Ανατράφηκε μέσα σε ένα ζεστό οικογενειακό και εθνικό περιβάλλον όπου καλλιεργήθηκε η αγάπη του για την Πατρίδα. Όπως γράφει στο ημερολόγιό του θέλει να πολεμήσει και να πεθάνει γι’ αυτήν.
Ξεχωρίζει από τους συνομήλικούς του για την καλοσύνη του και την προθυμία του. Μεγαλώνει σε μια ταραγμένη εποχή κατά την οποία έχουν ξεσπάσει διάφορες επαναστατικές κινήσεις ενάντια στον τούρκο δυνάστη. Η Θεσσαλία, η Ήπειρος, η Κρήτη, η Μακεδονία, ζητούν την ένωση με τη Μητέρα Ελλάδα.
Το 1886 γίνεται δεκτός στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων απ’ όπου αποφοίτησε με το βαθμό του ανθυπολοχαγού του Πυροβολικού το 1891.Τον επόμενο χρόνο νυμφεύεται τη Ναταλία Δραγούμη, κόρη του Στέφανου Δραγούμη και αδερφή του Ίωνος Δραγούμη, της γνωστής ένθερμης πατριωτικής οικογένειας με καταγωγή από την Μακεδονία. Απέκτησαν δύο παιδιά τον Μιχαήλ (Μίκη) και την Ζωή (Ζέζα), εξ ων και το ψευδώνυμο «Μίκης Ζέζας» με το οποίο πολέμησε στην Μακεδονία.
Το 1894 ιδρύεται η «Εθνική Εταιρεία», μυστική οργάνωση που σκοπό έχει την εθνική αφύπνιση των Ελλήνων και την απελευθέρωσή τους με κάθε θυσία. Φυσικά ο Παύλος υπήρξε δραστήριο μέλος της. Η ήττα του 1897 του προκαλεί αφάνταστη πίκρα και ανυπομονεί πότε θα έρθει η ώρα να ξεκινήσει η ενεργός δράση του.
Τον Φεβρουάριο του 1904 προκειμένου να αντιμετωπιστεί η δράση των βούλγαρων κομιτατζήδων στη τουρκοκρατούμενη Μακεδονία, που επεδίωκαν την προσάρτησή της στην Βουλγαρία, ο Παύλος Μελάς με το ψευδώνυμο Μίκης Ζέζας και οι αξιωματικοί Αλέξανδρος Κοντούλης, Αναστάσιος Πάπουλας και Γεώργιος Κολοκοτρώνης συμμετέχουν σε μυστική αποστολή και δραστηριοποιούνται στη δυτική Μακεδονία. Δυστυχώς αυτή η πρώτη προσπάθεια γίνεται αντιληπτή από τους τούρκους και παρά τη θέλησή τους μετά από ένα μήνα επιστρέφουν στην Αθήνα.
Παρόλα αυτά ακαταπόνητος συνεχίζει τον αγώνα, θυσιάζοντας την οικογενειακή του θαλπωρή. Τον Ιούλιο επιστρέφει στη Μακεδονία, συναντάται με συμπατριώτες και αποφασίζουν την συγκρότηση ενόπλων σωμάτων με άντρες από τις γύρω περιοχές για δράση και πάλι στην δυτική Μακεδονία, όπου κινούνται και οι βούλγαροι κομιτατζήδες.
Ενθουσιασμένος μεταβαίνει στην Αθήνα, για δεκαπέντε ημέρες, για να αναλάβει επίσημα την αρχηγία του Μακεδονικού Αγώνα στην περιοχή της Καστοριάς και του Μοναστηρίου (σήμερα ονομάζεται Μπίτολα και εδαφικά ανήκει στα Σκόπια). Στις 28 Αυγούστου μαζί με τους άνδρες του, Μακεδόνες, Μανιάτες και Κρητικούς, εισέρχονται ένοπλα στη Μακεδονία.
Έρχεται σε επαφή με τον Δεσπότη της Καστοριάς Γερμανό Καραβαγγέλη, ο οποίος επίσης είχε αφιερώσει την ζωή του στην υπηρεσία της πατρίδας και αναλαμβάνει δράση στην περιοχή της Καστοριάς και τα Βιτόλια. Οργανώνει την άμυνα των περιοχών, ενθαρρύνει τους ντόπιους που φοβούνται, οι οποίοι πλέον αισθάνονται ασφάλεια με την παρουσία του και αναζωπυρώνεται το εθνικό τους αίσθημα.
Με ορμητήριο τα χωριά Λιγκοβάνη και Λέχοβο πολεμά εξοντωτικά τους βούλγαρους, ενώ ταυτόχρονα καταδιώκεται και από τον τουρκικό στρατό. Στις 13 Οκτωβρίου κάνει στάση στο χωριό Στάτιστα (σήμερα ονομάζεται «Παύλος Μελάς»), για να ξεκουράσει τους άνδρες του. Εκεί όμως βρισκόταν και ο βούλγαρος αρχικομιτατζής Βλάχος Μήτρου, ο οποίος ειδοποίησε τις οθωμανικές αρχές για να τον παγιδεύσει.
Πράγματι, ισχυρό απόσπασμα του τουρκικού στρατού περικύκλωσε το χωριό και κατά την διάρκεια της συμπλοκής ο Παύλος Μελάς τραυματίστηκε στην οσφυϊκή χώρα και μετά από μισή ώρα, μέσα σε ανυπόφορους πόνους αφήνει την τελευταία του πνοή. Ενταφιάστηκε στο παρεκκλήσιο των Ταξιαρχών στην Καστοριά από τον Δεσπότη Γερμανό Καραβαγγέλη.
Η θυσία του σηματοδότησε την ουσιαστική έναρξη του Μακεδονικού Αγώνα. Η δράση των Ελληνικών δυνάμεων έγινε πιο έντονη, περιόρισε τους βούλγαρους και κορυφώθηκε κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων 1912-1913. Το αίμα του πότισε το δέντρο της λευτεριάς που δεν άργησε να έρθει για τους περισσότερους Μακεδόνες αδερφούς μας. Ο Παύλος Μελάς αποτέλεσε υπόδειγμα γενναιότητας και αυταπάρνησης για την απελευθέρωση της Πατρίδας και σύμβολο του Μακεδονικού Αγώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου