Το να μιλάμε για την Αλήθεια είναι να ρισκάρουμε την προδοσία, γιατί κάθε λέξη που προφέρουμε είναι μια σκιά που ρίχνεται από τη δική μας φαντασία. Οι μυστικιστές του παλιού καιρού το γνώριζαν αυτό—έδειχναν το φεγγάρι αλλά μας προειδοποιούσαν να μην προσκυνήσουμε τα δάχτυλά τους. Κι όμως εμείς, στην πείνα μας για βεβαιότητα, χτίσαμε αυτοκρατορίες ψευδαίσθησης: πύργους πίστης, λαβυρίνθους φιλοσοφίας, και καθεδρικούς ναούς ιδεολογίας. Λάβαμε τον χάρτη για το έδαφος, την ηχώ για τη φωνή, το όνειρο για το ξύπνημα. Και όλο αυτό τον καιρό, η Αλήθεια περιμένει υπομονετικά, ακαλλώπιστη, χωρίς να χρειάζεται διακήρυξη, υπεράσπιση, ή κήρυκα. Είναι το έδαφος κάτω από τα πόδια μας, ο ουρανός πάνω από τα κεφάλια μας, ο παλμός μέσα στις φλέβες μας—κι όμως την ψάχνουμε σαν να ήταν θησαυρός θαμμένος σε κάποια μακρινή γη.
Αυτό Που Είναι δεν μπορεί να κρατηθεί, γιατί δεν είναι κτήμα. Δεν μπορεί να διδαχθεί, γιατί δεν είναι μάθημα. Δεν μπορεί να συμβολιστεί, γιατί δεν είναι κάτι ξεχωριστό από εμάς. Είναι το βλέμμα στα μάτια μας, η ακοή στα αυτιά μας, η αίσθηση στην αφή μας—κι όμως δεν είναι μόνο αυτά. Είναι η ολότητα που προηγείται του διαχωρισμού, η ενότητα που επιβιώνει του χωρισμού, η σιωπή που μιλά πιο δυνατά από όλα τα τραγούδια μας. Το να τη βιώσουμε είναι να αποβάλουμε το δέρμα του εαυτού, να αφήσουμε τις ιστορίες που λέμε, να σταθούμε γυμνοί μπροστά στο μυστήριο χωρίς να επιδιώκουμε να το ντύσουμε με νόημα.
Το Πέπλο της Φαντασίας
Κι όμως, πώς προσκολλόμαστε στις δημιουργίες μας! Ο νους, ανήσυχος και εφευρετικός, υφαίνει ιστούς φαντασίας και τους ονομάζει πραγματικότητα. Επικαλούμαστε θεούς και δαίμονες, ουρανούς και κολάσεις, αλήθειες και ψέματα, όλα από τον αργαλειό της δικής μας λαχτάρας. Διακηρύσσουμε, διαφωνούμε, υπερασπιζόμαστε—κάθε φωνή πιο δυνατή από την προηγούμενη, κάθε όραμα πιο ζωντανό από το προηγούμενο. Αλλά αυτά δεν είναι η Αλήθεια· είναι τα πυρετώδη όνειρα μιας ψυχής που φοβάται να αναπαυθεί στο άγνωστο. Είναι η «άρρωστη φαντασία» που γεννιέται από την άρνησή μας να αντιμετωπίσουμε Αυτό Που Είναι χωρίς στολίδια, χωρίς εξηγήσεις, χωρίς σκοπό.
Σκέψου τον άνεμο που θροΐζει μέσα από τα δέντρα. Χρειάζεται όνομα για να κινείται; Απαιτεί δόγμα για να γίνει αισθητός; Αγγίζει το δέρμα σου, και εκείνη τη στιγμή τον γνωρίζεις—όχι ως έννοια, όχι ως λέξη, αλλά ως ζωντανή παρουσία. Έτσι είναι και με την Αλήθεια. Δεν έρχεται με τρομπέτες ή περγαμηνές· δεν απαιτεί την πίστη σου ή την κατανόησή σου. Είναι το θρόισμα, το άγγιγμα, η φευγαλέα επαφή που δεν χρειάζεται μετάφραση. Κι όμως εμείς, στην αρρώστια μας, γυρίζουμε την πλάτη στον άνεμο και γράφουμε βιβλία γι’ αυτόν. Χτίζουμε ναούς στο αεράκι και ξεχνάμε να σταθούμε στη διαδρομή του.
Αυτή είναι η ανθρώπινη αρρώστια: δεν αντέχουμε την απλότητα του Τι Είναι. Λαχταράμε πολυπλοκότητα, δομή, κάτι να κρατηθούμε όταν το έδαφος μοιάζει πολύ απέραντο κάτω από τα πόδια μας. Εφευρίσκουμε δραστηριότητες—προσευχές, διαλογισμούς, θυσίες—λες και η Αλήθεια μπορεί να κληθεί με προσπάθεια. Φτιάχνουμε σύμβολα—σταυρούς, ημισέληνους, μαντάλες—λες και η Αλήθεια μπορεί να περιοριστεί σε ένα σχήμα. Αλλά η Αλήθεια δεν είναι καλεσμένη που προσκαλείται· είναι το σπίτι στο οποίο ήδη κατοικούμε. Δεν είναι βραβείο που κερδίζεται· είναι ο αέρας που ήδη αναπνέουμε.
Η Διάλυση του Αναζητητή
Το να βιώσουμε την Αλήθεια είναι να σταματήσουμε να την αναζητούμε. Αυτό είναι το παράδοξο που ξετυλίγει την καρδιά του μυστικιστή. Όσο ψάχνουμε, υποθέτουμε ότι βρίσκεται αλλού—κρυμμένη σε μια σπηλιά, κλειδωμένη σε μια γραφή, θαμμένη σε μια τελετουργία. Αλλά Αυτό Που Είναι, είναι εδώ, τώρα, στην αμεσότητα αυτής της στιγμής, ανέγγιχτο μα αναπόφευκτο. Είναι η γεύση του νερού στη γλώσσα σου, η ζεστασιά του ήλιου στο πρόσωπό σου, ο πόνος στο στήθος σου καθώς κοιτάζεις τα αστέρια. Δεν απαιτεί ταξίδι, προσκύνημα, μεταμόρφωση. Ζητά μόνο να σταματήσεις να τρέχεις, να χτίζεις, να ονομάζεις—και απλώς να είσαι.
Φαντάσου ένα ποτάμι που ρέει ατέλειωτα μέσα στον εαυτό του. Δεν αμφισβητεί την πορεία του, δεν αναζητά την πηγή του, δεν διακηρύσσει τον προορισμό του. Ρέει επειδή είναι, και στη ροή του, είναι πλήρες. Έτσι είναι και με εμάς όταν απελευθερώνουμε την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού. Δεν είμαστε ξεχωριστοί από την Αλήθεια· είμαστε η έκφρασή της, η κίνησή της, η σιωπή της. Οι μυστικιστές το ψιθυρίζουν στα αινίγματά τους: δεν είσαι ο αναζητητής, ούτε το αναζητούμενο—είσαι η ίδια η αναζήτηση, που διαλύεται στην απεραντοσύνη του Τι Είναι.
Και τι γίνεται με τον κόσμο, με όλο τον θόρυβο και την οργή του; Κι αυτός είναι Αυτό Που Είναι—όχι απόσπαση από την Αλήθεια, αλλά μια πτυχή του άπειρου παιχνιδιού της. Το γέλιο ενός παιδιού, το σπάσιμο ενός κύματος, η σκληρότητα μιας καταιγίδας—όλα είναι κλωστές στο υφαντό, ούτε καλά ούτε κακά, ούτε ιερά ούτε βέβηλα. Το να τα κρίνουμε είναι να ξαναμπαίνουμε στο όνειρο, να υφαίνουμε άλλο ένα στρώμα φαντασίας πάνω στον ωμό παλμό της ύπαρξης. Το να τα βιώσουμε όπως είναι, είναι να αγγίξουμε την άκρη του αιώνιου, όπου τίποτα δεν προστίθεται και τίποτα δεν αφαιρείται.
Η Αφανής Πρόσκληση
Δεν υπάρχει διδασκαλία εδώ, ούτε μονοπάτι να ακολουθήσεις, ούτε πρακτική να τελειοποιήσεις. Οι μυστικιστές που έριξαν μια ματιά στο Αυτό Που Είναι μας άφησαν μόνο τη σιωπή τους, γιατί οι λέξεις είναι απλώς ψίχουλα σκορπισμένα στον άνεμο. Δείχνουν όχι στον εαυτό τους, όχι στη σοφία τους, αλλά στην απεραντοσύνη που καταπίνει όλες τις ερωτήσεις. Η Αλήθεια δεν χρειάζεται την πίστη σου, την αφοσίωσή σου, την κατανόησή σου. Δεν νοιάζεται για τα τελετουργικά σου ή τις αποκαλύψεις σου. Είναι η φλόγα που καίει χωρίς καύσιμο, ο ωκεανός που αναπαύεται χωρίς ακτή, το κενό που κρατά κάθε αστέρι.
Λοιπόν, άφησε τα, αν μπορείς. Άσε τις διακηρύξεις να σβήσουν, τα σύμβολα να καταρρεύσουν, τις δραστηριότητες να σταματήσουν. Στάσου στη γαλήνη και νιώσε το βάρος του Τι Είναι να πιέζει την ύπαρξή σου—όχι ως φορτίο, αλλά ως απελευθέρωση. Δεν χρειάζεται να το ονομάσεις, να το εξηγήσεις, να το κατέχεις. Είναι ήδη δικό σου—όχι επειδή το κέρδισες, αλλά επειδή ποτέ δεν ήσουν ξεχωριστός από αυτό.
Στο τέλος, η Αλήθεια είναι απλώς Αυτό Που Είναι: το ανείπωτο, το αδημιούργητο, το πάντα παρόν. Είναι το μυστήριο που αναπνέει μέσα σου, η σιωπή που σε κρατά, η απεραντοσύνη που είσαι. Και όταν όλα τα άλλα πέσουν—όταν η άρρωστη φαντασία ησυχάσει και η ψυχή αναπαυθεί στο δικό της βάθος—θα το γνωρίσεις, όχι ως σκέψη, αλλά ως τον ζωντανό παλμό της ίδιας της ύπαρξης.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου