Ο ωκεανός και το κύμα

Μέσα στην απεραντοσύνη του ωκεανού δεν υπάρχει εγώ. Αν τον παρατηρήσουμε από μεγάλη απόσταση, από τη Σελήνη ή κάποιο δορυφόρο, ο ωκεανός μοιάζει ήρεμος και χωρίς ζωή, μια απέραντη έκταση γαλάζιου που περιβάλλει την ξηρά. Καθώς όμως πλησιάζουμε όλο και πιο κοντά, διακρίνουμε πως βρίσκεται σε συνεχή κίνηση και αναταράσσεται από ρεύματα και παλίρροιες, δίνες και κύματα. Αντιλαμβανόμαστε αυτά τα μοτίβα του ωκεανού ως διακριτές οντότητες. Καθώς το κάθε κύμα δημιουργείται, μπορούμε να το δούμε να φουσκώνει, να “σπάει” και να ξεχύνεται προς την ακτή. Όμως είναι αδύνατον να διαχωρίσουμε το κύμα από τον ωκεανό. Δεν μπορούμε να τοποθετήσουμε ένα κύμα σε έναν κουβά και να το πάρουμε μαζί μας. Αν φωτογραφήσουμε ένα κύμα και επιστρέψουμε στην ακτή την επόμενη μέρα, κανένα κύμα δε θα είναι πανομοιότυπο με εκείνο που φωτογραφίσαμε.

Στην προσπάθεια μας να κατανοήσουμε την ψυχή, ο ωκεανός μας προσφέρει μια θαυμάσια αναλογία. Φανταστείτε τον ως μια μη τοπική πραγματικότητα, ως το πεδίο των άπειρων δυνατοτήτων, το εικονικό επίπεδο ύπαρξης που συγχρονίζει τα πάντα. Καθένας από μας είναι σαν ένα κύμα μέσα στον ωκεανό. Δημιουργούμαστε από αυτόν και αυτός αποτελεί τον πυρήνα της ύπαρξης μας. Ακριβώς όπως ένα κύμα παίρνει συγκεκριμένο σχήμα, έτσι κι εμείς προσλαμβάνουμε τα περίπλοκα μοτίβα της εικονικής πραγματικότητας. Αυτός ο απέραντος, αχανής ωκεανός δυνατοτήτων αποτελεί την ουσία όλων των πραγμάτων του υλικού κόσμου. Ο ωκεανός αντιπροσωπεύει το συμπαντικό και το κύμα το τοπικό. Αυτά τα δύο συνδέονται άμεσα.

Από τη στιγμή που αναγνωρίζουμε πως η ψυχή προέρχεται από το συμπαντικό βασίλειο, η θέση μας στο σύμπαν γίνεται εντελώς ξεκάθαρη. Είμαστε ταυτόχρονα συμπαντικοί και ατομικοί, ένα μοναδικό μοτίβο που αναδύεται από την συμπαντική διάνοια και το οποίο ταυτόχρονα αποτελεί τμήμα κάθε άλλου ατόμου και πράγματος. Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε την ψυχή ως διμερή. Η απέραντη συμπαντική ψυχή υφίσταται στον εικονικό ή πνευματικό κόσμο. Είναι πανίσχυρη, αγνή και ικανή για τα πάντα. Το ίδιο απεριόριστο δυναμικό του απέραντου πνεύματος κατοικεί μέσα στον καθένα από εμάς. Η προσωπική μας ψυχή, την οποία θεωρούμε ως τον «εαυτό» μας, είναι ένα φύτρο της αιώνιας ψυχής

Μέσα στην απεραντοσύνη του ωκεανού δεν υπάρχει κανένα ατομικό «εγώ» που να απαιτεί την προσοχή μας. Υπάρχουν κύματα, δίνες και παλίρροιες, αλλά, σε τελική ανάλυση, τα πάντα είναι ωκεανός. Όλοι είμαστε μοτίβα της συμπαντικής διάνοιας , που παριστάνουν τους ανθρώπους. Όμως, τελικά τα πάντα είναι πνεύμα.

Σπουδαίοι μύστες υποστηρίζουν πως όσα βιώνουμε κάθε μέρα αποτελούν μια προβαλλόμενη πραγματικότητα όπου τα γεγονότα και τα πράγματα απλώς «φαίνονται» να διαχωρίζονται στο χώρο και στο χρόνο. Στο βαθύτερο επίπεδο, όλοι αποτελούμε μέλη του ίδιου σώματος και, όταν ένα μέλος κινείται, επηρεάζεται άμεσα κάθε άλλο μέλος του ίδιου σώματος.

Οι επιστήμονες μιλούν επίσης για ένα επίπεδο ύπαρξης το οποίο αποκαλείται «οκταδιάστατο υπερδιάστημα του Μινκόφσκι». Σε αυτή τη διάσταση, η οποία αποτελεί μαθηματική σύλληψη, η απόσταση ανάμεσα σε δύο γεγονότα, όσο διακριτά και αν φαίνονται μέσα στο χωροχρόνο, είναι πάντα μηδενική. Εδώ για μια ακόμη φορά, υπονοείται μια διάσταση ύπαρξης όπου όλοι αποτελούμε ένα αδιάσπαστο όλον. Ο διαχωρισμός ίσως αποτελεί μια ψευδαίσθηση. Όταν νιώθουμε αγάπη σε οποιαδήποτε μορφή, το αποτέλεσμα είναι η ψευδαίσθηση αυτή να αρχίζει να καταρρέει.

Εμείς οι άνθρωποι χάνουμε την αίσθηση της συνεκτικότητας, κατακλυζόμενοι από τις έγνοιες μας για το νοίκι που πρέπει να πληρώσουμε, το αυτοκίνητο που θέλουμε να αγοράσουμε, ή ένα εκατομμύριο άλλες σκέψεις που μας διασπούν την προσοχή. Μόλις αρχίσουμε να αναπτύσσουμε μια αίσθηση του «εγώ» , διαφορετικού από όλα τα άλλα, η αίσθηση της συνεκτικότητας χάνεται.

Το να ζει κανείς στο επίπεδο της ψυχής σημαίνει να ξεπερνά το εγώ, τους περιορισμούς του νου, που μας καθιστούν εξαρτημένους από τα γεγονότα και τις συνέπειες τους στον υλικό κόσμο.

Από τότε που άρχισα το πνευματικό ταξίδι κατάλαβα ότι δεν είναι δυνατόν να καταφέρω να ενωθώ με την ωκεάνια αγάπη και συγχρόνως να διατηρήσω τα όρια του εαυτού μου. Προσωπικά δεν βρήκα άλλο τρόπο για να συρρικνώσω το εγώ μου, δεν βρήκα άλλο τρόπο για να ενώσω το κύμα μου με τον ωκεανό από την συνεχή καθ’ όλη την διάρκεια της μέρας παρατήρησή του και από τον διαλογισμό. Όταν το κύμα ενώνεται με τον ωκεανό τότε βιώνουμε την απόλυτη ευδαιμονία, ένα συναίσθημα που δεν περιγράφεται, μα τότε το κύμα δεν υπάρχει πια - το εγώ έχει εξαφανιστεί.

Αν έχετε άλλους τρόπους να προτείνετε με μεγάλη μου χαρά θα σας διαβάσω …