Ξέρετε το γιατί; Δεν το ξέρετε. Μπορείτε να το μάθετε από τον καθηγητή θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Σπυρίδωνα Κοντογιάννη, από , ο οποίος μεταξύ των άλλων θεολογικών παπαρολογιών και μπουρδολογιών λέει ότι:
«…Η συνείδηση της Εκκλησίας κατέταξε την αυτοκτονία στα θανάσιμα και φοβερά πνευματικά παραπτώματα και γι” αυτό καθιέρωσε και αυστηρές πνευματικές ποινές – επιτίμια για τους αυτοκτονούντας, για να τονίσει έτσι την ανάγκη σεβασμού της ιερότητας και της αξίας της ανθρώπινης ζωής».
Επομένως, ο χριστιανός άνθρωπος και ιδιαίτερα ο Ορθόδοξος, δεν μπορεί να διαθέτει κατ” αρεσκείαν το σώμα του. Γνωρίζοντας μάλιστα τον αληθινό σκοπό της ζωής του, όπως σημειώθηκε παραπάνω είναι η κατά χάρη θέωσή του, κανένα πάθημα ή πλημμέλημα δεν μπορεί να τον οδηγήσει στην απόγνωση και την απελπισία.
Ο χριστιανός άνθρωπος γνωρίζει και πιστεύει ότι οφείλει να υπομείνει αγόγγυστα τις δυσκολίες και τις πικρές καταστάσεις αυτής της ζωής, ως επιτρεπόμενες από τον Θεό, για το πνευματικό μας συμφέρον. Και ακόμη, ο χριστιανός άνθρωπος γνωρίζει πως κανένα αμάρτημα δεν είναι τέτοιο και τόσο βαρύ (πλην της αυτοκτονίας, η οποία γίνεται εν συνειδήσει και εν επιγνώσει), το όποιο να μη συγχωρεί ο Θεός (π.χ. το παράδειγμα του προδότη Ιούδα).
Η Εκκλησία απορρίπτει την άνευ θελήσεως του Θεού διακοπή της ζωής γι” αυτό και απαγορεύει οποιαδήποτε εκκλησιαστική Ακολουθία και Τελετή (Κηδεία, Ταφή σε Κοιμητήριο πιστών, Μνημόσυνο, Τρισάγιο, Θεία Λειτουργία) για αυτούς που αυτοκτονούν, γιατί με την πράξη τους αυτή, σύμφωνα με τα όσα αναφέραμε πιο πάνω, πρόσβαλαν τη θεία δωρεά της ζωής και αποκόπηκαν από το σώμα της Εκκλησίας. Αιτία δηλαδή της απαγορεύσεως της εκκλησιαστικής κηδεύσεως είναι το μέγεθος του αμαρτήματος, το όποιο διαπράττεται από τον αυτόχειρα που αποστερεί έτσι τον εαυτό του από τη ζωή, το θείο αυτό δώρο, και καταδικάζει τον εαυτό του στον δι “ αυτοχειρίας θάνατο, πράξη την οποία ούτε οργή, ούτε φτώχεια, ούτε θλίψη, ούτε διάψευση ελπίδων, ούτε δειλία, ούτε οποιαδήποτε άλλη αποκαρτέρηση μπορεί να δικαιολογήσει…».
Ο καθηγητής όμως αυτός κουβέντα δεν βγάζει στην πραγματεία του αυτή, για το θέμα του φονιά, δηλαδή του ανθρώπου που αφαιρεί την ζωή κάποιου άλλου ανθρώπου!!!! Και μάλιστα κάποιου φονιά που μπορεί να φόνευσε πολλούς ανθρώπους!!! Γιατί ο ερίφης υποκριτής δεν αναφέρει τίποτε για τους φονιάδες; Διότι μετά θα πρέπει να δικαιολογήσει για ποιο λόγο οι παπάδες θάβουν τον φονιά και δεν θάβουν τον αυτόχειρα. Έπειτα η στοιχειώδης λογική λέει ότι είναι βαρύτερο το έγκλημα κάποιου που αφαιρεί την ζωή άλλου ανθρώπου απ’ ότι αυτού που αφαιρεί την δική του.
Και το δυσκολότερο αξεπέραστο για τον υποκριτή θεολόγο πρόβλημα: ένα σωρό άγιοι ήταν φονιάδες του κερατά.
Κι ακόμη χειρότερα, που πιο χειρότερα δεν μπορεί να γίνουν:
Στο κατά Λουκάν (19.27) ευαγγέλιο, λέει ο Χριστός: «πλήν τους εχθρούς μου εκείνους τους μη θελήσαντές με βασιλεύσαι επ’ αυτούς, αγάγετε ώδε και κατασφάξατε αυτούς έμπροσθέν μου». Δηλαδή όποιος δεν υποταχθεί σε μένα να τον φέρεται μπροστά μου, κι όχι μόνο να τον σφάξετε αλλά να τον κατασφάξετε!!!
Η βρωμερή ψυχή όμως του Χρυσόστομου, φοβούμενη μήπως κάποιος χριστιανός εκλάβει την ιστορία αυτή σαν παραβολική, προβαίνει στην εξής διευκρίνηση:
«Λόγος κατά Ιουδαίων» τόμος 34 σελ. 107 «… πράγμα που έπαθαν και οι Ιουδαίοι, οι οποίοι, αφού κατέστησαν τους εαυτούς τους άχρηστους για εργασία έγιναν κατάλληλοι για σφαγή» (οι Ιουδαίοι ουδέποτε δέχτηκαν τον Χριστό ως Μεσσία). Και συνεχίζει ο άγιος «Γι’ αυτό και ο Χριστός έλεγε: τους εχθρούς μου που δεν θέλησαν να βασιλεύσω σ’ αυτούς οδηγήστε τους εδώ και κατασφάξετέ τους».
Τώρα θα μυρίσουμε, από το χρυσό του στόμα, τη μεγαλύτερη βρωμιά και δυσωδία που έχει ξεστομίσει ποτέ άνθρωπος σ’ αυτή τη γη: το ανθρώπινο αυτό κτήνος, δεν έχει σταματημό στον κατήφορο της απανθρωπιά του.
Συνεχίζει λοιπόν ως εξής: «Κι αν ακόμη φονεύσει κάποιος κατά το θέλημα του θεού, ο φόνος αυτός είναι από κάθε φιλανθρωπία καλύτερος, ενώ αν κάποιος από λύπη δείξη ευσπλαχνία και φιλανθρωπία, παρά το θέλημα του θεού, θα μπορούσε η φειδώ αυτή να αποβή πιο μιαρή από οποιοδήποτε φόνο»!!!
Ασφαλώς πρόκειται για την ιδρυτική διακήρυξη της γενοκτονίας. Για έναν ορισμό της από θετική αλλά και από αρνητική θέση. Όταν ο ταύρος πιάνεται για τα καλά κι από τα δύο κέρατα. Αρκεί ο άγιος να δηλώσει ότι η δολοφονία των ανθρώπων, τους οποίους αυτός μισεί, είναι θέλημα του θεού του. Πράγματι ο κακούργος αυτός Χρυσόστομος χρηματοδότησε ορδές χριστιανών για να δολοφονήσουν Έλληνες και να καταστρέψουν ιερά, ναούς και δημόσια κτίρια του Ελληνισμού.
Η θεωρία όμως θέλει και το παράδειγμά της: «Λόγος κατά Ιουδαίων Δ΄» σελ. 199, «Ο Φινεές λοιπόν, που διέπραξε σε μια στιγμή δύο φόνους, φονεύοντας έναν άνδρα και μια γυναίκα, τιμήθηκε με το αξίωμα της ιεροσύνης, ενώ αυτός όχι μόνον δεν μόλυνε με το αίμα τα χέρια του αλλά καθαρώτερα τα έκαμε». Αυτός είναι ο πατέρας και θεωρητικός των Ιεροεξεταστών του μεσαίωνα. Δεν μπορεί να υπάρξει καμμιά αμφιβολία.
Ο ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ
Ιωάννης (15: 6): «Ἐὰν μή τις μένῃ ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τὸ κλῆμα καὶ ἐξηράνθη, καὶ συνάγουσιν αὐτὰ καὶ εἰς τὸ πῦρ βάλλουσι, καὶ καίεται».Ιησούς. («Εάν κάποιος δεν μείνει ενωμένος μαζί μου, πετιέται έξω σαν το ξεραμένο κλήμα και αυτά τα μαζεύουν και τα βάζουν στη φωτιά και καίγονται»).
Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ:
«εν πυρί φλογός, διδόντος εκδίκησιν τοις µη ειδόσι Θεόν και τοις µη υπακούουσι τω ευαγγελίω του Κυρίου ηµών Ιησού Χριστού, οίτινες δίκην τίσουσιν όλεθρον αιώνιον από προσώπου του Κυρίου και από της δόξης της ισχύος αυτού,».
«Ο Φινεές λοιπόν, που διέπραξε σε μια στιγμή δύο φόνους, φονεύοντας έναν άνδρα και μια γυναίκα, τιμήθηκε με το αξίωμα της ιεροσύνης, ενώ αυτός όχι μόνον δεν μόλυνε με το αίμα τα χέρια του αλλά καθαρώτερα τα έκαμε».
Δηλαδή τι θα γίνει; Να φτάσουμε στο σημείο αυτόν που τιμήθηκε με το αξίωμα της ιερωσύνης, επειδή φόνευσε ανθρώπους, να μην τον θάψουμε τον άνθρωπο!
Για τους λόγους αυτούς λοιπόν θάβουν χριστιανικά οι παπάδες τους φονιάδες. Επειδή έχουν πολλούς άγιους, τους οποίους αγιοποίησαν για τον λόγο αυτόν ακριβώς, ότι δηλαδή ήταν φονιάδες.
Παραμένει όμως αναπάντητο το ερώτημα για ποιόν λόγο δεν θάβουν τους αυτόχειρες, παρ’ όλο που οι άνθρωποι αυτοί δεν φόνευσαν κάποιον άλλον παρά μόνο τον εαυτό τους.
Ιδού λοιπόν η δικαιολογία, η οποία νομίζω μπορεί να απευθυνθεί μόνο προς ηλίθιους: διότι ο φονιάς παρέχει στον εαυτό του το δικαίωμα να μετανοήσει για το έγκλημα ή τα εγκλήματά του ενώ ο αυτόχειρας στερεί δια παντός από τον εαυτό του την δυνατότητα της μετάνοιας.
ΤΟ ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΜΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΚΑΦΡΟΣΥΝΗΣ
Ο σύζυγος, με θολωμένο μυαλό και πάνω στην τρέλα του, σκοτώνει το παιδί που γέννησε η γυναίκα του επειδή νόμιζε ότι το έκανε με τον κουμπάρο του. Η μάνα μη αντέχοντας τον πόνο του χαμού του παιδιού της αυτοκτονεί. Ο φονιάς μετά από λίγο μετανοεί. Τα βρέφος πηγαίνει σίγουρα στην κόλαση ως αβάπτιστο μαζί με την αυτόχειρα μητέρα του. Ο φονιάς μάλλον θα πάει στον παράδεισο επειδή μετανόησε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου