Ο Ηλεί ο ιερέας, που κρίθηκε υπεύθυνος γι’ αυτήν την αδιανόητη συμφορά, βρέθηκε με κατασυντριμμένο τον αυχένα του, επειδή..."έπεσε" λέει κάπως άβολα απ’ την... καρέκλα του! Α΄Σαμ. Δ΄18.
Η κιβωτός, ως το ενδοξότερο λάφυρο πολέμου, έφτασε στην πρώτη πόλη των Φιλισταίων και τοποθετήθηκε στον ναό του Δαγών, της φιλισταιικής πόλεως Άζωτον.[1] Από δω και πέρα όμως, αρχίζουν μια σειρά από παραδοξότητες, που μας ενδιαφέρουν και χρήζουν απαραίτητα εξηγήσεων.
Η πρώτη λοιπόν αυτή πόλη, που φιλοξενεί το ιερό λάφυρο, δέχεται σιγά-σιγά τις συνέπειες της βαρύτατης ασέβειάς της από τον θεό της κιβωτού: «και επεβαρύνθη η χειρ του Κυρίου επί τους Αζωτίους και εξωλόθρευσεν (Ο΄ εβασάνισε ο Κύριος) αυτούς και επάταξεν αυτούς (Ο΄ εις τας έδρας) με αιμορροΐδας, και την ΄Αζωτον και τα όρια αυτής» Α΄ Σαμουήλ Ε΄6 & Ο΄ Α΄Βασιλ. Ε΄1-6. Ο Κολιτσάρας μεταφράζει: «επέφερε δε νόσον εις τους αφεδρώνας όλων των κατοίκων της Αζώτου και των περιχώρων».
Κάτι σοβαρό λοιπόν συμβαίνει στην πόλη που φιλοξενεί το πολύτιμο λάφυρο! Μέχρι έξω στους αγρούς, (στα όρια αυτής), υπάρχουν άνθρωποι που ο πρωκτός, τα οπίσθιά τους, οι έδρες τους κατά την βιβλική έκφραση, υποφέρουν και έχουν έντονες αφοδευτικές ενοχλήσεις. Συχνά παρατηρείται αίμα στα κόπρανά[2] τους, με πόνους και έντονο ερεθισμό της έδρας παρόμοιο με αυτό των αιμορροΐδων! Κάποιοι μάλιστα εξ αυτών πεθαίνουν!
Αυτό πάλι κι αν είναι θεϊκή οργή!!!
Διαβάζουμε και ξαναδιαβάζουμε μήπως κάνουμε λάθος, αλλά όχι «έδρες» λέει στην μεταφ. των Ο΄, «αιμορροΐδες», συμπληρώνει απολύτως διευκρινιστικά το Μασ. κείμενο! Μα τέλος πάντων, δεν βρήκε, άλλον πιο εύκοσμο τρόπο τιμωρίας ο θεός για να τιμωρήσει τους ιερόσυλους Φιλισταίους... απ’ τις αιμορροΐδες;[3] Έχει όμως και συνέχεια.
Η κιβωτός αρχικά φιλοξενήθηκε στον αυλόγυρο του ναού Δαγών. Η τύχη των ιερέων που ασχολήθηκαν με την κιβωτό δεν μας περιγράφεται, αλλά φαίνεται να είναι ανάλογος των υπολοίπων κατοίκων: Ο΄ «και εβαρύνθη η χειρ Κυρίου επί ΄Αζωτον και εβασάνισεν (την φιλισταιική πόλη) και επήγαγεν (επέφερε) αυτοίς και εξέζεσεν[4] (γέμισε με τα προαναφερθέντα συμπτώματα) αυτοίς εις τας ναυς[5] (πλοιάρια) και (εις το ) μέσον της χώρας αυτής ανεφύησαν μύες (ποντικοί!) και εγένετο σύγχυσις θανάτου μεγάλη εν τη πόλει». Ο΄ Α΄Βασ. Ε΄6. Ο Κολιτσάρας, ο μεταφραστής των εβδομήκοντα, αγνοώντας εντελώς τα περί πλοιαρίων μεταφράζει: «επέφερεν εις αυτούς εκζέματα εις τους αφεδρώνας, ενώ εις όλην την χώρα των (την πόλη Άζωτο) ενεφανίσθησαν σμήνη ποντικών»!
Μετά λοιπόν από όλο αυτό τον πανικό στην πόλη, κατ’ απαίτηση των τρομοκρατημένων κατοίκων, η κιβωτός με τα μαρτύρια της, μετακινήθηκε σε διπλανή πόλη. Αλλά: «η χειρ του Κυρίου ήτο εναντίων (και αυτής) της πόλεως, (Ο΄ τάραχος μέγας σφόδρα) και επάταξεν από μικρού έως μεγάλου (Ο΄ και επάταξεν αυτούς (ξανά) εις τας έδρας αυτών) και εξεφύησαν[6] και εις αυτούς αιμορροΐδες». Α΄Σαμ. Ε΄ & Ο΄ Α΄Βασ. Ε΄. Η παράξενη επιλογή του βιβλικού θεού με τις πληγές του… πρωκτού συνεχίζεται!
Αναζητώντας πλέον εξηγήσεις, πρέπει να υπενθυμίσω πως οι περίεργες αυτές πληγές, στις "έδρες" των αντιπάλων, αναφέρονται πολλές φορές στα διάφορα βιβλικά περιστατικά.
Θυμηθείτε ότι στον "άθλο" του Σαμψών, λίγο πριν κατασυντρίψει τα κεφάλια των χιλίων Φιλισταίων, με κάποια σχετική ασάφεια το κείμενο, παραδέχεται παρόμοια ότι πρώτα «επάταξεν αυτούς κνήμην και μηρόν»! Ο Γιαχβέ τους χτύπησε δηλαδή πρώτα στα γόνατα και στους αφεδρώνες και μετά τους ξέκανε ο Σαμψών!
Το ίδιο είδαμε και για την κακομοίρα την γυναίκα, του ζηλόφθονου Ισραηλίτη, που πίνοντας το επικαταρώμενο ύδωρ απ’ τα χέρια του ιερέα, η καημενούλα έπαιζε με την πιθανότητα να «κάνει ο Κύριος να σαπή (να σαπίσει) ο μηρός αυτής»! Αριθμ. Ε΄27. Φυσικά δεν μπορεί να εννοεί μόνο το «μηρί» της, δηλαδή τον «γλουτό»[7] της, αφού τέτοια πάθηση (σήψη γλουτού!) δεν υπάρχει, αλλά αναφέρεται γενικότερα τους πόνους της «έδρα»!
Μέχρι τώρα λοιπόν είχαμε πει, ότι η συγκεκριμένη κατάρα έδρας, η πληγή δηλαδή και η σαπίλα στο μηρό, αναφέρεται σε σφοδρούς αιμορροϊκούς πόνους έδρας και ίσως κάποιοι να αισθάνθηκαν ότι εκβιάσαμε τη σχετική ερμηνεία. Την φορά όμως αυτή, η αφήγηση πέρα από κάθε αμφιβολία, μας κάνει την τιμή της λεπτομερέστατης ξενάγησης στα συμπτώματα και την φύση της συγκεκριμένης πληγής, χωρίς να αφήνει περιθώρια παρανοήσεων για το τι ακριβώς είναι αυτή η πληγή που κατ’ επανάληψη χτυπά το «μηρί» ή την «έδρα» ή τους αφεδρώνες των θυμάτων της!
Για να μη βασανίζουμε λοιπόν τα πράγματα παραπάνω απ’ ότι χρειάζεται και για να μην επαναλαμβανόμεθα περιττά... τα ίδια ακριβώς συμβαίνουν και στις υπόλοιπες πόλεις της φιλισταιικής πεντάπολης, όπου η κιβωτός μετακινείται απ’ τους φοβισμένους κατοίκους, που έντρομοι βλέπουν να πληρώνουν με θανάτους, πεπτικές δυσεντερίες και αιματικές αποπτώσεις την κατοχή της θεϊκής κιβωτού. «Και όσοι δεν απέθανον εκτυπήθησαν (επαναλαμβάνουν σταθερά οι Ο΄: επλήγησαν εις τας έδρας) από αιμορροΐδας, και ανέβη η κραυγή της πόλεως». Α΄Σαμ. Ε΄12 & Ο΄ Α΄Βασ. Ε΄ 12.
Το συνολικό χρονικό διάστημα που η κιβωτός κρατήθηκε στην φιλισταιική πεντάπολη δεν μας αναφέρεται. Η αφήγηση όμως επανέρχεται λέγοντάς πως τους τελευταίους επτά μαρτυρικούς μήνες, οι Φιλισταίοι κατατρομαγμένοι έχουν πετάξει κυριολεκτικά την κιβωτό… έξω στους αγρούς: «Και ήτο η κιβωτός εν αγρώ των αλλοφύλων επτά μήνας». Και προσθέτει χωρίς παραπανίσια λόγια κάτι ακόμα πιο παράξενο, που έρχεται να προστεθεί στην συμπτωματολογία της γενικευμένης πληγής: «και εξέζεσεν (εγέμισε) η γη αυτών μύας»[8] Α΄Βας. ΣΤ΄1. Οι αγροί τους γέμισαν ποντικούς!!
Παρά την απομάκρυνση της κιβωτού από τις πόλεις τα συμπτώματα δεν λεν να κοπάσουν. Οι Φιλισταίοι, κατατρομαγμένοι σκέφτονται τρόπους οριστικής απαλλαγής απ’ το επικίνδυνο "θεοφόρο" αυτό σκεύος. Σε μια σύναξη που έχουν, μαθαίνουν ότι οι Ισραηλίτες δέχονται να πάρουν πίσω το θανατηφόρο και πληγοφόρο αυτό ιερό τους σκεύος, μόνο όμως... αν καλοπληρωθούν γι’ αυτό! Απαιτούν λοιπόν: «πέντε έδρας χρυσάς... και μυς χρυσούς, ομοίωμα των μυών»! Α΄Βασ. ΣΤ΄5 Κατά τους Ο΄, πέντε χρυσούς πισινούς (!) και πέντε χρυσά ομοιώματα ποντικών! Ή, κατά το Μασ. πέντε χρυσές αιμορροΐδες και πέντε χρυσούς ποντικούς.
Λέγουν μάλιστα, με υποκριτικό προφητισμό, ότι αν τα βόδια έπαιρναν τον δρόμο της επιστροφής σωστά προς την περιοχή των Ισραηλιτών, τότε οι πληγές ήταν πράγματι από τον θεό, διότι τότε: «αυτός (ο Κύριος) έκαμεν εις υμάς το μέγα τούτο κακόν, εάν δε μη (αν όχι) τότε θέλετε γνωρίσει ότι δεν επάταξεν υμάς η χειρ αυτού αλλ’ ότι τούτο (το θανατικό που σας κτύπησε) εστάθη τυχαίο». Α΄ Σαμ. Σ΄9 Τίποτε όμως απ’ όλα αυτά δεν ήταν τυχαίο. Οι Φιλισταίοι τυφλοί από πίστη σε θεϊκές δυνάμεις, αδυνατούν να υποθέσουν οτιδήποτε ανθρωποκίνητο για τα δεινά τους!
Όλα αυτά τα περίεργα χρυσά αναθήματα, τα λύτρα των πληγών, από έδρες (πισινούς) και ποντικούς, που τόσο πρόθυμα πληρώνουν οι παθόντες με την ελπίδα της γιατρειάς, μας θυμίζουν απαράλλαχτα την συνταγή των πατριαρχών: «οι πληγές πληρώνονται» που με τόσο ενδιαφέρον παρακολουθήσαμε στην αρχή ακόμα αυτής της έρευνας. Τώρα λοιπόν, βλέπουμε ξανά να τηρούνται απαρέγκλιτα οι προγονικές απαιτήσεις και τα χρυσά λύτρα της θεραπείας να τοποθετούνται μαζί με την κιβωτό σε μια βοϊδάμαξα, που χωρίς αμφιβολία οι παθόντες πρόθυμα την κατευθύνουν προς την ανατολική περιοχή των Ισραηλιτών. Λέω πως την κατηύθυναν, διότι με τέτοιο φόρο αίματος που είχαν απ’ το αντικείμενο αυτό του θεϊκού θανάτου, είναι σίγουρο ότι οι ίδιοι οι Φιλισταίοι θα έκαναν κάθε δυνατή προσπάθεια να αποτρέψουν την βοϊδάμαξα από κάθε άλλη κατεύθυνση. Εντούτοις, όπως είναι αναμενόμενο, αυτή η σιγουριά των εξελίξεων είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για προφητισμούς, που δεν γινότανε να πάει χαμένη! Επιτέλους όμως, η βοϊδάμαξα ξεκίνησε με τον αργό χαρακτηριστικό ρυθμό της την ανηφορική πορεία της προς τα ανατολικά. Οι Φιλισταίοι δεν θα ξεχνούσαν ποτέ πόσο βαριά και ανεξήγητα πλήρωσαν την κατοχή του ιερού αυτού σκεύους. Κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να υποθέσει τι ακριβώς συνέβη!
Ας αφήσουμε όμως την βοϊδάμαξα να ανηφορίζει, με τον αργό μελαγχολικό ρυθμό της ανατολικά προς τη μεριά των Ισραηλιτών και ας σκεφτούμε λίγα πράγματα.
Πως είναι δυνατόν όλες αυτές οι ιστορίες να επαναλαμβάνονται μέχρι σήμερα χωρίς κανένα ίχνος παρεκτροπής απ’ το αρχικό κείμενο; Διαβάστε κάτω απ’ τη λέξη «Άζωτον» οποιαδήποτε αξιόλογη εγκυκλοπαίδεια και θα δείτε να αναφέρεται στερεότυπα χωρίς καμία απολύτως διαφοροποίηση και χωρίς το παραμικρό σχόλιο, στην ολοφάνερα περίεργη αν όχι και αηδιαστική αυτή βιβλική ιστορία. Ούτε μια υποψία ερώτησης, καμία απολύτως απόπειρα ερμηνείας! Λες και όλοι μαζί, έχουν συνεννοηθεί να τηρήσουν μια πανίερη συμφωνία! Έναν απόλυτο όρκο, μη παρεκτροπής απ’ το ιερό κείμενο. Ούτε έναν μικρό υπαινιγμό. Τίποτε! Για παράδειγμα, ο πασίγνωστος σχολιαστής της Βίβλου, ακαδημαϊκός, θεολόγος και «συντάκτης των σχολικών βιβλίων για την ελληνική εκπαίδευση», ο αείμνηστος Δ. Σ. Μπαλάνος, μόνο που δεν γλιστρούσε κάθε φορά να τσακιστεί πάνω στο μέλι που έσταζε η γλώσσα του όταν επεξηγηματικά περιέγραφε τέτοιες παλαιοδιαθηκικές ιστορίες! Και πόσοι άλλοι σαν κι αυτόν, που γράφουν τα σημερινά σχολικά βιβλία! Ακατανόητα εντελώς φαίνονται όλα αυτά και είναι απορίας άξιο, πως τόσοι θεολόγοι, όλοι με μια φωνή συμμορφωμένοι σήμερα σαν μαθητριούλες ``εν χορώ’‘, εξακολουθούν να απαγγέλλουν για τα πλήθη των πιστών μαθητών τους, τις χιλιοειπωμένες εντελώς ανώδυνες ερμηνείες, για τις ολοφάνερα άθλιες αυτές ιστορίες... που καταλήγουν έτι αθλιότερες, αφού μέσα σε όλη αυτή την εξαιρετικά βρώμικη μαγγανεία, εμπλέκουν έναν άπειρης φιλικότητας συμπαντικό θεό!
Όλα παραμένουν ακριβώς όπως η εβραιοβιβλική αφήγηση μας τα παρέδωσε! Όπως ακριβώς ορίζει η εβραιο-ιερατική ιστορία, ακριβώς και απαρέγκλιτα όπως αυτή μας επεβλήθη, πριν από εκατονταετίες. Όλα παρέμειναν απείραχτα, ανέγγιχτα και προ πάντων απολύτως άγια! Δεν μας συμβαίνει σίγουρα κάτι;
Προσπαθώντας μετά από τόσους αιώνες, με δικαιολογημένο θαρρώ ενδιαφέρον, να καταλάβουμε τι στο καλό ήταν επιτέλους όλα αυτά τα αηδιαστικά ``θαύματα’‘ και ποιες οι πιθανές τους ερμηνείες, θέλουμε πρώτα απ’ όλα να κάνουμε κάποιες ολοφάνερα λογικές ερωτήσεις: γιατί λοιπόν όλα αυτά τα τόσο πετυχημένα θαύματα θανάτου και εξευτελιστικών πληγών, (αιμορροΐδες, ποντίκια κ.λ.π.) ξεσπούν μετά την πολύνεκρη ήττα των Εβραίων και όχι πριν απ’ αυτήν; Απ’ την άλλη, αν ήταν ο αληθινός θεός αυτός που κρύβεται πίσω απ’ τις αχαρακτήριστες αυτές ενέργειες, θα είχαν οι αλλόκοτες αυτές πληγές τόση επίμονη σχέση με τρόφιμα, ψωμιά, νερά και εν γένει, όπως εδώ βλέπουμε, με το πεπτικό σύστημα; Γιατί ποντίκια, βατράχια και αιμορροΐδες γίνονται στα χέρια του θεού όπλα θανάτου και εξαναγκασμού; Δεν υπήρχε τίποτε καλύτερο, κολακευτικότερο και πιο αρμόζον, για να γίνει στα θεϊκά χέρια αιτία συμμόρφωσης των αντιπάλων του εισβολέα Ισραήλ;
Στο κάτω-κάτω της γραφής, τι το τόσο απεχθές έκαναν όλοι αυτοί οι άξιοι οδυνηρού και ταπεινωτικού θανάτου εχθροί του Ισραήλ, από το να εξασκούν το ιερότερο, πανάρχαιο αλλά και αυτονόητο καθήκον της υπεράσπισης των εδαφών της πατρίδος τους, των περιουσιών και των οικογενειών τους, απ’ τον ανελέητο εισβολέα Ισραήλ;
Ας δεχθούμε λοιπόν επιτέλους, ότι κάτι πολύ σοβαρότερο από υπέροχες θεολογικές εικόνες κρύβονται πίσω απ’ τις ολοφάνερα μαγγανικές ιστορίες της εβραϊκής Βίβλου.
Ας σταματήσουμε όμως τους αυτοοικτιρμούς, για τις ασυγχώρητες δυστυχώς αβλεψίες μας και ας επιστρέψουμε στην ανάλυση μας.
``Ευλογώντας’’ το νερό των αντιπάλων!
Ποιό είναι λοιπόν το απλό σενάριο δράσης, που κρύβεται πίσω απ’ την συγκεκριμένη περίπτωση και προ πάντων, τί σχέση μπορεί να έχουν και πώς μπορούν να συνδέονται οι ποντικοί με τις αιμορροΐδες;
Είναι αλήθεια ότι, στην αρχή δεν μπορούσα καθόλου να συσχετίσω τα δύο εντελώς άσχετα αυτά πράγματα και αναγκάστηκα να υποθέσω, ότι μπροστά μας έχουμε μια απ’ τις γνωστές βιβλικές υπερβολές, που παρεισφρήσανε στην αφήγηση για να καλύψουν ή και να απαλείψουν την αληθινή εξέλιξη των πραγμάτων. Η αποκωδικοποίηση αυτής της περιγραφής μου ήταν σχεδόν αδιανόητη... ώσπου... η ίδια η αφήγηση μ’ έβαλε στον σωστό δρόμο ερμηνείας και μου έδειξε με απλό τρόπο πια ακριβώς είναι η σχέση ποντικών και αιμορροΐδων.
Ακριβώς λοιπόν στη συνέχεια της αφήγησης, τρία μόλις εδάφια μετά το τέλος αυτής της εξιστόρησης, παίρνουμε μια ιδέα των συγκεκριμένων τρόπων δράσης κατά των Φιλισταίων. Κατά προτροπή λοιπόν του ιερέως Σαμουήλ, ο λαός Ισραήλ συγκεντρώνεται λατρευτικά στα ύδατα Μισπά[9] που είναι ψηλά στα αντικρινά βουνά της πεντάπολης των Φιλισταίων, Ο προφήτης τους υπόσχεται σύντομα απελευθέρωση απ’ τον φόβο των Φιλισταίων, τους βάζει όμως να κάνουν κάτι περίεργο. Κάτι που φαινομενικά είναι απλό αλλά χρήζει ιδιαίτερης προσοχής και ερμηνείας, αφού δεν υπαγορεύεται από καμία γνωστή θρησκευτική εντολή ή έθιμο και από μόνο του είναι εντελώς μετέωρο και ακατανόητο. Οι Ισραηλίτες, λοιπόν συναθροισμένοι εκεί ψηλά στον υδροκρίτη[10] της περιοχής αυτής, γιορτάζουν τη νίκη τους κατά των Φιλισταίων με ένα εντελώς ξεχωριστό τρόπο: «και συνήχθησαν ομού εις Μισπά και ήντλησαν ύδωρ και εξέχεαν ενώπιον Κυρίου». Α΄Σαμ. Ζ΄5 Οι Ο΄ αποδίδουν πιο κατανοητά την περίεργη αυτή διαδικασία: «συνήχθησαν... (οι υιοί Ισραήλ εις Μισπά) και υδρεύοντο ύδωρ και εξέχεαν ενώπιον Κυρίου επί την γην» Ο΄ Α΄Βασ. Ζ΄6
Μήπως είναι απλές σπονδές στην θεότητα; Όχι, οι Ισραηλίτες εκτελούν εδώ κάτι περισσότερο από σπονδές στο θεό τους. Οι διατεταγμένες σπονδές των ισραηλιτών αν και σπάνιες δεν περιελάμβαναν ποτέ σπονδές υδάτων.[11]
Η περίεργη λοιπόν αυτή ιεροτελεστία, ψηλά στον υδροκρίτη της Φιλισταίας, που θέλει τους Ισραηλίτες να παίρνουν νερό απ’ την πηγή ή το ρυάκι και να το ρίχνουν παραπέρα στο έδαφος, κάτι δηλαδή σαν τελετουργικό πότισμα, θα έβαζε πιστεύω κάθε προσεκτικό ερευνητή σε σκέψεις.
Το τελετουργικό αυτό ``πότισμα’‘, που γίνεται εκεί στα ύδατα Μισπά, στα όρια της Φιλισταίας, προφανώς δηλαδή στην κορυφογραμμή που χωρίζει την παραλιακή Φιλισταία (στα δυτικά) απ’ την κοιλάδα του Ιορδάνη (στα ανατολικά), δεν είναι καθόλου αποκομμένο απ’ τα αμέσως προηγούμενα γεγονότα, αφού το τελετουργικό αυτό πότισμα, δίνει μοναδική αφορμή ερμηνείας στους μηχανισμούς που επέβαλαν τις πληγές των ποντικών και των αιμορροΐδων!
Όλα δείχνουν ότι οι πληγές που επεβλήθησαν στην παραλιακή πεντάπολη, είχαν να κάνουν ακριβώς με αυτό καθ’ εαυτό το πότισμα της γης των Φιλισταίων, που εορταστικά και τελετουργικά, αναπαρίσταται εδώ μετά από καιρό, ψηλά στα αντικρινά βουνά της πληγωμένης πεντάπολη.
Αυτά ακριβώς τα νερά που ειρηνικά κατηφόριζαν από τα απέναντι υψώματα είχαν δεχθεί την κατάλληλη ποσότητα ``κατάρας’‘ από το χέρι του εβραϊκού ιερατείου! Μα, θα ρωτήσει κάποιος, πως ξέρουμε ότι η πεντάπολη δέχεται νερά απ’ τα απέναντι υψώματα αφού η αφήγηση δεν κάνει καθόλου λόγο γι’ αυτό; Η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή. Ποτέ δεν γίνεται το αντίθετο. Πάντοτε τα παράκτια μέρη δέχονται τα νερά των γύρω βουνών. Άλλωστε μια ματιά σε έναν σύγχρονο χάρτη της Παλαιστίνης δεν αφήνει έπ’ αυτού καμία αμφιβολία. Η τοπογραφία[12] της συγκεκριμένης αφήγησης, είναι και σήμερα δεδομένη και απολύτως κατάλληλη για την επιβολή τέτοιων πληγών στις παραλιακές πόλεις της τότε Φιλισταίας.
Βέβαια προκύπτει το ερώτημα: με ποιά λογική η πληγή μπορούσε να αφορά μόνο τις ποτιστικές καλλιέργειες και όχι κατ΄ ευθείαν την καθημερινή χρήση του νερού; Η απάντηση είναι και πάλι απλή. Οι Φιλισταίοι είναι παλαιοί κάτοικοι των περιοχών και για καθημερινή χρήση ύδατος στις πόλεις τους έχουν στις αυλές ή τις πλατείες τα δικά τους πηγάδια. Η Βίβλος ακριβώς τέτοια «φρέατα[13] ηνοιγμένα» περιγράφει ότι είχαν στην κατοχή τους οι αυθεντικοί αυτοί Ελληνο-χαναναίοι απ’ την εποχή ακόμα του Αβραάμ. (Δευτ.Σ΄ 11) Έτσι, όλα δείχνουν ότι το μόνο ``ευλογημένο’‘ νερό που αυθεντικά μαγκανισμένο μπορούσε να τους πλήξει, ήταν πράγματι αυτό των ποτιστικών καλλιεργειών τους.
Καθώς λοιπόν το μεγάλο λάφυρο του πολέμου, η κιβωτός έφτανε στην πρώτη φιλισταιική πόλη τα νερά της αργά και σταθερά εδέχοντο τις ασταμάτητες ``ευλογίες’‘ των ιερέων του Κυρίου. Τα κηπευτικά και οι ποτιστικές καλλιέργειές τους καθώς αρδεύοντο είχαν πλέον ``κάτι’‘ απ’ την κρυμμένη αρχαία σοφία των Χαλδαίο-μαγγανικών πληγών, που απ’ την εποχή ακόμα του Μωυσέως είδαμε να γονατίζουν έναν ολόκληρο ποταμό, σκοτώνοντας τα ψάρια[14] και μεταβάλλοντάς τον σε αηδιαστικό κοκκινόνερο. Το νερό των βουνών μαγγανισμένο σταθερά σε μικροποσότητες, προκαλούσε από μικρές εντερικές ενοχλήσεις έως επώδυνες αιματώδεις αποπτώσεις και στην χειρότερη περίπτωση θάνατο. Όλο αυτή την «αιμορροϊκή» κατάσταση η Βίβλος κυριολεκτώντας, το ονομάζει με ένα όνομα, «αιμορροΐδες».
Όταν η πίεση των πληγών ανάγκαζε τους κατοίκους της μιας πόλεως να διώξουν την κιβωτό σε άλλη πόλη, τότε τα συμπτώματα υποχωρούσαν απ’ την πόλη αυτή και εμφανιζόταν πανομοιότυπα στην επόμενη, που είχε την ατυχή έμπνευση να φιλοξενήσει την κιβωτό του Κυρίου. Οι άγρυπνοι ιερείς της κιβωτού δεν είχαν παρά να μετακομίσουν τις κατάρες του Κυρίου στις πηγές άρδευσης της επόμενης αυτής πόλεως. Τελικά, και οι πέντε πόλεις των Φιλισταίων δέχθηκαν με τη σειρά τους (έτσι τουλάχιστον μας παραδίδεται απ’ την αφήγηση), τα οδυνηρά πλήγματα της ορεσίβιας μαγγανείας.
Ποιά σχέση έχουν όμως οι ποντικοί με όλα αυτά;
Οι Φιλισταίοι είναι προκομμένοι κάτοικοι της παραδεισένιας Χαναάν. Η χώρα τους όμως που κατά τας γραφάς είναι: «ως παράδεισος ως η γη της Αιγύπτου» διαμορφώθηκε από ανθρώπινα χέρια. Είναι ένας ποτιστικός παράδεισος. Ο θεός τους ο Δαγών, είναι ενδεικτικότατος της αγάπης τους για την καλλιεργήσιμη γη. Ο Δαγών τον οποίον η βιβλική αφήγηση δείχνει ότι λατρεύουν οι Φιλισταίοι είναι σύμφωνα με την αρχαιότατη εκδοχή του βύβλιου Φίλωνα[15] ο αρότριος Δίας των Ελλήνων.
Όταν λοιπόν οι Φιλισταίοι «υδρεύονται» ή «αντλούν ύδωρ» και το ρίχνουν στη γη τους... δηλαδή ποτίζουν τους κήπους και τις εκτεταμένες καλλιέργειές τους, από νερά που έχουν όμως μέσα το ``κάτι τι’‘ τους σε δηλητήριο, τότε όχι μόνο οι κάτοικοι που θα φάνε τα κηπευτικά αλλά και οι κακότυχοι αρουραίοι των αγρών που ζουν απ’ τις ρίζες και τους βολβούς, θα πάθουν μια ανεπανάληπτη πανωλεθρία. Δηλητηριασμένοι λοιπόν αργά και σταθερά οι αρουραίοι των αγρών βγαίνουν συχνά τριγυρνώντας εδώ και εκεί αλαφιασμένοι και άλλοι ψοφούν όπου να’ ναι αναζητώντας την ύστατη στιγμή σωτηρία έξω απ’ τα άλλοτε φιλόξενα χώματα των κήπων![16]
Ακούγεται φρικτό. Συμφωνώ, μα δεν είμαι εγώ αυτός που έγραψε: «Και ην η κιβωτός εν αγρώ των αλλοφύλων (Μασ. Φιλισταίων) επτά μήνας και εξέζεσεν (εγέμισε) η γη αυτών μύας (ποντικούς)»! Ο΄ Α΄ ασ. ΣΤ΄1 «Εκζέω=εκβράζω, εμφανίζωμαι επι νόσου. Έκζεσις= εκβραζμός». Liddwll-Scott.
Δεν ήταν βέβαια η κιβωτός, με το ``άγιο’’ περιεχόμενό της που παρατημένη έξω στους αγρούς, γέμιζε τη γη τους ποντίκια. Η καθεαυτό βοήθεια ήρθε απ’ τους άγρυπνους ιεροδιακόνους των άγιων αυτών καταστροφών, αφού από τα γύρω ρυάκια των υψωμάτων, έστελναν ασταμάτητα στους υδρευόμενους Φιλισταίους, τις ``ευλογίες’‘ και τις κατάρες των αιμορροΐδων και των αρουραίων!
Θα θυμάστε βέβαια ότι δεν είναι η πρώτη φορά που συναντάμε τις αιμορροΐδες σαν θεόσταλτη κατάρα. Ο Μωυσής τις αναφέρει ανάμεσα στις απειλητικές κατάρες, προς εκφοβισμό του ίδιου του λαού του, όπου συγκεκριμένα λέει: «Άλλ’ εάν δεν υπακούσης εις την φωνήν του Κυρίου... ο Κύριος θέλει σε πατάξει (λαέ Ισραήλ) με την Αιγυπτιακήν πληγήν και με αιμορροΐδες»! Οι Ο΄ στο ίδιο εδάφιο δεν αναφέρουν καθόλου τη λέξη «αιμορροΐδες», αλλά λέγουν: «πατάξαι σε Κύριος έλκει Αιγυπτίω εις την έδραν... ώστε να μη δύνασαι να ιατρευθής» Ο΄ Δευτ. ΚΗ΄ 27 Έλκη έδρας δεν αναφέρει πουθενά η περιγραφή της εξόδου! Μια καταπληκτική λοιπόν πληροφορία που μόνο οι Ο΄ διέσωσαν!!! Η εκπληκτική αυτή βιβλική παραδοχή μας διαβεβαιώνει ότι το συγκεκριμένο είδος πληγής (έλκος έδρας) έδρασε και στην Αίγυπτο, παρ’ όλο που τελικά δεν συμπεριελήφθη ποτέ στον επίσημο κατάλογο των πληγών της Αιγύπτου!
Δεν είναι λοιπόν η πρώτη φορά που κάτι παρόμοιο περιγράφεται στη Βίβλο. Η περίπτωση των ποντικών που γέμισαν ξαφνικά τον τόπο, μας θυμίζει έντονα τα βατράχια της Αιγύπτου, όπου ενώ τα ψάρια του ποταμού ψόφησαν, και οι Αιγύπτιοι υπέφεραν από έλκη έδρας τα αμφίβια βατράχια, βγήκαν από τον ποταμό και τα δηλητηριασμένα έλη και γέμισαν τους δρόμους της Αιγύπτου! Να λοιπόν που η ιστορία επαναλαμβάνεται. Εκεί βατράχια... εδώ ποντίκια..., διαφορά μόνο προς το χειρότερο. Άρα, πρόκειται σαφώς για τον ίδιο θεό! Τον «θεό των πνευμάτων και πάσης σαρκός»! Ο΄ Αριθ. ΙΣ΄22 & ΚΖ΄16
--------------------------------
[1] Μια από τις πέντε παραλιακές πόλεις των Φιλισταίων 3 μίλια βορειοανατολικά της Ασκάλωνος
[2] Ενδεικτικό παραμένει το γεγονός ότι: «αίμα στα κόπρανα του κυνηγημένου ζώου που έχει χτυπηθεί με δηλητηριασμένο βέλος αναζητούν οι Βουσμάνοι της Νοτίου Αφρικής καθώς το ακολουθούν για ώρες, πριν υποκύψει στο δηλητήριο».
[3] Η συγκεκριμένη λέξη δεν αναφέρεται κατ’ ανάγκην στην γνωστή σήμερα πάθηση των αιμορροΐδων αλλά γενικά στην εκ της έδρας αιμορροή. Άλλωστε η εβραϊκή λέξη που πρώτο χρησιμοποιήθηκε εδώ είναι ba’pholim μια λέξη που είναι γενικά συνδεδεμένη με το πρωκτικό άλγος και όχι η λέξη techorim των Μασοριτών που συγκεκριμένα υπονοεί αιμορροΐδες.
[4] Εκ του «ζέω»=βράζω, «βράζει ο τόπος» λέμε και σήμερα όταν θέλουμε να πούμε ότι γεμίσαμε από άσχημα συμπτώματα
[5] Ναυς= πλοιάρια. (Ναυς, νηός πληθ. Νήες νηών. Το μικρό απόσπασμα που θέλει τα πλοιάρια των Αζώτιων Φιλισταίων γεμάτα (να ζέουν=να βράζουν) απ’ τα συμπτώματα των αιμορροΐδων δεν υπάρχει στο Μασ κείμενο. Αυτό είναι όμως που οδηγεί την σκέψη μας και πάλι στα νοθευμένα (μαγκανισμένα) τρόφιμα και νερά που αναγκαστικά εφοδιάζοντο οι ναυτικοί για τα ολιγοήμερα ταξίδια τους. Έτσι, παρ’ ότι απομακρύνοντο απ’ την πόλη τα συμπτώματα τους ακολουθούσαν με τις έντονες ενοχλήσεις στο τελευταίο άκρο του πεπτικού τους σωλήνα!
[6] Απ’ το «φύω» αόρισ, εφυσα: γεννώ, παράγω, αναδίδω, βγάζω, φυτρώνω. αποκτώ.
[7] Γλουτός = «το άνω οπίσθιο μέρος του μηρού κωλομέρι, οπίσθιο» Λεξ. Σταματάκου
[8] Ο μυς, οι μύες. Γίνεται σαφές ότι αυτοί είναι οι γνωστοί μας «αρουραίοι οι ποντικοί των αγρών συχνά μήκους μέχρι 20 εκ.
[9 ] Μισπά: πόλης ΒΔ της Ιερουσαλήμ πολλάκις μνημονευόμενη στην ιστορία του Ισραήλ. Σήμερα καλείται Nebi-Sanwil.
[10] Υδροκρίτης:. «Η υψηλότερη κορυφογραμμή όρους η αποτελούσα την γραμμή διαχωρισμού των όμβριων υδάτων, αλλιώς ράχη ή νεροχωρίστρα» Σταματάκος
[11] Έχουμε σπονδές οίνου Εξ.ΚΘ΄40. Αριθ.ΙΕ΄5,7,10. Σπονδές μπύρας (σίκερα) Αριθ.ΚΗ΄7. Αλλά πουθενά δεν αναφέρονται σπονδές ύδατος.
[12] Τρεις τουλάχιστο υδάτινοι δρόμοι (N. Soreg, Ha Ela, και N. Guvrin) σημειωμένοι στον χάρτη, ενώνουν μέχρι σήμερα τα αντικρινά βουνά της Ιουδαίας(απ’ την Χεβρώνα μέχρι την Ιερουσαλήμ, 900 μ. περίπου υψόμετρο) με την παραλιακή πόλη Άζωτο ή Αshdod όπως λέγεται σήμερα. Επίσης βλ. «Άτλας της Βίβλου» σελ. 191.
[13] Ένα αιγυπτιακό έγγραφο (πάπυρος Αναστάση VII) με την ονομασία: «τα πηγάδια του Μερνεπτά», που για τις εκστρατευτικές ανάγκες του Φαραώ Μερνεπτά στη Χαναάν (1236 π, Χ.) σημειώνει τα σημαντικότερα πηγάδια της Χαναάν, περιγράφει πρώτα και καλύτερα τα πηγάδια κατά μήκος της παραλιακής Φιλισταίας. Βλ. «Άτλας της Βίβλου» σελ. 51
[14] Κατά την αρχαιότητα, η μέθοδος αυτή στην βασηκή αρχή λειτουργίας της, δεν ήταν εντελώς άγνωστη: «Σώματα περιέχοντα τον δακτύλιον της κουμαρίνης (δι-κουμαρίνη ή δι-κουμαρόλη και φουρανικόν)... ευρέθησαν εις διάφορα φυτά όπως ο «Φλόμος» και δρουν ως ισχυρά δηλητήρια των Ιχθύων, παραλύοντα το αναπνευστικό αυτών σύστημα... Χρησιμοποιούντο υπό την μορφήν υδατικών εκχυλισμάτων του φυτού, δια την αλιείαν»! Βάρβογλης «οργανική χημεία» σελ.471 Βλ.Επίσης «Φλόμος» και «Πικροτοξίνη». Κατά τον ίδιο τρόπο σπέρματα Κοκίσκου (φυτό αρωματοποιίας και αργότερα φαρμακευτικό με άφθονη πικροτοξίνη) χρησιμοποιούντο στις Ινδίες και γενικότερα στην Ασία για την αναισθητοποίηση των ψαριών στα ρυάκια.
[15] Ο Φίλων ο Βύβλιος βλέπει το όνομα Δαγών να προκύπτει απ’ το σημιτικό νταγκάν=σίτος συγκρίνει λοιπόν τον Δαγών με τον «αρότριο Δία» των Ελλήνων, και μας αποκαλύπτει ότι ο θεός Δίας -Δαγών είναι για τους Φιλισταίους ο θεός της κηπουρικής και της καλλιεργημένης γης. Ευσέβ. Ευαγγ. Προπαρασκ. Α΄ι΄36. Βλ. επίσης σελ.22 Π. Μπρατσιώτης: «Οι Φιλισταίοι και ο Αιγαιοκρητικός πολιτισμός εν Παλαιστίνη»
[16] Άνθρωποι και ποντίκια συχνά έχουν την ίδια αντίδραση στον δηλητηριασμό. Κατά την γνώμη των ειδικών (Γεωπόνων και Κτηνιάτρων) οι ποντικοί είχαν κι αυτοί «αιμολυτικά» συμπτώματα και έβγαιναν τρέμοντας στον ήλιο να ζεσταθούν, πριν υποκύψουν στα συμπτώματα δηλητηριασμού. Ο «Άτλας της Βίβλου» σελ. 73 δίνει μια πολύ σωστή εκδοχή λέγοντας: «Στην Ασδώδ πέφτει πανούκλα. Η κιβωτός μεταφέρεται στην Άκρον μια άλλη πόλη των Φιλισταίων με παρόμοια συμπτώματα». Ειδικά η φιλισταιική πόλη Ασδώδ (Άζωτον) σημειώνεται χτισμένη πάνω σε παλαιότερο ρυάκι με τις πηγές του ψιλά στα όρη της Ιουδαίας βλ. «Άτλας της Βίβλου» σελ. 191.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου