Με δεδομένο στο μυαλό μας ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να σώσουμε αυτό τον κόσμο που βυθίζεται στην θλίψη και στο έγκλημα δεν αντιδρούμε, κάνουμε τους αδιάφορους, έχουμε αποκτήσει ανοσία στον πόνο, ακόμη και αν πονάμε το κρύβουμε καλά, μη φανούμε αδύναμοι. Αυτό μας έφαγε… Έχουμε μπερδέψει το συναίσθημα με την αδυναμία για αυτό κάθε βράδυ το κρύβουμε καλά κάτω από το μαξιλάρι μας και την επόμενη μέρα ξυπνάμε λες και δεν έχουμε πονέσει την προηγούμενη. Ετοιμάζουμε το πρωινό μας, συνήθως ένα καφέ στα γρήγορα και βγαίνουμε από το σπίτι μας για να ξεκινήσουμε την μέρα, δεν μας αγγίζει τίποτα, έτσι μάθαμε να ζούμε.
Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος, αν μαθαίναμε να ακούμε εμάς και τους άλλους, να αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα πριν μας πνίξει; Η αγάπη, το ενδιαφέρον, η συμπόνια, η υποστήριξη, συναισθήματα και δράσεις που έχουν χαθεί και πλέον είναι κατακριτέα. Κλειστήκαμε οι άνθρωποι μέσα στα σπίτια μας και πιο βαθιά… Φοβόμαστε να ανοιχτούμε, μη τυχόν και πληγωθούμε και τι κερδίσαμε; Να βυθιστούμε ακόμη πιο βαθιά στη μαυρίλα αυτού του κόσμου.
Ο άνθρωπος χρειάζεται τον άνθρωπο για να υπάρξει αλλιώς δεν θα γεννιόμασταν σε οικογένειες απλά θα εμφανιζόμασταν μόνοι μας. Πιστεύουμε πως είναι αδυναμία να παραδεχτούμε πόσο ανάγκη έχουμε τους γύρω μας, καθώς όσο μεγαλώνουμε λιγοστεύουν εκείνοι που είναι δίπλα μας. Λέμε πως δεν έχουμε ανάγκη κανέναν, αφού τα πιο δύσκολα τα περάσαμε μόνοι μας και συνήθως το λέμε και το ξανά λέμε φωναχτά σαν να μας πνίγει για να το πιστέψουμε περισσότερο εμείς.
Κι όντως έτσι είναι συνήθως τα πιο δύσκολα τα περνάμε μόνοι μας, αφού πολλοί λίγοι είναι εκεί για να μας σκεπάσουν τα βράδια μετά από μία δύσκολη μέρα, να μας περιθάλψουν στην αρρώστια μας, να μας ακούσουν όταν έχουμε ανάγκη μόνο να τα πούμε χωρίς να ακούσουμε συμβουλές, κριτικές, απλά να νιώσουμε ότι όντως μας ακούν, ότι μας καταλαβαίνουν. Έχουμε μάθει να ακούμε για να απαντήσουμε, όχι για να καταλάβουμε και συνήθως απαντάμε μόνο για να απαντήσουμε χωρίς τα λόγια μας να έχουν πραγματικό αντίκτυπο στην ψυχή του άλλου, δεν μας νοιάζει. Αν τα λόγια σου δεν μπορούν να μου απαλύνουν τον πόνο, καλύτερα άκουσε με χωρίς να πεις τίποτα, αν με νοιάζεσαι θα το καταλάβω, αλλιώς φύγε δεν έχουμε ανάγκη από έναν άνθρωπό που ανέφερα προηγουμένως.
Έχουμε ανάγκη από αληθινούς που μας κρατάνε το χέρι στην ανηφόρα, που γλεντάνε με την ψυχή τους στην χαρά μας, κάθονται μαζί μας στο πάτωμα και αν χρειαστεί μας κουβαλάνε. Υπάρχουν αν ψάξεις τέτοιοι άνθρωποι, είναι αυτοί που παραμένουν έτσι ακόμη και αν πληγωθούν, ακόμη και να αδικηθούν. Συνήθως πληγώνονται από ανθρώπους που φοβούνται πως έγιναν και αυτοί όπως οι άλλοι, κι όμως αυτοί εκεί επιμένουν να πιστεύουν στην καλοσύνη, στην αγάπη σε όλα αυτά που έχουν ξεφτίσει στην εποχή μας, Πόσο αδικούμε τους εαυτούς μας όταν δεν τους πιστεύουμε; Αυτοί έτσι είναι και έχουν μάθει ότι δεν αξίζει για κανέναν να χαλάσουν την ψυχή τους, δεν φοβούνται να δείξουν τα συναισθήματα τους για αυτούς αυτη είναι δύναμη τους.
Πόσα θα άλλαζαν αν λοιπόν αναγνωρίζαμε όλοι αυτή την δύναμη, την δύναμη του κάλου και με αυτήν πορευόμασταν σε αυτή τη γη; Πόση ευτυχία θα υπήρχε γύρω μας αν ξέραμε ότι θα έχουμε ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ δίπλα μας που τιμούν αυτή τη λέξη; Τα θυσιάζουμε όλα στο βωμό του χρήματος, γίναμε άπληστοι, τίποτα δεν μας φτάνει, μάθαμε να ζητάμε πολλά και να νιώθουμε άδειοι. Σε μία εποχή που ο πλούσιος έγινε αυτός που είναι αδιαφορώντας για τον συνάνθρωπο του.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου