Οι καρδιές των ανθρώπων όμως είναι εύθραυστα πράγματα. Δύσκολα προσαρμόζονται στην φθήνια αυτήν, όσο και αν μοιάζει να συνηθίζουν.
Οι γυναίκες και οι άνδρες που πληγώνουμε είναι οι μητέρες και οι πατέρες του αύριο. Οι πληγές που χαράζουμε στους ανθρώπους είναι καταλυτικές συχνά για αυτά που θα μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά μας, μέσα από τα βιώματα μας και κατ´επέκταση μέσα από την ενέργεια μας. Καθ´ αυτόν τον τρόπο δίνουμε το έναυσμα στους φαύλους αυτούς κύκλους να διαιωνίζονται.
Η επιρροή που ασκούμε μέσα από άσχημες συμπεριφορές έχουν μεγαλύτερη επίδραση από όσο συχνά μπορεί να αναλογιστεί κανείς.
Όταν σφάλουμε, όταν πληγώσουμε καποιον, εσκεμμένα είτε ασυνείδητα, πρέπει να φροντίσουμε να ολοκληρωθούν οι κύκλοι αυτοί ή την κατάλληλη στιγμή να δοθεί η συνέχεια τους αν δεν είναι για κλείσουν. Οφείλουμε να ειπωθούν τα ανείπωτα. Να εκφραστούν τα καταπιεσμένα. Να επέλθει ειρήνη μέσα από την τακτοποίηση των αιωρούμενων θεμάτων. Όσο και αν αυτό μπορεί να μας δυσκολεύει. Έτσι όμως πάμε ουσιαστικά μπροστά είτε μαζί είτε χώρια, έχοντας κατανοήσει, αποδεχτεί, απελευθερώσει.
Δεν είναι η μάνα μας που μας πλήγωσε όταν ήμασταν παιδιά, η γυναίκα που έχουμε απέναντι μας και ας αντικατοπτρίζονται υποσυνείδητα όλες οι πληγές που μας χάραξε, στο πρόσωπό της.
Δεν είναι ο πατέρας μας που μας αγνοούσε καθώς μεγαλώναμε ή μας ασκούσε βία, ο άνδρας που έχουμε αντίκρυ μας. Όσο και αν υποσυνείδητα καθρεφτίζεται η αμέλεια του, η άγνοια των επιπτώσεων των πράξεων του, στο πρόσωπο του συντρόφου μας.
Δεν είναι όλες οι γυναίκες και όλοι οι άνδρες, το ίδιο με εκείνους που δεν μας φέρθηκαν καλά, το ίδιο με εκείνες που δεν ταιριάξαμε.
Πρέπει να ανοίγουμε την καρδιά μας κάθε φορά σαν να μην πληγωθήκαμε ποτέ.
Όντας όμως σοφότεροι μέσα από τις εμπειρίες μας, θετικές είτε αρνητικές. Να μην επιτρέπουμε σε τίποτα που μας πόνεσε να κατασταλάξει ως μια μαύρη τρύπα μέσα μας, που κατασπαράζει εμάς και όσους μας ξυπνούν συναισθήματα.
Υπάρχουν και άνθρωποι καθαροί, που επιλέγουν να πορεύονται με γνώμονα την αγάπη, την ευθύνη, το φως και την ειλικρίνεια. Είναι κρίμα να τους αμαυρώνουμε. Είναι κρίμα να τους πονάμε. Επειδή αποφεύγουμε να έρθουμε αντιμέτωποι με όσα μας βασανίζουν μέσα μας. Ή δυσκολευόμαστε να πορευτούμε σε κάτι αληθινό, γιατί ενδεχομένως θεωρούμε υποσυνείδητα πως δεν μας αξίζει, δεδομένου με τα λίγα που μας προσέφεραν μεγαλώνοντας.
Τα απωθημένα, τα άλυτα εσωτερικά θέματα, καλό είναι να τακτοποιηθούν, ώστε να πάψουμε να πληγώνουμε στον βωμό του πάθους και της αμέλειας.
Έχουμε ευθύνη για τους ανθρωπους που «αγγίζουμε» στο διάβα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου