Μια συζήτηση του Ντέιβιντ Γιανγκ με τον Κ

Μόλις βρεθήκαμε μόνοι οι δυο μας βούτηξα στην καρδιά του προβλήματος μου: «Όταν παρατη­ρώ το νου και τα συναισθήματά μου μοιάζει κάποια στιγμή να πέφτει ομίχλη ή ένα πέπλο – κά­τι που με εμποδίζει να πάω βαθύτερα».
Κατάλαβε αμέσως τι του έλεγα και ρώτησε: «Το πέπλο δεν αποτραβιέται λιγάκι κάθε φο­ρά;»
«Μερικές φορές». Υπήρχαν στιγμές που ή­ταν πολύ πιο δύσκολο να έχεις επίγνωση. «Η ε­γρήγορση κάποιου δεν εξαρτάται από τη σω­ματική του κατάσταση; Αν κανείς είναι άρρω­στος, δεν έχει και πολλή επίγνωση».
«Φυσικά και εξαρτάται. Αν κανείς έχει σω­ματικούς πόνους, φυσικά δεν μπορεί να σκεφτεί τίποτε άλλο».
«Ή δεν έχει ενέργεια…»
«Ναι, ακριβώς” του λείπει ενέργεια. Πρέ­πει, λοιπόν, κανείς να προσέχει τη σωματική του κατάσταση, να φροντίζει τη δίαιτά του, να μην παρακουράζεται και λοιπά».
«Εννοείς ότι πρέπει να δοκιμάσει κανείς την επίδραση κάθε τροφής;»
«Ναι, να πειραματιστεί με διάφορες τρο­φές και να παρατηρεί τις αντιδράσεις του σώ­ματος στα διάφορα είδη».
«Κι όταν κανείς νιώθει κούραση;»
«Τότε επέμενε να έχεις εγρήγορση».
«Εννοείς σε πείσμα της κατάστασής σου;»
«Ναι, αλλά μπορεί κανείς να συνεχίσει έτσι μόνο για ένα διάστημα κι ύστερα το σώμα κα­ταρρέει».
Ξαναγυρνώντας στις αρχικές μου σκέψεις είπα: «Πώς μπορώ να κάνω το διαλογισμό πιο έντονο;»
«Τώρα τι κάνεις;»
«Παρατηρώ τα συναισθήματά μου και τις σκέψεις μου και αφουγκράζομαι κάθε κίνηση μέσα μου».
«Παρατηρεί, λοιπόν, κανείς τα αισθήματα και το νου με όλες τις περιπλανήσεις τους. Για να το κάνει αυτό κανείς πρέπει να είναι πολύ ξύπνιος, δεν πρέπει;»
«Έχει κανείς επίγνωση των πάντων μεμιάς ή η προσοχή μετακινείται γρήγορα από το ένα στο άλλο – τις σκέψεις, τα αισθήματα, τις πράξεις, τους ήχους;»
«Αυτή ή ιστορία είναι αρκετά δύσκολη α­πό μόνη της, μην την κάνεις δυσκολότερη. Πρέ­πει κανείς να είναι ξύπνιος σωματικά, αισθη­ματικά, λεκτικά, νοητικά, παντού και όλη την ώρα. Είναι σαν ένα σπίτι με διαφορετικά δω­μάτια, όπου κάτι διαφορετικό συμβαίνει στο καθένα απ’ αυτά, αλλά είναι όλα ένα ενιαίο σύ­νολο». Το πρόσωπο του Κρισναμούρτι είχε μια έκφραση στοργικού ενδιαφέροντος για μένα. «Νομίζω ότι χρειάζεται να “χεις χρόνο για να μένεις μόνος σου με τον εαυτό σου και το πρωί κι ύστερα πάλι το σούρουπο – ίσως μια βόλτα. Όταν λέω μόνος, εννοώ μόνος. Αν δεν έχεις ένα δικό σου δωμάτιο, πήγαινε κάπου, κάτω από ένα δέντρο».
«Η δυσκολία βρίσκεται στο να χρησιμο­ποιείς σωστά το χρόνο».
«Ξεσκέπασε όλα σου τα προβλήματα. Βγά­λε έξω τα πάντα, τη ζήλια, τα πάντα. Παίξε μαζί τους. Τότε δεν θα “σαι πια νευρικός ή θυμωμέ­νος” θα είσαι ξύπνιος, σε εγρήγορση, ήσυχος μέσα σου».
Όπως πάντα, επηρεάστηκα βαθιά κι έμει­να με μια αίσθηση ότι είχα να κάνω πολλή δου­λειά και για πολύ καιρό.

Κρισναμούρτι «Η αναζήτηση της αλήθειας»