Είναι σε σένα, γυναίκα, όμορφη χαμένη λυτρωτή της φυλής, που τολμώ να απευθύνω αυτό το κεφάλαιο. Αυτό που εξεγείρεται μέσα σου τώρα δεν είναι τρέλα, δεν είναι αμαρτία, δεν είναι μωρία, αλλά είναι ζωή, νέα ζωή και χαρά και φωτιά που θα γεννήσει μια νέα φυλή και θα δημιουργήσει ένα νέο ουρανό και μια νέα γη.Όταν ήσουν παιδί, ο άνεμος δεν μίλησε σε σένα και ο ήλιος; Δεν άκουσες τη φωνή του βουνού, τις φωνές του ποταμού και της καταιγίδας; Δεν είχες ακούσει τα μαντάτα των αστεριών και της σιωπής τις φωνές, ανείπωτο;
Δεν έμεινες γυμνή μέσα στο δάσος, με τον άνεμο πάνω στο σώμα σου και ένιωσες το χάδι του Πάνα; Και η καρδιά σου φούσκωσε με την άνοιξη, άνθισε με το καλοκαίρι και λυπήθηκε με τον λύκο του χειμώνα; Αυτά τα πράγματα είναι το συμβόλαιο και μέσα σε αυτά η αλήθεια η παντοτινή.
Και αναζήτησες συντρόφους υψηλά ευγενείς, όπως εσύ, και δεν τους βρήκες, εκτός από φευγαλέες αναμνήσεις σε όνειρα και τραγούδια. Γιατί βρήκες στάχτη πάνω από τον κόσμο, μια στάχτη σιωπής και θλίψης και οι σύντροφοί σου περπάτησαν με ενοχή και ντροπή, μέσα στο φόβο και το μίσος, την αμαρτία και τη θλίψη της αμαρτίας, και ήσουν μόνη. Αχ, γέλιο υπήρχε, αλλά ταραχώδες γέλιο. Ευχαρίστηση, αλλά φευγαλέα ευχαρίστηση, ανικανοποίητη και με ντροπή. Και τώρα η καρδιά σου είναι θλιμμένη. Όμως μη λυπάσαι, αγαπημένη μου. Να είσαι χαρούμενη και άφοβη. Γιατί μέσα σου είναι το τραγούδι που θα συντρίψει τη σιωπή, η φλόγα που θα κάψει τη σκουριά.
Εσύ είσαι η λυτρωτής. Η λυτρωτής της αμαρτίας και της θλίψης, της ενοχής και της ντροπής, εσύ, γυναίκα, ω ενσαρκωμένο μεγαλείο! Πόσο καιρό υπηρέτησες σε αλυσίδες, μια σκλάβα στη λαγνεία γουρουνιών και στην ενοχή γουρουνιών;
Πόσο καιρό σπαρταρούσες κάτω από την ακάθαρτη υποβάθμιση του ιερού σου ονόματος, πόρνη, ή υπέφερες σιωπηλά κάτω από την περίφημη υποβάθμιση που ονομάζεται αρετή;
Πόσο καλά γνώρισες το παλούκι, τον τροχό των βασανιστηρίων, το μαστίγιο, τη ράβδο, τις αλυσίδες, την φυλάκιση, τον ενταφιασμό στην υπηρεσία του αφέντη σου.
Ήταν ο δεσμός του φόβου, ήταν η αδυναμία, ήταν η δειλία και η κατωτερότητα; Ω, ντροπή του ανθρώπου, τίποτα από αυτά δεν ήταν, ήταν αγάπη. Ένας άνδρας σταυρώθηκε σε μια λύτρωση που απέτυχε. Κι όμως δέκα φορές δέκα εκατομμύρια άνθρωποι σταυρώθηκαν, όμως αυτή η ατιμία δεν εξαργυρώθηκε.
Ιερέα, πατέρα, σύζυγε, εραστή, δεσμοφύλακα, δικαστή, δήμιε, λεηλάτη, γόη, καταστροφέα, αυτός ήταν ο εραστής σου, ο αφέντης σου, ω γυναίκα μολυσμένη.
Όμως λυπήσου τον, γιατί και εκείνος επίσης έψαχνε αγάπη.
Αλλά υπάρχει ένα τέλος και μια αρχή και η αρχή και όλο το μέλλον είναι μαζί σου. Γιατί είσαι η μητέρα της νέας φυλής, η λυτρωτής και η ερωμένη των νέων ανδρών, των ανδρών που θα είναι ελεύθεροι.
Τώρα θα σας μιλήσω για τους άνδρες. Οι άνδρες επιθυμούν τρία πράγματα στη γυναίκα, μια μητέρα σπουδαιότερη από εκείνους, μια σύζυγο λιγότερης αξίας από εκείνους και μια ερωμένη ίση με εκείνους. Ενάντια στη μητέρα πάντα επαναστατούν, τη σύζυγο κρατούν σε περιφρόνηση, η ερωμένη πάντα τους διαφεύγει.
Σκεφτείτε τον σύζυγο, πως μισεί τη γυναίκα και τρέπεται σε φυγή, φοβούμενος πως θα την φονεύσει.
Σκεφτείτε τον μεγάλο εραστή, πως δράττεται για αγάπη και τα χέρια του κλείνουν στο τίποτα.
Αυτά είναι σαστισμένα, φοβισμένα παιδιά, που παίζουν παιχνίδια ενάντια στο σκοτάδι. Και εκείνοι που φορούν μπρούτζο και σπαθιά, που βαδίζουν επιδεικτικά και φονεύουν, δεν είναι οι πιο τρομακτικοί από όλους; Επομένως λυπήσου τους, επομένως συγχώρεσέ τους.
Ήταν πολλές χιλιάδες χρόνια πριν οι ιστορίες γραφούν, που η αλλαγή ήρθε. Πρέπει να στρέψουμε τη μνήμη μας ακόμα πιο μακριά. Τότε που ξεπήδησε από τα λαγόνια, αν και είναι πολύ καιρό πριν, ο αιώνας της Ίσιδας, που λανθασμένα καλείται μητριαρχία. Δεν είναι μια μητριαρχία όπως την φανταζόμαστε, μια διοίκηση μιας λέσχης γυναικών ή απογοητευμένων κοτόπουλων. Πρόκειται για μια ισότητα. Η γυναίκα είναι η ιέρεια, σε εκείνη αναπαύεται το μυστήριο. Είναι η μητέρα. Επωάζοντας τρυφερά. Η ερωμένη. Ταυτόχρονα παθιασμένη και απόμακρη. Η σύζυγος. Σεβαστή και τιμημένη. Είναι η γυναίκα μάγισσα. Είναι ισότιμη. Μη διαφοροποιημένος, ο άνδρας, οπλαρχηγός, κυνηγός, σύζυγος, εραστής, στοχαστής, πράττων. Η γυναίκα, ιέρεια, φύλακας του μυστηρίου, Σίβυλλα του ασυνείδητου, προφήτισσα των ονείρων. Επομένως ισορροπία. Σταθερότητα.
Στη συνέχεια, καταστροφή ανείπωτη, η πατριαρχία, αψίδα που χαρακτηρίζεται από το δαιμονικό μονοσεξουαλικό τέρας, τον Ιεχωβά. Τώρα, κάτω από την εξουσία των ιερέων, η γυναίκα είναι ένα κατώτερο ζώο, ο άνδρας ένας ανώτερος θεός, απομονωμένος, στο έλεος της ανελέητης νοημοσύνης του. Είναι πόλεμος, ολοκληρωτικός πόλεμος δίχως οίκτο, ανάμεσα στα υποχρεωμένα σε «πρέπει» συναισθήματα και στη νόηση που στερείται θελήσεως. Κάθε θρησκεία στην πατριαρχία είναι ένα αντιφατικό τερατούργημα – Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός, Βουδισμός, Μωαμεθανισμός, φασισμός, κομμουνισμός, δημοκρατία, επιστήμη και κάθε άλλη πίστη του ιστορικού κόσμου. Είναι δόγμα, βασισμένο σε αξιώματα που μετακινούνται σαν άχυρα στον άνεμο της διανόησης και πάνω σε αυτή τη μεταβλητή δομή ο άνδρας έχει αποτύχει και πρέπει να αποτύχει, γιατί γνωρίζει τη ματαιότητά τους και αγωνίζεται για αυτές με όλη την άρρωστη μανία της ματαίωσης. Γνωρίζει ότι είναι ένα μικρό αγόρι που παίζει με κατασκευαστικά παιχνίδια και συλλογές χημικών, που παίζει κλέφτες και αστυνόμους σε ένα παιχνίδι που πάει πολύ μακριά.
Έχει χάσει τη μητέρα του. Η σύζυγός του τον απογοητεύει. Η ερωμένη του διαφεύγει. Το μυστήριο έχει περάσει έξω από τον ναό, εξορίστηκε από ένα γεροντικό και αυτάρκες συμβούλιο με γενειάδες.
Γυναίκα, γυναίκα, που είσαι; Επίστρεψε, γυναίκα, έλα πάλι πίσω με μας! Συγχώρεσε, ξέχασε, κάθισε μέσα τους ναούς μας, πάρε μας από το χέρι, φίλησέ μας στα χείλη, πες μας ότι μας αγαπάς, πες μας ότι δεν είμαστε μόνοι. Μάγισσα γυναίκα, μέσα από τις στάχτες των πασσάλων, ανορθώσου ξανά!
Βλέπετε, ήταν μέσα στη ντιανική λατρεία (dianic cult) που ο παλιός τρόπος συνέχισε. Εκείνες οι υπέροχες και τρομερές γυναίκες, η Messalina, η Toffana, η La Voisin και η de Brinvilliers, πήραν εκπληκτικές εκδικήσεις. Και άλλοι, γυναίκες και άνδρες επίσης, έψαξαν το απαγορευμένο μυστήριο στις μυστικές τελετές και αγόρασαν μια σύντομη επανένωση σε μια φοβερή τιμή.
Αυτή ήταν η ελπίδα της νεανίδος της Ορλεάνης (Joan of Arc, «the maid of Orleans»), η ελπίδα των απελπισμένων εκατομμυρίων ότι επιτέλους θα έρθει η γυναίκα που θα τους λυτρώσει. Είθε η μοίρα και η αποτυχία της να σας διδάξει ότι η αθωότητα δεν είναι προστασία.
Ας είσαι πολυμήχανη, ω γυναίκα, ας είσαι σοφή, ευφυής, ανελέητη. Έχω πει, κατάλαβε, συγχώρεσε, ξέχασε. Αλλά μην ξεχνάς πάρα πολύ. Μην εμπιστεύεσαι τίποτα πάρα μόνο τον εαυτό σου.
Μίλησα για εκείνες τις μεγάλες δηλητηριάστριες, όμως υπάρχει μια χειρότερη εκδίκηση. Να ξέρετε ότι όλη η εκδίκηση είναι εκδίκηση στον εαυτό και η πιο φοβερή είναι εκείνη που λαμβάνεται από μια ψυχρή γυναίκα. Μετρήστε την στα εκατομμύρια και στα δέκα εκατομμύρια. Προσέξτε όχι αυτό που λέει στον σύζυγό της ή στον εραστή της. Προσέξτε καλά τι λέει στον οικείο της, το γιατρό της.
Ωστόσο με πολλές η αιτία βρίσκεται βαθύτερα. Βρίσκεται σε δυο πράγματα, στην αποτυχία του συντρόφου της να είναι άνδρας και στην δική της αποτυχία να είναι αληθινή προς τον εαυτό της.
Υπάρχει η μαύρη δολοφονική ενοχή με την οποία οι γονείς δηλητηριάζουν τα παιδιά τους και αυτή είναι η αιτία της ψυχρότητας.
Υπάρχει κατασταλμένη αιμομικτική αγάπη.
Υπάρχει ο φόβος της ασθένειας και ο φόβος των παιδιών.
Όμως εσείς, που έχετε γνωρίσει κάτι από αυτά τα πράγματα, μην έχετε καμιά ντροπή. Η δύναμη δεν γεννιέται, η δύναμη αποκτιέται με την κατανόηση και την υπέρβαση.
Έπειτα ελευθερώσου! Έπειτα τραγούδησε το παλιό, άγριο τραγούδι: Ευοί ιώ, ευοί Ίακχε, ιώ Παν, ιώ Παν, ευοί Μπάμπαλον!
Πήγαινε στα βουνά και στους ωκεανούς και στο δάσος, πήγαινε γυμνή το καλοκαίρι για να μπορέσεις να ανακτήσεις την παλιά χαρά και αγάπησε μετά χαράς και ελευθερίας κάτω από τα αστέρια.
Όμως το σώμα δεν είναι όμορφο; Εδώ υπάρχει ένα μυστικό. Το σώμα διαμορφώνεται από το νου. Αγκάλιασε το φόβο, την καταπίεση, το μίσος, έπειτα εξέτασε το σώμα – ή μάλλον μην το εξετάσεις. Αλλά πήγαινε ελεύθερα, αγάπησε χαρούμενα, δίχως περιορισμό, τρέχα για λίγο γυμνή. Κι έπειτα παρακολούθησε τα μάγουλα που κοκκινίζουν, δες το στήθος που φουσκώνει, τα εύπλαστα περιγράμματα, τον ρέοντα ρυθμό. Όλη η ασθένεια και όλη η παραμόρφωση εκτρέφονται μέσα στο φόβο και στο μίσος. Γι αυτό, ω γυναίκα, καλείσαι θεραπεύτρια.
Γυναίκα, ιέρεια του παράλογου κόσμου! Παράλογου, αλλά τόσο πολύ σημαντικού και τόσο θανατηφόρου επειδή είναι μη αποδεκτός και απορριπτέος.
Δεν θέλουμε να είμαστε μεθυσμένοι, δολοφονικοί, απογοητευμένοι, χτυπημένοι από την ανέχεια, άθλιοι δίχως αιτία. Αυτά τα πράγματα δεν είναι λογικά ή επιστημονικά, κι όμως υπάρχουν. Λέμε ότι δεν θέλουμε πόλεμο. Όμως η αιτία του πολέμου είναι μια ψυχολογική αναγκαιότητα και ο πόλεμος θα συνεχίσει μέχρι εκείνη η ανάγκη να εκπληρωθεί διαφορετικά.
Δεν ωφελούμαστε λέγοντας ότι θα αγαπήσουμε αυτό το πρόσωπο ή θα μισήσουμε εκείνο το πρόσωπο γιατί αυτό είναι λογικό. Κινούμαστε θέλοντας και μη, παρά τη λογική μας και τις δυνάμεις της θέλησής μας από τον ασυνείδητο, παράλογο κόσμο, από τις δυνάμεις που μιλούν σε μας στα όνειρά μας, στα σύμβολα και στις δικές μας ακατανόητες πράξεις. Και αυτά θα απολυτρωθούν μόνο από την κατανόηση, της οποίας το όνομα είναι γυναίκα. Μόνο με την απόκτηση της κατανόησης μπορούν να υπερισχύσουν η θέληση και η διάνοια, αλλιώς δεν είναι παρά τυφλές αυτοκαταστροφικές δυνάμεις.
Γυναίκα, μάζεψε τα ανάξια όπλα. Μάζεψε την κακία και το δηλητήριο, την ψευδή ψυχρότητα και την ψευδή ανοησία. Σύρε το σπαθί, το δίκοπο σπαθί της ελευθερίας και ζήτα έναν άνδρα να σε συναντήσει σε δίκαιη μάχη, έναν άνδρα κατάλληλο για σύζυγό σου, κατάλληλο για πατέρα του αετίσιου γένους σου.
Κάλεσέ τον, δοκίμασέ τον με το σπαθί και εκείνος θα είναι άξιός σου. Γιατί εσείς οι δυο είστε τα αρχέτυπα της νέας φυλής.
Κάπου στον κόσμο σήμερα υπάρχει μια γυναίκα για την οποία σφυρηλατείται το σπαθί. Κάπου υπάρχει κάποια που έχει ακούσει τις τρομπέτες του νέου αιώνα και θα ανταποκριθεί. Θα ανταποκριθεί, αυτή η καινούρια γυναίκα, στην υψηλή κραυγή εκείνων των αστέρινων τρομπετών. Θα έρθει ως μια επικίνδυνη φλόγα και ένα παραπλανητικό τραγούδι, μια φωνή μέσα στις αίθουσες της κρίσεως, ένα λάβαρο μπροστά στους στρατούς. Θα έρθει ζωσμένη με το σπαθί της ελευθερίας και μπροστά της βασιλιάδες και ιερείς θα τρέμουν και οι πόλεις και οι αυτοκρατορίες θα πέσουν και θα ονομάζεται ΜΠΑΜΠΑΛΟΝ, η πορφυρή γυναίκα. Γιατί αυτή θα είναι γεμάτη λαγνεία και περηφάνια. Θα είναι ευφυής και θανατηφόρα, ειλικρινής και αήττητη ως μια γυμνή λεπίδα. Και οι γυναίκες θα ανταποκριθούν στην πολεμική κραυγή της και θα απαλλαχτούν από τα δεσμά και τις αλυσίδες τους και οι άνδρες θα ανταποκριθούν στην πρόκλησή της, εγκαταλείποντας τους ανόητους τρόπους και τους μικρούς τρόπους. Και αυτή που θα λάμψει όπως το ερυθρό απογευματινό άστρο μέσα στο αιματηρό ηλιοβασίλεμα του Gotterdamerung (Λυκόφως των Θεών), θα λάμψει και πάλι ως ένα πρωινό άστρο όταν η νύχτα έχει περάσει και ένα νέο ξημέρωμα φθάνει πάνω από τον κήπο του Πανός.
Για σένα, ω άγνωστη γυναίκα, το ξίφος δεσμεύτηκε. Κράτα την πίστη!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου