Πέμπτη 8 Μαΐου 2014

Δόγματα και οι μνηστήρες … των πολεμιστών!

 Ιησούς:
Εγώ ειμί το φως του κόσμου!
Αναφωνεί, ο Ιουδαίος εσταυρωμένος,
υποπίπτοντας στην αστοχία του… «Έγώ»
και αμαρτάνοντας… με την έννοια της διαχωριστικότητας.
Από εκεί και μετά
θα «ξημερώσει» μια μεγάλη νύχτα για τον κόσμο και …ένας μεσαίωνας… που θα κρατήσει αιώνες.
Η ανθρωπότητα θα σταυρωθεί και οι άνθρωποι θα κουβαλήσουν τον σταυρό
…του πόνου.
Συνεχίζοντας, ο θρησκευτικός ηγέτης των χριστιανών, ως λυτρωτής,
θα αυτοπροβάλλεται συνεχώς:
Εγώ λεγω υμίν…εγώ…
Πως μπορεί όπως να στοχεύει κανείς στην ενότητα και την αγάπη και την ειρήνη ξεκινώντας από ένα υπερτροφικό εγώ και συγκεντρώνοντας
όλες τις εξουσίες πάνω του;
Ακόμη και η ιδιότητα του ενανθρωπισθέντος θεού
δεν μπορεί να το δικαιολογήσει αυτό.
Αφού η αγάπη είναι η θυσία, η υπέρβαση του Εγώ, πως μπορείς να την διδάξεις, με τόσο επιδεικτικό εγωκεντρισμό;
Ήταν αυτά τα λόγια ενός σοφού ηγέτη ή απλώς ήταν το ‘image maker” των κληρονόμων του;
Ήταν ο εγωκεντρικός υιός… συνέχεια… ενός αυταρχικού πατέρα;
Αν δεχτούμε σαν φυσικό, αληθινό γεγονός την ιστορία, έχουμε να κάνουμε με ένα ιδιαίτερα σαδιστή θεό που υστερεί αρκετά σε έπνευση, σε φαντασία και πρωτοτυπία και
στέλνει τον αρσενικό υιό, που τα διαγγέλματα του ξεκινούν με ένα εγώ, να σταυρωθεί και να βασανιστεί για να …σώσει τους ανθρώπους.
Ένα σχέδιο που μάλλον αποδείχτηκε ανεπιτυχές, όχι ιδιαίτερα οξυδερκές και χρονοβόρο… τόσο καιρό τώρα.
Σίγουρα θα υπήρχαν πιο απλές λύσεις και λιγότερο σαδιστικές και σε τελευταία ανάλυση θα μπορούσε να στείλει και μια κόρη σε πρωτεύοντα ρόλο και όχι παθητικό όργανο αναπαραγωγής, για την σωτηρία και για λόγους… ευφαντασίας.
Αν εστιαστούμε μόνο στην αλληγορία του μύθου, ο συμβολισμός αυτοαναιρείται, και δεν δένει πολύ καλά μεταξύ του.Έχουμε μία έλλειψη αρμονίας και ισορροπίας, για τον απλούστατο λόγο,
όταν εσύ ξεκινάς με ένα «εγώ», ο άλλος δεν μπορεί να είναι δίπλα σου, σύντροφος σου, ούτε το εννοείς άλλωστε , δεν μπορεί να γίνει… πλησίον σου.
Είναι πάντα ο άλλος, ο διαφορετικός και… ξένος.
Στις σχέσεις εξουσίας και σε επιδείξεις της, δεν είναι εύκολο να δημιουργηθεί, να δομηθεί η αγάπη, η συντροφικότητα και η φιλία.
Άλλωστε είναι πολύ εύκολο να καταλάβεις το επίπεδο πνευματικής εξέλιξης κάποιου,
το αυτογνωστικό του βαθμό και το μέγεθος της ανασφάλειας του και της αβεβαιότητας του, από το όσα «εγώ» θα χρησιμοποιήσει σε μια αυτοπροβολή και πόσα ‘μου’… κτητικότητας.
Έτσι, είναι πολύ συχνό φαινόμενο και παρελαύνει συνέχεια το:
Εγώ πιστεύω εγώ είμαι σπουδαίος, εγώ ξέρω, εγώ είμαι καλός, ωραίος, αδικημένος,… η γυναίκα μου το αυτοκίνητο μου, το παιδί μου, η ερωμένη μου, οι καταθέσεις μου, ο θεός μου και η ποδοσφαιρική ομάδα μου.
Το «εγώ» θέλει πάντα να επιδεικνύεται, σαν μωρό και νιώθει κατώτερο και αβέβαιο πάντα αναπληρώνοντας με επιδείξεις σπουδαιότητας και ανωτερότητας ή πολλές φορές με αυτοοικτιρμούς.
Δεν μπορεί όμως να γίνει και να νιώσει ίσο… με τους άλλους.
Ένα τέτοιο ‘Εγώ» εμπεριέχει και μπόλικη κριτική και κατάκριση, σε πλήρη αντίθεση με το «μη κρίνετε ίνα μη κριθείτε», γιατί αφού εσύ είσαι ΄τόσο πολύ «εγώ», κρίνεις ότι οι άλλοι δεν είναι…σαν και σένα, τους διαχωρίζεις και τους κατακρίνεις.
Μία πρόταση που αρχίζει από το «εγώ» είναι μια ευάλωτη πρόταση, μερική, μικρή, γιατί πάντα ένα «εγώ» είναι μικρότερο από το Όλον.
Γι ‘αυτό τον λόγο, ο Σωκράτης , ένας απλός φιλόσοφος, χωρίς να είναι απεσταλμένος και γιός θεού, απέφευγε τις πομπώδεις ανακοινώσεις, και ξεκινούσε την συζήτηση με μια ερώτηση,
ανοίγοντας τον διάλογο και τοποθετώντας τον συνομιλητή του δίπλα, αριστερά στην καρδιά,
σε μια πράξη ουσιαστικής αγάπης, βοηθώντας τον έμμεσα να βρεί τις απαντήσεις και την αλήθεια μόνος του, να την ξαναθυμηθεί, αποδεχόμενος ακόμη και το κώνειο
-χωρίς θεατρινίστικους μελοδραματισμούς-
υπέρηφανα αξιοπρεπής και χωρίς να ζητήσει ποτέ, αυτός και οι μαθητές του, ανταλλάγματα, αμοιβές, εξουσίες, προσκυνήματα και επικάρπιες.
Η συνειδητή ατομικότητα είναι μια επίτευξη, αλλά συμπεριέχεται σε πράξεις κατανόησης και συνεργασίας.
Ο άνθρωπος ξεκινάει με ένα “εγώ”, σαν Άρης, στην διάρκεια καταλαβαίνει πως είναι πολλά ασυνείδητα εγώ, αλλά όταν φθάσειστον πυρήνα του εαυτού του, δεν το χρειάζεται πια, γίνεται ένα ‘Ολο.
Γίνεται σφυρηλατημένη ατομική συνείδηση και μπορεί να συνυπάρχει με τους άλλους, διαθέτοντας, εσωτερική αυτοπεποίθεση και γνώμη και κρίση αλλά και ουσιαστική σεμνότητα χωρίς ψεύτικες μετριοφροσύνες, με πνεύμα όμως συνεργασίας, οπότε αποφεύγει να
χρησιμοποιεί καταχρηστικά το εγώ και να το προβάλει… με εμμονή. Με αυτό τον τρόπο δημιουργεί μια διακριτική και σεμνή αορατότητα και προωθεί ένα αέρα πνευματικής εξέλιξης και αρετής.
Συνεπώς δεν μπορεί, ο λυτρωτής του κόσμου, να κάνει τέτοιες δηλώσεις
υπεροπτικής, εμπρηστικής και διαχωριστικής γραμμής, διδάσκοντας την σεμνότητα και την ταπεινότητα με ένα τόσο κραυγαλέο εγώ.
Το “εγώ” είναι πάντα απαραίτητο για την ανάληψη μιας ευθύνης της πράξης ενός ανθρώπου και όχι για μια δημαγωγική περιαυτολόγηση!
Που αρχίζει και που σταματά η ευθύνη ενός θρησκευτικού ή πολιτικού ηγέτη ή ακόμη και ενός θεού για την συμπεριφορά και τις πράξεις των οπαδών του και των πιστών του;
Ποιο είναι το μερίδιο ευθύνης του; Ευσταθεί το άλλοθι:
Άλλο τι είπε ο θεός άλλο τι κάνανε οι άνθρωποι, επειδή… ήταν ελεύθεροι να το κάνουν;
Σε αυτόν τον κόσμο μάλλον ισχύει ο νόμος της αλληλεπίδρασης, η ποιότητα και συμπεριφορά των οπαδών κάποιου εκφράζει σε ένα μεγάλο ποσοστό και την ποιότητα, το επίπεδο του ειδώλου, γιατί «όμοιος ομοίω αεί πελάζει»
Οι άγνωστες δυνάμεις του υποσυνείδητου καθορίζουν το είδος του θεού που πιστεύουμε, τα πρότυπα μας, τους αρχηγούς που εκλέγουμε
και μαρτυράνε πολλά για την ποιότητα και των δύο πλευρών.
Έτσι δεν είναι μόνο δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι αλλά δείξε και το θεό σου, το πρότυπο σου και θα ξέρω πολλά για σένα,
επειδή οι επιλογές γίνονται εσωτερικά και τις περισσότερες φορές ασυνείδητα.
Ο ηγέτης, το είδωλο, που εμπνέει το όραμα μια ιδέας και ενός κινήματος,
βάζει την σφραγίδα μαζί με την γραμμή και την γραμμή που χαράσσει.
Και σίγουρα ένας θεός που σχεδιάζει προωθεί και ευλογεί μια θρησκευτική δικτατορία παύει να είναι ουδέτερος, δίκαιος και “άμοιρος ευθυνών”.
Δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε το μερίδιο ευθύνης του Ιησού, ενός προσώπου που δεν έγραψε, ο ίδιος τίποτα, που αμφισβητείται και ιστορικά η παρουσία του, αλλά σίγουρα για την μετέπειτα εξέλιξη του κινήματος υπάρχουν αρκετά που μπορούν να ειπωθούν.
Και σίγουρα “από τον καρπό καταλαβαίνεις το δέντρο“ και καταλαβαίνεις ότι ο καρπός του Ιησού, είναι ο Αντίνοος, ο χριστιανισμός, ένας θρασύτατος αλαζονικός υπεροπτικός, λαίμαργος μνηστήρας της ανθρωπότητας.
Ο ρόλος των διαδόχων του και μαθητών του Ιησού είναι πλέον διάφανος μετά από μία ομίχλη αιώνων.
Αποφασίζουν να κάνουν εξαγωγή θρησκείας και μανατζάρουν… τον θεό.
Οργανώνουν μια κερδοσκοπική επιχείρηση εκμεταλλευόμενη όλα τα προβλήματα της εποχής τους και την δομούν ιεραρχικά και αποτελεσματικά, στοχεύοντας σε μια παγκόσμια διδακτορία, με το φόβο του Σατανά και την δουλεία του θεού.
Είναι να απορεί κανείς πως οι Έλληνες βρέθηκαν με τον χριστιανισμό πάνω από το κεφάλι τους.
Οι Έλληνες γλεντζέδες, ερωτικοί, σατυρικοί, ενθουσιώδεις, φιλόσοφοι, φωτεινοί, βρέθηκαν με μια θρησκεία που σε θεωρεί ένοχο επειδή γεννήθηκες, μελαγχολική καταθλιπτική,
διαστροφικά ανέραστη, αντιερωτική, αγέλαστη,
και τόσο σκοτεινή και μαυροφορεμένη.
Οι Έλληνες που ακόμη μπροστά στο θάνατο τους γελούσαν και χτενιζόταν όπως οι πολεμιστές των Θερμοπυλών, πως χωρέσανε σε τόση μιζέρια και τόσο στενούς ορίζοντες;
Πως μπλέχτηκαν σε παιγνίδια θεοκρατίας, προσυλητισμού, πουριτανισμού και θρησκολειψίας; Που παίχτηκε όλη η ιστορία;
Στον οίκτο και στον αυτοοίκτο, που ανήκει στην τέταρτη κατηγορία των μικρών τυράννων.
Λυπήθηκαν, συμπόνεσαν, τον Ιησού, το μαρτύριο του και αποφάσισαν να κουβαλήσουν λίγο από τον σταυρό.
Το ύπουλο σημείο του χριστιανισμού, ήταν η οδύνη του εσταυρωμένου και η συνεπαγομένη ενοχή και συνοδευομένη από τον φόβο.
Με αυτά τα στοιχεία φτιάξανε το κοπάδι των προβάτων και των δούλων .
Το δικαίωμα ζωής και θανάτου, η οργή, ο φόβος και η ανησυχία αλλά και ο οίκτος, είναι τα χαρακτηριστικά, οι μέθοδοι και οι τακτικές που χρησιμοποιούν
οι κατηγορίες των μικρών τυράννων για να σε ισοπεδώσουν.
Οι πολεμιστές ακονίζουν το πνεύμα τους κάτω από τέτοιες συνθήκες και δοκιμάζουν τα όρια τους και τις αντοχές τους.
Ο Αντίνοος χρησιμοποίησε όλες τις μεθόδους, εναλλάξ και ειδικά τον οίκτο και την ενοχή.
Οι υποκριτές, γραμματείς και οι φαρισαίοι, του αντινοηκού και μικρονοηκού μνηστήρα
σταυρώνουν τον Χριστό και τον ξανασταυρώνουν και θησαυρίζουν από αυτό το εμπόριο
Δεν έχουν ούτε μία εικόνα του Χριστού χαρούμενη, χαμογελαστή.
Αυτοί οι μαυροφορεμένοι ιερείς, του Αντίνοου, ακολουθώντας την τακτική
του «Σκοτώνοντας τα άλογα όταν γεράσουν», έχουν μετατρέψει σε επικερδές φθηνό ριάλιτι την οδύνη και τον πόνο του Ιησού, παίζοντας το… συνέχεια και συνέχεια.
Ο Αντίνοος, φυσικά, συνεργάζεται πάντα με ένα Ευρύμαχο, την διεφθαρμένη πολιτική εξουσία, τρώγοντας και πίνοντας, όπου στρογκυλοκαθήσουν.
Ο Αντίνοος «ελεώ θεού» χρήζει φεουδάρχες, αυτοκράτορες, βασιλιάδες, ευλογεί πρωθυπουργούς, υπουργούς και ο Ευρύμαχος του ανταποδίδει την εξυπηρέτηση, με δωρεές με απαλλαγές και εξουσίες.
Και οι δυο τους πολιόρκησαν επίμονα τον Ελληνισμό, προσπαθώντας να στηριχθούν επάνω του και να τον καπηλευτούν.Ακόμη και οι δικτάτορες ερωτοτρόπησαν με τον Ελληνισμό, στην προσπάθεια τους να πάρουν λίγη από την λάμψη του.
Ο Αντίνοος μιλώντας για ένα οξύμωρο σχήμα ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, κομμένο και ραμμένο στις επιδιώξεις του και ο Ευρύμαχος, αρχαιολάτρης,
κατασκευαστής της κατ‘ επίφαση δημοκρατίας.
Μιας δημοκρατίας, στην οποία την κληρονομική βασιλεία την έχει αντικαταστήσει η κληρονομική οικογενειοκρατία.
Έτσι έχουμε το φαινόμενο κυβέρνησης μιας χώρας που η εξουσία μεταβιβάζεται στον γιο, στον ανεψιό, στον εγγονό και στη κόρη κάποιου,
ακόμη και στην σύζυγο.
Και παρελαύνουν και αλληλοευλογούνται και μεγαλώνουν τις περιουσίες τους, τις καταθέσεις τους και αλληλοκαλύπτονται .
Όλοι έχουν τους δούλους τους που θα πάνε με το κερί την εκκλησία να προσκυνήσουν και τους λακέδες που θα περάσουν μετά από το γραφείο του γραμματέα του υπουργού για την χάρη.
Αυτό απέχει από την έννοια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Όμως ο χρόνος τους έχει τελειώσει και αρκετοί το γνωρίζουν.
Οι κινήσεις τους είναι πια σπασμωδικές… εγκαταλείποντας το πλοίο.
Καταρρέουν, όπως τα χρηματιστήρια και οι τράπεζες της Ν Υόρκης.
Η κοσμοθεώρηση τους είναι μικρονοηκή, ελλιπής, φτωχή, ανόητη, πεπερασμένη, αδύναμη να καλύψει τα αιτήματα της καινούργιας κατάστασης που διαμορφώνεται.
Η «παράγκα» που έχουν στήσει σε βάρος των ανθρώπων… γκρεμίζεται. Η Πηνελόπη, η μεγάλη Κυρία του Ελληνισμού και η ψυχή του,
αρνήθηκε να κοιμηθεί μαζί τους και παρέμεινε πιστή «στο ταίρι» της.
‘Οσο υπάρχουν Έλληνες που σκέφτονται και άνθρωποι που δεν προδίνουν τον εαυτό τους… οι αρχηγικοί μνηστήρες είναι περιπατώντες νεκροί και φαντάσματα, συνοδευόμενοι από τον ψυχομπομπό Ερμή.
Ο κόσμος δεν έχει ανάγκη πια από Μεσσίες, λυτρωτές και σωτήρες,
και περιφερόμενες μαριονέτες αρχηγών.
Έχουν απομυθοποιηθεί όλοι τους και έχουν ξεσκεπαστεί.
Έχουν απομείνει “γυμνοί’, όπως στο παραμύθι “τα ρούχα του αυτοκράτορα”.
Η έννοια του μόνου αληθινού, αποκλειστικού, αλάνθαστου
“σούπερ σταρ θεού”,
εγκλώβισε την ανθρώποτητα σε μεγάλα εγκληματικά λάθη και πλάνες
και προωθήθηκε εσκεμμένα και μεθοδικά!
Στον κόσμο αυτό παρέλασαν πολλά υπερτροφικά εγώ και η ανθρωπότητα έχει ταλαιπωρηθεί από εγωμανείς σωτήρες που θέλησαν να “την σώσουν” επιβάλλοντας την δική τους άποψη για την σωτηρία και καταλήγοντας …Τύραννοι. Αλλά ούτε μπορούν να εναποθέσουν τις ελπίδες τους τους σε ανίκανες διεφθαρμένες ηγεσίες.
Οι άνθρωποι πια χρειάζεται να αναλάβουν την ευθύνη της ζωή τους, της ύπαρξης τους, να γνωρίσουν το εαυτό τους να γίνουν Κύριοι του εαυτού τους στο εδώ και τώρα και να συνεργαστούν μεταξύ τους αρμονικά για το καλό όλων.
Ο άνθρωπος πρέπει να νιώθει μέρος ενός μεγαλύτερου Όλου
και να θεωρεί τους συνανθρώπους, του πολύτιμους συντρόφους, ούτε πάνω, ούτε κάτω από αυτούς αλλά ίσους… φίλος, σύντροφος
και συνοδοιπόρος τους, σε ένα περιπετειώδες ταξίδι…!

«Εγώ είμαι»
ή
εμείς μπορούμε να γίνουμε
φωτεινά, διακριτά, συνειδητά αστέρια
σε… ένα καθαρό ουρανό?

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου