Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΙΜΕΡΑΣ ΚΑΙ Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ

Η ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΗ ΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ                      

Η μάχη της Ιμέρας, η οποία ήταν η αιτία να εξαλειφθεί η απειλή των εβραιοκαρχηδονίων για την Ελληνική Σικελία και τις άλλες Ελληνικές κτήσεις της Νότιας Ευρώπης, αναγνωρίστηκε δικαίως σαν μία λαμπρή νίκη, ισάξια της ναυμαχίας της Σαλαμίνας.

Την 22α Σεπτεμβρίου του 480 π.Χ. ο Ελληνικός λαός συντρίβει ταυτόχρονα τους Πέρσες, τους Καρχηδόνιους και τους όπισθεν αυτών ευρισκόμενους αφανείς Εβραίους καθοδηγητές τους. Έτσι ναυάγησε το σχέδιο του «προφήτη» Ζαχαρία να εξοντώσει τον Ελληνικό λαό.

«ΘΑ ΘΑΨΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΠΕΤΡΕΣ» «Παλαιά
Διαθήκη» Βιβλίο Ζαχαρίας 9.13-15.

O «ΠΡΟΦΗΤΗΣ» ΖΑΧΑΡΙΑΣ.

ΣΤΟΝ ΤΑΛΑΙΠΩΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ ΕΠΙΒΛΗΘΗΚΕ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ  ΚΑΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΕΒΡΑΙΟ ΣΤΙΣ 8 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΣΧΕΔΙΑΣΕ  ΤΟΝ ΑΦΑΝΙΣΜΟ ΤΟΥ  

Την επεξεργασία του σχεδίου για τον αφανισμό του Ελληνικού λαού την είχε κάνει ο ιουδαίος «προφήτης» Ζαχαρίας το 520 π.Χ. σαράντα χρόνια πριν.

« Θα εξεγείρω τα τέκνα της ΣΙΩΝ κατά των τέκνων των ΕΛΛΗΝΩΝ. θα πέσουμε πάνω τους σαν κεραυνός, θα πορευθούμε απειλητικά εναντίον τους
ΚΑΙ ΘΑ ΘΑΨΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΠΕΤΡΕΣ».
«Παλαιά Διαθήκη» Βιβλίο Ζαχαρίας 9.13-15.

Την δήλωση αυτή – «να θάψουμε κάτω από πέτρες όλους τους έλληνες» – την έκανε και την κατέγραψε ο Εβραίος Ζαχαρίας το 520 π.Χ. δηλαδή ένα χρόνο μετά την άνοδο στον περσικό θρόνο του φιλοεβραίου και ανθέλληνα Δαρείου και έκτοτε ήταν το επίσημο δόγμα της πολιτικής της Περσίας.

«Προφήτης» Ζαχαρίας Θ΄13-15

«διότι ενέτεινα σε Ιούδα, εμαυτώ εις τόξον, έπλησα τον Εφραϊμ και εξεγερώ τα τέκνα σου, Σιών, επί τα τέκνα των Ελλήνων και ψηλαφήσω σε ως ρομφαίαν μαχητού. Και Κύριος έσται επ' αυτούς και εξελεύσεται ως αστραπή βολίς, και Κύριος παντοκράτωρ υπερασπιεί αυτούς, και καταναλώσουσιν αυτούς, και καταχώσουσιν αυτούς εν λίθοις σφενδόνης και εκπιόνται αυτούς ως οίνον και πλήσουσιν ως φιάλας θυσιαστηρίων»

Μετάφραση:
Ζαχαρίας 9.13-15.
«Διότι σε τέντωσα Ιούδα για τον εαυτό μου ως τόξο και σαν σπαθί μαχητού και (θα) εξεγείρω τα τέκνα σου Σιών, κατά των τεκνών των Ελλήνων και ο Κύριος θα πέσει πάνω τους σαν κεραυνού βολίδα. Ο Κύριος σαλπίζοντας θα πορευθεί απειλητικά εναντίον τους. Ο Κύριος θα βοηθήσει αυτούς (τα τεκνά της Σιών) και θα καταναλώσουν και θα θάψουν (τους Έλληνες) κάτω από λίθους σφενδόνης και σαν οίνο θα τους καταπιούν».

ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΣΤΗΝ ΜΕΣΟΓΕΙΟ

      Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ανήσυχα πνεύματα, δημιουργικοί, εφευρετικοί, με δυνατό τεχνολογικό μυαλό, λεπτολόγοι, με υψηλό το αίσθημα της φιλοπατρίας,και φυσικά πραγματικά προοδευτικοί. Ποτέ δεν επέλεγαν τυχαία τα σημεία οπού θα έκτιζαν τις νέες αποικίες. Πάντοτε είχαν συγκεκριμένες οδηγίες από τα ιερατεία των μητροπολιτικών πόλεων για το πού και πως θα κτίσουν τη νέα πόλη.

      Κάθε καινούρια Ελληνική πόλη έπρεπε οπωσδήποτε να είχε τείχη, στρατώνες, ναό στον πολιούχο θεό, αγορά, σχολεία ή ακαδημίες, θέατρα, ωδεία, γυμνάσια, αποθήκες, εργαστήρια, υδραγωγεία, λουτρά, αποχετευτικό σύστημα αλλάκαι να είναι οπωσδήποτε χτισμένη με καλαισθησία και αρμονία με το περιβάλλον!


Οι πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις ξένων ιστορικών αναφέρουν ότι οι αρχαίοι
Έλληνες είχαν φτάσει συνολικά τον 3ο αιώνα π.Χ κοντά στα 20.000.000.
(Την εποχή του Χριστού οι Έλληνες υπολογίζονται από 40.000.000 μέχρι 80.000.000).

Μέχρι το τέλος του 2ου αιώνα π.Χ είχαν καταγραφεί από τους γεωγράφους της αρχαιότητας πάνω από 1500 μεγάλες Ελληνικές πόλεις και αποικίες στις περιοχές της Μεσογείου, του Ευξείνου Πόντου και της Βόρειας Αφρικής και χιλιάδες άλλες
κωμοπόλεις και μικρότερα χωριά.

     Μάλιστα οι πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις των ξένων ιστορικών
αναφέρουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες είχαν φτάσει συνολικά τον 3ο αιώνα π.Χ κοντά στα 20.000.000. (Την εποχή του Χριστού οι Έλληνες
υπολογίζονται από 40.000.000 μέχρι 80.000.000).

    Η Αθήνα στο απόγειό της είχε πληθυσμό κοντά στις 500.000 κατοίκους ενώ μόνο η Σικελία έφτασε μέχρι και τους 1.000.000 Έλληνες!

Γι αυτό άλλωστε και εκείνη η περιοχή ονομαζόταν''Μεγάλη Ελλάδα'', επειδή έφτασε να έχει πληθυσμό Ελλήνων μεγαλύτερο από την κυρίως Ελλάδα!

    Μπορεί σήμερα η Ελλάδα να έχει περιοριστεί στα σημερινά της σύνορα, όμως η αρχαία κλασσική Ελλάδα αδιαμφισβήτητα ήταν η κοσμοκράτειρα δύναμη του τότε κόσμου και οι Έλληνες ήταν η κυρίαρχη ράτσα της Μεσογείου, με μεγάλη διαφορά
σε πληθυσμό, πολιτισμό και δυναμισμό από τους υπόλοιπους λαούς. .

    Οι θαλασσοπόροι και ποντοπόροι Έλληνες είχαν καταφέρει να αποικίσουν σε παρθένες τότε περιοχές περισσότερες από 1500 μεγάλες και περήφανες πόλεις σε κάθε γωνία του τότε γνωστού κόσμου !

       Στην Σικελία π.χ. οι πόλεις Γέλας και Ακράγας συγκρότησαν εκτενή και συμπαγή κράτη, όπως εκείνα της Θεσσαλικής Τετραρχίας και της Σπάρτης στην Ελλάδα. Τα εδάφη του Γέλωνος, έκτασης περίπου 11.500 τετρ. Χλμ. συγκέντρωναν περί το 45 % της έκτασης της Σικελίας. Το κράτος του Θήρωνος του Ακράγαντα, έκτασης 6.500 τετρ. Χλμ., ήλεγχε περί το 25 % της μεγαλονήσου. Προς σύγκριση, κατά τον πρώιμο 5ο αι., η Θεσσαλική Τετραρχία ήλεγχε περίπου 16.000 τετρ. Χλμ. με περίπου 600.000 κατοίκους, ενώ το κράτος των Λακεδαιμονίων είχε έκταση 8.400 τετρ. Χλμ. με περίπου 330.000 κατοίκους. Τα κράτη της Γέλας και του Ακράγαντα είχαν συνολική έκταση περίπου 18.000 τετρ. Χλμ (το 70 % της Σικελίας) με 700-800.000 κατοίκους (κατ’ εκτίμηση), ενώ τα στρατεύματα τους έφθαναν τις 100.000 άνδρες μαζί με τους μισθοφόρους, τις φρουρές και τις εφεδρείες, κρίνοντας από τις δυνάμεις που παρέταξαν στη μεγάλη μάχη της Ιμέρας (480 π.Χ.).

Μέσα σε δυο αιώνες (688-484 π.Χ.), το πολεμοχαρές πνεύμα των αρχικών Δωριέων αποίκων της Γέλας (μόλις μερικών εκατοντάδων ανθρώπων όπως εκτιμάται) επέτυχε τον έλεγχο του μεγαλύτερου μέρους της Σικελίας

      Το 480 π.Χ., ο Γέλων διέθετε πολεμικό στόλο 200 σκαφών, τριήρων, διήρων και πεντηκοντόρων, προερχόμενα κυρίως από τις Συρακούσες και τις χαλκιδικές πόλεις. Ο στόλος του ήταν ένας από τους ισχυρότερους στη Μεσόγειο. Επειδή η επικράτεια του Γέλωνος δεν μπορούσε να συγκεντρώσει αυτόν τον αριθμό σκαφών, το πιθανότερο είναι ότι συμπεριλαμβάνονταν τα πλοία του στόλου του πεθερού του, Θήρωνος του Ακράγαντα. Γενικά, φαίνεται ότι τα κράτη Γέλας και Ακράγαντα ήταν συνδεδεμένα συνομοσπονδιακά.


Ο ανθρωπόμορφος ταύρος σε νόμισμα της Γέλας (480-470 π.Χ.), δημοφιλές έμβλημα στις ασπίδες των Γελώων.

Ο βασιλιάς της Περσικής αυτοκρατορίας Δαρείος ο Α΄ απεβίωσε το έτος 486 π.Χ. χωρίς να κατορθώσει να υλοποιήσει το σχέδιό του, (το σχέδιο δεν ήταν δικό του, όπως είπαμε,
ήταν επεξεργασία του «προφήτη» Ζαχαρία. To επιτελείο του Δαρείου είχε άφθονους
Ιουδαίους, π.χ. ο προσωπικός φρουρός του Δαρείου ήταν ο Ιουδαίος Ζοροβάβελ).

Το μεγαλεπήβολο αυτό σχέδιο του εβραίου προφήτη Ζαχαρία ήταν η καταστροφή των Αθηνών και της υπόλοιπης Ελλάδος. Ο προσωπικός φρουρός του Δαρείου
(πιθανώς ο Ζοροβάβελ), είχε αναλάβει να τον ξυπνάει κάθε πρωί με την φράση: «Δέσποτα, μέμνησο των Αθηναίων». Έτσι δύο φορές τα όνειρα του Δαρείου μετατράπηκαν σε εφιάλτες, όταν στην χερσόνησο του Άθωνα και στον Μαραθώνα, καταστράφηκαν οι δυνάμεις του και οι στρατηγοί του επέστρεψαν στην Περσία ντροπιασμένοι.

Με την άνοδο στον περσικό θρόνο του Ξέρξη του Α’, γιού του Δαρείου και της Άτοσσας, το σχέδιο για την υποδούλωση της Ελλάδας ατόνησε, διότι ο Ξέρξης προετοίμαζε τον στρατό του, για να επιχειρήσει την κατάληψη της Αιγύπτου.

Όμως η επιρροή των ΕΒΡΑΙΩΝ στην αυλή των Περσών, δεν άργησε να διαφοροποιήσει τα επεκτατικά σχέδια του νέου Μονάρχη. Αυτή η επιρροή, έφθανε στον βασιλικό θρόνο, μέσω δύο ανθρώπων: α. της πρώτης παλλακίδας του βασιλικού χαρεμιού, της ιουδαίας Εσθήρ και β. του θείου και αρραβωνιαστικού της και ταυτόχρονα πρωθυπουργού της περσικής αυτοκρατορίας, του ιουδαίου Μαρδοχαίου.

      Η εκστρατεία αυτή των περσών θα είχε σαν στόχο την κατάληψη της Ελλάδος και της Μεγάλης Ελλάδος (της Κάτω Ιταλίας και Σικελίας), ώστε αφ’ ενός μεν το Ελληνικό Γένος των βορείων ακτών της Μεσογείου να καταστραφεί ολοσχερώς, αφ’ ετέρου δε να ανοίξει ο δρόμος, γιά την προώθηση των Περσικών και εβραιοφοινικικών δυνάμεων στο εσωτερικό της Ευρώπης, αφού θα είχε καταλυθεί η δύναμη των Ελλήνων, η οποία αποτελούσε την ασπίδα προστασίας του μαλακού υπογαστρίου της Ευρώπης στην Μεσόγειο!

     Ο Ηρόδοτος στο Ζ΄βιβλίο της Ιστορίας του (Πολύμνια), αναφέρεται εκτεταμένα στις
συσκέψεις του συμβουλίου του Ξέρξη σχετικά με την επίθεση στην Ελλάδα. Διαβάζοντάς το νομίζει κανείς, ότι παρακολουθεί τις σημερινές συσκέψεις στον Λευκό Οίκο με τον Κίσινγκερ, τον Ροκφέλερ και τον Σιφ να συμβουλεύουν τους βλάκες αμερικανούς προέδρους.

Συνετοί Πέρσες αξιωματούχοι, όπως ο συνετός Αρτάβανος, θείος του Ξέρξη, προσπάθησαν να αποτρέψουν τον Ξέρξη από αυτό το τόλμημα.

Η απόφαση του Ξέρξη ήταν ήδη ειλημμένη:

Η πολεμική μηχανή των Περσών και των Φοινίκων θα επιτίθετο ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ στις δύο πλευρές της Ελληνικής επικράτειας.

Οι μεν Πέρσες θα ανελάμβαναν την υποταγή της Ηπειρωτικής Ελλάδος και των νήσων της, οι δε Εβραιοκαρχηδόνιοι, είχαν σαν αποστολή την κατάληψη της Σικελίας και της Κάτω Ιταλίας.

    (Πρέπει να προσέξουμε το «ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΟ»: Σίγουρα θα έγιναν φοβερές υπόγειες διαπραγματεύσεις (μέσω ποίων άραγε;), για τις οποίες δεν γνωρίζουμε τίποτε. Όταν ο Ξέρξης επιτέθηκε στην Ελλάδα έσερνε πίσω του 47 λαούς της περσικής αυτοκρατορίας, τους οποίους αναφέρει έναν – έναν ο Ηρόδοτος. Περιέργως ένας μόνο λαός στο κείμενο του Ηροδότου σβήστηκε, (από ποιούς; Πότε;) (Παπαρηγόπουλος, Ιστορία του Ελλ. ΄Εθνους). Ποιός άραγε λαός της περσικής αυτοκρατορίας λείπει από το κείμενο του Ηροδότου; Μήπως ο λαός στον οποίο ανήκε η Εσθήρ, η γυναίκα του Ξέρξη και ο πρωθυπουργός του ο Μαρδοχαίος;)

        Γιά την ΚΟΙΝΗ αυτή επιχείρηση και συμμαχία Περσών και Καρχηδονίων, ο ιστορικός Διόδωρος ο Σικελιώτης, αιώνες μετά, στο 11ο βιβλίο του έργου του «Ιστορική Βιβλιοθήκη» γράφει τα ακόλουθα:

«Ο Ξέρξης βουλόμενος πάντας τους Έλληνας, αναστάτους ποιήσαι, διεπρεσβεύσατο προς Καρχηδονίους, περί KOINOΠΡΑΓΙΑΣ και συνέθετο προς αυτούς, ώστε αυτόν μεν επί τους την Ελλάδα κατοικούντας Έλληνας στρατεύειν, Καρχηδονίους δε ΤΟΙΣ ΑΥΤΟΙΣ ΧΡΟΝΟΙΣ μεγάλας παρασκευάσασθαι δυνάμεις και καταπολεμήσαι των Ελλήνων τους περί Σικελίαν και Ιταλίαν οικούντας….»

 ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

«Ο Ξέρξης επιθυμώντας ΝΑ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΕΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ, έστειλε πρέσβεις προς τους Καρχηδονίους να ΣΥΝΑΨΟΥΝ ΣΥΜΜΑΧΙΑ και συμφώνησε μαζί τους, ώστε αυτός μεν να εκστρατεύσει εναντίων των Ελλήνων της Ελλάδας, οι δε Καρχηδόνιοι ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, αφού συγκεντρώσουν μεγάλη δύναμη, να υποτάξουν τους Έλληνες της Σικελίας και της Ιταλίας…..»

ΧΑΡΤΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΠΟΛΕΩΝ ΤΗΣ ΝΟΤΙΟΥ ΙΤΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΙΚΕΛΙΑΣ (ΣΕ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΟΙ ΜΗΤΡΙΚΕΣ ΠΟΛΕΙΣ) ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΕΣΤΡΕΦΑΝ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΚΑΡΧΗΔΟΝΙΟΙ




ΗΡΟΔΟΤΟΣ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΛΥΜΝΙΑ

165

1 λέγεται δὲ καὶ τάδε ὑπὸ τῶν ἐν τῇ Σικελίῃ οἰκημένων, ὡς ὅμως καὶ μέλλων ἄρχεσθαι ὑπὸ Λακεδαιμονίων ὁ Γέλων ἐβοήθησε ἂν τοῖσι Ἕλλησι, εἰ μὴ ὑπὸ Θήρωνος τοῦ Αἰνησιδήμου Ἀκραγαντίνων μουνάρχου ἐξελασθεὶς ἐξ Ἱμέρης Τήριλλος ὁ Κρινίππου τύραννος ἐὼν Ἱμέρης ἐπῆγε ὑπ᾽ αὐτὸν τὸν χρόνον τοῦτον Φοινίκων καὶ Λιβύων καὶ Ἰβήρων καὶ Λιγύων καὶ Ἐλισύκων καὶ Σαρδονίων καὶ Κυρνίων τριήκοντα μυριάδας καὶ στρατηγὸν αὐτῶν Ἀμίλκαν τὸν Ἄννωνος, Καρχηδονίων ἐόντα βασιλέα, κατὰ ξεινίην τε τὴν ἑωυτοῦ ὁ Τήριλλος ἀναγνώσας καὶ μάλιστα διὰ τὴν Ἀναξίλεω τοῦ Κρητίνεω προθυμίην, ὃς Ῥηγίου ἐὼν τύραννος τὰ ἑωυτοῦ τέκνα δοὺς ὁμήρους Ἀμίλκᾳ ἐπῆγε ἐπὶ τὴν Σικελίην τιμωρέων τῷ πενθερῷ· Τηρίλλου γὰρ εἶχε θυγατέρα Ἀναξίλεως, τῇ οὔνομα ἦν Κυδίππη. οὕτω δὴ οὐκ οἷόν τε γενόμενον βοηθέειν τὸν Γέλωνα τοῖσι Ἕλλησι ἀποπέμπειν ἐς Δελφοὺς τὰ χρήματα.

166

1 πρὸς δὲ καὶ τάδε λέγουσι, ὡς συνέβη τῆς αὐτῆς ἡμέρης ἔν τε τῇ Σικελίῃ Γέλωνα καὶ Θήρωνα νικᾶν Ἀμίλκαν τὸν Καρχηδόνιον καὶ ἐν Σαλαμῖνι τοὺς Ἕλληνας τὸν Πέρσην. τὸν δὲ Ἀμίλκαν Καρχηδόνιον ἐόντα πρὸς πατρός, μητρόθεν δὲ Συρηκόσιον, βασιλεύσαντά τε κατ᾽ ἀνδραγαθίην Καρχηδονίων, ὡς ἡ συμβολή τε ἐγίνετο καὶ ὡς ἑσσοῦτο τῇ μάχῃ, ἀφανισθῆναι πυνθάνομαι· οὔτε γὰρ ζῶντα οὔτε ἀποθανόντα φανῆναι οὐδαμοῦ γῆς· τὸ πᾶν γὰρ ἐπεξελθεῖν διζήμενον Γέλωνα.

167

1 ἔστι δὲ ὑπ᾽ αὐτῶν Καρχηδονίων ὅδε λόγος λεγόμενος, οἰκότι χρεωμένων, ὡς οἱ μὲν βάρβαροι τοῖσι Ἕλλησι ἐν τῇ Σικελίῃ ἐμάχοντο ἐξ ἠοῦς ἀρξάμενοι μέχρι δείλης ὀψίης (ἐπὶ τοσοῦτο γὰρ λέγεται ἑλκύσαι τὴν σύστασιν), ὁ δὲ Ἀμίλκας ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ μένων ἐν τῷ στρατοπέδῳ ἐθύετο καὶ ἐκαλλιερέετο ἐπὶ πυρῆς μεγάλης σώματα ὅλα καταγίζων, ἰδὼν δὲ τροπὴν τῶν ἑωυτοῦ γινομένην, ὡς ἔτυχε ἐπισπένδων τοῖσι ἱροῖσι, ὦσε ἑωυτὸν ἐς τὸ πῦρ· οὕτω δὴ κατακαυθέντα ἀφανισθῆναι. 2 ἀφανισθέντι δὲ Ἀμίλκᾳ τρόπῳ εἴτε τοιούτῳ ὡς Φοίνικες λέγουσι, εἴτε ἑτέρῳ ὡς Καρχηδόνιοι καὶ Συρηκόσιοι, τοῦτο μέν οἱ θύουσι, τοῦτο δὲ μνήματα ἐποίησαν ἐν πάσῃσι τῇσι πόλισι τῶν ἀποικίδων, ἐν αὐτῇ τε μέγιστον Καρχηδόνι.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

165

Αυτοί που είναι εγκατεστημένοι στη Σικελία προσθέτουν και τα εξής: πως ο Γέλων, κι ας ήταν να ᾽ναι κάτω από τις διαταγές των Λακεδαιμονίων, θα βοηθούσε τους Έλληνες, αν ο Τήριλλος, ο γιος του Κρινίππου, τύραννος της Ιμέρας, δεν εξοριζόταν από τον μονάρχη των Ακραγαντίνων, τον Θήρωνα, γιο του Αινησιδήμου, από την Ιμέρα και δεν έκανε να συναχτούν εναντίον του Θήρωνος εκείνο τον καιρό
στρατιωτικές δυνάμεις τριακοσίων χιλιάδων αντρών από Φοίνικες και Λίβυες και Ίβηρες και Λίγυες και Ελισύκους και Σαρδηνίους και Κυρνίους, με στρατηγό τους το βασιλιά των Καρχηδονίων Αμίλκα, το γιο του Άννωνος· αυτόν τον έπεισε ο Τήριλλος με τους δεσμούς φιλίας που είχε μαζί του, περισσότερο όμως με τη δραστηριότητα που έδειχνε ο Αναξίλας, ο γιος του Κρατίνου, τύραννος του Ρηγίου, που έδωσε τα παιδιά του ομήρους στον Αμίλκα και τον ξεσήκωσε εναντίον της Σικελίας, βοηθώντας τον πεθερό του· γιατί ο Αναξίλας είχε τη θυγατέρα του Τηρίλλου, που την έλεγαν Κυδίππη· κι έτσι δε στάθηκε δυνατό ο Γέλων να βοηθήσει τους Έλληνες κι έστειλε εκείνα τα χρήματα στους Δελφούς.

166

Και συμπληρώνουν τη διήγησή τους με τ᾽ ακόλουθα, πως συνέβη την ίδια μέρα να νικούν στη Σικελία ο Γέλων και ο Θήρων τον Αμίλκα τον Καρχηδόνιο και στη Σαλαμίνα οι Έλληνες τους Πέρσες. Και πληροφορήθηκα πως ο Αμίλκας, που από τη μεριά του πατέρα του ήταν Καρχηδόνιος, αλλά από της μητέρας του Συρακούσιος, κι έγινε βασιλιάς των Καρχηδονίων με τ᾽ ανδραγαθήματά του, όταν ήρθαν στα χέρια και νικιόταν στη μάχη, έγινε άφαντος· γιατί δε φάνηκε πουθενά πάνω στη γη, ούτε ζωντανός ούτε πεθαμένος, μολονότι ο Γέλων δεν άφησε μεριά που δεν την ερεύνησε αναζητώντας τον.

