ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ - Σφῆκες (1219-1264)

ΒΔ. αὑλητρὶς ἐνεφύσησεν· οἱ δὲ συμπόται
1220 εἰσὶν Θέωρος, Αἰσχίνης, Φανός, Κλέων,
ξένος τις ἕτερος πρὸς κεφαλῆς, Ἁκέστορος.
τούτοις ξυνὼν τὰ σκόλι᾽ ὅπως δέξει. ΦΙ. καλῶς.
ΒΔ. ἄληθες; ΦΙ. ὡς οὐδείς γε Διακρίων ἐγώ.
ΒΔ. τάχ᾽ εἴσομαι· καὶ δὴ γάρ εἰμ᾽ ἐγὼ Κλέων,
1225 ᾄδω δὲ πρῶτος Ἁρμοδίου· δέξει δὲ σύ.
«οὐδεὶς πώποτ᾽ ἀνὴρ ἔγεντ᾽ Ἀθήναις»—
ΦΙ. οὐχ οὕτω γε πανοῦργος ‹οὐδὲ› κλέπτης.
ΒΔ. τουτὶ γὰρ ᾄσει; παραπολεῖ βοώμενος·
φήσει γὰρ ἐξολεῖν σε καὶ διαφθερεῖν
1230 καὶ τῆσδε τῆς γῆς ἐξελᾶν. ΦΙ. ἐγὼ δέ γε,
ἐὰν ἀπειλῇ, νὴ Δί᾽, ἑτέραν ᾄσομαι·
«ὦνθρωφ᾽, οὗτος ὁ μαιόμενος τὸ μέγα κράτος,
1235 ἀντρέψεις ἔτι τὰν πόλιν· ἁ δ᾽ ἔχεται ῥοπᾶς.»
ΒΔ. τί δ᾽, ὅταν Θέωρος πρὸς ποδῶν κατακείμενος
ᾄδῃ Κλέωνος λαβόμενος τῆς δεξιᾶς·
«Ἀδμήτου λόγον, ὦταῖρε, μαθὼν τοὺς ἀγαθοὺς φίλει,—
1240 τούτῳ τί λέξεις σκόλιον; ΦΙ. ᾠδικῶς ἐγώ·
«οὐκ ἔστιν ἀλωπεκίζειν,
οὐδ᾽ ἀμφοτέροισι γίγνεσθαι φίλον.»
ΒΔ. μετὰ τοῦτον Αἰσχίνης ὁ Σέλλου δέξεται,
ἀνὴρ σοφὸς καὶ μουσικός· κᾆτ᾽ ᾄσεται·
1245 «χρήματα καὶ βίον
Κλειταγόρᾳ τε κἀ-
μοὶ μετὰ Θετταλῶν»—
ΦΙ. πολλὰ δὴ διεκόμπασας σὺ κἀγώ.
ΒΔ. τουτὶ μὲν ἐπιεικῶς σύ γ᾽ ἐξεπίστασαι.
1250 ὅπως δ᾽ ἐπὶ δεῖπνον εἰς Φιλοκτήμονος ἴμεν,
—παῖ παῖ, τὸ δεῖπνον, Κροῖσε, συσκεύαζε νῷν—
ἵνα καὶ μεθυσθῶμεν διὰ χρόνου. ΦΙ. μηδαμῶς.
κακὸν τὸ πίνειν· ἀπὸ γὰρ οἴνου γίγνεται
καὶ θυροκοπῆσαι καὶ πατάξαι καὶ βαλεῖν,
1255 κἄπειτ᾽ ἀποτίνειν ἀργύριον ἐκ κραιπάλης.
ΒΔ. οὔκ, ἢν ξυνῇς γ᾽ ἀνδράσι καλοῖς τε κἀγαθοῖς.
ἢ γὰρ παρῃτήσαντο τὸν πεπονθότα,
ἢ λόγον ἔλεξας αὐτὸς ἀστεῖόν τινα,
Αἰσωπικὸν γέλοιον ἢ Συβαριτικόν,
1260 ὧν ἔμαθες ἐν τῷ συμποσίῳ· κᾆτ᾽ εἰς γέλων
τὸ πρᾶγμ᾽ ἔτρεψας, ὥστ᾽ ἀφείς σ᾽ ἀποίχεται.
ΦΙ. μαθητέον τἄρ᾽ ἐστὶ πολλοὺς τῶν λόγων,
εἴπερ ἀποτείσω μηδέν, ἤν τι δρῶ κακόν.
ΒΔ. ἄγε νυν ἴωμεν· μηδὲν ἡμᾶς ἰσχέτω.

***
ΒΔΕ. Φύσηξε στον αυλό της η αυλητρίδα·
κι είναι συμπότες ο Φανός, ο Αισχύνης,
1220 ο Θέωρος· νά κι ο Κλέωνας· κι ένας ξένος,
ο γιος του Ακέστορα, είν᾽ εκεί κοντά του.
Σε τέτοια συντροφιά γιά σκέψου τώρα
πώς θ᾽ απαντάς, τραγούδι σε τραγούδι.
ΦΙΛ. Ωραία. ΒΔΕ. Αλήθεια; ΦΙΛ. Όσο κανείς βουνίσιος.
ΒΔΕ. Ας δούμε· ο Κλέωνας είμαι, ας πούμε· αρχίζω
του Αρμόδιου το τραγούδι· εσύ το παίρνεις.
Τραγουδά.
«Στην Αθήνα σαν αυτόν δε στάθηκε άλλος»…
ΦΙΛ., συνεχίζοντας το τραγούδι.
«τόσο κάθαρμα και κλέφτης πιο μεγάλος».
ΒΔΕ. Αυτό θα πεις; Στην πρόγκα θα σε πνίξει·
θα σου φωνάζει: «Βρε, θα σ᾽ εξοντώσω,
1230 θα σε τσακίσω εγώ, θα σ᾽ εξορίσω.»
ΦΙΛ. Ε, αν φοβερίζει, αλλιώς θα τραγουδήσω:
«Α, την υπέρτατη εσύ που ποθείς εξουσία ν᾽ αποχτήσεις,
είν᾽ ετοιμόρροπη η πόλη, κι εσύ στον γκρεμό θα τη ρίξεις.»
ΒΔΕ. Κι όταν ο Θέωρος, δίπλα ξαπλωμένος,
κρατώντας το δεξί του Κλέωνα χέρι,
πιάσει να τραγουδά τέτοιο τραγούδι
«Την ιστορία να θυμάσαι του Αδμήτου
κι αγάπα τους τίμιους, ω φίλε»,
1240 πώς θ᾽ απαντήσεις; ΦΙΛ. Μουσικότατα· έτσι:
«Δεν μπορείς την αλεπού να κάνεις
και φιλίες και με τους δυο να πιάνεις.»
ΒΔΕ. Ο Αισχύνης τότε, ο γιος του Σέλλου, που είναι
κι άξιος και μουσικός θα τραγουδήσει:
«Μες των Θεσσαλών τη χώρα
έχει πλούτη η Κλειταγόρα,
έχει εκείνη, έχω κι εγώ.»
ΦΙΛ. «Βρε παλάβρες π᾽ αραδιάσαμε κι οι δυο.»
ΒΔΕ. Σ᾽ αυτά πολύ καλά τα καταφέρνεις.
Τώρα στου Φιλοκτήμονα το σπίτι
1250 πάμε για δείπνο. — Πού είν᾽ ο δούλος;
Φωνάζει.
Κροίσε!
Ετοίμασε το δείπνο για τους δυο μας. —
Καιρό έχουμε να πιούμε. ΦΙΛ. Το μεθύσι
είναι κακό· οι πιωμένοι σπάνε πόρτες,
χτυπούν, πετροβολούν, κι όταν αρχίσουν
να ξεμεθούνε, πρόστιμο πληρώνουν.
ΒΔΕ. Καθόλου, αν πας μ᾽ ανθρώπους όπως πρέπει.
Ή αυτοί μεσολαβούν σ᾽ εκείνον που έχεις
προσβάλει ή λες εσύ μια νοστιμάδα
—μύθο του Αισώπου, ανέκδοτο από κείνα
τα συβαριτικά, που θα᾽ χεις μάθει
1260 στο γλέντι απάνω— το γυρνάς στο αστείο,
περνά ο θυμός του και ήσυχο σ᾽ αφήνει.
ΦΙΛ. Πολλά λοιπόν ανέκδοτα να μάθω,
ώστε να μην πληρώνω σαν πειράζω.
ΒΔΕ. Περπάτα, πάμε· δεν υπάρχει εμπόδιο.
Φεύγουν όλοι εκτός από το Χορό.