Η Πλήρης Αντίληψη της Πραγματικότητας

Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Η Αντίληψη της Πραγματικότητας είναι Υποκειμενική και Αντικειμενική ταυτόχρονα. Δεν απαιτεί μόνο την συμμετοχή του Υποκειμένου που «κατανοεί», απαιτεί ακόμα την εξέλιξη του Υποκειμένου ώστε να μπορεί να έχει Πλήρη Κατανόηση της Πραγματικότητας. Το Υποκείμενο πρέπει να αποβάλλει όλα τα υποκειμενικά στοιχεία για να φτάσει, μέσα στον εαυτό του, βιώνοντας την ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΦΥΣΗ του, σε Μία Αντικειμενική, Αληθινή, Πλήρη Αντίληψη της Πραγματικότητας. Το Υποκείμενο είναι η Πύλη για την Πραγματικότητα, το ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Είμαστε η Πραγματικότητα.

Η Χωρίς Όρια Αντίληψη

Η Πλήρης Αντίληψη της Πραγματικότητας δεν μπορεί να είναι μόνο υποκειμενική, γιατί τότε είναι σχετική, μεροληπτική, μη πλήρης. Ούτε εξάλλου είναι δυνατόν από ένα ατελές υποκείμενο (που δεν έχει αποβάλλει τα ατομικά στοιχεία του) η Αντικειμενική Αντίληψη της Πραγματικότητας. Εδώ βρίσκει εφαρμογή η λαϊκή ρήση «αυτός ζει στον κόσμο του», ή «ο καθένας ζει στο δικό του κόσμο», που σημαίνει ότι όλοι αντιλαμβάνονται μέσω του εαυτού, διά του εαυτού, για τον εαυτό, όχι αντικειμενικά. Όλοι σχεδόν οι άνθρωποι έτσι αντιλαμβάνονται.

Η εξέλιξη του Υποκειμένου (διά της αποβολής των ατομικών στοιχείων του) μπορεί να οδηγήσει στην Πλήρη Αντίληψη της Πραγματικότητας. Αυτό είναι που ονομάζουμε Αφύπνιση.

ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ

Το Υποκείμενο εξορισμού είναι ατελές (εφόσον περιέχει ατομικά στοιχεία) και δεν μπορεί να αντιληφθεί την Πραγματικότητα πλήρως. Απαιτείται να εξελιχθεί, να αποβάλλει τα ατομικά στοιχεία του, για να φτάσει σε μία ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.

Το ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ είναι ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Τα ατομικά στοιχεία συνθέτουν το εγώ, τα διάφορα εγώ.

Με άλλα λόγια το Υποκείμενο πρέπει να γίνει ΚΑΘΑΡΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ για να αντιληφθεί την Πραγματικότητα. Όσο μένει απλά συνείδηση δεν μπορεί να αντιληφθεί.

ΤΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ

Το ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ και το εγώ είναι δύο διαφορετικές έννοιες και δεν πρέπει να συγχέονται. Το ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ, που συνδέεται με την ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, είναι μία δυναμική έννοια και μπορεί να εξελιχθεί αλλάζοντας ή αποβάλλοντας τα διάφορα ατομικά στοιχεία του. Το εγώ εξάλλου είναι τα διάφορα ατομικά στοιχεία που, όσο διατηρούνται, προσδίδουν στο ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ τον ατομικό χαρακτήρα του. Αυτά τα στοιχεία μπορούν να αλλάξουν ή να καταργηθούν.

Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που λόγω «εξέλιξης» ή εξαιτίας συμβάντων άλλαξαν κι έγιναν «άλλοι» άνθρωποι. Το ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ εξελίχθηκε αλλά το εγώ άλλαξε τελείως. Όταν το ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ αποβάλλει τελείως τα ατομικά στοιχεία του γίνεται ΚΑΘΑΡΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ και μπορεί να έχει ΠΛΗΡΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.

Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ. Η αντίληψη του χωρισμού από την ΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ (η εγωική αντίληψη) είναι αυταπάτη. Αλλά κι αν ακόμα θεωρήσουμε αυτή την αντίληψη πραγματική, η Συνείδηση (η κάθε συνείδηση) αναφέρεται στο ΟΛΟΝ, Ολοκληρώνεται στο ΟΛΟΝ. Στην πραγματικότητα, επειδή Είμαστε η ΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, δεν χρειάζεται να κάνουμε απολύτως τίποτα. Αυτό δεν σημαίνει ότι παραμένουμε στην κατάσταση που είμαστε (της απορρόφησης) γιατί ήδη «κάνουμε» κάτι. Είμαστε απορροφημένοι, τροφοδοτούμε την προσκόλληση. Λόγω κεκτημένης ταχύτητας λοιπόν θα συνεχίσουμε να τροφοδοτούμε την προσκόλληση στο «αντικείμενο». Αυτό ακριβώς πρέπει να σταματήσει, όχι να κάνουμε κάτι, να «ψάξουμε», να διαλογιστούμε, ή να κάνουμε κάτι άλλο.

Αυτή η «εγκατάλειψη» της δραστηριότητας είναι ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ. Στην κατάσταση της «ησυχίας» είμαστε απλά θεατές. Όταν απορροφιόμαστε στο «αντικείμενο», παίρνουμε προσωπική στάση, «συμμετέχουμε», τότε μπαίνουμε στο ρεύμα. Ακόμα και τότε όμως, όταν είμαστε στο ρεύμα, αν πορευτούμε με το ρεύμα, (αφήνοντας τα «πράγματα» να συμβαίνουν), χωρίς να στεκόμαστε πουθενά, μπορούμε οποιαδήποτε στιγμή να «βγούμε» από το ρεύμα. Συνήθως όμως η ζωή μας είναι μία σειρά από «σταματήματα», πότε στο ένα, πότε στο άλλο. Η δραστηριότητά μας γίνεται ασυνεχής και συχνά είτε έχουμε εμμονές (στην σκέψη και στην δραστηριότητα) είτε πέφτουμε σε νοητικούς στροβίλους που μας απορροφούν τελείως. Γενικά μπαίνουμε σε μία κατάσταση σύγχυσης. Όταν σταματήσουμε να παρασυρόμαστε από το ρεύμα, πότε εδώ, ποτέ εκεί, όταν βγούμε από το ρεύμα, όταν σταματήσει όλη η μάταιη δραστηριότητα (και δεν χρειάζεται πραγματικά να κάνουμε «κάτι»), επανερχόμαστε στην κατάσταση της ησυχίας, ξαναγινόμαστε θεατές.

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΟΝΟ ΥΠΑΡΧΕΙ. Όλα όσα εμφανίζονται υπάρχουν μέσα στην ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, δεν υπάρχουν «έξω» από την ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν, ούτε έχουν νόημα. Όλα είναι αντιλήψεις, η δημιουργία είναι νοητικής υφής. Θεατής και αντικείμενο, συνιστούν την «πραγματικότητα». Δεν υπάρχει δημιουργία χωρίς τον θεατή. «Κοσμική αντικειμενικότητα» είναι ο βαθμός ελέγχου του αντικειμένου. Για την ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ που τα ελέγχει όλα, όλα είναι αντιλήψεις της. Για την περιορισμένη συνείδηση κοσμικό αντικειμενικό είναι αυτό που δεν ελέγχει.