Δεν είναι όλοι οι έρωτες γεννημένοι να γίνουν μύθοι

«Ξέρεις τι δεν αντέχω;», του έγραφε γεμάτη απογοήτευση.

«Τη μετριότητα. Να κάνεις πράγματα, απλά για να τα κάνεις, να λες απλά για να τα πεις, για να εντυπωσιάσεις και στο τέλος, να χάνεις την ουσία.

Γιατί αν δεν κάνεις κάτι με όλο σου το συναίσθημα, με τα μέσα σου και τα έξω σου σε εγρήγορση, με την καρδιά να καίγεται, το βλέμμα να πετά σπίθες, καταλήγεις στο επιδερμικό πασάλειμμα. Περνάς και ακουμπάς σαν φαγούρα της στιγμής, σαν ανεπαίσθητο τσίμπημα.

Δεν με ενδιαφέρει το παιχνίδι γύρω από τον μύθο του έρωτα, να δημιουργώ παραισθήσεις. Προτιμώ να προκαλώ τις αισθήσεις. Να ζω τον μύθο και να αποφασίσω μόνη μου αν μου αρέσει ή όχι. Αν θα γίνει ο μύθος μου ή αν θα είναι ένα παραμύθι μου.

 

Ο μύθος κυκλοφορεί σε άλλη περιοχή των αισθήσεων. Έχει προκαλέσει τον έρωτα με αυτό που είναι, όχι με αυτό που προσποιείται πως είναι. Ούτε αυτό που του είπαν τα βιβλία και τα εγχειρίδια πως πρέπει να είναι.

 

Δεν υπάρχει σωστό και λάθος στον έρωτα. Δεν υπάρχουν μυστικά και τρόποι για να γοητεύσεις. Μερικές φορές το να είσαι απλά ο εαυτός σου, είναι από μόνο του αρκετό. Κι αν δεν είναι για κάποιον, θα είναι για κάποιον άλλο.

 

Η πραγματική ουσία του έρωτα δεν βρίσκεται στο πόσοι ανταποκρίθηκαν στα ερωτικά καλέσματά σου, αλλά σε πόσους αφήνεις το αποτύπωμά σου όταν ο καιρός ξεπλύνει τις αναμνήσεις και τα συναισθήματα της πρώτης αναμπουμπούλας.

 

Δεν μπορώ να βλέπω τους ανθρώπους να κάνουν πράγματα που δεν αισθάνονται. Δεν μπορώ τα πρέπει, τις αναστολές, τους φόβους. Δεν μπορώ τις δικαιολογίες. Δε θα έπρεπε να υπάρχουν δικαιολογίες. Ψέματα, δεν υπάρχουν δικαιολογίες παρά για όσους δεν τολμούν να πουν την αλήθεια, πρώτα στον εαυτό τους και μετά στον άλλο.

Καμιά φορά στην προσπάθεια να διαψεύσεις το ένστικτό σου, μπαίνεις στην διαδικασία να δίνεις ευκαιρία σε καταστάσεις και έρωτες που δεν αξίζουν.

 

Προσπαθείς να εκβιάσεις συναισθήματα τα οποία ο άλλος δεν είναι έτοιμος ή δε θέλει να δώσει. Μέσα σου, όμως, ξέρεις πάντα την αλήθεια:

Δεν είναι όλοι οι έρωτες γεννημένοι για να γίνουν μύθοι. Είναι απλά μεσοδιαστήματα στο δρόμο για τον μύθο.

 

Δοκιμασίες για να μπορείς να αναγνωρίσεις τον μυθικό σου έρωτα, όταν θα τον συναντήσεις. Γιατί, όλοι δικαιούνται ένα μυθικό έρωτα. Έναν έρωτα από εκείνους που θα θέλεις ναδιηγηθείς, όταν θα έχεις γεράσει…»

 

Σταμάτησε για λίγο να πληκτρολογεί γιατί θυμήθηκε ένα απόσπασμα που είχε διαβάσει κάποια στιγμή σ’ ένα βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι που έλεγε:

Αν πας να χορέψεις, χόρεψε με όλο σου το είναι ή μη χορέψεις καθόλου. Κι αν αγαπάς, αγάπα εντελώς ή μην αγαπάς καθόλου. Αν αποφασίσεις να μείνεις εδώ, μείνε εδώ. Αν φύγεις, όμως, φύγε μια και καλή. Μη μένεις στη μέση, μην προσπαθείς να κάνεις τους άλλους να σε θυμούνται όταν εσύ δεν είσαι εκεί.

Κι εκείνος προσπαθούσε αυτό ακριβώς. Να δημιουργεί ψευδαισθήσεις και αναμνήσεις χωρίς να είναι παρών. Να διατηρεί έναν μύθο που, όμως, δεν ήταν ο δικός τους. Ήταν η δική του ανάγκη να ικανοποιήσει το εγώ του.

 

Έσβησε το μήνυμα από την οθόνη του υπολογιστή. Ήταν πια η στιγμή να σταματήσει τις συναισθηματικές εκπτώσεις. Ήταν η ώρα να φύγει μια και καλή.

 

Η μετριότητα, το να μένεις με το βήμα μετέωρο και να μην αποφασίζεις αν θέλεις να φτάσεις το συναίσθημα στα ύψη ή όχι, με τον κίνδυνο να πληγωθείς ή να τσακιστείς, δεν μπορεί να σε κάνει έρωτα-μύθο.

 

Με το τίποτα, με μηδέν συναισθηματικό κόστος, μπορεί να ξεκινάς σαν μύθος, αλλά καταλήγεις να είσαι παραμύθι για μεγάλους, από εκείνα που ζεις λίγο πριν κοιμηθείς και το πρωί τα ξεχνάς.