167

Τώρα, οι Καρχηδόνιοι από τη μεριά τους διηγούνται την εξής ιστορία, που φαίνεται πιθανή· ότι οι βάρβαροι πολεμούσαν με τους Έλληνες, και μάχονταν από την αυγή ώς αργά το δειλινό (γιατί λένε πως τόσο κράτησε η σύγκρουση), κι ο Αμίλκας όλο αυτό το διάστημα έμενε στο στρατόπεδο κι έκανε θυσίες για να πάρει αίσιο προμήνυμα, ρίχνοντας πάνω σε μεγάλη πυρά τα σφάγια μ᾽ όλα τους τα μέλη· κι όταν είδε το στράτευμά του να τρέπεται σε φυγή, όπως βρέθηκε να κάνει σπονδές πάνω στα σφάγια, ρίχτηκε από μόνος του στη φωτιά· κι έτσι λοιπόν έγινε στάχτη κι εξαφανίστηκε Και για τον Αμίλκα, που εξαφανίστηκε είτε με τον τρόπο που λένε οι Φοίνικες είτε με κάποιον άλλο, κάνουν θυσίες για να τον τιμήσουν κι έχτισαν κενοτάφια σ᾽ όλες τις πόλεις των αποικιών τους, και το μεγαλύτερο στην ίδια την Καρχηδόνα.

Αυτά λοιπόν για τα γεγονότα της Σικελίας.

 Η επιθυμία του Ξέρξη να προχωρήσει με τον στρατό του και στο εσωτερικό της Ευρώπης, μετά την κατάληψη της Ελλάδος, αποδεικνύεται και από την συγκέντρωση των τεραστίων μαχίμων δυνάμεών του, οι οποίες υπερέβαιναν το ένα εκατομμύριο άνδρες. Μεγάλο μέρος αυτών των δυνάμεων θα χρησιμοποιούσε, ως στρατεύματα κατοχής των υποδουλωμένων πόλεων και χωρών, ενώ εκείνος θα προχωρούσε στην υποταγή όλης της Ευρώπης.

Είναι γνωστή η τύχη του Ξέρξη, αλλά και του Μαρδονίου και του τεραστίου στρατεύματός του, όταν μέσα σε δύο έτη (480 και 479), απώλεσε και την δύναμη και τις κτήσεις επί Ελληνικού εδάφους, αλλά και την υπερηφάνειά του, συγκρουόμενος με τους Έλληνες στις Θερμοπύλες, στο Αρτεμίσιο, στην Σαλαμίνα, στις Πλαταιές και στην Μυκάλη.

Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΕΤOΙΜΑΣΙΕΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΟΚΑΡΧΗΔΟΝΙΩΝ

       Το σκέλος της επίθεσης κατά του Ελληνισμού, το οποίον είχαν αναλάβει να φέρουν εις πέρας οι ΕΒΡΑΙΟΚΑΡΧΗΔΟΝΙΟΙ, για άγνωστους λόγους, δεν μας το διδάσκουν στο σχολείο. Οι λεπτομέρειες της σύγκρουσης αναφέρονται από τον Διόδωρο Σικελιώτη, του οποίου οι πηγές φτάνουν μέχρι τον Έφορο.

         Μετά τη μάχη του Μαραθώνα και τη μεγάλη προετοιμασία του Ξέρξη, οι Πέρσες εισέβαλλαν στην Ελλάδα (480 π.Χ.). Κατά τον Ηρόδοτο και τον Αριστοτέλη (ο οποίος θεωρούσε ότι ο συγχρονισμός ήταν καθαρά τυχαίος), η μάχη της Ιμέρας πραγματοποιήθηκε την ίδια ημερομηνία με τη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Κατά τον Τίμαιο, ο οποίος είναι η πηγή του Διόδωρου του Σικελιώτη για την ιστορία της Σικελίας, συνέπεσε με τη μάχη των Θερμοπυλών. Και ο φημισμένος ποιητής Πίνδαρος τους επανέλαβε σε ωδή του.

Εν τω μεταξύ στη Δυτική Μεσόγειο, σύμφωνα με τον Διόδωρο Σικελιώτη, οι Καρχηδόνιοι είχαν έρθει σε συμφωνία με τους Πέρσες για να δημιουργήσουν αντιπερισπασμό στους Έλληνες της Μεγάλης Ελλάδας, για να μη στείλουν ενισχύσεις στους Έλληνες της Ανατολικής Μεσογείου. Σύμφωνα όμως με τον Ηρόδοτο, ο Θήρωνας ο Ακραγαντίνος, τύραννος του Ακράγαντα έδιωξε τον τύραννο της Ιμέρας, τον Τέριλλο το 483 π.Χ. ο οποίος δεν είχε λαϊκή υποστήριξη κάτι που πιθανά εκμεταλλεύτηκε ο Θήρων , για να μπορεί να έχει ο Ακράγαντας την Ιμέρα ως λιμάνι στην βόρεια Σικελία ,κομβικό σημείο στον έλεγχο του Τυρρηνικού πελάγους αλλά και στο διαμετακομιστικό εμπόριο με το ασήμι της Ιβηρικής. Κατόπιν και μετά το γεγονός αυτό ο Τέριλλος, γιος του Κρίνιππου ζήτησε βοήθεια από τους Καρχηδόνιους, ο Αναξίλας επίσης ασκούσε πιέσεις στους Καρχηδόνιους για λογαριασμό του και έστειλε τα παιδιά του ως ομήρους στην Καρχηδόνα ως ένδειξη πίστης. Οι Καρχηδόνιοι άδραξαν την ευκαιρία προκειμένου να προλάβουν τη συνένωση της Σικελίας υπό τον τύραννο της Γέλας και των Συρακουσών, Γέλωνα.

Η Καρχηδόνα εξάλλου ήθελε να εξαφανίσει μια ισχυρή ελληνική απειλή, στη συνέχεια, σε εύθετο χρόνο να κινηθούν ανατολικά και μία- μία να καταλάβει όλες τις ελληνικές πόλεις, αυτό ήταν πάντα μέρος της μακροπρόθεσμης στρατηγικής τους.

Μετά την σύναψη της συμμαχίας με τους Πέρσες, το 483 π.Χ. οι εβραιοκαρχηδόνιοι άρχισαν μεθοδικά (από το 483 μέχρι το 480 π.Χ.) να στρατολογούν πολλούς μισθοφόρους από όλες τις περιοχές της Δυτικής Μεσογείου, όπως Φοίνικες, Λίβυους, Ίβηρες, Λίγυρες, Ελίσυκες, Σαρδήνιους, Κύρνιους, (Κορσικανούς) καθώς και επίλεκτους Καρχηδόνιους στρατιώτες. Είναι σημαντικό ότι οι Κορσικανοί και οι Σαρδηνοί , οι οποίοι ένοιωθαν μεγάλο φθόνο από τον πλούτο της ελληνικής Ιταλικής και Σικελικής γης αλλά και την τεχνολογία τους, ήταν μεταξύ των μισθοφόρων από τον τεράστιο στρατό ο οποίος συνόδευε τον Αμίλκα. Το εκστρατευτικό σώμα έφτανε, κατά τους αρχαίους ιστορικούς, τους 300.000 άνδρες και ο στόλος αποτελούνταν από 200 πολεμικά και 1.000 μεταγωγικά πλοία. Στρατηγός των εβραιοκαρχηδονίων, εξελέγη ο Αμίλκας, γιό του Άννονα, βασιλιά της Καρχηδόνας.


ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΠΛΟΙΩΝ ΤΗΣ ΚΑΡΧΗΔΟΝΑΣ

Αύγουστος 480 π.Χ.

         Ο Αμίλκας, αφού επιβίβασε το στράτευμά του στα πλοία, απέπλευσε από την Καρχηδόνα το καλοκαίρι του 480. Διασχίζοντας όμως το Λιβυκόν πέλαγος, από κακό σχεδιασμό και
πρόγνωση της κατάστασης, συνάντησε ισχυρή τρικυμία, η οποία του κατέστρεψε πολλά από τα μεταγωγικά του πλοία και ένα σημαντικό μέρος του ιππικού και των αρμάτων του.

Προσορμίσθηκε στο ελληνικό λιμάνι της Πανόρμου (σημερινό Παλέρμο) και διά τρείς ημέρες ξεκούραζε και ετοίμαζε το στρατό του και διόρθωνε τις ζημιές, τις οποίες είχαν υποστεί τα πλοία του από την τρικυμία. Κατόπιν παραλαμβάνοντας το στράτευμα, βάδισε ανατολικά, εναντίον της πόλεως της Ιμέρας, της πρώτης πόλεως στην βόρεια ακτή της Σικελίας, η οποία συμμετείχε στον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, μαζί με τις Συρακούσες και τον Ακράγαντα, ενώ στον ΕΒΡΑΙΟΚΑΡΧΗΔΟΝΙΑΚΟ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ είχαν αναγκασθεί να συμμετέχουν οι Ελληνικές
πόλεις του Σελινούντος, της Πανόρμου, της Ζάγκλης και του Ρηγίου.

Σε αντίθεση με την εισβολή του Ξέρξη, όπου η διαδρομή του στρατεύματος ήταν
προβλέψιμη, η εισβολή στην Σικελία θα μπορούσε να αρχίσει σε διάφορα σημεία.
Το πιο πιθανό ίσως να ήταν η πόλη του Σελινούντα στο νότο, που είχε συμμαχήσει με την Καρχηδόνα. Οι Έλληνες οι οποίοι τον κύριο στόλο τον είχαν στις Συρακούσες, δεν είχαν
καμία δυνατότητα να γνωρίζουν που θα γινόταν το πρώτο χτύπημα.

Μόλις έφτασε ο τεράστιος στρατός του Αμίλκα έξω από την Ιμέρα έστησε δύο στρατόπεδα , ένα παραθαλάσσιο και οχυρωμένο για τις ναυτικές του δυνάμεις, βόρεια της πόλεως, πλησίον του δυτικώς ευρισκόμενου ποταμού και άφησε και 20 τριήρεις να περιπολούν στην θάλασσα και ένα οχυρωμένο στρατόπεδο για το πεζικό στην ενδοχώρα, έτσι ώστε να φτάνει στους λόφους στα δυτικά της πόλης και η Ιμέρα να αποκοπεί. Αφού ετοιμάστηκαν τα στρατόπεδα, μετέφερε σ’ αυτά με τον στόλο του, σιτάρι και εφόδια από την Λιβύη και την Σαρδηνία και άρχισε τις πολεμικές επιχειρήσεις καταλήψεως της Ιμέρας.

       Οι Ιμεραίοι τρομοκρατήθηκαν από τον τεράστιο στρατό. Ο Αμίλκας έκανε την πρώτη κίνηση και έστειλε ένα ισχυρό απόσπασμα στρατιωτών να δοκιμάσουν τα τείχη και την άμυνα της πόλης. Την πόλη υποστήριζε η φρουρά της, με αρχηγό τον Θήρωνα, τύραννο του Ακράγαντος. Οι πρώτες συμπλοκές όμως, οι οποίες έγιναν εκτός των τειχών της πόλεως, απέβησαν εις βάρος των Ελλήνων, κι έτσι ο Θήρων έστειλε και ζήτησε βοήθεια από τον Γέλωνα, τον τύραννο των Συρακουσών.

Σεπτέμβριος 480 π.Χ.

       Ο Γέλων, συνετός και ικανότατος στρατηγός, έχοντας τις δυνάμεις του σε ετοιμότητα, ξεκίνησε γρήγορα με 50.000 πεζούς και 5.000 ιππείς (σ’αυτούς περιλαμβάνονταν οι 20.000 οπλίτες που είχε υποσχεθεί για την υπεράσπιση της μητροπολιτικής Ελλάδας, καθώς και αρκετές χιλιάδες τοξότες, σφενδονιστές και ελαφρύ πεζικό) και σε λίγες ημέρες βρέθηκε κοντά στην πόλη της Ιμέρας. Αφού στρατοπέδευσε στα περίχωρά της και οχύρωσε το στρατόπεδό του με βαθειά τάφρο και χαράκωμα εξαπέστειλε τους ιππείς του εναντίον των δυνάμεων του Αμίλκα, οι οποίες λεηλατούσαν την ύπαιθρο χώρα της Ιμέρας. Αιφνιδιάζοντας τα διασκορπισμένα και ασχολούμενα με την λεηλασία τμήματα του εχθρού, οι ιππείς του Γέλωνος, σκότωσαν πολλούς και συνέλαβαν 10.000 αιχμαλώτους. Όταν τους οδήγησαν στην πόλη, έδωσαν μεγάλο θάρρος στους πολιορκούμενους, οι οποίοι απέφραξαν πάλι τις πύλες του τείχους, τις οποίες είχε κτίσει ο Θήρων, διά καλύτερη προστασία από τις επιθέσεις του εχθρού.

Επειδή όμως η δύναμη των εβραιοκαρχηδονίων παρέμενε μεγάλη και ισχυρή και συνεχώς τροφοδοτούνταν διά θαλάσσης, ο Γέλων με την στρατηγική του δεινότητα, δεν παρασύρθηκε, αλλά καιροφυλακτούσε την ευκαιρία, η οποία θα του επέτρεπε να καταστρέψει τους βαρβάρους, χωρίς να διατρέξει η δική του δύναμη τον κίνδυνο ήττας. Σχεδίαζε να βρει τον τρόπο για να κάψει τον εχθρικό στόλο και να αποκόψει τις δυνάμεις των Καρχηδονίων στην Σικελία.

Ο Αμίλκας κατείχε ακόμη το αριθμητικό πλεονέκτημα σε σχέση με τους Έλληνες αντιπάλους του, αλλά παρεμποδίζεται από το γεγονός ότι είχε χάσει τόσα πολλά άλογα στο ναυαγισμένα μεταφορικά πλοία - μειώνοντας έτσι πολύ από το τεράστιο ιππικό του. Έτσι έστειλε ένα επείγον μήνυμα στους συμμάχους του στην Σελινούντα ζητώντας να στείλουν όλο το διαθέσιμα ιππικό τους.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΣΙΚΕΛΙΑΣ. ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΚΑΡΧΗΔΟΝΙΟΥΣ

21 Σεπτεμβρίου 480 π.Χ.

        Το πρωΐ της 21ης Σεπτεμβρίου κάποιοι ιππείς του Γέλωνα, από αυτούς που διενεργούσαν αιφνιδιαστικές επιθέσεις σε βαρβαρικά τμήματα, τα οποία λεηλατούσαν την ύπαιθρο, συνέλαβαν αιχμάλωτο έναν ταχυδρόμο και τον οδήγησαν στον Γέλωνα. Ο ταχυδρόμος έφερε μαζί του γράμματα των Σελινουντίων προς τον Αμίλκα, στα οποία του κοινοποιούσαν ότι το ιππικό, το οποίο τους είχε ζητήσει να του στείλουν, θα έφθανε στο βαρβαρικό στρατόπεδο την επομένη ημέρα, την οποία τους είχε προκαθορίσει, και κατά την οποία, ο Αμίλκας θα βρίσκονταν, όπως τους είχε πει, στο ναυτικό του στρατόπεδο, ασχολούμενος με την προετοιμασία μιας θυσίας προς τον Ποσειδώνα, την οποίαν θα τελούσε.

Έτσι ο Γέλωνας συνέλαβε το τολμηρό σχέδιο να εισβάλλει αμαχητί στο καρχηδονιακό στρατόπεδο, στέλνοντας δικούς του ιππείς αντί για τους Σελινούντιους. Ο Σελινούντας, αν και σύμμαχος της Καρχηδόνας, ήταν μια ελληνική πόλη και οι στρατιώτες και ιππείς του έφεραν τις ίδιες στολές, πανοπλίες, και άλογο-στολίδια, όπως και οποιοσδήποτε άλλος από τους Έλληνες της Σικελίας. Οι ιππείς αυτοί του Γέλωνα θα έκαιγαν τα εχθρικά πλοία, θα σκότωναν τον Αμίλκα και θα έδιναν το σύνθημα για γενική επίθεση.

Επίσης έστειλε και σκοπούς στους λόφους πάνω από την πόλη, διατάζοντάς τους να τον ειδοποιήσουν με σήματα, όταν δουν τους ιππείς να μπαίνουν μέσα στο τείχος του εχθρικού ναυτικού στρατοπέδου. Αφού έδωσε αυτές τις εντολές ο Γέλων, συγκέντρωσε τις δυνάμεις του και ανέμενε το σήμα των σκοπών από τους λόφους.

22 Σεπτεμβρίου 480 π.Χ.     

         Με το ξημέρωμα της 22 Σεπτεμβρίους, οι ιππείς του Γέλωνα, προσποιούμενοι τους Σελινούντιους, πλησίασαν το ναυτικό στρατόπεδο των βαρβάρων και ξεγελώντας τους φρουρούς εισήλθαν στο ξύλινο τείχος. Πριν προλάβει κανείς από τους εβραιοκαρχηδόνιους να καταλάβει τι συνέβαινε, όρμησαν επάνω τους και επάνω στον Αμίλκα, ο οποίος με τους αξιωματούχους του ετοίμαζε την θυσία, και τον σκότωσαν, ρίχνοντάς τον επάνω στην αναμμένη πυρά του βωμού. Στην συνέχεια, χωρίς αντίσταση, πυρπόλησαν τον προσαραγμένο στόλο των εβραιοκαρχηδονίων. Κατά την εκδοχή του Ηροδότου, η οποία προέρχεται από την καρχηδονιακή πλευρά και εντάσσεται στην ηρωική παράδοση γύρω από το πρόσωπο του Καρχηδόνιου στρατηγού, ο Αμίλκας ρίχτηκε απελπισμένος στη φωτιά, όταν είδε τη φυγή των στρατιωτών του.

Ο Γέλων, ειδοποιημένος από το σήμα των σκοπών, βάδισε γρήγορα με όλη την δύναμή του εναντίον του στρατοπέδου των πεζικών δυνάμεων του εχθρού.

Οι εβραιοκαρχηδόνιοι εξήλθαν του στρατοπέδου τους για να αντιμετωπίσουν τους Έλληνες και η μάχη η οποία συνήφθηκε ήταν αιματηρή και στην αρχή αμφίρροπη, επειδή οι δυνάμεις του εχθρού ήταν κατά πολύ μεγαλύτερες των Ελληνικών. Όταν όμως στον ουρανό φάνηκε ο καπνός των καιγόμενων πλοίων, οι εβραιοκαρχηδόνιοι λύγισαν, ενώ οι Έλληνες οπλίσθηκαν με υπερβολικό θάρρος.

Το αποτέλεσμα ήταν Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ των Καρχηδονίων, από την Ελληνική παράταξη.

Επειδή ο Γέλων είχε δώσει εντολή να μην συλλαμβάνουν αιχμαλώτους, επακολούθησε μία φοβερή σφαγή.

Περισσότεροι από 150.000 εβραιοκαρχηδόνιοι και οι μισθοφόροι τους σκοτώθηκαν.

Ένας μεγάλος αριθμός των επιζώντων, ωστόσο, κατάφεραν να διαφύγουν στο Όρος
Καλόγερος , περίπου 8 χιλιόμετρα δυτικά της Ιμέρας. Ο Γέλων περικύκλωσε το λόφο, αλλά δεν έκανε καμία επίθεση στην θέση των Καρχηδονίων. Ήξερε κάτι που οι ξένοι δεν το ήξεραν. Ο Καλόγερος είναι όρος άνυδρο και τελικά όλοι παραδόθηκαν. Οι ζωές τους γλίτωσαν,
( περί το ήμισυ του στρατού του Αμίλκα), όμως έγιναν τώρα δούλοι των Ελλήνων, θα εργάζονταν για το υπόλοιπο της ζωής τους, εμπλουτίζοντας με την εργασία τους τις πόλεις της Σικελίας.

Διόδωρος ο Σικελιώτης: «ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ ΤΩΝ ΚΑΡΧΗΔΟΝΙΩΝ ΔΕΝ ΓΛΥΤΩΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΗΤΤΑΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΧΗΔΟΝΑ».

Ένα μικρό πλοιάριο με ελάχιστους ναύτες κατάφερε, ύστερα από πολύ καιρό, να φθάσει στην Καρχηδόνα, φέρνοντας την σύντομη είδηση: «Χάθηκαν όλοι».

          Η περίλαμπρη αυτή νίκη των Ελλήνων οφείλεται τόσον στο Ελληνικό ακμαίο ηθικό, όσο και στο στρατηγικό σχέδιο του Γέλωνος, ο οποίος απέκτησε μεγάλη δόξα και φήμη.

Συνέπεσε δε, όπως εξιστορεί ο Ηρόδοτος στο Ζ΄ βιβλίο (Πολύμνια 166) της Ιστορίας του, η ημέρα της μάχης της Ιμέρας να είναι Η ΙΔΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΝΑΥΜΑΧΙΑΣ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΟΣ δηλαδή η 22α Σεπτεμβρίου του 480 π.Χ.

              Έτσι την ίδια ημέρα ναυάγησαν τα σχέδια των συνασπισμένων βαρβάρων ΕΒΡΑΙΟΠΕΡΣΩΝ και ΕΒΡΑΙΟΚΑΡΧΗΔΟΝΙΩΝ, για την κατάληψη της Ελλάδος και της Μεγάλης Ελλάδος, καθώς και η σχεδιαζόμενη εισβολή τους από εκεί στο εσωτερικό της Ευρώπης.


Η κορυφή του όρους Καλόγερος όπου οπισθοχώρησαν οι μισθοφόροι των Καρχηδονίων και τελικά παραδόθηκαν λόγο δίψας

Η Καρχηδόνα, τρομοκρατημένη από την θριαμβευτική νίκη των Ελλήνων και με τον φόβο ότι θα μπορούσαν οι Έλληνες να αποκλείσουν την πόλη τους από τη θάλασσα, έστειλαν πρέσβεις στον Γέλωνα για συνθηκολόγηση. Ο Γέλων ήταν μετριοπαθής, δεν επιθυμούσε πόλεμο μεγαλύτερης διάρκειας με την Καρχηδόνα και έτσι δεν ζήτησε την αποχώρηση των καρχηδονιακών φρουρών και την απαγόρευση εγκατάστασης αποίκων τους στη Σικελία. Οι Καρχηδόνιοι θα κατέβαλλαν αποζημίωση 2.000 αργυρών ταλάντων και θα κατασκεύαζαν δύο ναούς όπου θα χαραζόταν το κείμενο της συνθήκης . Οι Σελινούντιοι παρέμειναν σύμμαχοι των Καρχηδονίων αλλά, όπως και ο Αναξίλας, τύραννος της Ζάγκλης και του Ρηγίου, ήρθαν σε συμβιβασμό με τον Γέλωνα, ενώ η Ιμέρα φαίνεται πως εντάχθηκε στον άξονα Συρακουσών-Ακράγαντα.


Ο ναός της Ομόνοιας ήταν αφιερωμένος στην ενότητα των Ελλήνων της Σικελίας.

Ο Γέλων κέρδισε μια περήφανη νίκη και απέκτησε τεράστια δόξα στην πατρίδα του και οι Συρακούσες αναδείχτηκαν στο μεγαλύτερο πολιτικό και πολιτιστικό κέντρο της ελληνικής Δύσης. Από τα λάφυρα και την αποζημίωση, οι Συρακούσιοι και οι Ακραγαντίνοι έχτισαν πολλούς ναούς, έστειλαν αναθήματα στους Δελφούς και την Ολυμπία και κόπηκαν ειδικά κέρματα για να γιορτάσουν τη νίκη . Επιπλέον, ο Θήρωνας, με τα χρήματα από τα λάφυρα και την εργασία των αιχμαλώτων, έκανε τον Ακράγαντα την πιο όμορφη πόλη της Σικελίας.

«Ὁ δὲ Γέλων μετὰ τὴν νίκην τούς τε ἱππεῖς τοὺς ἀνελόντας τὸν Ἀμίλκαν δωρεαῖς ἐτίμησε καὶ τῶν ἄλλων τοὺς ἠνδραγαθηκότας ἀριστείοις ἐκόσμησε. τῶν δὲ λαφύρων τὰ καλλιστεύοντα παρεφύλαξε»

Οι ήττα οδήγησε τους Καρχηδόνιους σε δραστική αλλαγή πολιτικής για τις επόμενες δεκαετίες. Σταμάτησαν τις προστριβές με τους Έλληνες της Σικελίας, περιόρισαν τις εκεί κτήσεις τους στο νοτιοδυτικό άκρο της και αφοσιώθηκαν στην παγίωση της αφρικανικής αυτοκρατορίας τους και τα ταξίδια προς τη Δυτική Μεσόγειο και τον Ατλαντικό Ωκεανό. Τα αρχαιολογικά ευρήματα από την περίοδο αυτή δείχνουν σημαντική μείωση των καρχηδονιακών εισαγωγών από τους Έλληνες, τους Ετρούσκους και τη Φοινίκη.