...Απόηχοι του χθες

Τα τείχη που ορθώνει μεγαλόπρεπα ο χρόνος, έχουνε ρωγμές από τις οποίες συχνά δραπετεύει το χθες…

…Το αντίο ήτανε ηλιόλουστο μα η θύμηση του βροχερή, με το σκοτάδι να αγκαλιάζει τον ουρανό σαν τον απόηχο μιας μακρινής παλίρροιας που σαν θύμηση βαραίνει την ψυχή όταν η συνάντηση με το παρελθόν είναι αναπόφευκτη. Δεν ήταν τα υγρά μάτια που θάμπωναν τις εικόνες, μα η ελπίδα πως όλα αυτά τα βίωνε κάποιος άλλος και εσύ απλώς παρακολουθούσες μέσα από ένα πυκνό πέπλο ομίχλης τον εφιάλτη του. Μα η ελπίδα κρύβει πάντα μέσα της το ύστατο και την ομίχλη την ξεθώριασαν τα δάκρυα. Ψηλά στον ουρανό, ανήσυχοι γλάροι προμηνούσαν την καταιγίδα...

“Echoes”
Άγνωστοι βαδίζουν καθημερινά στον δρόμο και μόνο από τύχη συναντιούνται τα βλέμματα τους. Είμαι εσύ και ότι αντικρίζω είναι εγώ. Μπορώ να σε πάρω από το χέρι και να σε καθοδηγήσω. Βοήθησε με να καταλάβω. Κανένας δεν μας καλεί να συνεχίσουμε και κανένας δεν μας αναγκάζει να χαμηλώσουμε τα μάτια. Κανείς δεν μιλάει και κανείς δεν προσπαθεί. Και κανένας δεν πετά γύρω από τον ήλιο…

Γαλήνια εμφανίζεσαι καθημερινά στο ξύπνημα μου, προσκαλώντας και παρακινώντας με να σηκωθώ, και από το παράθυρο στον τοίχο έρχονται κυματίζοντας με τα φτερά του ήλιου, ένα εκατομμύριο λαμπεροί πρεσβευτές του πρωινού.

Και κανένας δεν μου τραγουδά νανουρίσματα και κανένας δεν μου κλείνει τα μάτια. Έτσι, άνοιξα διάπλατα τα παραθυλόφυλλα και σε επισκέφθηκα πέρα από τον ουρανό…

Κανείς δεν μπορεί να κοιτάξει τον τρόμο κατάματα, μα πως θα καταλάβει; Πως θα πάρει λίγο από το φορτίο σου για να σε ξαλαφρώσει μήπως ήσυχα κοιμηθείς; Επάνω στην σκηνή δεν βρίσκεται τίποτα μα το κοινό κοιτά με αγωνία τις κουρτίνες, τρέμοντας και συνάμα προσμένοντας ότι εμφανιστεί μόλις σηκωθεί η αυλαία. Ένα σκοτεινό παραπέτασμα απομονώνει τον θεατή από την αδικία, τον πόνο, την απώλεια. Και η αυλαία σηκώνεται για να αποκαλύψει θεόρατα πέτρινα τείχη. Το θλιβερό εμπόδιο που έστησε ο χρόνος. Θεόρατα τείχη, μα ανάμεσα στις πέτρες υπάρχουν ρωγμές. Ρωγμές από τις οποίες συχνά κάτι δραπετεύει.

Απόηχοι του χθες…