“Μη με αδικείς που φοβάμαι. Έχω καεί πολλές φορές. Τόσες πολλές, που όλα μοιάζουν επικίνδυνα. Όχι, δεν το βάζω κάτω, ποτέ δεν θα το βάλω. Απλώς φοβάμαι και διστάζω.” Κάποτε ο φόβος, μας κάνει να αισθανόμαστε ζωντανοί. Κάποτε χρειάζεται, για να ανακαλύψουμε μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε. Βρες αυτό που αγαπάς και άστο να σε οδηγήσει. Άστο να σε γεμίσει με θάρρος, αντί με διστακτικότητα. Άσε το να σε βοηθήσει να ανακαλύψεις τα φτερά που έχεις κρυμμένα.
Ναι. Έχουμε φτερά. Το ήξερες; Μπορούμε να πετάξουμε ψηλά, πολύ ψηλά. Μπορούμε να κάνουμε ότι επιθυμούμε. Το δύσκολο είναι να τα βρεις. Πρέπει να πιστέψεις πως υπάρχουν, για να τα βρεις. Πρέπει να πιστέψεις στον εαυτό σου και να τον αγαπήσεις άπειρα.
Να τον αγαπήσεις τόσο πολύ που να μην έχεις ανάγκη κανένα! Να αγαπάς τον εαυτό σου όπως ακριβώς θέλεις να σε αγαπήσουν! Και τότε θα πετάξεις πάνω από μέρη που δεν τα βάζει το μυαλό σου. Όλα θα μοιάζουν με όνειρο! Μα δεν θα είναι όνειρο, θα είναι η ζωή σου. Θα απολαμβάνεις κάθε της στιγμή!
Όταν θα έρθει η στιγμή που θα πρέπει να τολμήσεις, κάνε μου τη χάρη και ξέχασε τον φόβο! Διώξε τον μακριά. Όλα βρίσκονται στα χέρια σου, στο μυαλό σου, στη καρδιά σου. Εμείς ορίζουμε τη ζωή μας. Εμείς φτιάχνουμε τη μοίρα μας. Αρκεί να το καταλάβουμε και να θέσουμε την αγάπη ως το κύριο συστατικό της ζωής μας. Μετά, όλα θα είναι πολύ πιο απλά. Ο φόβος θα είναι κάτι πολύ μακρινό και ξένο. Τα όνειρα θα μοιάζουν πραγματοποιήσιμα κι η καρδιά μας θα είναι ένα όμορφο στολίδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου