Είμαι εγώ και αυτά; σκέφτομαι με φρίκη. Μα πως είναι δυνατόν;
Βλέπω κομμάτια της σκιάς μου και ταράζομαι, ταράζομαι πολύ.
Και όμως είναι ίσως η πρώτη φορά που επέτρεψα στον εαυτό μου να τα δει.
Μέχρι πρότινος ήταν εκεί αλλά αρνούμουν την παρουσία τους.
Και όμως τώρα τόλμησα, τόλμησα και τα είδα, τόλμησα και τα παραδέχτηκα.
Όχι, όχι δεν τα έχω αποδεχτεί ακόμα, όχι δεν τα έχω αγκαλιάσει.
Αν με ρωτήσεις θα σου πω ότι εργάζομαι μαζί τους για να τα διώξω μακριά, γιατί με κάνουν να ντρέπομαι, γιατί μου χαλάνε την «εικόνα» μου.
Ποια εικόνα;
Του «Εγώ» φυσικά, αυτού του φτιαχτού κατασκευάσματος που θέλω να δείχνω προς τα έξω, αυτού του φτιαχτού κατασκευάσματος που συντηρώ τόσα χρόνια από φόβο.
Ποιο φόβο;
Να παραδεχτώ ποιός είμαι, πόσο αδύναμη είμαι, ποιες ανάγκες έχω, ποιες πληγές έχω. Από φόβο να δείξω την φτώχεια μου, κατασκεύασα το «Εγώ» μου, ένα Εγώ για να με βοηθήσει να επιβιώσω.
Πως όμως να επιβιώσω;
Με δανεικά, ξύλινα πόδια, γιατί δεν εμπιστευόμουν τα δικά μου. Ναι ήταν χρήσιμο για να κοιμίζω τους φόβους μου, για να με βοηθάει στα δύσκολα και σε εκείνες τις καταστάσεις που δεν άντεχα να αντιμετωπίσω.
Όμως τώρα σιγά σιγά κρυφοκοιτάζω πίσω την κουρτίνα. Εκείνη την κουρτίνα που διαχωρίζει το Εγώ από τον Εαυτό. Ευτυχώς έχω καταφέρει να μετατρέψω σε κουρτίνα τον τσιμεντένιο τοίχο που διαχώριζε το ένα από το άλλο παλιότερα. Ευτυχώς έχει μετατραπεί σε κουρτίνα, και αυτό με κάνει να αισθάνομαι περήφανη, με κάνει να αισθάνομαι σπουδαία. Ναι και Είμαι. Γιατί θέλει πολύ εργασία και δύναμη ψυχής να μετατρέψεις σε κουρτίνα το σκληρό από μπετόν τοίχο που διαχωρίζει το ψεύτικο εαυτό (Εγώ) από τον αληθινό.
Καθώς ρίχνω κλεφτές ματιές πίσω από την κουρτίνα, καταλαβαίνω ακόμα μια φορά, πόσο αδύναμη είμαι, πόσο ευάλωτη είμαι, πόσο συνεχίζω να καταφεύγω σε τεχνάσματα πολύ λεπτοφυή για να καλύψω τις βαθύτερες ανάγκες μου.
Και αναρωτιέμαι αν θα έχει ποτέ τελειωμό όλο αυτό.
Και όσο συνειδητοποιώ κομμάτια μου, περνάει όλη η ζωή μου μπροστά από τα μάτια μου και παρατηρώ πόσο αυτές οι πτυχές μου, είχαν επηρεάσει τις επιλογές μου, πόσο είχαν διαμορφώσει την ζωή μου.
Τελικά αναρωτιέμαι κατά πόσο ελεύθερη βούληση έχουμε;
Κατά πόσο τελικά εμείς κάνουμε τις επιλογές μας;
Και όταν λέω εμείς, ποιοι είμαστε εμείς;
Είμαστε εκείνα τα κομμάτια που κρύβουμε ασυνείδητα και μας κατευθύνουν στον να κάνουμε την μια ή την άλλη επιλογή, είμαστε εκείνο το όν που έχει ενθυμηθεί το παιχνίδι επί γης και κάνει την επιλογή βάση του ανώτερου καλού;
Αναρωτιέμαι πόσο σύνθετο και πολύπλοκο είναι αυτό το θέμα, το θέμα της επιλογής και της ελεύθερης βούλησης.
Ανυψώνοντας λίγο την οπτική μου όμως, παρατηρώ ότι κάθε φορά κάνω μια επιλογή, ανεξαρτήτως από ποια ασυνείδητα κομμάτια μου κατευθύνεται είναι η επιλογή που χρειάζεται να κάνω για να βιώσω ένα κομμάτι του εαυτού μου.
Είναι η επιλογή που χρειάζεται να κάνω για να έχω μια εμπειρία.
Και κάθε εμπειρία που αποκτάω ανυψώνει την συνειδητότητά μου.
Τελικά όλα είναι μια διαρκής ανακάλυψη και δημιουργία του ποιός Είμαι.
Και όλα είναι μια διαδικασία αφύπνισης που οδηγεί στην συνειδητή δημιουργία και την συνειδητή ύπαρξη.
Άρα όλα είναι καλά, άρα όλα τα κομμάτια αυτά που δεν μου αρέσουν ή που έχω αρχίσει να κρυφοκοιτάζω, δεν είναι τίποτα άλλο από κομμάτια που απλά μπορώ να δω αυτή τη στιγμή γιατί η συνείδηση μου διευρύνθηκε.
Και αυτά τα κομμάτια απλά είναι η αιτία των επιλογών μου με αποτέλεσμα την εμπειρία και την ανύψωση της συνείδησης σε ένα άλλο επίπεδο.
Και νομίζω πως έτσι συνεχίζεται η αλυσίδα.
Και αντί να πονάω, αντί να ντρέπομαι, αντί να κρίνω τον εαυτό μου για τα σκοτεινά κομμάτια που κάθε φορά ανακαλύπτω (ή αλλιώς μου αποκαλύπτονται), μπορώ να επιλέξω να αποστασιοποιηθώ από όλα αυτά, να αναγνωρίσω στον εαυτό μου, την ανθρώπινη μου φύση και να θυμηθώ ότι απλά δεν είμαι αυτός.
Είμαι ο Εαυτός που η ανθρώπινη φύση με βοηθάει να ανακαλύψω.
Και κάτω από αυτή την οπτική μπορώ να αισθανθώ ευγνωμοσύνη, εμπιστοσύνη και γαληνεύω.
Και όλα στο κόσμο μου είναι καλά.
Και όλα είναι όπως χρειάζεται να είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου