Πόλεμος και ανακωχή

Σ’ αρέσει το μακρινό, το άπιαστο, το ιδεατό, το απλησίαστο. Έτσι τρέφονται οι ψευδαισθήσεις σου, απ’ ότι έχεις ονομάσει αληθινό και ψεύτικο.

Έχεις ιδέες, επιθυμίες, ουτοπικές εικόνες, που ζωντανεύουν μέσα σου, δίνοντάς σου κατεύθυνση. Μια κατεύθυνση που δεν γνωρίζεις πως είναι πλάνη.

Κανείς δεν θέλει να καταστρέψει. Όλοι θέλουν μόνο να χτίσουν, να διατηρήσουν, όλ’ αυτά που θεωρούν πολύτιμα, αναγκαία και αδύνατον να εξαφανιστούν.

Ο πόλεμος συνεχίζεται εσωτερικά, αδυσώπητος και συνεχόμενος. Δεν γίνεται αντιληπτός, όμως κάποιες φορές εκρήγνυται και προβάλλεται στη ζωή. Και πάλι όμως, δεν γίνεται η σύνδεση. Φαίνεται να είναι εξωτερικός, να αφορά άλλους, να παρασύρεται από γεγονότα.

Η ολοκληρωτική αλλαγή εστίασης της προσοχής είναι σχεδόν αδύνατη. Δεν την αντέχεις! Είναι τόσα πολλά τα μυστικά που δεν γίνεται να βγουν στην επιφάνεια. Δεν έχει τέτοια ικανότητα ο νους και το σώμα σου. Πρέπει να γίνει σταδιακά.

Συνεχίζει έτσι η ζωή και εσύ προσπαθείς να την ελέγξεις, να την κατευθύνεις, να γυρίσεις τους ανέμους προς τη δική σου πορεία. Όμως, το ίδιο κάνουν όλοι. Δεν το συνειδητοποιείς πραγματικά.

Ίδιοι κύκλοι που δεν συνδέονται με επίγνωση. Είναι άλλωστε τόσα πολλά! Και τα έχεις μάθει αλλιώς. Αντεστραμμένα είδωλα που φαίνονται ίσια και στέρεα.

Από παιδί κάνεις τα ίδια, χωρίς να το έχεις καταλάβει. Δεν σε ανάγκασε κανείς. Είναι το δικό σου σύστημα άμυνας, διατήρησης, επικράτησης του εαυτού σου σε αυτόν τον κόσμο. Τουβλάκι, τουβλάκι το στήνεις, όμως με σκέψη, προϋπάρχουσες πεποιθήσεις, κατακτημένες τάσεις, διαχρονικές τακτικές που δεν θυμάσαι. Ευτυχώς!

Η μνήμη είναι βάρος και δεν την αντέχουμε. Ό,τι μπορούμε αποβάλλουμε, αλλάζουμε, ξεχνάμε, παραμορφώνουμε… μια αέναη διαδικασία, κρυφή από τη συνείδηση.

Ή θα πονέσει το εγώ σου ή θα πονέσει η ζωή σου. Αυτή είναι η επιλογή. Και χρειάζεται να την κάνουμε συνειδητά.

Δεν υπάρχει ειρήνη, υπάρχει μόνο ανακωχή. Η ανακωχή προκαλεί ξανά τον πόλεμο. Μέχρι να τολμήσεις να τον διεξάγεις συνειδητά. Φοβάσαι ακόμα και τη σκέψη, τις λέξεις.

Δεν γίνεται να διαχωρίσεις το εξωτερικό με το εσωτερικό. Δεν υπάρχει κάπου να βρεις καταφύγιο. Δεν μπορείς να διαφυλάξεις ό,τι είναι ψεύτικο και πρέπει να γκρεμιστεί.

Όμως τα έχεις ονομάσει τα "ψεύτικα", σύμφωνα με τις κρυφές, υποσυνείδητες ανάγκες σου που βολικά δεν αναγνωρίζεις. Και έτσι όλα παραμένουν αντεστραμμένα. Δεν ξέρεις τι πρέπει να γκρεμίσεις και τι όχι. Χτυπάς όπου να' ναι, όπως κάνουν όλοι γύρω σου, ελπίζοντας πως έχεις διαλέξει το σωστό.

Και μετά, συνεχίζεις να φοβάσαι...
μέχρι να πεις "κουράστηκα πια να φοβάμαι...θέλω να ξέρω τι φοβάμαι". Μέχρι να αποκτήσεις αρκετό θάρρος, δύναμη να αντιμετωπίσεις τα θηρία, τους εφιάλτες, τους κρυμμένους εαυτούς σου που απειλούν την ίδια την ύπαρξή σου.