Αναρωτηθείτε πόσες μα πόσες φορές βρεθήκατε ανάμεσα στο μυαλό και στην καρδιά. Ανάμεσα στο θέλω και το πρέπει. Ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα. Πολλές, πολλές, πάρα πολλές. Ίσως και άπειρες. Αυτή η μάχη –κακά τα ψέμματα- μας ταλανίζει όλους σχεδόν κάθε μέρα, ακόμη και για τις πιο μικρές αποφάσεις έως και τις πιο μεγάλες. Κι άλλοτε είναι μάχη, άλλοτε πόλεμος. Κι όπως σε κάθε πόλεμο φυσικά δεν γίνεται ποτέ να νικήσουν και οι δύο, κάποιος χάνει, κάποιος υπερισχύει και κερδίζει, αλλά ευτυχώς κανείς δεν πεθαίνει. Όποιος χάνει απλώς καιροφυλαχτεί για την επόμενη σύγκρουση.Αυτή η αιώνια διαμάχη ανάμεσα στο σωστό, σε αυτό που προστάζει η λογική, σε αυτό που πρέπει να κάνουμε, και σε εκέινο που θέλουμε, σε εκείνο που μας οδηγεί η καρδιά, είναι ίσως η μόνη διαμάχη που πάντα έχει εμάς τους ίδιους και θύτες αλλά και θύματα. Και νικητές και χαμένους. Και ειλικρινά πιο παράξενο συναίσθημα από αυτό δεν υπάρχει.
Βασανιζόμαστε ακόμη και για τα πιο ασήμαντα πράγματα και γέρνουμε ατέρμονα σαν ζυγαριά πότε απο ‘δω και πότε απο ‘κει. Δηλαδή μία υποκύπτουμε στη λογική και μία στο συναίσθημα.
Φοβάμαι όμως τους ανθρώπους που έχουν μονίμως μια συγκεκριμένη γραμμή και πορεία και δεν ταλαντεύονται ποτέ. Φοβάμαι τους μόνιμους υπηρέτες της λογικής και λυποτάκτες του συναισθήματος κι εξίσου τους τρελούς που όπου γκρεμός τον κατεβαίνουν.
Το μυαλό βέβαια έιναι ύπουλο σε σχέση με την καρδιά, γιατί σου λέει μεν τι είναι σωστό αλλά δεν στο επιβάλλει κιόλας. Πολλές φορές κάνει στην άκρη σαν να χαρίζει το παιχνίδι στην καρδιά ενώ ξέρει από πριν το αποτέλεσμα. Λες κι εθελοτυφλει. Λες και θέλει να χάσει. Κι όμως όλα αυτά τα κάνει για να έχει τη χαρά να τσακίσει την καρδιά στο τέλος με την θριαμβευτική φράση <<εγώ στα λεγα>>.
Κι όμως η καρδιά που είναι <<μάγκισσα>> δεν μασάει. Ωραία, λοιπόν, καλά έκανες και μου τα λεγες. Γούστο μου καπέλο μου να κάνω λάθη και να μαθαίνω μέσα από αυτά. Αυτή είναι η σωστή απάντηση.
Στη μάχη αυτή νικητής και χαμένος είναι το ίδιο πρόσωπο. Εμείς. Είτε ακούσεις την καρδιά έιτε το μυαλό πάντα κάτι θα κερδίσεις αλλά και κάτι θα χάσεις. Μπορεί να σωθείς από μια στιγμή πόνου αλλά θα χάσεις και μια στιγμή χαράς. Κι αντίστροφα μπορεί να ζήσεις μεγάλες στιγμές ευτυχίας αλλά και αντίστοιχα, επώδυνες στιγμές απογοήτευσης.
Φαύλος κύκλος.
Σημειώσατε Χ, λοιπόν. Μια μάχη άνιση. Μια μάχη επώδυνη. Μια αέναη μάχη χωρίς -εν τέλει- κανένα αποτέλεσμα. Μακάρι να μπορούσε η καρδιά να συμβαδίζει με το μυαλό, γιατί αν το καλοσκεφτούμε μια σωστή αναλογία και των δύο μαζί θα ήταν η τέλεια λύση αλλά δυστυχώς όχι. Πάντα θα είμαστε αναγκασμένοι να διαλέγουμε. Τώρα στο χέρι μας είναι το τι. Κι αν διαλέξουμε λάθος σιγά το πράγμα. Είπαμε η μάχη αυτή δεν τελειώνει ποτέ.
Αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου