Όταν αποδέχομαι τον εαυτό μου όπως είναι, τότε αλλάζω. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε, δεν μπορούμε να μετακινηθούμε από αυτό που είμαστε μέχρι να αποδεχτούμε απόλυτα αυτό που είμαστε.
Τότε η αλλαγή επέρχεται σχεδόν απαρατήρητη.
Όταν είμαι ο εαυτός μου, οι σχέσεις μπορούν να γίνουν αληθινές.
Οι αληθινές σχέσεις έχουν ένα συναρπαστικό τρόπο να είναι ζωτικές και ουσιώδεις.
Οι αληθινές σχέσεις τείνουν να αλλάζουν περισσότερο παρά να μένουν σταθερές.
Θεωρώ λοιπόν αποτελεσματικό να αφήνω τον εαυτό μου να είναι αυτό που είμαι σε κάθε στάση μου.
Να γνωρίζω πότε έφτασα το όριο της αντοχής ή της ανέχειάς μου και να το δέχομαι ως γεγονός, να γνωρίζω πότε επιθυμώ να διαμορφώσω ή να χειριστώ κάποιον και να το δέχομαι ως γεγονός για μένα.
Θα ήθελα να αποδέχομαι τέτοια συναισθήματα όσο αποδέχομαι και τα συναισθήματα ζεστασιάς, ενδιαφέροντος, ανεκτικότητας, καλοσύνης και κατανόησης, που επίσης αποτελούν ένα πολύ αληθινό κομμάτι μου.
Στην πραγματικότητα, καθένας μας είναι από μόνος του ένα νησί και μπορεί να χτίσει γέφυρες με άλλα νησιά μόνο εάν, αρχικά, είναι διατεθειμένος να είναι ο εαυτός του και του επιτρέπεται να είναι ο εαυτός του. Θεωρώ λοιπόν πως όταν μπορώ να δεχτώ έναν άλλον άνθρωπο, πράγμα που σημαίνει να δεχτώ τα συναισθήματα, τις στάσεις, και τα πιστεύω του ως ένα αληθινό και ζωτικό κομμάτι του εαυτού του, τότε τον βοηθάω να γίνει «πρόσωπο», κι αυτό έχει μεγάλη αξία.
Το επόμενο δίδαγμα ίσως είναι δύσκολο να το επικοινωνήσω. Είναι το ακόλουθο: Όσο περισσότερο ανοιχτός είμαι στις δικές μου πραγματικότητες και σε αυτές των άλλων ανθρώπων, τόσο λιγότερο εύχομαι να προλάβω «να διορθώσω τα πράγματα». Όσο προσπαθώ να ακούω τον εαυτό μου και την εμπειρία που συντελείται μέσα μου, κι όσο προσπαθώ να επεκτείνω μια τέτοια στάση και στους άλλους, τόσο περισσότερο σεβασμό νιώθω για την περίπλοκη διαδικασία της ζωής.
Έτσι τείνω όλο και λιγότερο να προσπαθώ να διορθώσω τα πράγματα, να βάζω στόχους, να διαπλάθω τους ανθρώπους, να τους χειρίζομαι και να τους ωθώ στις κατευθύνσεις που θέλω. Είμαι πολύ πιο ευχαριστημένος με το να είμαι απλά ο εαυτός μου και να αφήνω και τους άλλους να κάνουν το ίδιο. Καταλαβαίνω πολύ καλά πως ίσως ακούγεται κάπως περίεργο, σχεδόν σαν ανατολίτικη άποψη.
Τι είναι η ζωή, αν δεν πρόκειται να κάνουμε πράγματα στους ανθρώπους;
Τι είναι η ζωή, αν δεν πρόκειται να τους διδάξουμε τα πράγματα που εμείς νομίζουμε πως πρέπει να μάθουν;
Τι είναι η ζωή αν δεν πρόκειται να τους κάνουμε να σκέφτονται και να νιώθουν όπως εμείς;
Πως μπορεί κάποιος να υιοθετήσει μια τόσο ανενεργή άποψη σαν αυτή που εκφράζω;
Είμαι σίγουρος πως παρόμοιες στάσεις αποτελούν μέρος των αντιδράσεων πολλών από εσάς.
Κι όμως το παράδοξο της εμπειρίας μου είναι πως όσο περισσότερο είμαι διατεθειμένος να είμαι απλά ο εαυτός μου, μέσα σε όλη την περιπλοκότητα της ζωής, κι όσο περισσότερο είμαι διατεθειμένος να κατανοήσω και να αποδεχτώ τις πραγματικότητες σ’ εμένα και στους άλλους, τόσο περισσότερο συντελείται η αλλαγή.
Το ακόμα πιο παράδοξο είναι πως ο καθένας μας, στο βαθμό που είναι πρόθυμος να είναι ο εαυτός του, ανακαλύπτει πως δεν αλλάζει μόνο αυτός, αλλά και αυτοί με τους οποίους συνδέεται. Πρόκειται για ένα πολύ ζωντανό κομμάτι της εμπειρίας μου κι ένα από τα πιο ουσιαστικά πράγματα που νομίζω πως έχω μάθει στην προσωπική και επαγγελματική μου ζωή.
Όταν αποδεχθώ κάθε τέτοια στάση μου ως γεγονός, ως δικό μου κομμάτι, τότε η σχέση μου με τον άλλον θα γίνει αυτό που είναι και θα μπορέσει να αναπτυχθεί και να αλλάξει πιο εύκολα.
