Το σύνδρομο της σταχτοπούτας περιγράφθηκε πρώτη φορά από την ψυχοθεραπεύτρια, Colette Dowling, όπου αναφέρεται στην ασυνείδητη επιθυμία της γυναίκας να δέχεται τη φροντίδα των άλλων και να φοβάται την ανεξαρτησία. Εδώ κάνει αναφορά κυρίως στην συναισθηματική αλλά και οικονομική εξάρτηση της γυναίκας από τον άντρα. Το σύνδρομο αυτό αποτελείται από απωθημένες στάσεις και φόβους το οποίο κρατά δέσμιες τις γυναίκες και δεν τους επιτρέπει να εξελιχθούν και να δημιουργηθούν σε όλο τους το φάσμα.Στο γνωστό σε όλους μας παραμύθι, η σταχτοπούτα απεικονίζεται ως ιδέα της θηλυκότητας. Είναι μια γυναίκα όμορφη, χαριτωμένη, ευγενική, φιλότιμη, έξυπνη, εργατική και η μόνη ελπίδα της, παρά τις εμφανείς ικανότητές της, είναι να την παντρευτεί ο πρίγκιπας, για να ζήσει καλά και ευτυχισμένα. Σαν άλλες σταχτοπούτες, λοιπόν, οι ηρωίδες μας περιμένουν με ανυπομονησία τον πρίγκιπα όπου θα έρθει να της προστατέψει και να δώσει νόημα στη ζωή τους. Ίσως αυτή η ανυπομονησία για τον τέλειο άντρα είναι μια ψυχολογική εξάρτηση, η οποία υπαγορεύει ότι η ευτυχία τους κρέμεται από την αποδοχή και την φροντίδα των άλλων.
Φυσικά αυτό το σύνδρομο ανθίζει μέσα από την οικογένεια. Τα κοριτσάκια τείνουν να γαλουχούνται πάνω στην υποχώρηση, την ευαισθησία και γενικότερα με την αντίληψη πως δεν μπορούν να σταθούν μόνες τους, χωρίς την ανδρική παρουσία και υποστήριξη. Αυτό τις καθιστά ευάλωτες και δεν αναπτύσσουν τις δυνατότητές τους στο έπακρο.
Τα δεδομένα της σύγχρονης κοινωνίας σαφώς έχουν αλλάξει και οι γυναίκες πλέον είναι πιο ανεξάρτητες από ποτέ αλλά δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ενώ προσπαθούν να κατακτήσουν την ανεξαρτησία τους, έρχονται ξανά αντιμέτωπες με εσωτερικές συγκρούσεις και αμφιβολίες για τις πραγματικές τους ικανότητες. Έτσι καταλήγουν να αναζητούν και πάλι τον πρίγκιπα που θα τις βγάλει από τις δυσκολίες και θα τις στηρίξει. Έναν άνδρα που θα μπορέσει να τους δώσει τη σταθερότητα και την προστασία που έχουν ανάγκη και θα τους προσφέρει την ευτυχία που χρειάζονται.
Η γυναικεία εξάρτηση στη φροντίδα των άλλων δεν είναι τίποτα άλλο από βαθιά ριζωμένες, παραμυθένιες ιστορίες αγάπης, που έχουν ως πρωταγωνιστή και ήρωα τον πρίγκιπα. Με βάση αυτή την θεωρία, μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί πλήθος γυναικών παραμένει σε δυσλειτουργικές και εξαρτησιακές σχέσεις. Εγκλωβίζονται σε ένα συγκεκριμένο πρότυπο πριγκιπικής ευτυχία και δεν βλέπουν τίποτα παρά πέρα.
Η γυναίκα με το Σύνδρομο της Σταχτοπούτας καταλήγει να μην πιστεύει στον εαυτό της και τις δυνατότητές της, να μην μπορεί να υπάρξει ως αυτόνομη προσωπικότητα και να θεωρεί την ευτυχία της ταυτόσημη με τον ερχομό του πρίγκιπα. Αυτό είναι ένα καλά μαθημένο πρότυπο, που ακολουθεί κάποιες γυναίκες, οι οποίες θεωρούν πως η ευτυχία εξαρτάται από εξωτερικούς παράγοντες (πρίγκιπα, χρήματα, αναγνωσιμότητα).
Για να μπορέσει μια γυναίκα να ξεπεράσει το Σύνδρομο της Σταχτοπούτας θα πρέπει να πιστέψει στον εαυτό της, στις δυνάμεις της και να συνειδητοποιήσει ότι η ευτυχία προέρχεται από το εσωτερικό μας και όχι από εξωτερικούς παράγοντες. Κανένας πρίγκιπας δεν θα μας σώσει από τα προβλήματά μας και κανένας μάγος δεν θα εξαφανίσει τις δυσκολίες από τη ζωή μας. Αν θέλουμε να έχουμε στιγμές ευτυχίας στη ζωή μας θα πρέπει να τις φέρουμε αλλά και να παλέψουμε γι αυτές.
Το συμπέρασμα που καλό θα ήταν να βγάλουμε από όλο αυτό, είναι πως ναι μεν η σταχτοπούτα ήταν μια θεσπέσια κοπέλα, αλλά θα πρέπει να είναι πρότυπο προς αποφυγή. Την ευτυχία μπορούμε να την κατακτήσουμε με τις ικανότητες μας και όχι με τον ερχομό ενός πρίγκιπα. Να προσπαθούμε να χτίσουμε το παλάτι μας, με σύμμαχο την πίστη στον εαυτό μας και τις δυνάμεις μας. Και αν τυχόν έρθει ο πρίγκιπας είναι ευπρόσδεκτος αλλά ως επιστέγασμα της ευτυχίας μας και όχι ως αυτοσκοπός μας. Γι αυτό είναι πολύ σημαντικό οι γονείς να διδάσκουν τις κόρες τους να είναι ανεξάρτητες, να αναπτύσσουν την προσωπικότητά τους και τις δυνατότητές τους και να μην έχουν ως αυτοσκοπό να βρούνε ένα άνδρα να της στηρίξει. Να μάθουν ότι μπορούν να στηρίζονται στα πόδια τους και ότι είναι υπεύθυνες για την ευτυχία τους. Για να γίνει αυτό χρειάζεται από τους γονείς να εξηγούν τα παραμύθια στα παιδιά τους διότι περνάνε πολύ ισχυρά μηνύματα τα οποία καθηλώνονται στο μυαλό μας και μας ακολουθούν μια ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου