Κάθε λαός, κάθε φυλή και κάθε κοινωνική ομάδα ακολουθούν τις δικές τους αντιλήψεις σχετικά με το τι είναι πραγματικό. Κατά το παρελθόν η γνώση για το τι είναι πραγματικού διατηρήθηκε μυστική. Το πραγματικό όμως δεν μπορεί να είναι μια κρυμμένη αλήθεια. Είναι μια χώρα που εκτείνεται σ΄ όλο το μήκος και το πλάτος εκείνου που εννοούμε Κόσμο. Βρισκόταν και εξακολουθεί να βρίσκεται πάντοτε εκεί. Είναι Πανταχού Παρόν και πληρεί τα πάντα. Γιατί όμως εμείς δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε; Γιατί προσπαθώντας να το εντοπίσουμε έχουμε καταναλώσει τόσο πολύ μελάνι αλλά και έχουμε διαφωνήσει τόσο μεταξύ μας;
Όπου κι αν κοιτάξει κανείς, θα ανακαλύψει πως θραύσματα της γνώσης του πραγματικού, υπάρχουν σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Υπήρχαν σε κάθε περίοδο της ιστορίας της. Η γνώση του δεν ανήκε ποτέ σε κάποιον συγκεκριμένο πολιτισμό ούτε αναπτύχθηκε ποτέ από κάποια συγκεκριμένη θρησκεία ή φιλοσοφία.
Η γνώση είναι σαν τον αέρα. Υπάρχει γύρω μας και μας πλαισιώνει. Την αναπνέουμε και κυλάει μέσα μας. Γιατίη γνώση είναι μια κατάσταση αντίληψης που δεν έχει πατρίδα, δεν έχει θρησκεία και δεν έχει εποχή. Το πραγματικό, γίνεται αντιληπτό μόνον με τα πιο λεπτοφυή “όργανα” που μπορεί να διαθέτει κανείς και αυτά αφορούν στην συνειδητότητά του. Προσεγγίζεται,αφαιρώνταςιδέες και πεποιθήσεις καιπροσθέτονταςεγρήγορση, αντιληπτικότητα και προσοχή.
Ο Κόσμος αυτού που αντιλαμβανόμαστε σαν πραγματικό είναι η διευρυμένη εικόνα του εαυτού μας. Όπου και να πάμε, όπως και αν κινηθούμε, ο κόσμος μας ακολουθεί. Όταν είμαστε παρόντες, δεν έχουμε μόνο την αίσθηση του σώματός μας, των οργάνων μας και των μελών του σώματός μας. Είμαστε παρόντες σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου γύρω μας τοποθετήσουμε την προσοχή μας. Γιατί στην ουσία τίποτε δεν υπάρχει που να διαχωρίζει την παρατήρησης μας σε “μέσα” και “έξω”. Δεν υπάρχει όριο που να χωρίζει το ανθρώπινο σώμα μας απ΄αυτό που ονομάζουμε κόσμο μας. Θα μου πείτε, ο πόνος που αισθανόμαστε είναι ένα όριο. Ναι είναι, όσο λειτουργούμε σαν ακρωτηριασμένοι από το σώμα της γης μας ή από το σώμα των διπλανών μας, ή από το σώμα των πουλιών και των ζώων. Από το σώμα των φυτών, των πετρωμάτων και του αέρα… Γιατί είναι εκτός λειτουργίας η σύνδεση μας με τα μέλη του κοσμικού μας σώματος. Αλλά η εγκατάσταση για μια προσεχή σύνδεση υπάρχει μέσα μας. Πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει. Έχουμε τον μηχανισμό, αν και σε αχρηστία, για να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο μέσα από τη δική μας υπόσταση.
Όταν κοιτώ ένα δέντρο, που βρίσκεται άραγε ακριβώς εκείνο που με διαχωρίζει απ΄αυτό; Υπάρχει κάτι στην διαδρομή της απόστασης που διανύει το η αίσθησή μου το οποίο να σηματοδοτεί τις διαφορετικές περιοχές μας; Καθώς ψάχνω να βρω τι είναι εκείνο που μας διαχωρίζει, βρίσκω πως εκείνο που μας κάνει να πιστεύουμε κάτι τέτοιο είναι αυτό που μας έχουν διδάξει να πιστεύουμε. Εγώ είμαι άνθρωπος εκείνο δέντρο και το μόνο κοινό που έχουμε είναι ότι κατοικούμε στον ίδιο πλανήτη και το ότι εγώ σαν άνθρωπος μπορώ να το θαυμάσω ή να το κόψω και να εκμεταλλευτώ το δέντρο με πολλούς τρόπους.
Αναρωτιόμαστε ποτέ πόσες φορές νιώθουμε τα πέλματά μας καθώς περπατάμε; Πόσο συχνά είμαστε παρόντες κατά την διάρκεια της μάσησης της τροφής μας; Πόσο συχνά νιώθουμε την παρουσία της κοιλιά μας, των μαλλιών μας ή των αγκώνων μας; Πόσες στιγμές αντιλαμβανόμαστε τον χώρο γύρω μας καθώς περπατάμε σε ένα πεζοδρόμιο; Πόσο συχνά ακούμε κάποιον καθ΄όλη την διάρκεια της επικοινωνίας μας μαζί του; Αν ακούμε την χροιά της φωνής του και τις αλλαγές της; Έχετε αναρωτηθεί που βρισκόμαστε όταν είμαστε απόντες από το σώμα μας, τον περιβάλλοντα χώρο μας ή τους συνανθρώπους μας; Σε τι διαφέρει το να μην είμαστε παρόντες όταν μασάμε από το να μην είμαστε παρόντες όταν κοιτάζουμε ένα δέντρο ή όταν μας μιλούν και δεν ακούμε; Σε όλες τις περιπτώσεις απλάαπουσιάζουμε από αυτό που συμβαίνει. Και εκείνο που συμβαίνει, όσο εμείς απουσιάζουμε, είναι η ροή του αέναου Τώρα που περιλαμβάνει συνεχώς, ανόθευτα από ιδέες, όλα τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας.
Το πραγματικό είναι ένα διαρκώς ρέον γεγονός απαγκιστρωμένο από την εκάστοτε γνώση μας γι αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου