Το βουνό μεταξύ του μαντείου των Δελφών και του περιβόητου παγανιστικού Κορύκειου Άνδρου, λέγεται Κατόπτριον Όρος. Ο Δρ. Τζων Ντη στις θρυλικές σεάνς του, επικαλούταν πνεύματα χρησιμοποιώντας ένα μαύρο καθρέφτη από οψιδιανό, Αζτέκικης καταγωγής, ή έναν κρύσταλλο, απαγγέλλοντας προσευχές και κρατώντας συγκεκριμένες μαγικές σφραγίδες χαραγμένες πάνω σε κέρινους δίσκους.
Ένα πένθιμο Ελληνικό έθιμο επιβάλλει ότι, ξεκινώντας την αγρύπνια του νεκρού, μετά τις δώδεκα την νύχτα (την ώρα που βγαίνουν τα φαντάσματα) οι συγγενείς του αποθανόντος πρέπει να σκεπάζουν τους καθρέφτες του σπιτιού του. Αυτό πρέπει να γίνεται μέχρι τα σαράντα του, δηλαδή μέχρι το πρώτο του μνημόσυνο, διότι όπως πιστεύεται η ψυχή περιφέρεται στους τόπους όπου σύχναζε και αγαπούσε ο νεκρός όσο ήταν εν ζωή, και αν υπάρχει τρόπος για να εμφανιστεί η μορφή του ξανά σε αυτούς τους τόπους θα είναι με την παρουσία της μέσα από έναν καθρέφτη (δηλαδή, είναι σαν να κινείται σε έναν «κυβερνοχώρο» πίσω από τους καθρέφτες).
Πολλά λέγονται για το κάλεσμα των νεκρών μέσα στον καθρέφτη μετά τα μεσάνυχτα –αλλά ο άγνωστος αυτός κατοπτρικός χώρος δεν είναι το ίδιο το περιβάλλον στο οποίο ζούμε; Αυτό που βλέπουμε μέσα στον καθρέφτη είναι το ίδιο μας το σπίτι, ο ίδιος χώρος στον οποίο κινούμαστε και ζούμε, με τη μόνη διαφορά ότι είναι μια ψεύτικη απομίμηση, ένα είδωλο το οποίο δεν ξέρουμε αν μας ξεγελά ή αν μας λέει την αλήθεια.
Υπάρχουν άραγε τόποι που στέκουν πέρα από την αντίληψή μας, στην «άλλη μεριά του καθρέφτη»; Μπορεί να ταξιδέψει σ’ αυτούς η ψυχή; Μπορεί να ταξιδέψει σ’ αυτούς το ανθρώπινο σώμα; Υπάρχουν παράλληλοι κόσμοι; Παράλληλοι εαυτοί; Παράλληλοι τρόποι κίνησης; Μπορούμε να κοιτάξουμε μέσα από έναν καθρέφτη μαγικό, έξω στο απέραντο σύμπαν, και να δούμε αυτά που εμείς θέλουμε να δούμε;
Κάθε καθρέφτης είναι μία πύλη που ανοίγει στον Αντίκοσμο.
Ένας βρυκόλακας, ένας νεκρός που έχει περάσει σε εκείνη την άλλη πλευρά, δεν έχει είδωλο στον καθρέφτη. Για εμάς τους «ζωντανούς» ο «διπλός» μας, (το «doppelganger» μας, που στα γερμανικά «doppel» σημαίνει «σωσίας» ή «διπλός», και «ganger» σημαίνει «αυτός που περπατά», με άλλα λόγια «doppelganger» σημαίνει «διπλοπεριπατητής», αυτός που περπατά δίπλα μας, και κατά την παράδοση είναι ο αόρατος σύντροφος κάθε ανθρώπου, το διπλό του μέσ’ στον καθρέφτη), είναι αυτός που, θέλοντας και μη, παρουσιάζεται μπροστά μας κάθε φορά που στεκόμαστε απέναντί του κοιτάζοντας μέσα στον καθρέφτη.
Τότε αυτός πρέπει να βιαστεί και να προλάβει να κάνει το ίδιο με εμάς, αναγκαστικά από την «άλλη» πλευρά της πραγματικότητας, από τον «Αντίκοσμο». Ο διπλός μας, έχει υποχρέωση να μας συναντά εκεί στην «πύλη» κάθε φορά, αυτός είναι ο «φύλακας στο κατώφλι», και ο καθρέφτης είναι μια πύλη μεταξύ δύο κόσμων. Οι Γνωστικοί υποστηρίζουν ότι το αστρικό διπλό κάποιου, δηλαδή το doppelganger του, είναι πολλές φορές το ακριβώς αντίθετο από τον υλικό εαυτό… και ας μην ξεχνάμε ότι ένα μιράζ πάνω στον καθρέφτη είναι πάντα ανάποδα.
Ένας μυστικός διάδρομος εμφανίζεται όταν κοιτάξουμε το είδωλο ενός καθρέφτη μέσα σε έναν άλλο καθρέφτη, ο οποίος πολλαπλασιάζεται απείρως με έναν διαδοχικό αντικατοπτρισμό βάθους, μήκους και πλάτους, και ποιος ξέρει μέχρι που φτάνει. Ένας διάδρομος που χάνεται μέσα στους καθρέφτες… Άραγε, όταν βρισκόμαστε στο χώρο που βλέπουμε μέσα στον καθρέφτη, πού βρισκόμαστε στ’ αλήθεια; Οι καθρέφτες μας ενημερώνουν για την εμφάνιση μας, τις κινήσεις, μας και γενικά για τον εαυτό μας. Επιβεβαιωνόμαστε για την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, αν και ο κάθε καθρέφτης μας τα λέει κάπως διαφορετικά τα πράγματα.
Ένα απλό μιράζ στον καθρέφτη παύει να είναι απλά ένα μιράζ. Ένα διπλό που αποκτά ύλη και μπορεί να κινηθεί αυτόνομα και ανεξάρτητα, έχει καταγραφεί πολλές φορές με μυθιστορηματικό χαρακτήρα. Εισβολείς από αυτόν τον κόσμο στον κόσμο των ψυχών με μέσο το αντικείμενο της αντανάκλασης και το κατοπτρισμού, επίσης υπήρξαν στα χρονικά της λογοτεχνίας, όπως είναι για παράδειγμα το έργο του Ε.Τ.Α. Χόφφμαν, Περιπέτεια στη Νύχτα του Αγίου Συλβέστρου.
Στις σελίδες του υπάρχει ένας κακός γέροντας ο οποίος κλέβει τα είδωλα των ανθρώπων από τον καθρέφτη, και ανακρίνει τα είδωλα αυτά –ενώ οι πρώην ιδιοκτήτες τους παύουν να έχουν αντανάκλαση στον καθρέφτη. Και μια κλασσική προειδοποίηση που αφορά τη χρήση ενός μαγικού κατόπτρου είναι βασισμένη στην πεποίθηση ότι όσοι χρησιμοποιούν το διπλό τους συνειδητά, εξαγοράζουν την κινητήρια δύναμή του από άλλα όντα.
Μέσα στο Anthology of Sorcery, Magic and Alchemy του Emile Grillot de Givry διαβάζουμε τα εξής:
«Ένας ιδιάζων τρόπος μαντείας είναι αυτός της Κατοπτρομαντείας, που είναι γνωστός επίσης ως κρυσταλλομαντεία, με τη χρήση ενός ειδικού καθρέφτη ή φακού και είναι από τους αρχαιότερους τρόπους μαντείας. Ο Βάρρων λέει πως διαδόθηκε από την Περσία. Ο Παυσανίας αναφέρει πως υπάρχει ένας ναός στην Αχαΐα, ο ναός της θεάς Ceres (αρχαία Ρωμαϊκή θεότητα των δημητριακών) μέσα στον οποίο είδε δίπλα σε μια πηγή τοποθετημένο έναν καθρέφτη, από τον οποίο ξεκινούσε και βυθιζόταν μέσα στο νερό, μια κλωστή…
Μέσα σε αυτόν τον καθρέφτη ο μάντης έβλεπε το μέλλον της υγείας του επισκέπτη. Ο Πυθαγόρας επίσης είχε ένα μαγικό καθρέφτη, τον οποίο κρατούσε κάτω από το φεγγάρι πριν κοιτάξει μέσα του για να δει το μέλλον, κι έτσι μιμούνταν τους μάγους από τη Θεσσαλία, που είχαν κληρονομήσει αυτήν τη μέθοδο από τους αρχαίους προγόνους τους. Εκτός από τον Παυσανία, σε μαγικούς καθρέφτες αναφέρεται ο Σπαρτιανός, ο Απουλήιος κι ο Άγιος Αυγουστίνος.
Ο Τζων του Σώλσμπερυ ονομάζει αυτούς που χρησιμοποιούν αυτήν τη μέθοδο «σπεκουλαδόρους» («speculatorii»)… Κατά τον πόλεμο με τους Μιλανέζους υπό τον Francis Ι, ένας μάγος speculator έδειξε στους Παριζιάνους όλα όσα γίνονταν στο Μιλάνο χρησιμοποιώντας ένα μαγικό καθρέφτη. Ακολουθούσε την τεχνική του Πυθαγόρα, πρώτα γυρνώντας το πρόσωπο του καθρέφτη προς τη σελήνη.
Η χρήση του μαγικού καθρέφτη είναι στην πραγματικότητα το αντίθετο της νεκρομαντείας, καθότι άνθρωποι που δεν υπάρχουν ακόμη, μπορεί να εμφανιστούν μέσα στον καθρέφτη, ή αν υπάρχουν, μέσα στον καθρέφτη θα εμφανιστούν πράγματα που αυτοί θα κάνουν στο μέλλον. Κατά το δέκατο έκτο αιώνα αυτή η μέθοδος ήταν ευρέως διαδομένη στη Γαλλία. Ο Pasquier αναφέρει ότι η Αικατερίνη των Μεδίκων είχε ένα μαγικό καθρέφτη μέσα στον οποίο έβλεπε τα πάντα που γίνονταν στη Γαλλία, αλλά και το δικό της μέλλον. Ο καθρέφτης αυτός υπήρξε έκθεμα στο Λούβρο μέχρι το 1688…
Ο τρόπος που χρησιμοποιείται ένας μαγικός καθρέφτης είναι πολύ απλός, και εικονογραφικές καταγραφές του είναι σπάνιες. Έχουμε ωστόσο δει αυτό το αντικείμενο στο Δόκτωρ Φάουστους του Ρέμπραντ. Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι μας έχει αφήσει πολλές παραστάσεις μαγείας, και υπάρχει ένα παράξενο σκίτσο του στην Εκκλησία του Χριστού της Οξφόρδης. Αναπαριστά μια μάγισσα που κρατά έναν καθρέφτη μπροστά σε μια άλλη μάγισσα, και μέσα του εμφανίζεται το πρόσωπο ενός γέρου.
Είναι δύσκολο να δοθεί κάποια ερμηνεία σε αυτήν την εικόνα, πρέπει να είναι συμβολική, γιατί κάποιος μπορεί να αναγνωρίσει έναν αλχημιστικό κώδικα μέσα της παρά ένα τρόπο μαντείας. Παραδοσιακά, πριν να δείξει κάποιος τον καθρέφτη σε έναν άλλο, έπρεπε πρώτα να του δέσει τα μάτια…
Το Revue Archaeologique (1846) έχει μια εικόνα και περιγραφή ενός μαγικού καθρέφτη από το δέκατο έβδομο αιώνα, που ανήκε σε μια οικογένεια στη Σαραγόσα της Ισπανίας. «Ήταν ένας κυρτός μεταλλικός καθρέφτης, διακοσμημένος με μια διαβολική φιγούρα και τις λέξεις Muerte, Etam, Teteceme, Zaps. Μορφές έκαναν την εμφάνισή τους στην επιφάνεια κάθε υγρού όταν ο καθρέφτης στρεφόταν προς το μέρος του…»
Ο Παράκελσος μιλά και αυτός για τους μαγικούς καθρέφτες και τις πρακτικές των μαγισσών και των μάγων σε σχέση μ’ αυτούς: «Με το electrum magicum, μπορείς να φτιάξεις έναν καθρέφτη μέσα στον οποίο θα δεις γεγονότα από το παρελθόν και το παρόν, απόντες φίλους ή εχθρούς, και θα δεις τι κάνουν. Μπορείς να δεις όποιο αντικείμενο θελήσεις, και όλα όσα κάνουν άνθρωποι, μέρα ή νύχτα. Μπορείς να δεις μέσα του όλα όσα έχουν γραφτεί ή ειπωθεί ποτέ, αυτούς που τα είπαν ή τα έγραψαν, και τις αιτίες που είχαν για να το κάνουν. Μπορείς να δεις μέσα του οτιδήποτε, ακόμη και αν κάτι υπήρξε το υπέρτατο μυστικό…
»Τέτοιοι καθρέφτες μπορούν να φτιαχτούν με το electrum magicum, και έχουν πάχος περίπου 2 εκατοστά. Η προετοιμασία του υλικού τους, διαλεγμένη άμμος, γίνεται στο πλανητικό πέρασμα του Δία από την Αφροδίτη. Σμίλεψε τον καθρέφτη με μυλόπετρα, και γυάλισέ τον με ψάμμο και ένα κομμάτι ξύλο φλαμουριάς. Όλα αυτά πρέπει να γίνουν με τις κατάλληλες πλανητικές συνθήκες, και αν υπολογιστούν οι ώρες καλά, τρεις διαφορετικοί καθρέφτες μπορούν να κατασκευαστούν…» (Franz Hartmann, Paracelsus: Life and Prophecies)
Ακολουθεί η συνταγή για το electrum magicum, που αποτελείται από διάφορα μέταλλα, τα οποία πρέπει να επεξεργαστούν τις συγκεκριμένες ώρες των πλανητικών θέσεων, και να ανακατευτούν με ραβδί από ξύλο φουντουκιάς…
Ένα άλλο απόσπασμα, από την Αυγή των Μάγων των Louis Pauwels και Jacques Bergier, που αναφέρεται σε αρχαίες Κινεζικές επιστήμες, λέει τα εξής:
«Όλες οι περιγραφές εξελίξεων της επιστήμης κατά την πρώτη χιλιετία π.κ.ε., αναφέρονται σε μαγικούς καθρέφτες. Μερικοί από αυτούς υποθετικά ανήκουν σε ιδιωτικές συλλογές. Δεν είναι ξεκάθαρο το πώς χρησιμοποιούνταν ούτε ξέρουμε πολλά για τη χρήση τους. Είναι καθρέφτες που έχουν ανάγλυφα στο πίσω μέρος τους. Όταν πέφτει φως πάνω τους κατακόρυφα, τα ανάγλυφα εμφανίζονται μέσα στο γυαλί, και αυτό δεν συμβαίνει υπό τεχνητό φως. Αυτό το φαινόμενο είναι επιστημονικά ανεξήγητο… Άλλες ιδιότητες επίσης αποδίδονται σε αυτούς τους καθρέφτες. Αν χρησιμοποιηθούν σε ζευγάρι, τότε είδωλα μπορούν να μεταδοθούν από τον ένα στον άλλο σαν τηλεοράσεις. Απ’ όσο γνωρίζουμε, δεν έχει γίνει κάποιο πείραμα πάνω σε αυτό…»
Ο πορτογάλος καθηγητής Ντε Μάτος, όπως και ο Μοναχός Ερνέτι, προσπάθησε να αναπαράγει το παρελθόν με μια διαδικασία ανάλογη με αυτήν που ακολουθεί η εκπομπή μιας τηλεόρασης. Βάσισε τη θεωρία του πάνω στην ήδη υπάρχουσα θεωρία του Αριστοτέλη περί αποσύνθεσης του ήχου, η οποία ήταν μάλλον επηρεασμένη από μια επίσης προϋπάρχουσα θεωρία, εκείνη του Πυθαγόρα…
Ο Ερνέτι και ο καθηγητής Ντε Μάτος συνεργάστηκαν το 1957.
«Κάθε άνθρωπος, αφήνει πίσω του από την γέννηση μέχρι τον θάνατό του, μια διπλή δέσμη φωτός και ήχου, ένα διπλό ενεργειακό κανάλι. Αυτό αποτελεί το ατομικό του αναγνωριστικό ίχνος. Το ίδιο ισχύει και για ένα γεγονός, για τη μουσική, για την κίνηση. Οι κεραίες που χρησιμοποιούνται στο εργαστήριό μας, μας επιτρέπουν να συντονιστούμε με αυτά τα κανάλια εικόνας, και ήχου»
Ο Ερνέτι δήλωνε επίσης πως η γενική του πεποίθηση ήταν συμβατή με την επιστημονική θεωρία ότι τα κύματα του φωτός και του ήχου δεν χάνονται ποτέ κατόπιν της αρχικής τους εκπομπής. Αν και μετασχηματίζονται, υπάρχουν για πάντα. Με αυτή τη θεωρία ως βάση, μπορούμε να αναπτύξουμε μια ακόμη θεωρία που λέει ότι αν είναι εφικτό να αποκατασταθούν και πάλι οι αρχικές ενεργειακές νόρμες των κυμάτων του φωτός και του ήχου, τότε ίσως να μπορεί να επιτευχθεί η αναπαραγωγή του παρελθόντος μπροστά στα μάτια μας οποιαδήποτε στιγμή στο χρόνο.
Ο Πάτερ Ερνέτι υποστήριζε ότι τα ηχητικά κύματα για παράδειγμα, έχουν αρμονικές (harmonics), υπερηχητικές (ultra-sonics και hyper-sonics), και άλλες υποδιαιρέσεις, ακολουθώντας το κλασικό σχήμα της αποσύνθεσης της ύλης. Γενικά ότι οι υποδιαιρέσεις κάθε ενεργειακού κύματος φτάνουν το ατομικό επίπεδο, και ακόμη πιο χαμηλά…σε υποατομικά επίπεδα (infra-atomic levels). Η αναστροφή της ενεργειακής δομής των κυμάτων είναι εφικτή κατά τη θεωρία που είχε αναπτύξει ο Πατέρας Ερνέτι, διότι όπως πίστευε, το κάθε κύμα είχε μια ξεχωριστή ψυχική ταυτότητα, η οποία θα έκανε δυνατή την «κατόπτευση» της πηγής του, (το ρήμα «κατοπτεύω» σημαίνει κοιτώ από ψηλά, «κάτ[ω]–οπτεύω», ή βλέπω μέσα από ένα «κάτοπτρο» ή ένα μάτι που κοιτά από ψηλά ή μέσα από «το θεϊκό μάτι που τα παρατηρεί όλα»).
Αυτή θεωρία θα υλοποιούταν με τη βοήθεια δύο πραγμάτων. Πρώτον ενός «κατάλληλου μέσου», που στην περίπτωση του ηχητικού κύματος θα ήταν ένας καθοδικός παλμογράφος (cathode oscillograph) -που χρησιμοποιούσε ο Ερνέτι στα πειράματά του– ο οποίος ακολουθεί την απόκλιση ενός ρεύματος ηλεκτρονίων, και μπορεί να το αντιστρέψει δημιουργώντας έτσι το αρχικό ηχητικό κύμα. Στη περίπτωση ενός κύματος φωτός ένα ειδικό κάτοπτρο (ή κάτοπτρα) θα ήταν απαραίτητο για το ορατό αποτέλεσμα.
Με άλλα λόγια, ακολουθώντας τα ίχνη της «ψυχικής ταυτότητας» ενός κύματος και έχοντας το κατάλληλο μέσο για την αντιστροφή του, είτε μέσα από ένα κάτοπτρο (έναν καθρέφτη ή σύμπλεγμα καθρεφτών ή φακών) είτε μέσα από έναν «καθοδικό» παλμογράφο, θα ήταν ίσως εφικτό να αναπαράγουμε ένα γεγονός από το παρελθόν, μια μουσική, ακόμη να δούμε ένα πρόσωπο, ένα τοπίο μέσα από έναν φακό που μπορεί και συλλαμβάνει εικόνες από «αλλού» στο χρόνο. Ο Ερνέτι ισχυρίζεται ότι όλα αυτά τα ενεργειακά κύματα είναι αποτυπωμένα πάνω σε μια «αστρική σφαίρα», αφήνοντας έτσι ένα κομμάτι της θεωρίας του απρόσιτο για επιστημολογία.
Ωστόσο η θεωρία του κυκλικού χρόνου, που είναι εφάμιλλη της κβαντικής θεωρίας, θα μπορούσε επίσης να στηρίξει τα παραπάνω τουλάχιστον σε πρώτο επίπεδο. Αν ο κυκλικός χρόνος είναι ένα πεδίο μες στο οποίο αναπαράγονται τα ίδια ενεργειακά κύματα, φτιάχνοντας νέους σχηματισμούς από τα ήδη υπάρχοντα ενεργειακά συστατικά που αποτελούν το Σύμπαν και όλη την ύλη και αντι-ύλη μέσα σε αυτό, και αν όλο αυτό γίνεται στιγμιαία, και αν εμείς οι παρατηρητές ήμαστε αυτοί που προσθέτουμε τη διάσταση του χρόνου σε αυτή την ενεργειακή δραστηριότητα, ώστε να εκλαμβάνουμε το Σύμπαν με κάποιο νόημα, να βλέπουμε τα γεγονότα γραμμικά, με κάποια σειρά, τότε τα πάντα υπάρχουν παντού και ενώνονται πολυδιαστασιακά πάλι πίσω με μια και μόνη διάσταση, σε μια «πολυδιάσταση», όπου τα πάντα συμβαίνουν ταυτόχρονα, δίχως παρελθόν, παρόν και μέλλον.
Τα πάντα υπάρχουν γύρω μας, όσα έχουν συμβεί στο παρελθόν και θα συμβούν στο μέλλον. Αρκεί να τα αναγνωρίσουμε, να ξέρουμε την ταυτότητά τους και να έχουμε το κατάλληλο μέσο για να τα συλλάβουμε.
Όχι μόνο ο Ερνέτι αλλά και πολλοί άλλοι ερευνητές πειραματίστηκαν με κάτοπτρα και ειδικούς φακούς, φτιάχνοντας μηχανές φωτογραφίας που ταξιδεύουν από το παρόν στο παρελθόν, και από το παρόν στο μέλλον.
Ο Βαρώνος Ερνστ φον Λιούμπεκ, το 1912 δημοσίευσε ένα άρθρο το οποίο αναφερόταν στα πειράματά του με τη φωτογράφηση στο χρόνο. Είχε κατασκευάσει έναν μηχανισμό με ένα είδος ηλεκτρονικής λυχνίας, με τροφοδοτικό ένα παραλλαγμένο πηνίο Τέσλα.
Ο Γουίλιαμ Ντ. Πέλλυ, συντάκτης του περιοδικού Liberation, το 1934 γνωστοποίησε μια σειρά πειραμάτων που έκανε με τον Τόμας Έντισον και τον Τσαρλς Στάινμετζ
(τον γνωστό επιστήμονα ο οποίος και αυτός είχε κατασκευάσει μια μηχανή με φακούς από κουάρτζ, χρησιμοποιώντας μυστικές πληροφορίες που του είχε δώσει ο Άγγλος Μπερντ Τ. Σπάλντινγκ) με ένα είδος φωτογραφικής μηχανής που ονόμαζε Ultra Vision. Η μηχανή δημεύτηκε από το FBI.
Ο Τζωρτζ Ντέλαγουερ, έφτιαξε τη «Ραδιονική Μηχανή» στα μέσα της δεκαετίας του 1950, και δημοσίευσε μερικές φωτογραφίες που είχε συλλάβει με αυτή τη μηχανή. Ο Ντέλαγουερ υποστήριζε ότι ο χρόνος είναι ένα άνυσμα του μαγνητικού φάσματος και έχει το δικό του χώρο για γεγονότα. Πίστευε πως υπάρχει ένας προ-υλικός κόσμος μέσα στον οποίο μια τέτοια μηχανή μπορεί και λειτουργεί.
Ένα περιστατικό πολύ πιο πίσω στο χρόνο το 1897, αφορά δύο Βρετανούς οι οποίοι γνωστοποίησαν πως εφηύραν μια χρονομηχανή που φωτογράφιζε το παρελθόν. Ο Γουίλιαμ Μέιπελμπεκ και ο ερασιτέχνης φωτογράφος Ρόμπερτ Στρουκς, εμφάνισαν το «χρονοσκόπιό» τους στο Esme Collings Photographers στο Λίβερπουλ. Ο Μέιπελμπεκ δήλωσε ότι ανακάλυψε πως, με μια συγκεκριμένη κατάταξη καθρεφτών από κουάρτζ, μπορούσε να προβάλει εικόνες από το παρελθόν πάνω σε ένα φωτογραφικό δίσκο.
Σε αυτή την συγκέντρωση οι δύο άντρες έδειχναν φωτογραφίες που είχαν τραβήξει από τον καιρό του ανθρώπου των σπηλαίων, της Ελισαβετιανής εποχής, κ.ά. Όταν στη διάλεξη που έδιναν, μερικοί από τους παρευρισκόμενους άρχισαν να τους αποκαλούν κοροϊδευτικά και απειλητικά τσαρλατάνους και απατεώνες, ο Μέιπελμπεκ και ο Στρουκς έβαλαν την ευρεσιτεχνία τους μέσα στην προστατευτική της θήκη και έφυγαν σαν δραπέτες. Αφήνοντας τη διάλεξή τους στη μέση, εξαφανίστηκαν για πάντα δίχως να μπορεί κανείς να μάθει τελικά, τις ακριβείς ιδιότητες που είχε η μηχανή που έκρυψαν στη θήκη πριν αποχωρήσουν από τη συνεύρεση.
Πάρα πολλές διάνοιες έχουν ασχοληθεί με το μυστήριο του Χρόνου και έχουν αναπτύξει και προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα θεωρίες περί Χρόνου όπως αυτή του Αϊνστάιν. Τέτοιοι άνθρωποι συνήθως αντιμετώπιζαν την καθήλωση τους από μυστικές υπηρεσίες, που είτε «πάγωναν» τα projects τους, είτε τους δέσμευαν ακούσια σε δικά τους μυστικά προγράμματα, χρησιμοποιώντας έτσι τη διάνοιά τους υπό τον κρατικό έλεγχο.
Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους έζησαν δυστυχισμένοι και κυριολεκτικά αιχμάλωτοι. Άλλοι πάλι γελοιοποιήθηκαν ή περιθωριοποιήθηκαν. Είναι άπειρα τα πράγματα τα οποία θα μπορούσαμε, εμείς οι απλοί άνθρωποι, να είχαμε στα χέρια μας αν τα πράγματα στον κρατικό έλεγχο λειτουργούσαν όπως νομίζουμε οι περισσότεροι ότι λειτουργούν, ελεύθερα και αξιόπιστα.
Διάφοροι μελετητές παρακινούμενοι από το μυστήριο γύρω από τους μαγικούς καθρέφτες κατέληξαν σε διάφορα συμπεράσματα ως προς το τι κρύβουν οι εικόνες που εμφανίζονται μέσα στο γυαλί. Μερικά από αυτά τα συμπεράσματα αφορούν τα συστατικά από τα οποία είναι φτιαγμένοι οι καθρέφτες, και τη σύσταση αυτών, ενώ ένα πολύ ενδιαφέρον συμπέρασμα αυτών των ερευνητών είναι ότι το ασβέστιο είναι ένα από τα βασικά συστατικά τους, και είναι πάντα παρόν σε ζητήματα μαγείας.
Εικάζεται ότι το ασβέστιο είναι το θεραπευτικό στοιχείο σε φυσικές πηγές όπως αυτές στο νομό Αχαΐας που αναφέρει ο Παυσανίας, αλλά ότι είναι επίσης υπεύθυνο για τις κατοπτρομαντικές δραστηριότητες του τόπου. Υπάρχει μια θεωρία που θέλει να βασίσει όλες τις λειτουργίες των ζώντων οργανισμών σε αυτό το στοιχείο, το ασβέστιο. (Αυτό είναι ένα τεράστιο και σημαντικό θέμα που κρύβει πολλά όσον αφορά τα πράγματα που εξετάζουμε εδώ, αλλά και πολλά άλλα, και ελπίζω να επανέλθουμε σ’ αυτό κάποια στιγμή στο μέλλον).
Η ιστορία αυτών των ανακαλύψεων πάει πίσω στο παρελθόν, σε Αλχημιστές και φιλοσόφους που ασχολήθηκαν με την Παλιγγενεσία (Palingenesis), δηλαδή που πειραματίστηκαν με την επαναφορά της νεκρής ύλης σε ζωντανή κατάσταση. Προσπάθησαν με αυτόν τον τρόπο να εξηγήσουν τις εμφανίσεις των φαντασμάτων στα νεκροταφεία, και τις ιδιαίτερες δυνάμεις που κατέχουν αντικείμενα όπως κρανία και κόκαλα που χρησιμοποιούσαν οι μάγοι ανέκαθεν στις μαντείες και τις ιεροτελεστίες τους.
Βάσισαν τις εξηγήσεις τους, που απέδιδαν στην επαναφορά της νεκρής ύλης πίσω στην αναλλοίωτή της μορφή, αλλά και την εμφάνιση των οπτασιών και τα αντικείμενα δύναμης των μάγων, σε δύο στοιχεία: Στον μαγνητισμό και σε συγκεκριμένα άλατα που υπάρχουν στη βασική δομή της ύλης. Η γενική πεποίθηση των αλχημιστών υπήρξε ότι η ύλη αποτελείται κατά βάση από sulphur (θείο), υδράργυρο και άλατα. Αυτά τα συστατικά παραμένουν στις στάχτες που αφήνει πίσω της η όντας κάποτε ζωντανή ύλη και γενικά παραμένουν στα όποια απομεινάρια της.
Ένα κοινό συστατικό που βρίσκεται σε άλατα και μέταλλα και συγκεκριμένα αλκαλικά στοιχεία είναι το ασβέστιο. Από την άλλη τα πάντα διαθέτουν μαγνητισμό και είναι με αυτόν που δουλεύει ένας μάγος, ένας αλχημιστής. Είναι διαδεδομένη η μεσαιωνική πεποίθηση ότι ένας πραγματικός αλχημιστής έχει μια ιδιαίτερη μαγνητική δύναμη μέσα του, η οποία του επιτρέπει να έλκει και να στερεοποιεί «αόρατα αστρικά στοιχεία.»
Ο Πλάτωνας, ο Σενέκας, ο Έρασμος, ο Αβικέννα, ο Αβερρόης, ο Μέγας Αλβέρτος, ο Κασπαλίν, ο Κάρδανος, ο Κορνήλιος Αγρίππας, ο Εκαρτχάουζεν, και πολλοί άλλοι, άφησαν τις καταγραφές τους πάνω σε «παλιγγενετικά» πειράματά τους με φυτά και ζώα. Ο νομπελίστας Ιρλανδός ποιητής Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέητς υπήρξε επίσης πειραματιστής. Είναι γνωστό ότι είχε δοκιμάσει να υλοποιήσει το φάντασμα ενός τριαντάφυλλου πάνω από τις στάχτες του.
Άραγε υπάρχει μαγικό συστατικό για την κατασκευή ενός κάτοπτρου που βλέπει στο χρόνο; Μήπως το ασβέστιο κρύβει ιδιότητες άγνωστες στην επιστήμη, όμως γνωστές στους αποκρυφιστές; Η Κατοπτρομαντεία είναι ίσως ζήτημα τόπου: μήπως παίζουν ρόλο παράγοντες όπως η γεωμαγνητική; Υπάρχουν άραγε άνθρωποι που διαθέτουν τον μαγνητισμό που μυθικά απαιτείται να έχει ένας αλχημιστής; Και τελικά μπορούν αυτοί οι μαγνητικοί άνθρωποι να ταξιδέψουν στο χρόνο, με ή χωρίς ένα μαγικό αντικείμενο;
Στην αυτοβιογραφία του, ο Γκαίτε, περιγράφει ένα περιστατικό όπου καθώς περνά με την άμαξά του από ένα μέρος (Alsace), βλέπει τον φασματικό εαυτό του να τον προσεγγίζει και να τον διαπερνά. Το φασματικό «διπλό» του φορούσε γκρίζο σακάκι με χρυσούς τόνους. Σ’ εκείνη την περίσταση, ο Γκαίτε επέστρεφε από μια επίσκεψη στην αγαπημένη του. Οκτώ χρόνια αργότερα, πηγαίνοντας επίσκεψη στην ίδια γυναίκα, πέρασε από το ίδιο μέρος, συνειδητοποιώντας ότι ήταν ντυμένος ακριβώς όπως είχε δει τον φασματικό εαυτό του εκείνη την φορά. Είχε δει τον μελλοντικό εαυτό του. Ο ίδιος υποστήριζε ότι τον είδε με τα «μάτια της ψυχής» του.
Κι έτσι, αν ό,τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον έχει ήδη συμβεί, και ό,τι έχει συμβεί στο παρελθόν υπάρχει ακόμη και θα υπάρχει για πάντα επ’ αόριστον στο παρόν, μέσα σε ένα χρονικό κύκλο, και αν έχουμε το «κατάλληλο μέσο» και το «ψυχικό αποτύπωμα» του εκάστοτε γεγονότος που θέλουμε να παρατηρήσουμε, τότε ίσως να έχουμε την ικανότητα να είμαστε οι ίδιοι σκηνοθέτες μιας ταινίας δίχως τέλος και δίχως χρόνο… παρατηρώντας το παρελθόν το παρόν και το μέλλον ταυτόχρονα μέσα σε μια άχρονη στιγμή.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου