Πρώτη αγάπη και παντοτινή

Λένε ότι η πρώτη αγάπη δεν ξεχνιέται και έχουν δίκιο. Είτε μιλάμε για έναν έρωτα στο σχολείο ή στο πανεπιστήμιο, εκείνο το αγόρι γυρίζει συνεχώς στο μυαλό σου, ιδιαίτερα μετά από κάθε χωρισμό.

      

Νοσταλγείς όλες εκείνες τις στιγμές που δίνατε μυστικά φιλιά, τρυφερές αγκαλιές γεμάτες αγνά συναισθήματα, και έπειτα από μια τέτοια σχέση έχεις ωραιοποιήσει το κάθε τι και την αναπολείς με αγάπη.

Θυμάσαι τα τσιμπήματα στην καρδιά, τα κόκκινα μάγουλα, τις πεταλούδες στο στομάχι και τις άγρυπνες νύχτες; Τότε που περίμενες απλά να τον δεις, τότε που πρόσμενες μονάχα ένα βλέμμα ή έστω ένα μήνυμα. Όταν είσαι άσπιλος και καθαρός από συναισθήματα, βιώνεις την αγάπη με όλο το πάθος, την ένταση και δίνεις όλο το ψυχικό σου απόθεμα. Δεν έχεις άσχημες εμπειρίες, οπότε αφήνεσαι και δε φοβάσαι μήπως πληγωθείς.

Κατά τη διάρκεια της ζωής σου θα ερωτευτείς αρκετές φορές, όμως τίποτα δε συγκρίνεται με τον πρώτο έρωτα και, κυρίως, με το πρώτο φιλί. Αμηχανία, το μυαλό δε λειτουργεί –δε σχεδιάζει την επόμενη στιγμή-, μια αυθόρμητη κίνηση κάπως ατσούμπαλη, που όμως σηματοδοτεί την αρχή μιας όμορφης σχέσης, της σχέσης που θα χαραχτεί με ανεξίτηλα γράμματα στην ψυχή, στο σώμα, την καρδιά και τη μνήμη.

Εντελώς ξαφνικά χάνεις την υπόστασή σου, δεν αποτελείς μονάδα αλλά ζευγάρι με κάποιον. Ξεχνάς το «εγώ» και το μετατρέπεις σε «εμείς». Νοιάζεσαι μόνο για τον άλλον, κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου για να είναι καλά, τον προσέχεις, τον φροντίζεις, τον στηρίζεις και, κυρίως, τον συμπληρώνεις. Κάνεις ουσιαστικά μια άτυπη συμφωνία συνεργασίας, όπου και οι δύο προσφέρουν. Τι; Ό,τι μπορεί ο καθένας… Στην πραγματικότητα, όταν είσαι ερωτευμένος δεν ενδιαφέρεσαι να πάρεις παρά μόνο να δίνεις. Ζεις, αναπνέεις, ονειρεύεσαι, υπάρχεις για να είσαι μαζί του, να μοιράζεστε στιγμές (καλές ή κακές δεν έχει καμία σημασία). Και τότε είναι που συμβαίνει το πιο περίεργο πράγμα…

Το ρολόι κολλάει επίτηδες κάθε φορά που πρόκειται να συναντηθείτε και επιβραδύνει, ενώ όταν είστε μαζί ο χρόνος κυλάει τόσο γρήγορα, λες και τρέχει κατοστάρι. Κάθε στιγμή είναι πολύτιμη, γιατί ο έρωτας είναι μαγεία! Ποιηματάκια, καντάδες, στίχοι και απρόσμενες επισκέψεις συνθέτουν ένα απόλυτα ρομαντικό σκηνικό. Η ζωή σου μετατρέπεται σε έναν επίγειο παράδεισο, ο ύπνος γίνεται ασήμαντος, πασχίζεις να είστε συνέχεια μαζί και επιζητάς να τον αγγίζεις. Είναι απίστευτο πως και τα πιο βαρετά πράγματα, όταν είστε οι δυο σας, γίνονται συναρπαστικά.

Η ψυχή χωρίζεται από το σώμα και αφιερώνεται στο σύντροφό σου, στην υπηρεσία της αγάπης. Και πόσο αβάσταχτο είναι να πρέπει να φύγεις και να μείνει ο άλλος πίσω, έστω και για μερικές ώρες, μέχρι να ξανασυναντηθείς, πολύ χειρότερο όμως όταν μεσολαβούν αρκετά χιλιόμετρα. Είσαι μισός άνθρωπος ή μάλλον ούτε μισός, δεν είσαι τίποτα απολύτως και αποκτάς αξία όταν αυτός σε αντικρύσει. Οι λέξεις χάνουν το νόημά τους, μιλάνε οι κινήσεις, τα μάτια, η ίδια η αύρα. Αφιερώνεις χρόνο για να μάθεις τον άλλον, τι τον ενοχλεί και τι του αρέσει, προσπαθείς συνέχεια για το καλύτερο, όχι για σένα αλλά για εσάς. Δεν έχεις κανέναν στόχο να αλλάξεις τον άνθρωπο που αγάπησες, επειδή αυτός ήταν ο χαρακτήρας που σε γοήτευσε, απολαμβάνεις την κάθε στιγμή σαν να μην υπάρχει αύριο και, κυρίως, ζητάς συγγνώμη, ακόμη κι αν δε φταις, ξορκίζοντας τον εγωισμό.
Δυστυχώς, σε κάθε σχέση υπάρχουν προβλήματα, έτσι και σε αυτή την περίπτωση αναλώνεις χρόνο προσπαθώντας να γεφυρώσεις τις διαφορές, σεβόμενη την προσωπικότητα του συντρόφου σου. Όσο κι αν σε συνεπαίρνει αυτή η έντονη κατάσταση, κάποιες φορές τα εμπόδια δεν είναι εφικτό να προσπεραστούν και έρχεται το τέλος. Κρυφά ραντεβού και αθώα ψέματα συνθέτουν το παζλ. Έτσι εκούσια χωρίζεις τον εαυτό σου στη μέση και δίνεις τη μισή σου καρδιά σ’ αυτόν που πολέμησε για να την κατακτήσει, χωρίς να σκέφτεσαι αν θα την κομματιάσει, αν θα την προδώσει ή θα την προστατεύσει.

Δεν υπάρχουν κανόνες, λογική, ούτε τρίτοι, μαθαίνεις να παλεύεις, να συμμετέχεις, να εξισορροπείς και ενίοτε να νικάς, όχι για σένα αλλά για κείνον. Όλα κινούνται γύρω απ’ αυτόν, αυτός είναι το κέντρο του κόσμου ή, καλύτερα, ο κόσμος σου! Κι όταν έρθει το τέλος συνειδητοποιείς πως καμία άλλη δε θα είναι όπως η πρώτη σου σχέση, που αποτέλεσε συνώνυμο της αγάπης. Πονάς αβάσταχτα και, μάλιστα, νομίζεις πως έχουν ξεσκίσει το στήθος σου και αιμορραγείς όλο και περισσότερο. Σε βασανίζει η ίδια η ευτυχία, που μέχρι χθες σε ανέβαζε στα ουράνια, όλες οι γλυκές στιγμές έχουν γίνει ερινύες και σε καταδιώκουν, ενώ υπογράφεις συμβόλαιο με την ίδια τη ζωή ότι δε θα ξαναγαπήσεις… και πράγματι δε θα αγαπήσεις ποτέ κανέναν όπως το πρώτο σου αγόρι.
Μετά απ’ όλα αυτά αποκομίζεις εμπειρίες, συνεννόηση με το άλλο φύλο, μαθαίνεις να υποχωρείς και, εν τέλει, βλέπεις τον εαυτό σου από άλλο πρίσμα, αποφεύγοντας να επαναλάβεις λάθη του παρελθόντος.

Εξιδανικεύουμε, λοιπόν, την πρώτη σχέση επειδή νιώθουμε πρωτόγνωρα συναισθήματα, μπαίνουμε στη διαδικασία να επικοινωνήσουμε, να εκφραστούμε στο άτομο που μας ενδιαφέρει, παρακάμπτοντας αναστολές και κυρίως το φόβο της απόρριψης. Λόγω της νεαρής ηλικίας, όμως, οι ερωτικές απογοητεύσεις είναι πολλές, εφόσον εκλείπει η εμπειρία. Μέσα από εκεί, γίνονται τα πρώτα δειλά βήματα και αρχίζεις να δίνεις και να παίρνεις και, τελικά, να τον αποδέχεσαι, όπως αποδέχεσαι και τον ίδιο τον εαυτό σου.

Αν η πρώτη σχέση ήταν καλή, λειτουργεί ως πυξίδα για τις επόμενες, γιατί μας εφοδιάζει με στρατηγικές που θα φανούν χρήσιμες στο μέλλον. Ωστόσο, υπάρχουν και σχέσεις που έληξαν άσχημα, με αποτέλεσμα την επιφύλαξη και την καχυποψία. Πάντα κάτι αποκομίζουμε κι ας υπάρχουν ακόμη τα σημάδια στην καρδιά μας. Έτσι, κάθε σχέση αποτελεί ένα πολύπλοκο μικρό θαύμα!