Αυτή η αναλογία μπορεί να πάρει πολλές διαστάσεις. Ο χωρισμός δεν είναι παρά το φυσιολογικό τέλος μιας άρρωστης κατάστασης. Έχεις προσπαθήσει πολλές φορές να τη σώσεις με πολλά "φάρμακα", τα οποία κάποιες φορές «πιάνουν», κάποιες άλλες όχι. Συνήθως μπορεί να ανακουφίσουν τον «άρρωστο» παροδικά και να του δώσουν μια μικρή παράταση ζωής και άλλες φορές δεν κάνουν τίποτα. Συνεχίζοντας τον παραλληλισμό, ο «θάνατος» αυτός μπορεί όντως να ανακουφίσει, ν’ απαλλάξει, να ελευθερώσει μια ψυχή που ήταν δεμένη με το τηλέφωνο, με υπεκφυγές, με ψευδαισθήσεις και με συνεχείς δικαιολογίες. Να ηρεμήσει μια ψυχή που έλιωνε από τις διαρκείς μεταπτώσεις από την έκρηξη χαράς στον γκρεμό της απογοήτευσης. Και τελικά να επιβεβαιώσει το επίσης μαθηματικά και νομοτελειακά δεδομένο ότι η ζωή συνεχίζεται.
Αν όλα αυτά ισχύουν για τον χωρισμό, τότε δεν ισχύουν τα αντίθετα και για έναν καινούριο έρωτα -ή ακόμα και για κάτι που δεν μπορείς να το πεις ακόμη έρωτα; Δεν ισχύουν τα αντίθετα για κάτι καινούριο και συνάμα ενδιαφέρον για σένα; Για κάτι νέο που θέλεις να το δοκιμάσεις όχι για να ξεχαστείς και να το χειριστείς με το πρόσημο της προηγούμενης αρρωστημένης εμπειρίας αλλά γιατί θέλεις να το ζήσεις χωρίς τα φορτία του παρελθόντος; Δεν έχεις το δικαίωμα να το ζήσεις αφού το «πένθος του χωρισμού» έχει περάσει και η νέα σου περιπέτεια ξεκινάει γεμάτη ενθουσιασμό; Δεν είναι καιρός να ζήσεις όταν περνάς την πολύ κλισέ φάση «τα έχω βρει με τον εαυτό μου»;
Αφού το έχεις πάρει απόφαση ότι θα ασχοληθείς με τον εαυτό σου και θα γίνεις η καλύτερη εκδοχή αυτού. Θα βάλεις πλέον σε προτεραιότητα όλα αυτά που είχες αμελήσει. Θα εκτονώσεις τη δημιουργικότητά σου στη δουλειά, θα κάνεις εκείνη την ανακαίνιση στο σπίτι και θα πραγματοποιήσεις κι εκείνο το ταξίδι με τους κολλητούς για το οποίο τόσο καιρό δεν είχες διάθεση. Έχεις ήδη διαγράψει το παρελθόν από τη στιγμή που σιγά-σιγά ανέκτησες τη διάθεσή σου, την κοινωνικότητά σου, είδες τον εαυτό σου επιτέλους πρόθυμο να φλερτάρει. Έκανες τη διαπίστωση που πόνεσε στην αρχή -δε θα το αρνηθείς- ότι πλέον είσαι διαθέσιμος και ελεύθερος. Δεν υπάρχει κανένας και καμία να σου στείλει αν γύρισες, πώς πέρασες, τι θα κανονίσετε για μετά, κανένας για καλημέρα ή καληνύχτα. Έχεις μηδενίσει και ενώ στην αρχή το μηδέν σου έφερνε απόγνωση τώρα το αντιμετωπίζεις σαν την αρχή μιας νέας γύρας μετρήσεων.
Στη δουλειά ξαναβρίσκεις το κέφι σου, μέσα στην παρέα δε συζητάς πλέον καθόλου για τα παλιά και αν το κάνεις, δε σε επηρεάζει. Ακούς τραγούδια που άκουγες και δεν κλαις, δε σκέφτεσαι κανέναν. Πόσο λυτρωτικό; Πόσο καθαρή αισθάνεσαι την ψυχή σου; Ελεύθερο το πνεύμα σου, συνειδητοποιημένο το μυαλό σου. Ακόμα και το σώμα σου έχει ελαφρύνει δέκα κιλά. Αρχίζεις και ζεις πάλι το τώρα. Τη στιγμή. Σου μιλάνε και είσαι εκεί. Προσπαθείς να λύσεις το πρόβλημα, να δώσεις τη συμβουλή, να ακούσεις και να επεξεργαστείς τη γνώμη του άλλου ενώ γίνεσαι πάλι η δυνατή προσωπικότητα στην οποία μπορούσαν όλοι να βασίζονται. Γίνεσαι πάλι ένας ήλιος. Και προς το παρόν σου αρέσει που ο ήλιος δεν έχει ταίρι. Σαν να είχες ξεχάσει πώς είναι να μην προβληματίζεσαι για κανέναν.
Και όταν τα έχεις κάνει όλα αυτά και έχεις πραγματοποιήσει και την αυτοκριτική σου, έχεις αναγνωρίσει τα λάθη σου κι έχεις αφιερωθεί ψυχή και σώματι να γίνεις ένας καλύτερος άνθρωπος τότε ίσως αιφνιδιαστείς πάλι. Γιατί κάποιος ή κάποια θα τα δει όλα αυτά και σε πρώτη φάση θα θέλει απλά να σου μιλήσει. Μετά να μοιραστεί μια σκέψη του μαζί σου. Μετά να σου στείλει μια καλημέρα. Και επειδή θα είσαι καλά, θα είσαι σίγουρος και σίγουρη αν θέλεις να γίνεις ο αποδέκτης αυτών και ακόμα περισσότερων. Το προηγούμενο διάστημα μόνο επικερδές ήταν για σένα γιατί σε βοήθησε να καταλάβεις πολλά και να εξελιχθείς ώστε να ετοιμαστείς για έναν νέο έρωτα. Ο οποίος μπορεί να είναι απλά ένα πυροτέχνημα. Μπορεί να σε φέρει πάλι ενώπιον του θανάτου. Μπορεί, επίσης, να συνειδητοποιήσεις πως τελικά δεν είχες κάνει καλή δουλίτσα το προηγούμενο διάστημα και πως η φυσιολογική σου ανάγκη να κρατάς «μικρό καλάθι» για να θωρακιστείς, μετατρέπεται τώρα σε επιθετικότητα κι άρνηση να απολαύσεις αυτά που σου δίνονται.
Όμως ένα είναι σίγουρο. Στο πρώτο «Έχω νέα!» που θα στείλεις στις κολλητές και τους κολλητούς, στο πρώτο χαμόγελο που θα πιάσεις να σκάει στο πρόσωπό σου όταν διαβάζεις το μήνυμα που περίμενες, στην πρώτη σκέψη που θα κάνεις για το πρόσωπο και θα σε γεμίσει χαρά κι αισιοδοξία, τότε να ξέρεις πως αν ο χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος, εσύ βίωσε μια μικρή ανάσταση
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου