ΞΕΝ Απομν 3.7.1–3.7.2
Εμψυχώνοντας τον Χαρμίδη
Στην τελευταία από τις συζητήσεις με τις οποίες ο Σωκράτης προέτρεπε ή απέτρεπε τον εκάστοτε συνομιλητή του να αναλάβει πολιτική ή στρατιωτική δράση, ο φιλόσοφος συνομιλεί με τον Χαρμίδη. Ακολουθεί σύντομο απόσπασμά της.
[3.7.1] Χαρμίδην δὲ τὸν Γλαύκωνος ὁρῶν ἀξιόλογον μὲν ἄνδρα
ὄντα καὶ πολλῷ δυνατώτερον τῶν τὰ πολιτικὰ τότε πρατ-
τόντων, ὀκνοῦντα δὲ προσιέναι τῷ δήμῳ καὶ τῶν τῆς πόλεως
πραγμάτων ἐπιμελεῖσθαι, Εἰπέ μοι, ἔφη, ὦ Χαρμίδη, εἴ τις
ἱκανὸς ὢν τοὺς στεφανίτας ἀγῶνας νικᾶν καὶ διὰ τοῦτο αὐτός
τε τιμᾶσθαι καὶ τὴν πατρίδα ἐν τῇ Ἑλλάδι εὐδοκιμωτέραν
ποιεῖν μὴ θέλοι ἀγωνίζεσθαι, ποῖόν τινα τοῦτον νομίζοις ἂν
τὸν ἄνδρα εἶναι; Δῆλον ὅτι, ἔφη, μαλακόν τε καὶ δειλόν.
[3.7.2] Εἰ δέ τις, ἔφη, δυνατὸς ὢν τῶν τῆς πόλεως πραγμάτων
ἐπιμελόμενος τήν τε πόλιν αὔξειν καὶ αὐτὸς διὰ τοῦτο
τιμᾶσθαι, ὀκνοίη δὴ τοῦτο πράττειν, οὐκ ἂν εἰκότως δειλὸς
νομίζοιτο; Ἴσως, ἔφη· ἀτὰρ πρὸς τί με ταῦτ’ ἐρωτᾷς; Ὅτι,
ἔφη, οἶμαί σε δυνατὸν ὄντα ὀκνεῖν ἐπιμελεῖσθαι, καὶ ταῦτα
ὧν ἀνάγκη σοι μετέχειν πολίτῃ γε ὄντι.
***
Επειδή δε έβλεπε τον Χαρμίδη τον υιόν του Γλαύκωνος να είναι μεν ανήρ αξιόλογος και πολύ δυνατώτερος των τότε πολιτευομένων, να διστάζη δε να παρουσιασθή εις την εκκλησίαν του δήμου και ν' ασχολήται διά τας υποθέσεις της πόλεως. ― Ειπέ μου, είπεν, ω Χαρμίδη, εάν κανείς, ενώ είναι ικανός να νικά εις τους στεφανίτας αγώνας και εκ τούτου και ο ίδιος να τιμάται και να μεγαλώνη την υπόληψιν της πατρίδος του εις όλην την Ελλάδα, δεν θα ήθελε να αγωνίζεται, σαν τι άνθρωπον απάνω–κάτω θα τον εχαρακτήριζες; ― Προδήλως, είπε, μαλθακόν και δειλόν. ― Εάν δε κανείς, είπεν, ενώ είναι ικανός, με το να φροντίζη διά τας υποθέσεις της πόλεως, και την πατρίδα να μεγαλώνη και ο ίδιος δι' αυτό να τιμάται, όμως διστάζει να το κάμνη, δεν θα ενομίζετο ευλόγως δειλός; ― Ίσως, είπεν· όμως με ποίον σκοπόν με ερωτάς δι' αυτά; ― Διότι, είπε, φρονώ, ότι συ, ενώ είσαι ικανός, διστάζεις να φροντίζης και μάλιστα διά πράγματα, εις τα οποία είσαι αναγκασμένος να μετέχης, αφού βέβαια είσαι πολίτης.
Επειδή δε έβλεπε τον Χαρμίδη τον υιόν του Γλαύκωνος να είναι μεν ανήρ αξιόλογος και πολύ δυνατώτερος των τότε πολιτευομένων, να διστάζη δε να παρουσιασθή εις την εκκλησίαν του δήμου και ν' ασχολήται διά τας υποθέσεις της πόλεως. ― Ειπέ μου, είπεν, ω Χαρμίδη, εάν κανείς, ενώ είναι ικανός να νικά εις τους στεφανίτας αγώνας και εκ τούτου και ο ίδιος να τιμάται και να μεγαλώνη την υπόληψιν της πατρίδος του εις όλην την Ελλάδα, δεν θα ήθελε να αγωνίζεται, σαν τι άνθρωπον απάνω–κάτω θα τον εχαρακτήριζες; ― Προδήλως, είπε, μαλθακόν και δειλόν. ― Εάν δε κανείς, είπεν, ενώ είναι ικανός, με το να φροντίζη διά τας υποθέσεις της πόλεως, και την πατρίδα να μεγαλώνη και ο ίδιος δι' αυτό να τιμάται, όμως διστάζει να το κάμνη, δεν θα ενομίζετο ευλόγως δειλός; ― Ίσως, είπεν· όμως με ποίον σκοπόν με ερωτάς δι' αυτά; ― Διότι, είπε, φρονώ, ότι συ, ενώ είσαι ικανός, διστάζεις να φροντίζης και μάλιστα διά πράγματα, εις τα οποία είσαι αναγκασμένος να μετέχης, αφού βέβαια είσαι πολίτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου