Για να βρούμε αυτή την ειρήνη μέσα μας, πρέπει πρώτα να απελευθερωθούμε. Ο νους, αυτός ο ανήσυχος περιπλανώμενος, υφαίνει ατέλειωτους ιστούς—σκέψεις του χθες, φόβους του αύριο, επιθυμίες που τραβούν σαν αόρατα νήματα. Είναι ένας δημιουργός ψευδαισθήσεων, ένας δεξιοτέχνης της απόσπασης, που ψιθυρίζει ότι η ειρήνη βρίσκεται πέρα από τον επόμενο ορίζοντα, στο επόμενο επίτευγμα, στην ησυχία κάποιας εξωτερικής καταιγίδας. Αλλά η αλήθεια, φωτεινή και ακλόνητη, είναι ότι η ειρήνη δεν κατοικεί στα εξωτερικά προαύλια. Δεν είναι δεμένη με τόπο ή χρόνο, ούτε επηρεάζεται από τις μεταβαλλόμενες παλίρροιες των συνθηκών. Είναι η αιώνια φλόγα στην καρδιά μας, που καίει απαλά κάτω από τον θόρυβο, περιμένοντας να στραφούμε προς τα μέσα και να δούμε.
Η παράδοση, λοιπόν, γίνεται το ιερό κλειδί. Όχι μια παράδοση ήττας, αλλά μια ιερή απελευθέρωση—μια προσφορά όλων όσων μας δένουν με το εφήμερο. Οι επιθυμίες που μας τραβούν, οι δραστηριότητες που γεμίζουν τις μέρες μας με ήχο και οργή, οι έγνοιες που βαραίνουν το πνεύμα σαν πέτρες—αυτά είναι τα πέπλα που πρέπει να ανοίξουμε. Το να τα αφήσουμε δεν είναι απώλεια, αλλά κέρδος· δεν είναι μείωση, αλλά επέκταση. Διότι στην απελευθέρωση του μικρού εαυτού, αποκαλύπτεται η απεραντοσύνη του αληθινού εαυτού. Ο δρόμος ανοίγει, σαν από κάποιο αόρατο χέρι, και ένα φως—απαλό, λαμπρό, αιώνιο—αρχίζει να ξεχύνεται, φωτίζοντας ολόκληρο τον τόπο. Όλα είναι ήσυχα. Όλα είναι ολόκληρα.
Αυτή η ειρήνη δεν μας είναι ξένη· είναι το αληθινό μας σπίτι. Δεν εξαρτάται από τη μοναξιά του βουνού ή την αγκαλιά της θάλασσας, αν και τα δύο μπορεί να τραγουδούν το τραγούδι της. Δεν περιμένει την τέλεια ώρα ή την απουσία δοκιμασιών, αν και η γαλήνη μπορεί να την κάνει πιο εύκολο να ακουστεί. Είναι, αντίθετα, η πάντα παρούσα πραγματικότητα της ύπαρξής μας, το έδαφος κάτω από τον χορό της ζωής. Όπου και αν στεκόμαστε, ό,τι και αν κάνουμε, αυτή η ειρήνη είναι δική μας να διεκδικήσουμε—όχι με τη βία, αλλά με την αναγνώριση. Είναι η ανάσα του θείου μέσα μας, ο ψίθυρος του απείρου που λέει, «Ησύχασε, και γνώρισε».
Στις μυστικές παραδόσεις, αυτή η αλήθεια αντηχεί διαχρονικά. Οι σοφοί της ερήμου μίλησαν για τη σπηλιά της καρδιάς, όπου η ψυχή συναντά το Ένα στη σιωπή. Οι ποιητές της Ανατολής τραγούδησαν για τη σταγόνα που επιστρέφει στον ωκεανό, χάνοντας τον εαυτό της μόνο για να βρει τον εαυτό της ξανά. Οι μυστικιστές κάθε εποχής γνώριζαν ότι το ταξίδι προς την ειρήνη δεν είναι καθόλου ταξίδι—είναι μια ανάμνηση, μια αποβολή, μια ανάπαυση σε αυτό που ήδη υπάρχει. Το φως που γλυκά φωτίζει ολόκληρο τον τόπο δεν είναι φως δανεισμένο από τον ήλιο ή τα αστέρια· είναι η λάμψη της δικής μας ουσίας, η σπίθα του αιώνιου που κατοικεί σε κάθε ανάσα, σε κάθε χτύπο της καρδιάς.
Κι όμως, πόσο συχνά αντιστεκόμαστε σε αυτή την απλότητα! Κυνηγάμε την ειρήνη σαν να ήταν ένα βραβείο που πρέπει να κερδηθεί, μια κατάσταση που πρέπει να κατασκευαστεί. Σωρεύουμε προσπάθεια πάνω σε προσπάθεια, επιδιώκοντας να ησυχάσουμε το μυαλό με τη βία, να διώξουμε την επιθυμία με πειθαρχία, να χαράξουμε έναν χώρο για ανάπαυση μέσα στο χάος. Αλλά όσο πιο σφιχτά πιάνουμε, τόσο πιο μακριά απομακρύνεται. Η ειρήνη γλιστράει μέσα από τα δάχτυλα της προσπάθειας σαν νερό, γιατί δεν μπορεί να κρατηθεί—μόνο να επιτραπεί. Δεν είναι η ανταμοιβή του αγώνα, αλλά το δώρο της παράδοσης. Όταν σταματήσουμε να τρέχουμε, όταν αφήσουμε κάτω τα εργαλεία της προσπάθειάς μας, η γαλήνη ανεβαίνει σαν παλίρροια, μας τυλίγει στην τρυφερή της αγκαλιά.
Φαντάσου, λοιπόν, μια στιγμή τέτοιας παράδοσης. Πλαίσιο τον εαυτό σου να στέκεται κάτω από έναν ατελείωτο ουρανό, με τον κόσμο να σιωπά γύρω σου. Ο άνεμος παρασύρει τις έγνοιες σου, η γη κρατά την κούρασή σου, και το φως μέσα σου αρχίζει να λάμπει. Δεν υπάρχει ανάγκη να μιλήσεις, δεν υπάρχει ανάγκη να δράσεις. Ο νους γίνεται ήσυχος, όχι με εντολή, αλλά με χάρη. Οι επιθυμίες ξεθωριάζουν, όχι σε απουσία, αλλά σε πληρότητα—γιατί τι θα μπορούσες να θέλεις όταν το άπειρο αναπαύεται μέσα σου; Οι άχρηστες δραστηριότητες πέφτουν μακριά, όχι με λύπη, αλλά με ανακούφιση, καθώς η ψυχή βρίσκει τον ρυθμό της στον ήσυχο παλμό της ύπαρξης. Αυτή είναι η βαθιά ειρήνη, η ανάπαυση που δεν εξαρτάται από τίποτα. Είναι δική σου, εδώ, τώρα, πάντα.
Αυτή είναι η μυστική υπόσχεση: ότι η ειρήνη δεν είναι προορισμός, αλλά παρουσία. Είναι το φως που λάμπει όταν τα πέπλα σηκώνονται, η σιωπή που τραγουδά όταν ο θόρυβος υποχωρεί. Είναι η γλυκύτητα του θείου που γεύεται τον εαυτό του μέσα από σένα, το αιώνιο που αντικρίζει το αιώνιο στον καθρέφτη της ψυχής σου. Και καθώς αναπαύεσαι σε αυτή την ειρήνη, γίνεσαι ένα φανάρι—ένας φορέας της ήσυχης φλόγας, που φωτίζει τον κόσμο όχι με λόγια ή πράξεις, αλλά με την απλή λάμψη της ύπαρξής σου. Όλα είναι ήσυχα. Όλα είναι καλά.
Άφησε λοιπόν, αγαπημένε. Απελευθέρωσε τα βάρη που δεν προορίζονταν ποτέ να κουβαλάς. Μπες στη γαλήνη που περιμένει, όχι σαν ξένος, αλλά σαν παιδί που επιστρέφει σπίτι. Ο δρόμος ανοίγει, το φως γλυκά φωτίζει, και η ειρήνη μέσα—η δική σου ειρήνη, η δική μας ειρήνη—ανατέλλει σαν την αυγή, ατελείωτη και ελεύθερη.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου