίκιο έχεις, αλλά από τη στιγμή που σαν κοινωνία έχουμε αποφασίσει ότι παλεύουμε μόνο για την επιβίωσή μας και όχι για την αλλαγή της ζωής μας, γιατί να μην αφήσουμε ένα μικρό παραθυράκι στη φαντασία μας;

Μπορεί σαν παιδί, να έδωσα πολλές και διαφορετικές απαντήσεις στο «τί θα γίνω», οι οποίες να μην πραγματοποιήθηκαν ποτέ, αλλά υπήρξα τυχερός σε πολλές άλλες φαντασιακές αποκρίσεις.

Τυχερός, γιατί υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι που με αγαπάνε ανυστερόβουλα και για τους άλλους, καλή καρδιά.

Τυχερός, γιατί πάντα φανταζόμουν πτυχία στα κάδρα, σπουδές και πανεπιστήμια, πράγματα που ακόμη έρχονται, έστω κι αν η ικανοποίηση είναι μόνο ηθική και ψυχική.

Τυχερός, ακόμη και για τον επιούσιο, διότι, δε θα πω ψέματα πως δε φανταζόμουν τη ζωή μου πιο άνετη, αλλά και μικρούλης ων δεν αναζητούσα ποτέ κάτι πολύ περισσότερο.

Κυριότερα, είμαι πραγματικά τυχερός, διότι πολλές φορές που αναπολώ πίσω τη ζωή μου και φέρνω εικόνες, ανθρώπους και στιγμές στο νου μου, δακρύζω γιατί περισσεύουν οι ξεχωριστές στιγμές.

Μπορεί να μην έφυγα, ηθελημένα και συνειδητά από τη χώρα, όπως φανταζόμουν παλιότερα κι έλεγα στο περιβάλλον μου, αλλά είμαι εδώ να παλέψω όσο μπορώ και να αναμένω πότε θα επιχειρήσουμε να ζήσουμε κι όχι να απλώς να επιβιώνουμε.

Δυστυχώς, δεν κατάφερα να φτάσω στο μουσικό εκείνο επίπεδο που επιθυμούσα από παιδί, κυρίως διότι δεν είμαι τόσο αντισυμβατικός, ώστε να αφιερώσω εξολοκλήρου τον εαυτό μου σε έναν τέτοιο σκοπό, και γιατί είναι βαριά η επαγγελματική καλογερική σε αυτό τον κλάδο.

Αυτά είναι ίσως τα μικρά και απλά, αλλά όρια στα όνειρά σου δεν μπορείς να βάλεις. Εκεί χωράνε και τα ιδανικά σου και τα πιστεύω σου. Χωράνε και οι έννοιες της τιμιότητας, της ισότητας, της δημιουργίας και μάλιστα όχι αφηρημένα. Δώσε τους πρόσωπο, σώμα κάνε τις φίλες σου, γνωστές σου, αγαπημένες σου. Πού ξέρεις, μπορεί κάποια στιγμή να θελήσεις εκτός από «τον ύπνο σου» να τα ζήσεις και στον ξύπνιο σου.

Εξακολουθώ να ονειρεύομαι, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, γνωρίζοντας πως τα περιθώρια πραγμάτωσης ονείρων και επιδιώξεων στενεύουν συνεχώς, αλλά όπως θα μου έλεγε ο μπάρμπας μου «μην είσαι μαλάκας, τσάμπα είναι»!