Τι άλλο είναι οι προβληματισμοί μας, αν όχι εμπόδια και φραγμοί στο δρόμο προς την ολοκλήρωση μας;

Η ιστορία τελειώνει όταν το ασχημόπαπο που έγινε κύκνος συνειδητοποιεί ότι άγγιξε την ευτυχία.

Κι εδώ, σ’ αυτό ακριβώς το σημείο, σας καλώ να προσπαθήσουμε μαζί να βγάλουμε κάτι ακόμη απ’ αυτό το θαυμάσιο παραμύθι.

Είναι σαφές πως η ευτυχία είναι ένα θέμα σοβαρό που χρήζει μελέτης, όπως ακριβώς και η αγάπη, το μίσος, η δυσκολία στην επικοινωνία, η στάση απέναντι στο θάνατο, η μυστηριώδης διαστρέβλωση του μυαλού μας όταν νομίζουμε ότι μόνο εμείς σκεπτόμαστε σωστά, ότι μόνο εμείς γνωρίζουμε τους κανόνες του καλού και του κακού, του ωραίου και του άσχημου.

Στο κάτω κάτω, τι άλλο είναι οι προβληματισμοί μας, αν όχι εμπόδια και φραγμοί στο δρόμο προς την ολοκλήρωση μας; Ποιο άλλο θέμα μπορεί να μας απασχολήσει περισσότερο απ’ αυτό όταν τόσο πολλοί κι εγώ μαζί — δυσκολευόμαστε να του βρούμε ακόμα κι ένα όνομα;

Ας του δώσει ο καθένας όποιο όνομα του αρέσει:

Ολοκλήρωση

Φώτιση

Επιτυχία

Διαρκής Συναίσθηση

Πνευματική Κορύφωση

Συνειδητοποίηση

Εσωτερική γαλήνη…

ή, απλώς, Ευτυχία.

Το ίδιο κάνει.

Όλοι ξέρουμε πως η κατάκτηση αυτού του χώρου αποτελεί για κάποιους πρόκληση, ενώ για κάποιους άλλους – όπως εγώ φέρ’ ειπείν αποτελεί και υποχρέωση.

Κάποιοι είναι καταδικασμένοι να χάσουν το δρόμο και να φτάσουν αργά, ενώ άλλοι θα βρουν το πιο σύντομο μονοπάτι και θα γίνουν μέντορες των υπολοίπων. Αυτοί θα είναι οι τυχεροί. Γι’ αυτούς, το μονοπάτι θ’ ανοίξει διάπλατο μπροστά τους, ενώ θα υπάρξουν κι εκείνοι που θ’ αναγκαστούν να δώσουν μάχη σκληρή, όπως το ασχημόπαπο.

Κάποιοι δικοί μου μέντορες και κάποια παραμύθια μου δίδαξαν πως υπάρχουν πολλοί τρόποι για να φτάσει κανείς στο στόχο του, αμέτρητες προσεγγίσεις, χιλιάδες μέθοδοι και δεκάδες δρόμοι που διασταυρώνονται όταν οι άνθρωποι αναζητούν απαντήσεις στα τρία ερωτήματα που τίθενται σε όλους μας από τη στιγμή που αποκτούμε συνείδηση της ύπαρξής μας.

Και είναι αυτά τα τρία ερωτήματα που θέτει στον εαυτό του και ο πρωταγωνιστής του παραμυθιού -παρόλο που δεν ξέρει να τα εκφράσει με λέξεις και στα οποία απαντά με συγκεκριμένες πράξεις και γενναίες αποφάσεις.

Αν κάτι προκύπτει λοιπόν από τη δεύτερη ανάγνωση του πρώτου παραμυθιού, αυτό είναι η βεβαιότητα ότι κάθε δρόμος κρύβει και μιαν απάντηση στα ερωτήματα:

Ποιος είμαι;

Πού πάω;

Με ποιον πάω;

Αυτά τα ερωτήματα βρίσκουμε πάντα μπροστά μας όποιον δρόμο κι αν διαλέξουμε, κι όσο τ’ αφήνουμε αναπάντητα, τόσο αυτά επιστρέφουν απαιτητικά. Αναζητώντας τις απαντήσεις, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της άγνοιάς μας και τις γνώσεις που πρέπει να κατακτήσουμε προκειμένου να συνεχίσουμε την πορεία της ζωής μας, Τις απαντήσεις αυτές όμως θα πρέπει να τις δώσουμε μόνοι μας, μία προς μία, και τηρώντας αυστηρά τη σειρά.

Τι θα είχε απογίνει άραγε το καημένο το ασχημόπαπο αν αποφάσιζε να ζήσει μια ζωή βασισμένη στα μηνύματα που του έστελναν τα υπόλοιπα ζώα του κοτετσιού;