Γιατί δεν μιλάμε για τις σχέσεις μας;

Τις τελευταίες μέρες παρακολουθώ τους ανθρώπους, τις σχέσεις ή αυτές που θέλουν να ονομάζονται «συντροφικές σχέσεις». Τα πράγματα είναι τραγικά συμβατικά, άχαρα και αποκαρδιωτικά.

Δεν χρειάζομαι στατιστικές ή γκάλοπ για να γνωρίζω πως οι περισσότεροι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι με αυτούς που επέλεξαν να είναι μαζί στη ζωή. Τα μάτια της καρδιάς βλέπουν αυτά που ο νους θέλει να αγνοεί.

Σχέσεις συμβατικές, εαυτοί κρυμμένοι, ζωές άχαρες και ρουτινιάρικες, μικρές διακοπές χαράς σε ένα σύνολο θλίψης, ενοχής και εσωτερικού πόνου. Και είναι τραγικό…

Ο καθένας μας κάνει «τον έξυπνο» στη ζωή και στον περίγυρό του, συζητώντας για πολιτική, επιστήμη, φιλοσοφία, περιβαλλοντική συνείδηση, εναλλακτικό τρόπο ζωής κλπ, αλλά τα θεμελιώδη θέματα της ζωής του, δεν τα έχει λύσει, δεν έχει βρει απαντήσεις… εν τέλει, δεν είναι ενιαίος, ευτυχισμένος και συνδεδεμένος με το «άλλο του μισό».

Δεν είναι τόσο δύσκολο να εντοπίσεις τα θλιμμένα μάτια πίσω από το χαμόγελο, την άγνοια πίσω από το απλανές βλέμμα στο κενό, τη δυστυχία πίσω από γεμάτες ζωές με πράγματα, στόχους, σχέδια και προγραμματισμούς, μεγάλα λόγια και φιλοσοφίες, όταν το βίωμα απουσιάζει.

Σύμβουλοι, θεραπευτές, ειδικοί και μη… όλοι έχουν αποτύχει στο πρωταρχικό ζητούμενο που θεμελιώνει κάθε άλλη δραστηριότητα του ανθρώπου. Κάποια στιγμή θα πρέπει να το παραδεχτούν αυτό. Αλλά πιο σημαντικό είναι να παραδεχτούμε εμείς οι ίδιοι, ο καθένας στον εαυτό του, ότι δεν ζει πραγματικά, ότι απλά επιβιώνει… και έχει τεράστια διαφορά!

Είναι τραγικά αποκαλυπτικό το ότι έχουμε εκπαιδευτεί να θεωρούμε οτιδήποτε άλλο σημαντικότερο από τις σχέσεις μας. Κυνηγάμε διάφορα, ορίζουμε αναγκαίες και «ώριμες» τις επιλογές καριέρας, οικονομικής ανεξαρτησίας, κοινωνικής ένταξης, οικογενειακής σταθερότητας κλπ, άλλα όμως, όχι τις σχέσεις μας. Αυτές μπαίνουν στο περιθώριο γρήγορα ή συνεχίζουμε την αναζήτηση χωρίς να βρίσκουμε, χωρίς να φτάνουμε, χωρίς να αισθανόμαστε πραγματικά ποτέ πλήρεις, ευτυχισμένοι, σε τέλεια αρμονία με τον άλλον.

Πού πήγε το πάθος, η αφοσίωση, ο θαυμασμός, η κατανόηση, η φροντίδα και όλα όσα νομίζουμε πως ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας ή σε κάποια συγκεκριμένη βιολογική ηλικία; Όλοι έχουμε μια «έξυπνη» απάντηση για να διώχνουμε τις δύσκολες προσωπικές ερωτήσεις του εαυτού μας. Όλοι μιλάμε στον πληθυντικό εννοώντας εμάς και την πολύ προσωπική ζωή μας. Όλοι συμβουλεύουμε άλλους ενώ εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε βρει τις κατάλληλες, διαχρονικές απαντήσεις.

Δεν μ’ ενδιαφέρει να αναλύσω το θέμα… το κάθε «θέμα», η κάθε σχέση είναι εντελώς ξεχωριστή.

Δεν ασχολούμαι με τη συμβουλευτική… συνεχίζοντας την παρανοϊκή πεποίθηση ότι οι άνθρωποι είμαστε μικροί και αδύναμοι για να βρίσκουμε μόνοι μας τις απαντήσεις.

Δεν πέφτω στην παγίδα να δίνω απαντήσεις υπεκφυγής, φιλοσοφικοθεωρίες ή «ουράνια λόγια» κούφιας πνευματικής σύνδεσης.

Το όλο σκηνικό – συλλογικό επίπεδο – είναι τουλάχιστον αποκαρδιωτικό!

Σώζονται οι σχέσεις; Φυσικά… το θέλεις;

Μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι μαζί; Φυσικά… το αντέχεις;

Υπάρχει ο «ιδανικός» σύντροφος; Φυσικά… τον αναγνωρίζεις;

Πρώτα όμως χρειάζεται να παραδεχτείς ότι ΕΙΝΑΙ το σημαντικότερο θέμα της ζωής σου και το έχεις αφήσει τελευταίο, το έχεις παραμελήσει, το έχεις υποτιμήσει... και ουσιαστικά κάνεις κύκλους (αν προσέξεις) γύρω από το θυμό, την ενοχή, τις ανικανοποίητες προσδοκίες, τη ματαιότητα και την έλλειψη πάθους.